Nýtt kvennablað - 01.03.1967, Blaðsíða 5

vart heildinni. Það þarf almennt hugarfar hinn-
ar heilbrigðu dómgreindar, sem þekkir svart frá
hvítu og aldin frá gorkúlu. Þá kæmi það af sjálfu
sér, að þarfir menningar og mannúðar sætu í
fyrirrúmi fyrir hégóma, sýndarmennsku og
stundarþægindum. Því miður vantar okkur ís-
lendinga margt í þessu tilliti, — alltof margt.
Mér dettur t. d. í hug eitt atriði: meðferð okkar
á fjármunum og efnislegum verðmætum. Þroski
okkar á því sviði virðist of oft áþekkur og hjá
ómyndugum ungling væri, eyðslan er oft svo til-
gangslítil og barnaleg, hirðuleysið svo áberandi,
nýtnin og hagsýnin svo frámunalega af skornum
skammti. Finna margir, sem erlendis dvelja,
fljótt auðsæjan mun á, hve nýtni, sparsemi og
hvers konar hagsýni er þar almennt meira
ástunduð og í heiðri höfð en hér heima. Vel má
þetta stafa að nokkru af hinum snöggu umskipt-
um þjóðarinnar frá allsleysi til mikilla peninga-
ráða, frá einföldum lífsháttum til nútíma þæg-
inda. Ef til vill liggur þetta líka að einhverju
leyti til sjálfrar þjóðarskapgerðarinnar. En hvað
sem veldur, vantar hér góðan kost, sem engin
þjóð má án vera, ef hún á að halda sjálfstæði sínu
og sóma til lengdar. Vonandi vex íslenzka þjóð-
in einhvern tíma upp í það að verða fullveðja —
líka í þessu tilliti, án þess að hún áður þurfi að
kalla yfir sig eitthvert neyðarástand og sársauka-
fullt reynslupróf.
Forsíðumynd
Við vígslu nýja sjúkrahússins á Siglufirði, þ.
15. des. 1966, var afhjúpuð mynd í anddyri
hússins, eftir frú Höllu Haraldsdóttur á Siglu-
firði.
Myndin er gerð úr upphleyptri steinsteypu og
síðan máluð í fögrum litum.
Hún táknar læknagyðjuna Eir, með hið al-
þjóðlega læknamerki — læknastafinn — sér í
hönd. Gyðjunnar Eir er getið í Gylfaginningu
Snorra Sturlusonar, þar sem hún er talin ein af
ásynjum. „Hon var læknir beztr.“
Myndin skiptist í tvo hluta. Annar er dökkur
en hinn ljós. Dökka hliðin er hjúpuð skuggum
sorgar, veikinda og þjáninga, en ljósa hliðin
táknar gleði og birtu heilbrigðinnar og lífsins,
að fengnum bata. Hinn veiki svanur við fætur
gyðjunnar táknar sjúklinginn, sem bíður eftir
lækningu meina sinna, og innan skamms flýgur
græddur og glaður á vit birtunnar frá upprenn-
andi sól. Neðsti hluti myndarinnar er af lífgrös-
um og heilsujurtum.
Listakonan gaf sjúkrahúsinu listaverkið til
minningar um ömmu sína, frú Margréti Guð-
mundsdóttur, sem dvaldi síðustu æviárin á
Sjúkrahúsi Siglufjarðar.
Sigurður 'Fáfnisbani
Þá eru Reykvíkingar búnir að sjá Sigurð Fáfn-
isbana og Brynhildi Buðladóttur á kvikmynda-
tjaldinu. Myndin er í raun og veru illa gerð,
henni sullað saman með alls kyns hundakúnst-
um, en Brynhildur brást ekki vonum okkar, hún
er falleg og heilsteypt, Sigurður er norrænn, af-
burða kappi og drengilegur á að sjá, en full
ómerkilegur maður. Nokkuð af myndinni er
tekið hérlendis og er það vissulega höfuðkostur
myndarinnar hve landið okkar er fagurt, það
beinlínis skartar.
Þessi fyrri hluti kvikmyndarinnar, sem Jregar
hefur verið sýndur, endar á hefnd Brynhildar,
sem minnir á víg Kjartans, er veginn var að und-
irlagi Guðrúnar Ósvífursdóttur. — Þessar tvær
konur eru ekki óskaplíkar — gáfaðar og stórlátar.
Það er óvanalegt að heyra og sjá nöfn ís-
lenzkra kvenna í sambandi við bókmenntaverð-
laun. Er bókmenntaverðlaun Norðurlandaráðs
voru veitt norska rithöfundinum Johan Borgen,
komu 2 íslendingar til greina sem verðlaunahaf-
ar, rithöfundarnir: Jakobína Sigurðardóttir fyrir
bók sína „Dægurvísa“ og Kiljan fyrir „Dúfna-
veizlan“.
BÆKUR ÞESSARA KVENRITHÖFUNDA VORU
EKKI TALDAR UPP í SÍÐASTA BLAÐI
Hýbýlaþættir á miðöldum, Arnheiðuf Sigurðardóttir.
Vcfnaður á íslenzkum heimilum, Ilalldóra Bjarnadóttir.
Miðnætursónata, Þórunn Elfa Magnúsdóttir.
Strokubörnin, Hugrún.
Anna Ileiða og leyndardómur klcttanna, Rúna.
Todda kveður ísland (önnur útgáfa), Margrét Jónsdóttir.
NÝTT KVENNABLAÐ
3