Nýtt kvennablað - 01.12.1947, Blaðsíða 5

að Uila við niig, sagði Ivan undrandi. Tárin
streymdu niður vanga hennar, og loksins gat
Juin mælt með titrandi röddu. — Ó, Ivan. Hvers
vegna gerðir þú þetta, því liefur þú svikið mig
svo liræðilega. — Eg — en ég lief aldrei séð þig,
Iivernig á ég þá að liafa svikið þig.
— Ertu þá ekki riddarinn Ivan? Ivan minn?
— Nafn mitt er Ivan.
— Og ég er Elín, Elín, sem bjó í kofanunt
við fljótið. Hvað hefur komið fyrir þig, að þú
skulir ekki muna eftir mér. í sama bili kom
Álfhildur. Svörtu augun liennar urðu illileg, er
ltún sá Elínu. — Þorir þú að korna liér.
Snautaðu burtu, héðan. — Aumingja stúlkan,
sagði Ivan, hún talar einhverja vitleysu og er
svo sorgmædd. — Nei, nei, hrópaði Elín, skjálf-
andi af sorg og reiði. — Ég tala enga vitleysu,
er aðeins sorgmædd vegna brigðmælgi þinnar.
— O, Ivan, ég trúði þér. Manstu ekki lengur
sumarkvöldin við fossinn, og hefur þú gleymt
fossbúanum, sem þú spottaðir. Nú hefur hann
liefnt sín, en hefndin hefur komið yfir mig. Ivan
strauk hendinni um ennið, svipur hans skýrðist
eins og eitthvað birti í huga hans. Álfhildur sá
það strax, og óttaðist að hann væri að fá minnið
aftur. Hún gekk til Elínar og sagði reiðilega:
— Dirfist þú skepnan þín að tala þannig við
brúðguma minn. Snautaðu burtu eða ég læt
hundana rífa þig. Örvingluð og grátandi fórElín
út úr garðinum og heyrði ekki að Ivan sagði við
prinsessuna: Þú áttir ekki að vera svona vond
við aumingja stúlkuna. Það er svo undarlegt, að
nú finnst mér ég hafi einhverntíma séð hana
áður. Það er sem ég hafi séð liana í draumi. Álf-
hildur varð alvarlega hrædd, hló samt og sagði:
— Hugsaðu ekki meira um hana, hún er brjáluð.
Yfirkomin af harmi snéri Elín aftur heim í
kol'a ömmu sinnar. Nú sat hún sem fyrr við
vinnu sína frá morgni til kvölds, en nú heyrð-
ist ekki söngurinn l'ramar, því hjarta hennar var
harmþrungið. Á hverju kvöldi gekk hún upp að
fossinum, að þeim stað, sem Ivan hafði sagt að
hann elskaði hana. Þar settist hún þögul, lokaði
augunum og sá fyrir sér liðna tímann. En þegar
hún opnaði augun aftur var lnin alein. Nei,
hann kom víst ekki aftur, liann var búinn að
gleyma henni og lienni þótti sem hún heyrði
hlátur fossbúans hátt yfir nið fossins. Eitt kvöld
fór amma hennar upp að fossinum til hennar.
— Af hverju gengur þú alltaf hingað aumingja
Elín, sagði gamla konan og hristi höfuðið. — Þú
ættir ekki að vera að rifja þetta upp, en hætta
að hugsa um þetta úrþvætti. — Þú mátt ekki
NÝTT KVENNABLAÐ
Brustu i sundur hrokaveldin háu,
hjarðmenn fyrstir konung lífsins sáu,
svo að dýrsta fórnin skýrast skyldi.
Skartlaust smábarn enginn liýsa vildi.
Hvílík birta yfir einu kveldi,
alheimsljós er hyllt með kerta eldi.
Friður barnsins frelsar myrkrið svarta,
fögnuður er boðinn hverju hjarta.
Ljóssins hátið! sefa dýpstu sárin.
Sólar hátið! láttu þorna tárin.
Gleði liátið! gleddu börnin smáu.
Geisla hátið! ylja hreysin lágu.
Hver ein hugsun hreinsunar í eldi,
lilusti á raddir guðs á pessu kveldi.
Þá mun loftið roða sannleiks sólin,
sálin fagna boðskapnum um jólin:
Lýsi öllum blessuð stjarnan bjarta,
barnið verði efsl í liverju hjarta.
Svo að riki máttug sigursólin,
sverjum allir brœðralag við jólin.
VaIgerður Sœmundsdóttir.
kalla hann það amma mín, ég get ekki annað en
elskað hann, þó að hann reynist mér ótrúr.
Gamla konan laut liöfði. — Já, þannig hlaut það
að fara. Það er fossbúinn, sem hefur valdið því,
hann veldur öllurn óhamingju og allir hata
hann. — Ekki ég, sagði Elín. — Hann hefur verið'
konungur í ríki vatnsins frá ómuna tíð, ef til
vill hefur hann þráð það’, sem við mennirnir
verðunr svo oft aðnjótandi, ástina hér á jarðríki
og að lokum hintneska sælu. Nei, ég get ekki
hatað hann. — Kannske er hans óhamingja meiri
en mín. Þá lreyrðist djúpt andvarp, svo djúpt að
Elín og annna hennar litu hræddar kringum sig.
En engan var að sjá. — Hér er eitthvað slæmt á
ferð', nú fer ég lieim, sagði amma hennar, þú
ættir að koma með mér, það er orðið' áliðið. Hún
gekk burt en Elín sat eftir. Hún heyrði andvarp-
ið aftur, og er hún leit við sá hún hvar fossbúinn
sté upp á hinar fyssandi bylgjur. Hún varð ekk-
ert hrædd, og hann mælti í vingjarnlegum róm:
— Af hverju flýr þú mig ekki eins og allir aðrir.
Ertu ekki hrædd um, að ég dragi þig nið'ur í
ríki mitt. — Nei, svarað'i Elín, — ég hræðist ekki
dauðann. Hjarta mitt er harmþrungið því unn-
usti minn liefur svikið' mig. — Veiztu það' með'
3