Morgunblaðið - 25.06.2010, Side 33

Minningar 33
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. JÚNÍ 2010
✝
Innilegar þakkir viljum við færa öllum þeim sem
veittu okkur stuðning og hlýju vegna andláts og
útfarar okkar ástkæra,
UNNARS ÞÓRS LÁRUSSONAR,
Eyrarlandsvegi 20,
Akureyri.
Hólmfríður Kristjánsdóttir,
Lára Kristín Unnarsdóttir, Hrafnkell Sigurðsson,
Eyrún Unnarsdóttir, Lárus Heiðar Ásgeirsson,
Margrét Unnarsdóttir, Einar Helgi Guðlaugsson,
Ásthildur Lárusdóttir,
Guðrún Jónsdóttir, Lárus Jónsson,
Jón Ellert Lárusson, Sigrún Ásdís Gísladóttir,
Marta Kristín Lárusdóttir, Guðmundur Valsson,
Jónína Sigrún Lárusdóttir, Birgir Guðmundsson
og frændsystkin.
✝
Þökkum vináttu og hlýhug við andlát og útför,
SIGURJÓNS ÓLAFSSONAR,
frá Hlaðhamri,
sem lést þriðjudaginn 9. febrúar.
Duftker með jarðneskum leyfum hans var jarðsett
fimmtudaginn 17. júní í leiði foreldra hans á Prests-
bakka Hrútafirði.
Ólafur Hjálmarsson,
Þorsteinn Ólafsson,
Kjartan Ólafsson,
og aðrir aðstandendur.
✝ Vigdís Jóhanns-dóttir var fædd á
Syðra-Lágafelli í
Staðarsveit 8. ágúst
1939. Hún lést á líkn-
ardeild Landspítala í
Kópavogi þann 17.
júní síðastliðinn. For-
eldrar Vigdísar voru
þau Jóhann Magnús
Kristjánsson, f. 7.
september 1893, d.
29. ágúst 1965, bóndi
á Ytra-Lágafelli, og
kona hans Borghildur
Júlíana Þórðardóttir,
f. 9. júlí 1897, d. 5. janúar 1971. Vig-
dís var yngst 8 systkina, elstur var
Jóhann Gunnar, f. 21. janúar 1928,
nú látinn, Steinunn, f. 3. ágúst 1924,
nú látin, Kristján, f. 28. september
1929, nú látinn, Þórir, f. 28. sept-
ember 1929. Sigurður, f. 22. desem-
ber 1930, Sigvaldi, f. 3. júlí 1932,
Sesselja Anna, f. 19. nóvember
1934, nú látin.
Vigdís flutti ung til Reykjavíkur
og þar kynntist hún tilvonandi eig-
inmanni sínum Helga
Sigurði Jónassyni,
þau giftu sig þann 4.
apríl 1959. Þau hjón
eignuðust fjóra syni;
Jónas Aðalsteinn, f.
1958, Jóhann Helgi, f.
1959, Páll Hinrik, f.
1964, og Þórir Jökull,
f. 1965. Helgi Sig-
urður lést þann 6.
mars 2009.
Vigdís og Helgi
hófu sinn búskap á
Ljósvallagötu, bjuggu
síðan í Smálöndum en
lengst af í Vorsabæ í Árbæj-
arhverfi. Vigdís sá ávallt um heim-
ili þeirra hjóna en sinnti ásamt því
störfum aðallega í verslun og þjón-
ustu.Vigdís lést eftir harða rimmu
við krabbamein, Vigdís verður nú
lögð til hinstu hvíldar á Snæfells-
nesi, í sveitinni sem henni var svo
kær.
Útför Vigdísar fer fram frá Fá-
skrúðsbakkakirkju í dag, 25. júní
2010, og hefst athöfnin kl. 14.
Vertu hjá mér Dísa, meðan kvöldsins
klukkur hringja
og kaldir stormar næða um skóg og
eyðisand;
þá skal ég okkur bæði yfir djúpið
dökka syngja
heim í dalinn, þar sem ég ætla að
byggja og nema land.
Kysstu mig ... kysstu mig. Þú þekkir
dalinn Dísa,
þar sem dvergar búa í steinum, og
vofur læðast hljótt
og hörpusláttur berst yfir hjarn og
bláa ísa,
og huldufólkið dansar um
stjörnubjarta nótt.
Og meðan blómin anga og sorgir
okkar sofa
er sælt að vera fátækur,
elsku Dísa mín,
og byggja sér í lyngholti lítinn dalakofa
við lindina, sem minnir á
bláu augun þín.
