Nýtt kvennablað - 01.10.1953, Blaðsíða 3

NÝTT
KVENNABLAD
14. árgangur.
6. tbl. október 1953.
Anna frá Moldnúpi:
SANNLEIKURINN ER SAGNA
BEZTUR
Einn af okkar gömlu, góðu kjarnainálsháttum flyi
ur okkur þann boðskap, að sannleikurinn sé sagna
beztur, og það er eins og lesa megi milli þessarra fáu
látlausu orða, að lýgin sé harla lítils virði, þótt hún
gæti hljómað betur í eyrum fjöldans og klætt betur
við aldarandann og tízku hverfandi stundar.
Ég er dauðhrædd um, að þessi málsháttur sé að því
kominn, að verða aðeins útslitið innantómt orð, sem
hætti að hafa nokkurt gildi eða merkingu í málinu.
Og að það reki að því, að málspakir menn megi taka
sig til að þýða hann fyrir samtíð sinni og segja henni,
að þetta orðatiltæki séu leifar frá þeim tíma, þegar
heiðarlegu fólki þótti betur hlíta að segja sannleik-
ann, heldur en að fara með uppgjörðar. orðagjálfur,
þótt það væri betur fallið til þess að halda hylli múgs-
ins við líði og byði uppá betri svefnværð, á kodda
munaðar og andvaraleysis.
Nú sem stendur virðist það vera ríkjandi tízka
meðul leiðandi manna þjóðarinnar, að tala um tung-
una og er að vissu leyti ekki nema gott um það að
segja. Hver þjóð og einstaklingur hlýtur að urina sínu
móðurmáli. Er það ekkj að undra, þar sem fæstum er
annað mál tiltækilegt, til að láta í ljós allt það, sem
innra með þeim brýzt og í hjartanu bærist. En það er
hverri lífveru eiginlegt að varpa frá sér hljóði í sam-
hljóðan við tilfinningar sínar.
En það er ekki hægt að finna það í málshjali okkar
vísu manna, að tungan sé verkfæri, sem aðeins aug-
lýsir það, sem með manninum býr. Og að það, sem
Orottinn Jesús Kristur sagði, að góður maður fram-
ber gott úr góðum sjóði og vondur maður vont úr
vondum sjóði standi alla tíma sem óhagganlegur
sannleikur. Vissulega mun þó enginn kristinn maður
undrast það. En vart, eða óvart, af skorti á manndómi
og röksemdafærslu, fara okkar ágætu umbótafrömuð-
NÝTT KVENNABLAÐ
Anna frá Holdnúpi,
rithöfundur.
ir utan um innsta kjarna málsins, líkt því sem þeir
vissu ekki neitt um tilveru hans.
Það heyrast ekki orð um það, að málið sé að verða
á vörum margra, meðal uppvaxandi kynslóðar, að til-
gangslausum ruglingi, vegna þess að siðgæði og mann-
dómur kristins uppeldis er að fjara út og líða undir
lok meðal almennings. Hér verðúr ábyrgðarlausum
kennurum mest um að kenna, því að börnin eru nú
almennt falin skólamenningunni samstundis og þau fá
þann þroska að geta gert greinarmun góðs og ills. Eft-
ir það verða heimamenn þeirra víst að jafnaði haldn-
ir smáherrar, þótt þeim dytti í hug að mæla eitt eða
annað til umbetrunar. „Kennarinn segir það“, eru
auðfundin og auðfengin svör meðal barnanna. Þetta
gerii ábyrgð kennaranna ákaflega þunga. Það er
hvorki meira né minna en heill og hamingja komandi
kynslóða, sem hvílir á herðum þeirra. Engir eiga
greiðari aðgang að mjúku og mótanlegu barnshjart-
anu. Ég vildi ekki eiga að fela þeim manni fræðslu
og uppeldisstarf, sem væri svo andlega sljór og
órökvís, að hann teldi kristindómsfræðslu barna ó-
þarft aukaatriði, sem skaðlaust mætti leggja á hill-
una. En ég held einmitt að við höfum átt alltof marga
fræðara barna og unglinga, er þannig hafa litið á
málið.
„Hvar á þinn sonur gott að læra?“ hevrði ég stund-