Nýtt kvennablað - 01.12.1947, Blaðsíða 6

vissu, að hann hafi svikið þig, svaraði fossbúinn.
— Já, svaraði Elín, — því hann ætlar að giftast
prisessunni. — Hjarta hans tilheyrir þér, þó þér
sýnist annað, hann ætlaði að róa yfir fljótið til
þín, en ég var reiður yfir spotti hans o,g hvolfdi
bátnum. Honunr var bjargað frá drukknun, en
endurminningin um Joig hvarf úr huga hans.
Elín faldi andlitið í höndum sér. — Hann liefur
verið mér trúr. Guð! ég þakka þér. Fossbúinn
skalf. — Þetta nafn, sent ég þori ekki að nefna!
Af hverju eru mennirnir hamingjusamir, en ég
er fordæmdur um alla eilífð. — Segðu ekki þetta,
mælti Elín, Guðs kærleikur varir um alla eilífð.
Við mennirnir eigum allt undir hans náð, og
ef við reynum ávallt að gera það góða fáum við
oft ríkulegri laun, en við getum búizt við. Þú,
aumingja konungur vatnsins, Jrú hefur í þinni
ógæfu alið á hatri og hefncl. Nú skalt Jni snúa
Jrér frá hinu illa og þá muntu sjá, ef Jni gjörir
það, sem rétt er og gott, að með því byggir þú
brú frá þínu dimma djúpi upp í Guðs Ijósa
liimin.
— Það er ómögulegt. Ár eftir ár hef ég setið
og starað á stjörnur himinsins, stundum með
sárri þrá eftir betri tilveru. Nei, ég mun pínast
unr alla eilífð. Hann leit með örvæntingarsvip
upp í stjörnubjartan himininn. í sarna bili leiftr-
aði stjarna á himninum, hún fór í stórum boga
yfir hinn dimmbláa himin og hrapaði, og Jreinr
sýndist lrún lenda rriður í veltandi vatnsfallið
við fætur þeirra. — Sjáðu, sagði Elín. Guð sjálfur
hefur talað til þín. Það birti yfir andliti fossbú-
ans. — Fagra, góða stúlka þú hefur gefið nrér það
lrezta í heiminum: Vonina. — Bíddu. Að svo
nræltu hvarf lrann í djúpið, en kom fljótt aftur
nreð litla gulllrörpu. — Eyrir nrörgum árum lifði
hér á þessunr stað góð og fögur gyðja, sem elsk-
aði mennina og vildi gleðja þá, en ég gerði allt
illt, senr ég gat. Suma gerði ég vitstola og aðra
ærði ég í fossinn. Gyðjan reyndi að yfirvinna
illsku mína, og á lrverju kvöldi sat lrún hér við
fossinn og spilaði á Jressa litlu gullhörpu, og tón-
ar hörpunnar voru svo fagrir, að Jreir sem misst
lröfðu ástvini sína létu lruggast. Þetta gerði nrig
enn verri, Jrví að ég vildi Irelzt sjá alla ógæfu-
sama eins og ég var sjálfur, og eitt kvöld þegar
Irún sat við fossinn og spilaði, slengdi ég bvlgj-
unr mínur til hennar og reif lrörpuna úr hönd-
unr hennar. Djúpt á botni fljótsins lrefur hún
legið síðan, nú læt ég Jrig fá hörpuna. Þú skalt
fara til konungshallarinnar. Nú er drottningin
nýdáin og konungur syrgir lrana nrjög, en tónar
gullhörpunnar munu sefa sorg hans og þeir
nrunu einnig dreifa þokunni, sem liggur á Iiuga
Ivans riddara.
— En ég get ekki spilað, sagði Elín angurvær.
— Þú lærir strax að stilla strengina og allur mátt-
urinn er í tónunum. En Jrú verður að færa mér
aftur hörpuna, þegar konungur hefur látið hugg-
ast Jrví að aldrei spila ég frantar á gönrlu lrörp-
una mína. Hún er full af hatri og illgirni. Hér
eftir ætla ég að spila á Jressa gullhörpu til gleði
fyrir mennina, um vonina, senr vöknuð er í
brjósti nrínu. Fossbúinn greip lrendi sinni í vatn-
ið og konr með fallega perlufesti og lagði unr
lráls Elínar. — Heima hjá þér nruntu finna fall-
egan búning, sem þú skalt vera í þegar þú ferð
til lrallarinnar. — Þakka þér fyrir, sagði Elín.
— Svo kem ég aftur með hörpuna til Jrín. Foss-
búinn hvarf í djúpið, en Elrn fór lieim í kofann.
Á rúnri hennar lá fagur kvenbúningur. í ann-
að sinn fór Elín til konungslrallarinnar, í þetta
sinn konr hún sem fögur og vel búin kona með
guJllrörpuna sína. Henni var strax íylgt inn í
hallarsalinn, Jrar sem konungur og hirðfólkið sat
niðurbeygt af sorg. Enginn Jrekkti þessa fögru
og vel klæddu stúlku. Elín settist við fætur kon-
ungsins, og fingur hennar líðu eftir gullnum
strengjunum. Konungur Jyfti höfði og IrJustaði,
einnrg þau Alfhildur og Ivan er sátu við hiið
lrans og öll lrirðin. Allar vondar hugsanir viku
nú fyrir góðvild og sáttfýsi. Konungurinn varð
því rórri, því rneir sem Eir'n spilaði. Og Ivan.
Jrokunni létti smátt og smátt af huga hans, og
loks rétti lrann hendurnar fram: — Elín min,
ástin mín. Nú Jrekki ég Jrig, ég lref verið veÍKur,
blindur og hermskur. Geturðu fyrigefið mér!
— Allt hjartans vinur rninn. Ég vert að ég á
hjarta þitt, hún leit skelfd til Álfhildar. En Alf-
hiidttr var líka breytt. Göfugar hugsanir höfðu
vaknað í brjósti hennar, og hún brosti til þeirra.
Eh'n sagði Ivani síðan allt um gullhörpuna.
og svo fóru Jxau bæði með hana upp að tossin-
um. Elr'n fleygði henni í fossinn og sagði unr
leið: — Ég þakka þér, konungur vatnsins, harp-
an þr'n lrefur fært rnér hamingjuna aftur.
Skömmu síðar var brúðkaup Elínar og Ivans í
konungshöllinni. En á lrverju sumri dvöldu þau
uppi við fljótið, Jrar sem ástin vaknaði fyrst t'
brjósturn þeirra.
Staðurinn er ekki lengur afskekktur. Bæði úr
nærliggjandi og fjarJægttm héruðum þyrpist
fólkið þangað og hlustar með atlrygli á hörpu-
slátt fossbúans. Hátt yfir nið fossins hljóma tón-
ar gullhörpunnar og tendra geisla vonarinnar í
sorgmæddum hjörtum mannanna. Þýtt G. S.
4
NYTT KVENNABLAÐ