Nýtt kvennablað - 01.10.1953, Blaðsíða 11

Guðrún jrá Lundi:
ÖLDUFÖLL
FRAMHALDSSAGAN
„Það er nú kannske sama sagan nn:ð [iig eins og
aðra krakka liérna í Víkinni, þið tilbiðjið þennan
strák.“ „Það er lieldur ekki liægt annað um hann að
segja en hann er duglegur. En svona lagað þrífst nú
líklega ekki hérna, að standa upp í hárinu á höfð-
ingjadótinu“, sagði Jóna og saup á kaffibollanum,
sem systir hennar var búin að bera fyrir hana. „Ég er
hrædd um, að Gréla í Móunum ætli að taka syni sín-
um tak, þegar hann vaknar. Verst að hann er alveg
að vaxa upp fyrir höfuðið á henni,“ segir hún síðan,
síðan hann kynntist Bensa. Það hefst líklega eitthvað
af þessarri kaffæringu á kaupmannsstráknum. Sjáið
þið nú bara. Það er engin önnur en frú Ásthildur, sem
kemur þarna innan að. Skyldi svo sem nokkuð vera um
fyrir henni núna? Náttúrlega ætlar hún að skamrna
Bensa“. Meira heyrði Sigga ekki. Hún hljóp í hend-
ings kasti ofan í Bakkabúð. Bensi var kominn á fæt-
ur og út, en Hallfríður var inni. Sigga sagði henni frá
hvaða gestur væri væntanlegur. „Þú skalt bara fara
upp á loft og láta aftur hlerann.“ „Ég skal loka hon-
um,“ sagði hún.
„Hvað svo sem heldurðu að hún sé að erinda hing-
að,“ spurði Hallfríður og augu hennar urðu óvana-
lega stór.
„Hún ætlar að rífast út af Bensa. Hann hefur þó
sagt þér, hvað kom fyrir í nótt. Hún er víst óttalegur
skapvargur, heyri ég sagl,“ sagði Sigga, meðan Hall-
fríður þokaðist upp stigann. Henni fannst hún gæti
farið hraðara. Loks féll hlerinn aftur. Sigga flýtti sér
út og lokaði hænum. Þá var frúin að beygja út af veg-
inum. Það var svo sem auðséð, að hún ætlaði að heim-
sækja Ilallfríði. Sigga þaut ofan í fjöru til þess að
verða ekki á vegi hennar.
Frúin fór heim að Bakkabúð og bankaði fínlega á
dyrnar. Náttúrlega anzaði enginn. Þá bankaði hún aft-
ur, og í þriðja sinn. Þá gafst hún upp og gekk út að
Nausti. Þorbjörg var að hengja drifhvítan þvott á
snúruna. Engin kona átti eins fallegan þvott og hún
á Tanganum. Frúin bauð góðan dag. Þorbjörg lét sem
hún væri hissa á því að sjá hana vera að „spásséra“
milli kofa fátæklinganna, það var óvanalegt. Þó hafði
hún fylgst með ferðum hennar frá því, að hún lagði
af stað frá sínu ríkmannlega heimili. „Góðan daginn
frú Ásthildur, sagði hún, „þér eruð nýr gestur hér
NÝTT KVENNABLAÐ
útfrá.“ „Ójá, það er ég nú,“ sagði frúin, fálega. „En
það liggja nú orsakir til alls. Er þetta ekki hreysið
konunnar, sem flutti hingað í Víkina í vor. Hún á son,
ég man ekki hvað liann heitir.“
„Þér meinið náttúrlega drenginn, sem bjargaði hon-
um syni yðar í nótt,“ sagði Þorbjörg. „Hann heitir
Benedikt. Ég þykist vita, að erindið hafi verið að vita
hvernig honum líði. Hann er vel hress og meira að
segja kominn í móvinnu. Það er duglegur piltur. Von-
andi líður drengnum yðar sæmilega.“
Frúnni varð orðfall við slíkar undirtektir, en svo
fékk hún málið: „Ég kom áreiðanlega ekki til þess að
vitja um hann, þann pilt. Mér stendur nokkurn veginn
á sama, hvernig honum líður. Ég ætlaði aðeins að
tala um það við hana móður hans, að láta liann eitt-
livað í burtu. Það er ekki hægt að hafa svona óknytta
varga hér, sem maður getur ekki verið óhræddur um
börnin sín fyrir. Ekki einu sinni á nóttunni.“
„Ef þeir héldu sig í rúmunum þyrfti ekki að óttast
um þá,“ sagði Þorbjörg. Þeir hafa víst ekkert erindi
átt suður á Höfða í nótt til að banna þeim að renna
færi þar. Það hefur alltaf hver og einn mátt gera
[>að,“ bætti hún við.
„En það var búið að banna þeim það,“ sagði frúin.
„Þér ættuð þó að virða það svolítið við Bensa, að
hann draslaði stráknum yðar hálfa leið heim, eftir að
þeir voru búnir að vera jafn lengi í baðinu. Það væri
ólíkt höfðinglegra en að reka hann burtu úr kaup-
staðnum. En þér skuluð láta það vera að slásl upp á
móður hans. Hún er veikluð kona og þar skal vera mér
að mæta, ef eitthvað á að ávíta hana,“ sagði Þorbjörg.
Frúin var orðin dökkrauð í andliti af reiði.“ Ég hef
hugsað mér að láta þetta mál koma fyrir rétt. Sjálf-
sagt mætið þér þar fyrir þessa vinkonu yðar. Skeð
gæti að þér yrðuð dálítið kurteisari í orðum þar,“
sagði hún og bjóst til brottferðar.
„Ef það heitir ókurteisi að segja sannleikann. yrði
ég ekki betri. Við erum margar konurnar, sem vinnum
hérna á reitunum. Ég efast ekki um, að þær beri það
með mér, að strákarnir yðar og félagar þeirra séu sí-
fellt með einhverja hrekki og ógerðarhátt.“
Frúin rigsaði burtu án þess að kveðja, sagði aðeins:
„Þér skuluð ekki vera að ómaka yður inneftir á mánu-
daginn til að þvo þvottinn hjá mér. Ég fæ víst ein-
hverja aðra.“
„Það er ágætt. Maður þarf nú að fara að hugsa um
móinn,“ sagði Þorbjörg. Jóna frænka og Signý stóðu
í bæjardyrunum í Bjarnabæ og hlustuðu á orðasenn-
una við þvottasnúruna.
„Mikill bölvaður orðhákur getur hún Þorbjörg
verið, svarað frúnni svona fullum hálsi, það kostar
9