Skólablaðið - 01.12.1933, Blaðsíða 12

-12-
ur værum svefni.
Þsr er býli oddvitBns tignarlegsst, Því
0Ö henn er ríkastur. Pram hjá garöi hans
fellur stasrsta sin. Hún veltir grjóti, og
dynkir og dunur heyrast langar leiðir.
Oddvitinn er vakandi. Barn hans er veikt.
Hann hefir árangurslaust reynt aö fá ein-
hvern til Þess aö sækja lseknir, en enginn
hefir orðiö til Þess á Þessari nóttu vatna-
valdsins.
Aö lokum fer oddvitinn til Hjaleigubónd-
ans, Hann er ekkjumaður og vinnur fyrir
móöur sinni og ungri dóttur. Honum er hrósaö
fyrir dugnaö og góöa afkomu.
Menn vita aö Hjáleigubóndinn neitar hon-
um fyrst, en lætur sxðar undan. 3?að var ein-
kennilegt vald, sem oddvitinn haföi allt-
af yfir Þessum manni, síöan hann kom Þarna
í hjaleiguna, öreigi og ósjálfbjarga.
Hjáleigubóndinn drukknar. Oddvitinn ann-
ast bú hans til vors, Þá deyr gamla konan,
en oddvitinn tekur búiö óvirt og dótturina.
Göfuglyndi hans er dáö um alla sveitina og
árin líöa,
Hún er undarleg stúlka dóttir H.jáleigu-
bóndans. Lagleg og myndarleg aö vísu, en
einatt hljóö og einförul. Hún á Það til að
ráfa úti í góöviöri um nætur, og menn hafa
séö hana gráta, hálffullorðna stúlkuna, ef
hún les kvæöi eða sögu, sem endar illa.
Einn góöan veðurdag er hún trúlofuö og
oddvitinn veröur bandóöur. Nú skilja menn
hann ekki lengur. Ætlaði hann sér hana
sjálfur - hann er nú ekkjumaður - eöa syni
sínum?
Arangurslaust reynir hann aö skilja Þau,
en hann er haröjaxl Þessi strákur hennar,
og gefur ekki eftirj Þá er hún rekin burtu
stúlkan, sem hefir vanÞakkaö svo uppeldi
sitt og kristilega hjálp góöra manna, að
guðlasti gengur næst.
Skynsama fólkiö í sveitinni spáir Því,
að einhverntíma muni henni hefnast fyrir
Þetta.
Og strákurinn fer til oddvitans og spyr
um fööurarf unnustu sinnar, sem auðvitaö
var ekki nema smáræöi upp í uppeldi hennar.
Og Þé hundskammaöi hann mesta saandarmann
sveitarinnar.
Voriö eftir reisti hann bæ viö Mjóavatn
Þessi ófyrirleitni piltur. Hann var ekki
ríkur, Þaö vissu menn, og grunur lék á Því,
aö hann heföi stundum á veturna ekki annaö
aö éta, en silungsbröndurnar, sem hann krak-
aöi upp um ís á vatninu.
Því var líka spáð, að ekki myndi vera
skemmtilegt Þarna uppfrá á Þorranum, Þegar
kofarnir voru komnir á kaf £ fönnina, og
kafaldið var dag eftir dag.
En með árunum fjölgaði hann skepnunum,
Þaö vissu menn, Þótt Þeir annars vissu lítið
um öræfabóndann.
Og einn vetur er veðréttan óvenjú góðh
Súmarblíöa ríkir á öræfunum. Þá fer bóndinn
frá Mjóavatni til kaupstaðar rétt fyrir
jólin.
Hjöröin hans, sem er nálega' aleiga Þessa
heimilis, dreifir sér \am mýrar og móa fyrir
sunnan vatniö.
Bóndans er von heim á hverri stundu. Þá
taka f jærstu hnúkarnir aö færa sig í gráa
hríöarúlpu, og smátt og smátt hylur hún
meir og meir af útsýninu. átóri steinninn,
suöur á .hæðinni, sem enn á ekkert nafn,
er Þungbúinn og bíöur átekta nokkra stund ;
svo grípur hríðin hann glímutökum.
1 niðdimmu kófinu finnur bóndinn bæinn.
Hann er mannlaus og dimmur,- Döpur nótt. -
Veðrinu slotar, Þegar lýsir af degi.
Nístingskaldur stormurinn leikur sér að Því
að fylla í slóö öræfabóndans, sem hraðar
göngu sinni upp aö steininum, Þaöar^ er út-
sýni gott yfir hjarnið. - Hann veilT'að hún
hefir ætl8ð aö bjarga fénu.
Og sunnan undir steininum situr konan
örend. í hríöinni hefir hún alið Þarna tví-
bura, og heldur nú báöum börnunum upp viö
nakið brjóst sitt.
Þannig hefir Konusteinn fengið nafn.
S. Björnsson.
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-4—
F R Æ I I I R.
Pálmi meiöir sig.
Það sorglega atvik kom fyrir ekki alls
fyrir löngu, aö okkar ástkæri rektor mis-
steig sig hrottalega, Þegar hann í miöjijm
handknattleik hljóp fram og vildi höndla
knöttinn. Var hann draghaltur í nokkra daga
á eftir.
Mörgum hugsandi mönnvim er oröiö Það ærið
íhugunarefni, hvernig takraarka megi slysa-