Ísfirðingur - 15.12.1961, Blaðsíða 13

ISFIRÐINGUR
13
• •
Frá Oskjugosinu 1961
— Þessi orð verðiai ekki fleiri að
sinni. Ég harma það eitt, að eiga
þess ekki kost fyrir æsku sakir,
að kynnast þeim nánar og nema af
þeim ýmsan fróðleik, því svo.sagði
mér Guðmundur Benediktsson, að
hann iðraði þess mjög að hafa
ekki skrifað ýmislegt upp eftir
Bjarna, því að hann hefði haft
frábært minni og kunnað frá
mörgu að segja forvitnilegu, en
Guðmundur var sjálfur frábær
gáfumaður og fræðasjór, ófreskur
og kunni skil á mörgu, en hans
þáttur verður ekki sagður nú.
Þessi systkin, móðir þeirna og
barnið, Hálsfólkið gamla, voru sér-
stæðir kvistir, á litlu örreitiskoti,
höfðu fengið sína eldskírn í sökn-
uði og skorti eftir föðurmissirinn.
Héldu saman til æviloka á afdala-
kotinu, og komust frá örbirgð til
góðra bjargálna. Umhverfi og að-
stæður gerði þau innhverf og dul,
en vönduð til orðs og æðis, voru
sjálfum sér nóg og sóttu fátt til
annana.
Nú er bærinn búinn að vera um
40 ár í eyði. Búið að slétta yfir
bæjarstæðið, það er nú grænn hóll.
Kofatóftirnar uppi í Hálsinum
bera þess aðeins vitni að þar hafi
byggt ból verið, og bráðum man
enginn þetta sérstæða fólk. En er
það ekki svo um okkur öll?
Á marteinsmessu 1961.
Jóhannes Davíðsson.
Askja og Öskjuvatn að sumarlagi