Ég elska þig; ég elska þig og dalinn,
Dísa
og dalurinn og fjöllin og blómin
elska þig.
í norðri brenna stjörnur, sem veginn
okkur vísa,
og vorið kemur bráðum ...... Dísa,
kysstu mig
(Davíð Stefánsson)
Þá er komið að kveðjustund eftir
erfiða baráttu þína við krabbameinið
sem rændi því sem hefði átt að verða
friðsælt ævikvöld og ferðalok. Það
var ekki alltaf auðvelt að vera þú með
fjóra ærslabelgi að fást við, en ekki er
í minningunni annað en að á því hafi
verið tekið með kærleik og kímni. Þú
hafðir alltaf mikið yndi af tónlist og á
mannamótum og fjölskyldusamkom-
um var þá fyrst orðið gaman þegar
Dísa var komin með gítarinn.
Hjá fólki sem var á árunum eftir
1960 að koma sér upp þaki yfir höfuð
var ekki alltaf mikið um frítíma og
unnu þau Dísa og Helgi mikið og ekki
fór mikið fyrir utanlandsferðum eða
öðrum munaði, en sunnudagsbíltúrar
með nesti í blikkkassa og kakó á
brúsa skilja eftir minningar sem ekki
verða keyptar fyrir peninga.
Þú verður nú lögð til hinstu kvílu
meðal vina og vandamanna, í sveit-
inni sem þér þótti svo vænt um. Þú
hafðir ætíð sterka trú á að okkar
ferðalagi væri ekki lokið með þessari
jarðvist og því óskum við þér góðrar
ferðar og geymum í brjósti minn-
inguna um mömmu sem skildi allt.
Ætti ég hörpu hljómaþýða,
hreina, mjúka gígjustrengi,
til þín mundu lög mín líða,
leita þín, er einn ég gengi.
Viltu, þegar vorið blíða
vefur rósir kvölddögginni,
koma til mín, kvæði hlýða,
kveðja mig í hinzta sinni.
Lífið allt má léttar falla,
ljósið vaka í hugsun minni,
ef ég má þig aðeins kalla
yndið mitt í fjarlægðinni.
(Friðrik Hansen)
Kveðja synir,
Jónas Aðalsteinn, Jóhann Helgi,
Páll Hinrik og Þórir Jökull.
Elsku amma Dísa.
Nú þegar þú hefur kvatt þennan
heim rifjast upp margar góðar minn-
ingar. Það var alltaf jafn gaman að
koma í heimsókn til þín og afa, leika
við hundana, skoða allar stytturnar
þínar og gæða sér á hinum ýmsu kök-
um sem þú virtist alltaf eiga nóg af
hvort sem komum í óvænta heimsókn
eða ekki.
Amma, það er dálítið skrýtið að þið
afi séuð nú bæði farin á svona
skömmum tíma, en við efum það ekki
að afi sé afskaplega feginn að hafa
þig hjá sér. Við viljum þakka þér fyr-
ir árin sem við fengum með þér og við
munum varðveita minningu þína að
eilífu í hjörtum okkur.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Konný og Eydís.
Vigdís Jóhannsdóttir
Guðmundur
Georgsson var einstak-
ur sómamaður sem ég
var svo heppinn að kynnast er ég var
nýorðinn fimmtán ára gamall. Við
Halldór sonur hans vorum bekkjar-
félagar og urðum miklir mátar og ég
þar með heimagangur hjá hjónunum
Guðmundi og Örbrúnu í Skeiðarvogi
73. Það var ákaflega hlýlegt og
skemmtilegt heimili og manni alltaf
tekið opnum örmum; Guðmundur sat
gjarnan í stofunni á kvöldin með vind-
il eða pípu og bók í hönd sem hann
lagði frá sér ef við unglingarnir áttum
við hann erindi; við Halldór vorum
báðir nýfluttir í Vogahverfið og
þekktum framan af ekki aðra þar og
héngum mest tveir yfir áhugamálum
okkar og allskyns grúski sem tengd-
ist bókmenntum, skák og pólitík, og
þótt þar væri ýmislegt misgáfulegt og
sumt barnalegt í bland sem við höfð-
um fram að færa var Guðmundur allt-
af til í að hlusta á okkar mál, gefa okk-
ur ráð eða rökræða. Ófá skákmótin
háðum við þrír í stofunni og ef við fór-
um út að sparka fótbolta slóst hann
iðulega í hópinn, var einn af oss. Hann
var ákaflega lifandi og frjór, fylgdist
með öllum nýjum bókum og hlustaði á
skemmtilega tónlist. Í öllum íþróttum
var hann mikill keppnismaður; hin
séríslenska ólympíuhugmynd „aðal-
atriðið að vera með“ var ekki hans te-
bolli enda lærði maður af honum að
spili maður fótbolta eingöngu til að
hafa gaman af því þá er ekkert gam-
an; það verður að stefna að sigri. Guð-
mundur var ákaflega gamansamur og
fyndinn og gat verið skemmtilega
stríðinn. Eitt sinn lögðum við Halldór
upp í mikinn hjólatúr en í malarruðn-
ingum á Vesturlandsveginum skrik-
aði Halldóri dekk svo hann flaug í
grjótið og hruflaðist á fæti. Þaðan var
stutt að Keldum þar sem læknirinn
og meinafræðingurinn stundaði vís-
indarannsóknir, hann tók okkur vel,
leit á svöðusárið á hné sonarins og
sagði: „svona lagað fæ ég nú bara
dýralækninn til að kíkja á fyrir mig“.
