SunnudagsMogginn - 22.08.2010, Síða 33

22. ágúst 2010 33
É
g man ekki eftir fyrsta skóla-
deginum en þó því að eftir að
ég var nýbyrjuð þótti mér of-
boðslega merkilegt að vera
komin inn í þennan helgidóm,“ segir
Margrét Örnólfsdóttir tónlistarkona um
fyrstu grunnskólaminningarnar sínar.
Hún hóf skólagönguna í Ísaksskóla fimm
ára gömul. „Ég man líka eftir fyrstu
skólatöskunni minni sem var rauð,
klassísk leðurtaska, þunn og gamaldags.
Ég var orðin læs þegar ég byrjaði en
þurfti að lesa Litlu gulu hænuna eins og
allir aðrir. Það var bókmenntaverk sem
maður hafði vitað af lengi og mér fannst
mikil upplifun að fara í gegnum það.“
Margréti fannst gaman í skólanum að
eigin sögn. „Ég var hins vegar rosalega
meðvituð og hrædd um að gera eitthvað
rangt. Til dæmis man ég eftir einu skipti
þegar ég var að klæða mig úr í fataheng-
inu. Ég var í svona skotapilsi og áður en
ég vissi af var ég búin að taka af mér
pilsið og hengja það upp á snagann. Þeg-
ar ég áttaði mig á því held ég að ég hafi
misst úr hjartaslag. En það var enginn
sem tók eftir þessu og ég var mjög fegin
þegar ég uppgötvaði það.“
Fleiri atvik hafa tekið sér sess í minn-
ingunni hjá Margréti. „Ég var leikara-
barn og var því stundum fengin til að
taka þátt í leiksýningum. Þegar ég var 7
ára var ég að leika í Þjóðleikhúsinu og
hárið á mér hafði verið litað kolsvart fyr-
ir sýninguna. Út af þessu fór ég með húfu
í skólann þrjá daga í röð og neitaði að
taka hana niður. Það var ekki fyrr en
einhver í bekknum hafði séð leikritið og
ljóstraði upp leyndarmálinu að ég féllst á
að taka af mér húfuna. Þá var þetta auð-
vitað ekkert mál enda fannst öllum
krökkunum mjög spennandi að hafa
leikara í bekknum.“
Bentu í fatahengi strákanna
Margrét segist aðspurð hafa verið svolítið
feimin sem krakki. „Ég held þó ekki að
það hafi háð mér neitt. Mér fannst skól-
inn sjálfur öruggt svæði innandyra en
skólalóðin var aðeins meira ógnvekjandi
og þar hafði maður meiri áhyggjur. Ég
man hins vegar ekki eftir að hafa lent í
einhverju sem ég réð ekki við.“
Eftir að Ísaksskóla lauk flutti Margrét
sig yfir í Melaskóla, þá níu ára gömul.
„Ég man mjög vel eftir fyrsta skóladeg-
inum þar enda orðin miklu meðvitaðri
um allt og alla en þegar ég var fimm ára.
Ég var nýbúin að klippa mig alveg stutt
og var í brúnum gallabuxum, gallajakka
og svörtum klossum. Pabbi fór með mig í
skólann og þegar hann spurði hvar fata-
hengið væri bentu stelpurnar og sögðu
að strákarnir væru þarna hinum megin.
Þá fékk ég svipað hjartastopp eins og
þegar skotapilsið átti í hlut og mig minn-
ir að ég hafi ekki farið í brúna galladress-
inu í skólann aftur.“
Ekki leið á löngu þar til Margrét fékk
dálítinn skólaleiða. „Mér fannst þetta
ekki alveg jafn metnaðarfullt og ég átti
von á, var fljót að vinna verkefni og
fannst ég ekki læra alveg nóg. Það var
meðal annars ástæðan fyrir því að ég
hætti í Melaskóla og fór út á Nes í 11 ára
bekk þar sem ég var aðeins ánægðari. Ég
held ég hafi verið svolítið snobbuð varð-
andi skóla. Mér fannst Ísaksskóli til
dæmis mjög merkilegur af því að pabbi
hafði verið þar og föðursystur mínar og
ég ímyndaði mér að þar fengju bara út-
valdir að vera. Svo vildi ég endilega fara í
Melaskóla jafnvel þótt Vesturbæjarskóli
væri nær og skipti svo aftur um skóla
þegar mér líkaði hann ekki, þótt ég
þyrfti að taka strætó úr Vesturbænum út
á Seltjarnarnes. Ég hafði mjög sterkar
skoðanir á þessu og greinilega hefur það
verið látið eftir mér að stýra því svolítið
hvert ég færi. Ég á samt eiginlega bara
góðar minningar úr skóla þótt ég þjáðist
af skólaleiða, ég lærði bara að lifa með
honum þar til ég kláraði stúdentinn.
Enda skipti félagsskapurinn mestu – ef
hann var í lagi þá var ég ánægð.“
Ásamt upprennandi og núverandi skólabörnum sínum; Hring sem byrjar í fyrsta bekk í vikunni,
Helgu Finnborgu, sem fer í þriðja bekk og Snæbirni sem á nokkur ár í að verða námsmaður.
Morgunblaðið/Ernir
Með sterkar skoð-
anir á skólanum
Lestarhesturinn Margrét á fyrstu árum
skólaferilsins.
góða félaga. Vissulega var skólinn og
leikvöllurinn stór en ég minnist þess
ekki að hafa fallist hendur eða eitt-
hvað svoleiðis vegna þess. Ég man
bara eftir spennunni.“
Réttu græjurnar mikilvægar
Og menn voru alveg með það á
hreinu hvað skipti máli í skólanum, ef
marka má Góa. „Ég man eftir því að
mig langaði ótrúlega mikið í skóla-
tösku sem var með svona járngrind
utan um og var þeim eiginleikum
gædd að það var hægt að festa
leikfimistöskuna undir hana með ein-
hverjum smellum. Þetta þótti mér
gríðarlega flott og mig langaði í svona
tösku lengi. Síðar eignaðist ég svona
skólatösku og það var mikil gleði-
stund á Þórsgötunni þegar ég fékk
hana í hendur. Það skipti miklu að
vera með réttu græjurnar, þótt maður
væri bara sex ára.“
Skólagleði Góa hélst nokkuð
óbreytt því yfirleitt hlakkaði hann til
þess að skólinn byrjaði á haustin. „Þó
var ákveðið tímabil sem var svolítið
erfitt, þegar ég lenti í einelti. Þar voru
eldri gaurar að gera sig gildandi gagn-
vart mér sem var ekkert voðalega
huggulegt. Þá örlaði á kvíðahnút á
haustin en það bjargaði alveg mál-
unum að ég átti alltaf mjög góða fé-
laga og vini í bekknum.“
Góður bekkur og félagar skiptu sköpum fyrir Góa eftir að hann byrjaði í skólanum.
Morgunblaðið/Eggert
Morgunblaðið/Ómar
t
í
m