Morgunblaðið - 25.08.2010, Side 19

Minningar 19
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 25. ÁGÚST 2010
✝ Jóna Steinbergs-dóttir fæddist í
Skriðu í Hörgárdal,
Eyjafjarðarsýslu, 20.
desember 1931. Hún
lést á heimili sínu að
Hríseyjargötu 9 á Ak-
ureyri 17. ágúst síð-
astliðinn.
Foreldrar Jónu
voru Jón Steinberg
Friðfinnsson, bóndi í
Skriðu í Hörgárdal, f.
30.10. 1901, d. 16.11.
1931 og Sumarrós
Snorradóttir frá
Steðja í Þelamörk í Hörgárdal, f.
10.5. 1905, d. 6.1. 2002. Bróðir Jónu
var Ríkarður Steinbergsson verk-
fræðingur, f. 13.4. 1930, d. 25.5. 1996
kvæntur Gróu Valgerði Ingimund-
ardóttur, f. 13.7. 1931, d. 23.10. 1978.
Börn þeirra eru: 1) Steinberg Rík-
Már Ellertsson, f. 22.1. 1992. 3)
Heimir Ríkarðsson lögreglufulltrúi,
f. 15.5. 1962. 4) Reynir Ríkarðsson, f.
5.6. 1964. Seinni kona Ríkarðs var
Valdís Garðarsdóttir, f. 18.11. 1929.
Jóna fluttist til Akureyrar tveggja
ára að aldri og bjó þar alla tíð. Hún
hóf ung störf hjá Kaupfélagi Eyfirð-
inga (KEA) og starfaði þar í 37 ár,
síðast sem útibússtjóri. Lengst af
starfaði hún í matvörudeild KEA í
Kaupvangsstræti en einnig starfaði
hún í öðrum útibúum KEA svo sem í
Brekkugötu 1. Hún var varafor-
maður Félags verslunar- og skrif-
stofufólks Akureyri (FVSA) 1979-
1980 og formaður félagsins 1981-
1998. Eftir að hún lét af formennsku
starfaði hún á skrifstofu félagsins til
ársins 2000. Frá árinu 2000 var Jóna
heiðursfélagi FVSA. Jóna var vara-
formaður Landssambands íslenzkra
verzlunarmanna (LÍV) 1987-1999 og
sat í framkvæmdastjórn 1983-1999.
Útför Jónu fer fram hjá Akureyr-
arkirkju í dag, 25. ágúst 2010, og
hefst athöfnin kl. 13.30.
arðsson kennari, f.
20.12. 1954, var
kvæntur Ástu Ósk-
arsdóttur kennara.
Þau skildu. Þeirra
dætur eru: a) Val-
gerður Ósk Stein-
bergsdóttir, f. 5.4.
1980, í sambúð með
Baldvini Þór Baldvins-
syni, f. 15.7. 1978.
Þeirra börn eru Heim-
ir Ríkarður, f. 15.10.
2004 og Sumarrós, f.
12.2. 2007. b) Sigurlín
Rós Steinbergsdóttir,
f. 1.11. 1987, í sambúð með Kristófer
Sigga Jóhannssyni, f. 26.5. 1988. 2)
Hildur Ríkarðsdóttir verkfræð-
ingur, f. 31.3. 1957, gift Ellerti Má
Jónssyni verkfræðingi, f. 30.8. 1956.
Börn þeirra eru: a) Sara Rós Ellerts-
dóttir, f. 21.3. 1989 og b) Ríkarður
Kallið er komið, komin er stundin.
Stórt skarð hefur verið höggvið í litlu
fjölskylduna okkar. Elsku Didda hef-
ur kvatt okkur og eftir sitjum við
hálfmáttlaus og dofin en ljúfar minn-
ingar hrannast upp. Strax sem barn
átti ég erfitt með að svara spurningu
leikfélaga minna um hver Didda væri
þegar ég full eftirvæntingar og gleði
tilkynnti þeim að amma og Didda
væru að koma. Orð eins og frænka og
föðursystir pössuðu ekki, hún var svo
miklu meira.
Lífshlaup Diddu var farsælt enda
bauð persóna hennar ekki upp á ann-
að. Við fæðingu Diddu var amma ný-
orðin ekkja, með pabba á öðru ári.
Þegar Didda var tveggja ára flutti
amma með börnin sín tvö til Akur-
eyrar. Fyrstu árin á Akureyri bjó
amma með móður sinni og systur.
Þrjár ekkjur með sex börn. Fljótlega
stofnaði amma þó sitt eigið heimili.
Alla tíð var afar kært á milli þessara
fjölskyldna. Af stakri ástúð, ósér-
hlífni og vinnusemi sá amma fjöl-
skyldu sinni farborða og var sam-
band hennar, Diddu og pabba og
síðar mömmu einstaklega náið. Við
þetta ástríki ólumst við systkinin upp
og eigum við margar góðar og
skemmtilegar minningar um þau
fjögur saman. Þegar mamma dó, að-
eins 47 ára gömul, má segja að Didda
hafi gengið okkur allt að því í móð-
urstað.