Guðmundur og Örbrún voru vina-
föst og tengslin við þau slitnuðu ekk-
ert þótt menn yrðu eldri og flyttu
tvist og bast. Meðan þau bjuggu í
Skeiðarvoginum var það alger nauð-
syn á nýársnótt að koma þar við og
stilla sér upp við píanóið þar sem Guð-
mundur sat og kyrja með honum
nokkur lög eftir Sigfús Halldórs eða
Jón Múla, og síðast heimsótti ég hann
á Þorláksmessu í fyrra þar sem þau
hjónin héldu skötuveislu fyrir fjöl-
skyldu og vini að vestfirskum sið. Þau
fylgdust með fjölskyldunni og vildu
alltaf vita hvernig dætrum mínum
vegnaði eins og þær væru þeirra eigin
barnabörn, og ánægjulegar voru
reglubundnar upphringingar frá
Guðmundi snemma árs ef maður
hafði gefið út bók fyrr um veturinn;
þá var hann búinn að lesa og sagðist
vilja þakka fyrir sig og var óspar á
hrós og uppörvun og alltaf með
skemmtilegu orðalagi. Guðmundur
Georgsson var alla tíð svona strákur
eins og maður sjálfur vildi gjarnan
vera. Við Hildur þökkum fyrir langa
vináttu og tryggð og kveðjum góðan
dreng með virðingu og söknuði.
Einar Kárason.
Ég var staddur í fjallgöngu í Aust-
ur-Tíról þegar ég frétti af andláti
Guðmundar Georgssonar læknis og
fyrrverandi forstöðumanns Tilrauna-
stöðvar Háskóla Íslands í meinafræði
að Keldum. Fleira Keldnafólk var
með í ferðinni og vottuðum við Guð-
mundi virðingu okkar með því að
skála fyrir honum á útfarardaginn og
rifjuðum upp kynni okkar af honum.
Ég kynntist honum fyrst á nám-
Guðmundur Georgsson
✝ GuðmundurGeorgsson læknir
fæddist í Reykjavík
11. janúar 1932. Hann
lést á Landspítala í
Fossvogi 13. júní
2010.
Útför Guðmundar
fór fram frá Lang-
holtskirkju 21. júní
2010.
skeiði í vefjafræði við
Háskóla Íslands árið
1977 þar sem ég var
nemandinn og Guð-
mundur kennarinn.
Síðar urðum við vinnu-
félagar og samstarfs-
menn. Guðmundur var
afkastamikill vísinda-
maður og störf hans
eru mikils metin í ís-
lenska og alþjóðlega
vísindasamfélaginu.
Vísindastörf Guð-
mundur voru lengst af
á fræðasviði líffæra-
meinafræðinnar, einkum rannsóknir
á hæggengum smitsjúkdómum í
sauðfé. Framlag hans á því sviði efldi
skilning á framgangi sjúkdóma og
samspili hýsils og sýkils. Guðmundur
var í alþjóðlegri samvinnu beggja
vegna Atlantshafsis og hefur unnið
þýðingarmikið starf fyrir Tilrauna-
stöð Háskóla Íslands í meinafræði að
Keldum og vísindasamfélagið. Hann
vann að því að efla Tilraunastöðina
sem alþjóðlega vísindastofnun og vildi
ávallt framgang hennar sem mestan.
Fyrir hönd starfsmanna Keldna
þakka ég Guðmundi fyrir störf hans í
þágu Tilraunastöðvarinnar og vís-
inda.
Ég vil færa fjölskyldu hans mínar
dýpstu samúðarkveðjur.
