Nýtt kvennablað - 01.12.1947, Blaðsíða 4

GULLHARPAN
Elín var 17 ára gömul og bjó hjá ömmu sinni
í litlum kofa, sem stóð í skógarjaðri langt inni
í fjallabyggðum Svíþjóðar. Hún þekkti ekki
meira af heiminum en stóra skóginn og kofann
og fljótið, sem rann fram hjá. Snemma á morgn-
ana settist hún við rokkinn eða vefinn og
söng frjáls og glöð sem lævirki. Hún söng um
ljósu vornæturnar og bláa himininn, og um
dularfulla fossbúann og hörpuna hans.
Einu sinni kont konungur landsins, ásarnt
föruneyti sínu upp í skóginn til að stunda veiðar.
Mörgum sinnum fóru þeir fram hjá kofa gömlu
konunnar og sáu Elínu, sem sat og sló vefinn
sinn og söng.
í fylgd með konungi var ungur riddari, sem
hct ívan. Hann bar mjög af öðrum konungs
mönnum, bæði að fríðleik og hreysti, honum
fannst svo til um fegurð Elínar að aðra jafn
l'agra liafði liann aldrei séð, og er hann oft og
ien.gi hafði iiorft í bláu, fögru augun hennar,
Jtá fann liann að liann mundi aldrei geta unnað
annarri konu, og sumarkvöld eitt, Jregar máninn
skein á birkilaufið og beljandi fossinn, og bárur
Iians litu út, sem fljótandi silfurstraumur stóðu
]>au bæði, ein, upp við fossinn. Þá játaði hann
henni ást sína og bað hana að verða konuna
sína. — Konan yðar herra riddari. Ó, ég er bara
fátæk sveitastúlka og get ekki orðið konan yðar.
— Jú, J)ú getur það, þú ert bæði góð og fögur
og betri og fallegri en allar stúlkurnar í kon-
ungsgarði, og ef þú elskar mig þá segirðu já.
Kannske hefur Elín sagt já, en hvernig sem það
var, þá tók Ivan hana í faðm sinn og kyssti heitt
og innilega liinar rjóðtt varir hennar.
I J)ví heyrðu þau fótatak og litu skelkuð nið-
ur að fossinum og sáu livar amma Elínar stóð.
Hún leit til þeirra og sagði. — Þið Iiefðuð ekki
átt að bindast lieitum í ríki fossbúans. Djúpt
undir vatninu býr hann, hann hatar mennina
og veldur J)eim óhamingju. Elín Jn'ýsti sér í
faðm Ivans, en ungi riddarinn hló og sagði.
— Ég trúi því ekki að fossbúinn geri okkur mein.
Látum hann passa sitt vatn og sína fiska. Hvað
kemur honum við okkar hamingja. I því heyrðu
liennar varðar miklu og hugarfar. Og sömuleiðis
þeirra, sem umgangast hana og barnið, því allt
stuðlar að framtíð þess.
Jólin eru hátíðbarnanna.og með því verðajiatt
bezt haldin, að við verðum öll börn á jólunum.
þau liásan og illilegan hlátur. — Heyrirðu Ivan,
sagði Elín lnædd, það var hann sem hló. — Nei,
sagði riddarinn, — þetta eru bara einhverjir að
hræða okkur. — Við skulum koma héðan, sagði
Elín. — Hver var að ldæja amma mín. — Það
var fossbúinn, sagði hún alvarleg.
Sumarið var liðið og konungur og menn hans
voru l'arnir heim og einnig riddarinn Ivan. En
hann lofaði Elínu að koma brátt aftur og þá
skyldu þau halda brúðkaup sitt. Elín beið og
beið, en Ivan kom ekki. Hún var farin að halda,
að liann ætlaði að svíkja sig. En allt var J)að
á annan veg. Þrá Ivans eftir Elínu var svo rnikil,
að hann hafði fengið sér bát og ætlað að róa
yfir fljótið, en J)egar hann var kominn nokkuð
áleiðis hvoldi bátnum. Veiðimenn sem dvöldu •
við fljótið brugðu við og gátu bjargað honurn,
en höfuðið slóst við stein og allt hið liðna var
sem þurrkað burtu úr rninni hans, og J)á einnig
ást hans og samverustundir með Elínu.
Systir kónungs hét Álfhildur. Hún var fögur
en drambsöm. Henni hafði lengi litist vel á
Ivan, og talið sér Iiann vísan, en Jregar hún
heyrði um kunningsskap hans og Elínar, vissi
hún liverri hún átti um að kenna, að hún gat
ekki náð ástum hans, og ])ess vegna hataði hún
Elínu af öllu hjarta. En nú er hann hafði gleymt
hinni fögru sveitastúlku og konungur lét þau
skilja, að })að væri ósk sín, að hann giftist svstur
sinni, tók Ivan því vel og var nú búið undir að
drekka festarölið.
Þegar vorið kont fór Elín til konungshallar-
innar til að frétta um Ivan. Hún liélt að hann
væri kannske dáinn fyrst hann kom aldrei. Hún
kom&t að sem J)jónustustiilka í höllinni. En ])að
fyrsta sem hún heyrði þar, var um trúlofun
prinsessunnar og riddarans.
Veslings Elín hélt að hjarta sitt mundi bresta
af sorg, hún hafði trúað því að hann elskaði
liana, en hann hafði J)á bara verið að gera gabb
að henni. Ef til vildi mundu þau hlægja að ein-
feklni liennar, hann og prinsessan. Var ])að foss-
búinn, sem hafði valdið Jaessu, hún minntist
orða ömmu sinnar. Hana langaði til að tala við
Ivan og spyrja liann hvers vegna hann hefði
eyðilagt líf hennar og hjartaró, en hitti hann
aldrei einan, prinssessan var alltaf nreð honum.
Dag nokkurn, sá hún hann þó vera einan á
gangi í hallargarðinum, og þó þjónustufólkinu
væri bannað að korna þar, þá fór hún samt inn í
garðinn. En Jregar hún ætlaði að tala við hann,
kom hún engu orði upp, það var sem tungan
væri límd við munn hennar. — Ætlar þú
NÝTT KVENNABLAÐ