Brandajól - 20.12.1939, Side 17

Hálkan á götunni
(Óftir ffon Jrd Jójára kécjurn
i.
— Sér er nú hver déskotans hálkan.
— Því láta þeir ekki strá*sandi á göt-
urnar ?
Slíkar og þvílíkar athugasemdir heyröi
maður iðulega um daginn, þegar hálast var
á götum okkar kæru höfuðborgar. Já —
það var nú víða illyrmislega hált hérna um
daginn, en nú eru blessaðir karlarnir búnir
að róla um bæinn þveran og endilangan
með hestvagna fulla af sandi, og strá á
gangstéttirnar. Þeir hafa að vísu verið líði-
lega lengi að þessu; en það er nú einu sinni
siður hérna í allri vinnu, sem götunni við-
kemur og bærinn borgar: að hamast ekki,
ganga ekki berserksgang — þræla sér ekki
út fyrir aldur fram.
En þessir hálkudagar hafa líka gert sitt
gagn — þeim, sem hafa haft léttlyndi til
þess að njóta þeirra. Ég segi fyrir mig, að
ég er búinn að safna mér margra vikna
forða af hlátursefni. Ef eitthvað kemur
fyrir, sem mér gremst, og ég finn að ég er
að komast í illt skap út af því, þá segi ég
bara rétt si sona við sjálfan mig: Manstu,
hvað þú sást í Bankastrætinu um daginn?
Og þá er ég til með að skella upp úr, hvern-
ig sem á stendur, og hlæja eins og vitfirr-
ingur, þangað til ég kannske allt í einu
uppgötva það, að ég stend á horninu hjá
London og finn (mér til kinnroða) að frið-
samt fólk, sem framhjá gengur, lítur til
mín, og í augnaráðinu felst neyðarleg,
steinþegj andi spurning: Er þessi maður
vitlaus?
Já, ég hefi sannarlega séð margt spaugi-
legt þessa dagana. Ég geng þess ekki dul-
inn, að það er ekki rétt af mér að fá æfin-
lega hláturkast, þegar ég sé einn eður ann-
an heiðraðan samborgara missa fótanna
og hendast og endasendast eftir fljúgandi
glerhálkunni. En ég get bara ekki að þessu
gert. Stundum iðrast ég og spyr: Er ég þá
svona rótarlegur karakter? En að vísu
er það mikil huggun fyrir mig og móralsk-
ur styrkur, að ég hef séð og heyrt mér eldri
og betri menn glotta og jafnvel flissa und-
ir svipuðum kringumstæðum.
Að hugsa sér t. d. þetta, sem ég sá um
daginn í Bankastrætinu:
Ég stóð og var að skoða í gluggann hjá
Sigurði Kristjánssyni, þegar ég heyrði
hljóðið. Ég snýst á hæli nógu snemma til
þess að sjá ca. 200 punda kvenmann fórna
höndum í angist sinni yfir á hinni gang-
stéttinni, sparka ofboðslega útundan sér og
hrúgast síðan niður á götuna. Því næst tek-
ur við stutt, óheillavænleg þögn.
Síðan taka tvær hendur og einn fótur að
sprikla í ýmsar áttir út úr hrúgunni, að því
er vii'ðist einkar tilgangs- og árangurslaust,
því að hrúgan breytir varla afstöðu að öðru
leyti en því, að hún rennur dálítið neðar og
snýst þar í tæpan hálfhring. Þessum hreyf-
ingum fylgja nokkur vel úti látin hljóð —
án orða — en röddin er, eftir þeim að
dæma, hár sópran og kraftmikill.
Nú veit ég ofboð vel, að ég á að réttu lagi
að vera svo riddaralegur, að hlaupa yfir
götuna eins hratt og ég get, í veginn fyrir
bíla, sem um götuna aka — eða yfir þá —
og reyna að hjálpa veslings konunni á fæt-
ur og helzt að styðja hana niður á jafn-
sléttu. En þetta er mér lífsins ómögulegt.
Ég hallast upp að dyrastafnum hjá S. Kr.
og hlæ óstjórnlega. Hlæ eins og idíót.
Og í gegnum tárin grilli ég að tveir lög-
regluþjónar koma (á næstum óleyfilegum
hraða, af lögregluþjónum að vera), reisa
DRANDAJÓL
15