Nýtt kvennablað - 01.12.1965, Side 10

ÞÓRUNN ELFA MAGNÚSDÓTTIR:
FRAMHALDSSAGAN
Djúpar rætur
Þó að hún hefði miklu síður viljað, að til þess þyrfti
að koma, var hún þó í aðra röndina fegin því að mamma
hennar hafði tekið málið að sér, því að þá hlaut því að
vera borgið.
Það var kostur við mömmu, að þegar hún var búin að
taka ákvörðim, ræddi hún ekki mikið um hana, og nú
lagði hún sig í líma við að dreifa áhyggjum Lísu og láta
henni líða sem allra bezt. Hún bað fnu saumakonu að
sjá um hádegisverð fyrir þær, svo að Lísa gæti lúrt fram-
eftir og að öllu leyti farið eftir sínum högum og munum.
Það fór ákaflega vel um Lísu, þegar hún var háttuð
ofan í drifhvítt bólið í ungmeyjarherberginu sínu, sem
stóð með sömu ummerkjum og þegar hún var heima. Á
borðið fyrir framan rúmið hafði mamma hennar raðað
ávöxtum og fleira góðgæti handa henni til að nasla í, ef
hún vaknaði um nóttina og næsta morgun. Hún kvaddi
hana um kvöldið, kvaðst ekki mundu koma inn til henn-
ar áður en hún færi, þar eð hún ætlaði með fyrstu lest.
„Og vertu nú öldungis róleg, telpa mín, við Sören ráð-
stöfum öllu eins vel og nokkur kostur er á.“
Lísu fannst sem mamma hennar nefndi Sören aðeins
til að þóknast henni, því að hún hlyti að búast við því,
að hún yrði sjálf að gera það, sem gert yrði. Hún svitn-
aði við tilhugsunina um það, hvort Sören mundi hafa
sinnu á því og lag, að leyna því fyrir móður hennar,
hvað honum fannst bamið mikið óhapp. Víst var það
óheppilegt, að svo bráðan skyldi að bera með barnið, en
samt fóru um hana hlýir straumar í hvert skipti, sem
hún hugsaði um litla krílið. Og núna, þegar hún vissi, að
mamma mundi sjá um það að hún eignaðist heimili með
manni sínum og bami, fannst henni hún geta varpað af
sér áhyggjunum og gefið sig tilhlökkuninni á vald. Hún
sannfærðist æ betur og betur um það, að ekkert hefði
hent hana á lífsleiðinni, sem henni fyndist meira um vert
en hið ófædda bam.
Ef það yrði drengur, langaði hana til að láta hann heita
Helga. Faðir hennar mundi skilja, að með því væri hún
að gera yfirbót fyrir það, hve litla ræktarsemi hún hafði
sýnt honum, og það mundi gleðja hann, að hún skyldi
vilja hafa nafnið hans hjá sér. Þessu ætlaði hún að ráða,
hvort sem mömmu líkaði betur eða verr. En ef hún
eignaðist stúlku — ja, þá vandaðist málið. Hún ætti víst
að láta hana heita Helenu, mamma hennar mundi trúlega
vonast eftir því, og hún átti það svo sem meira en skilið,
að henni veittist þessi ánægja. En henni hafði alltaf fund-
izt Sonja svo einstaklega fallegt nafn, og sú af skóla-
systmm hennar í bamaskóla og miðskóla, sem hún var
hrifnust af, hét Sonja. Já, Sonja ...
13. Annað samtal við ínu saumakonu.
Þegar hún vaknaði morguninn eftir, heyrði hún að
einhver var að rósnast í eldhúsinu. Það vom hávaðasam-
ari handatiltektir en hjá mömmu, meiri hvinur í vatns-
pípum og kaffiketillinn flautaði í nokkrar sekúndur, en
mamma hefði tekið hann af gasvélinni strax og í honum
sauð.
Lísa leit á úrið.
Já, mamma var auðvitað löngu farin á járnbrautar-
stöðina, mundi nú vera í þann veginn að koma til borg-
arinnar,. Lísa lá kyrr í rúminu, lét fara vel um sig og
beið átekta, enda leið ekki á löngu þangað til Ina birtist
í dymnum, lét sig ekki muna um það að færa henni
rokheitt og ilmandi kaffi í rúmið.
Hvers vegna er ég svona meinlöt, hugsaði Lísa. Ég
hefði einmitt átt að fara á fætur og hita kaffið á sama
tíma og mamma og kalla svo á fnu til að drekka, eða
færa henni kaffið á bakka inn í saumastofuna. Eiginlega
hefði ég átt að vera vöknuð þegar mamma fór í stað þess
að liggja hér sofandi eins og andvaralaus krakki.
„Alltaf ertu jafn góð og hugulsöm, ína mín,“ sagði
Lísa þakklót, settist upp og tók við kaffibollanum úr
framréttri hendi fnu. „Að þú skulir hafa svona mikið
fyrir mér, ég hefði nú svo sem getað komizt fram í eld-
hús og drukkið kaffið þar.“
„Blessuð, minnstu ekki á þetta, það munar nú held ég
minnstu að setja á bakkann og halda á honum hingað
inn, og ég hef gaman af að drekka morgunsopann minn
hérna við rúmstokkinn hjá þér.“
Og vegna þess að ína var ína, svona gamalkunnug og
góð, þá leiddist Lísa til að segja henni frá högum sínum,
að nú væri svo komið, að hún yrði að hraða giftingu
sinni eins og mögulegt yrði, og mamma væri farin til
borgarinnar til að skoða íbúðir með Sören.
„Ekki spyr ég að, öllu vill hún af þér létta, blessunin,"
sagði ína klökk. „Ekki svo sem að hún sé svo kunnug í
borginni, að hún vinni sér þetta þess vegna létt. Reyndar
finnst mér, að mannsefnið þitt hefði átt að sjá um þetta,
Lísa mín, því að eiginlega er það í verkahring karl-
mannanna að útvega húsnæðið, sjá um ytri gerð heim-
ilisins, ef svo mætti segja. Nú kannski gerir Sören það
líka, þó að mamma þín vilji vera með í ráðum og sjá
hvað hann getur boðið þér upp á. Henni stendur nú svo
sem ekki á sama hevrnig um þig fer, einkabarnið sitt,
og svo er hún flestum úrræðabetri, hún móðir þín, og
hún er einatt svo nösk að sjá út hvað hagkvæmt muni
reynast, og þá stendur ekki á henni með að ákveða sig,
það er mikill kostur að vera fljótur að taka ákvörðun,
því að hik er sama og tap eins og í vísunni stendur.“
Lísu varð hugsað til Sörens, hik hans var svo ein-
kennilegt, það var eins og hann væri andvígur því að
þurfa að taka skjótar ákvarðanir. En á því valt, ef fólk
átti ekki að missa út úr höndunum á sér húsnæði, sem
margir vildu hreppa, það kæmi sér sjálfsagt vel að
mamma kunni að hamra járnið heitt. Lísa reyndi að
bægja frá sér þeirri hugsun, að það væri mamma, sem
hún treysti á, og að hún vonaði að hún lenti ekki í nein-
um vandræðum með Sören.
„Þú veizt það, ína, að ég hef átt heima hérna í húsinu
8
NÝTT KVENNABLAÐ