Nýtt kvennablað - 01.03.1958, Blaðsíða 2
Wallis Simpson —
hertogafrú af Windsor
Hertogahjónin.
Það ber stundum við, að karl eða kona
koma fram í mannkynssögunni og svo að
segja drottna yfir henni um stutta stund
— en hverfa jafnskjótt aftur bak við blæju
gleymskunnar. Heimsfræðin er hverful, og
hjúpur gleymskunnar hylur jafnvel þá,
sem berjast djarflega fyrir að halda í
frægð sína.
Þegar dauðinn tekur einhvern, sem eitt
sinn átti heimsfrægð að fagna, hrökkva
menn við af undrun. Fólk á erfitt með að
sætta sig við, að sá sem um langan aldur
hefur verið dauður á opinberum vettvangi, skuli hafa
haldið áfram að lifa.
Eftir þessu ætti hertogafrúin af Windsor að vera nú
óþekkt og gleymd. Rúm það, er hún skipar í sögunni,
er takmarkað við hina örlagaríku desemberdaga árið
1936, er náðu hámarki sínu, þegar Játvarður áttundi,
Englandskonungur lagði niður völd hennar vegna.
Sögulega séð hefur hún ekki látið á sér bæra síðan.
Hún ferðast frá einum baðstað eða skemmtistað til
annars, þögul og fjarlæg. Nafn hennar stendur á listun-
um yfir bezt klæddu konur heimsins. Ógæfan, sem
dunið hefur yfir heiminn, þar sem hún var eitt sinn
glæsilegur miðdepill, hefur látið hana ósnerta. .. .
Hún lifir í því andrúmslofti, er ríkti fyrir heimsstyrj-
öldina.
Og samt heldur hún áfram að vera eftirtektarverður
persónuleiki. Geislahjúpur ódauðleikans ljómar um
hana — og ef hún deyr á morgun, mun hún deyja
eins og hún hefur lifað í hjónabandinu, sem ein hin
mest umdeilda og merkilegasta kona vorra tíma.
Einhver nærtækasta ástæðan fyrir því, að menn hafa
enn áhuga fyrir hertogafrúnni af Windsor, er sú, hve
lítið hún hefur breytzt við aldurinn. Ef fegurð hennar
hefði fölnað með árunum, hárið gránað og vöxturinn
misst glæsileik sinn, þá er líklegt, að hún væri ekki
lengur í ljósmáli, en tíminn hefði þá sveipað minn-
ingu hennar vorkunnlátri voð gleymskunnar.
En hún hefur boðið lögmáli tímans byrginn og er
enn sem fyrr ein glæsilegasta kona veraldar. Og hin
átakanlega ástarsaga hennar mun aldrei gleymast. Ját-
varður áttundi mun verða hetja í augum margra kom-
andi kynslóða. Og þegar margir konungar aðrir og
miklu duglegri verða aðeins nöfn og númer í langri
röð, þá mun nafn hans og frú Simpson standa á spjöld-
um sögunnar, sem einhver hin stærstu, rómantískra
nafna mannkynssögunnar.
Veturinn 1953 vakti frú Simpson enn á ný mikið um-
tal og athygli. Vinkona hennar og hefðarfrú, Elsa Max-
vell, hélt íhurðamikið samkvæmi í höll einni í New
York, Windsordansleikinn, undir vernd hertogafrúar-
innar, til heiðurs hertogahjónunum og til fjáröflunar
fyrir örkumla hermenn.
Hinn mikli danssalur var tjaldaður kóralrauðum
reflum. Borðdúkarnir voru einnig rauðir og festir með
stórum, rauðum silkislaufum. Borðin voru skreytt
rauðum nellikum og í silfurstjökum logaði á rauðum
kertum.
Gestirnir greiddu 30 dollara hver til styrktar her-
mönnunum, og jafnframt skyldu þeir á einn eða ann-
an hátt hylla hina tvo rómantísku útlaga. — Borðið
fyrir heiðursgestina stóð dúkað framan við dansgólfið
gegnt hljómsveitinni. Sátu hertogahjónin þar, hvort á
móti öðru ásamt 10—15 útvöldum gestum. Hertoga-
frúin skartaði í snjóhvítum ballkjól, einum þeirra
þriggja kjóla, sem hún átti að bera um kvöldið. Hið
dökka hár hennar var eins og endranær skipt í miðju
og bundið aftur með tveim litlum slaufum úr vínlitu
flaueli.
Hún var grennri en nokkru sinni, aðeins hrukkur á
hálsinum báru þess vott, að þetta var 57 ára gömul kona.
Ljósblá augu hennar ljómuðu, og andlitið geislaði af
lífsfjöri. Hertoginn, sem nú var að verða sextugur, bar
aldurinn einnig vel og hafði enn sitt drengjalega útlit.
Hann drakk aðeins vatn og var eins fámálugur og frú
hans var ræðin. Windsorvalsinn hafði verið saminn fyrir
kvöldið, og var mælzt til þess við hertogahjónin, að þau
dönsuðu hann ein. En því .neitaði hertoginn eindregið
og kvað það ekki eiga við.
Hámark kvöldsins var tízkusýningin. Þekktar, hátt-
settar frúr New Yorkborgar voru sýningarbrúður og
bjuggu sig beggja megin við leiksvið salarins.Hljóm-
Framliald á bls. 8.