Sigurður Ingvarsson, for-
stöðumaður Tilraunastöðvar
Háskóla Íslands í meinafræði
að Keldum.
Nær allan seinni hluta tuttugustu
aldar voru deilurnar um hersetuna
eitt helsta ágreiningsefni íslenskra
stjórnmála. Þótt stjórnvöld styddu
undantekningarlítið veru erlends
hers í landinu og aðild Íslands að
hernaðarbandalögum, var alla tíð
starfandi grasrótarhreyfing fólks
sem hafnaði hernaðarhyggju og barð-
ist fyrir afvopnun og friðsælli framtíð.
Guðmundur Georgsson var í hópi
vöskustu liðsmanna þeirrar hreyfing-
ar.
Ýmis friðarsamtök hafa starfað á
Íslandi, en þeirra öflugust og fjöl-
mennust voru þó Samtök herstöðva-
andstæðinga – áður Samtök her-
námsandstæðinga. Sérstaða og helsti
styrkur hreyfingarinnar var sá að
hún byggði alla tíð í senn á þjóðlegum
gildum með áherslu á menningu og
sögu, en jafnframt var hún í stöðugu
og virku sambandi við útlönd og til-
einkaði sér áherslur, stefnumál og
baráttuaðferðir erlendra félaga sinna.
Segja má að þessir tveir ólíku
straumar hafi komið fram í störfum
Guðmundar að friðarmálum. Á ní-
unda áratugnum stóð kjarnorku-
kapphlaup risaveldanna hvað hæst,
en á sama tíma varð mikil vitundar-
vakning um ógnina sem stafaði af
kjarnavopnum. Japanskir friðarsinn-
ar vöktu athygli á áhrifum kjarnorku-
árásanna þar í landi árið 1945, þar á
meðal afleiðingum geislavirkninnar
sem fáir höfðu gefið gaum.
Guðmundur Georgsson fór sem
fulltrúi Samtaka herstöðvaandstæð-
inga til Hirosíma í ágúst 1985 en það
ár stóðu samtökin fyrir fyrstu kerta-
fleytingunni á Reykjavíkurtjörn í
minningu fórnarlamba kjarnorku-
árásanna. Heimsóknin hafði mikil
áhrif á Guðmund sem hafði um árabil
barist fyrir friðsamlegum heimi. Sem
vísindamaður var hann sérlega vel í
stakk búinn að ræða áhrif geislavirkni
vegna kjarnorkusprenginga á manns-
líkamann og fjalla um hættuna sem
mannkyninu stafar af kjarnorku-
vopnum. Á sextíu ára afmæli kjarn-
orkuárásanna, árið 2005, flutti Guð-
mundur eftirminnilegt ávarp, sem var
birt sama ár sem formáli að endur-
útgáfu bókarinnar „Blómin í ánni“
eftir Editu Morris. Ávarpið er fögur
minning um þrotlaust friðarstarf
Hinir þjóðlegu og menningarlegu
þættir herstöðvabaráttunnar voru
Guðmundi þó ekki síður hugleiknir.
Hann átti um árabil sæti í miðnefnd
Samtaka herstöðvaandstæðinga og
gegndi þar formennsku um tíma. Á
þeim vettvangi kom hann að skipu-
lagningu fjölda aðgerða og funda. Á
vordögum 1989 voru haldnir menn-
ingardagar á vegum samtakanna, í
tengslum við fjörutíu ára afmæli bar-
áttunnar gegn Nató-aðild Íslands.
Um var að ræða listadagskrá í heila
viku og átti Guðmundur Georgsson
einna stærstan hlut að máli við skipu-
lagningu og undirbúning hennar.
Íslenskir hernaðarandstæðingar
sjá á eftir góðum félaga og votta fjöl-
skyldu hans samúð sína.
F.h. Samtaka hernaðarandstæð-
inga,
Stefán Pálsson.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar endurgjaldslaust alla út-
gáfudaga.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins.
Smellt á reitinn Senda inn efni á for-
síðu mbl.is og viðeigandi efnisliður
valinn.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi
tveimur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að
senda lengri grein. Lengri greinar
eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt
er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki
er unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram
upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og
hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar
mega einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og börn.
Ætlast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feitletr-
aður, en ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir
greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið sé
um annað. Ef nota á nýja mynd skal
senda hana með æviágripi í innsendi-
kerfinu. Hafi æviágrip þegar verið
sent er ráðlegt að senda myndina á
netfangið minning@mbl.is og láta
umsjónarmenn minningargreina
vita.
Minningargreinar