Didda naut velgengni í starfi. Í 37
ár starfaði hún hjá KEA, síðast sem
útibússtjóri. Þaðan lá leið hennar til
Félags verslunar- og skrifstofufólks
Akureyri þar sem hún var formaður
til margra ára. Þá var hún mikið á
ferðinni og sat oft samningafundi í
Reykjavík. Gáfust þá stundir til að
hittast og njóta samveru en alltaf
dreif hún sig norður strax og færi
gafst, ekki síst af tillitssemi við
ömmu. Á þessum árunum kynntist
maður nýrri hlið á Diddu sem bar-
áttuglöðum ósérhlífnum verkalýðs-
foringja.
Alla tíð var glatt á hjalla þegar
Didda birtist og ævinlega mikil til-
hlökkun að hitta hana. Allir sem til
hennar þekkja muna smitandi hlátur
hennar sem kom manni ávallt í gott
skap. Hún kunni manna best þá list
að njóta lífsins og láta aðra njóta þess
og var einstaklega gestrisin. Börn
löðuðust að henni enda voru svo til
engin takmörk fyrir því hvað þau
gátu fengið Diddu til að gera. Hún
dyttaði að húsinu, var stórtæk í garð-
inum, ræktaði jarðarber, var lista-
kokkur, stundaði sund, spilaði brids
og svo mætti lengi telja. Hún var sér-
fræðingur í að skapa skemmtilega
stemningu og stundirnar í Hríseyj-
argötu eru með öllu ógleymanlegar
og dýrmæt í minningunni er Spán-
arferð 2008 og fjölskylduferð í Skóg-
arsel sumarið 2009.
Didda kenndi sér meins í október
sl. en það var ekki fyrr en í apríl að
sjúkdómurinn greindist. Allan þann
tíma hélt hún sínu striki og bar sig
vel. Það kom berlega í ljós þegar
greiningin kom hvern mann hún
hafði að geyma. Hún tók fréttunum
af fullkomnu æðruleysi. Áfram lagði
hún kapp á að allir nytu lífsins, var
hrókur alls fagnaðar, veitti okkur öll-
um styrk, hlýju og umhyggjusemi.
Heilsteypt að vanda.
Ég kveð Diddu með óendanlegum
söknuði og full þakklætis og veit að ef
himnaríki er til þá er þar glatt á
hjalla nú. Blessuð sé minning Diddu.
Hildur Ríkarðsdóttir.
Elsku Didda mín.
Það er svo skrýtið að þú sért farin
frá okkur. Ég man það síðan ég var
lítil hversu gaman var að fara norður
á Akureyri í Hríseyjargötuna til ykk-
ar ömmu Sumarrósar. Ég varð alltaf
jafn glöð að fá dúkinn sem þolir allt á
borðið og allar kræsingarnar sem
voru sko ekki af verri endanum. Það
var líka alltaf visst sport hjá okkur
Ríkarði að kíkja út í garð og næla
okkur í nokkur jarðarber. Þetta voru
bestu jarðarberin á Íslandi. Það var
líka alltaf svo glatt á hjalla hjá ykkur
fullorðna fólkinu. Hláturinn, sérstak-
lega þinn og mömmu, barst um allt
húsið svo glamraði góðlátlega í glös-
unum ykkar í sólstofunni góðu. Þú
varst líka alltaf svo jákvæð og
kveinkaðir þér ekki út af neinu, sama
hvað það var. Tókst þig til og rólaðir í
rólum og fórst í myndaflipp með okk-
ur fjölskyldunni.
Þessi vetur sem ég fékk að vera
hjá þér var mér ómetanlegur, því þar
fékk ég að kynnast þér af alvöru. All-
ir vinir mínir sem komu í heimsókn
voru alltaf jafn gáttaðir á ótrúlegri
gestrisni þinni og í Myndlistaskólan-
um á Akureyri fór ekki á milli mála
hver Didda frænka var. Þú varst svo
sterk, svo ótrúlega sterk. Það var
aðdáunarvert að sjá þig hoppa létti-
lega yfir mestu hindranir lífsins, því
þú lifðir lífinu svo létt. Varst alltaf
mætt í sund á hverjum morgni og
gestagangurinn í Hríseyjargötu 9
þvílíkur.
Ég vil því fá að þakka þér fyrir allt,
elsku Didda mín. Ég vona að þú sért
á góðum stað með ömmu Sumarrós,
afa Steinberg, afa Rikka og ömmu
Gógó, umkringd blómum. Ef til vill í
ykkar eigin litlu sólstofu, brosandi og
hlæjandi klukkan 6.
Þú munt ætíð eiga stað í hjarta
mínu.
Sara Rós Ellertsdóttir.
Það er erfitt að minnast föðursyst-
ur minnar Jónu, sem ávallt var kölluð
Didda innan fjölskyldunnar, án þess
að geta einstaks sambands hennar
við ömmu, en þær bjuggu saman í 70
ár eða þar til Sumarrós lést í janúar
2002.
Í Hríseyjargötu þar sem Didda og
amma bjuggu frá 1956 hefur fjöl-
skyldan alltaf átt öruggt skjól á
heimili sem einkenndist af mikilli vin-
áttu, væntumþykju, gestrisni og hlý-
leika. Það var alltaf tilhlökkunarefni
og gleðistund hjá fjölskyldunni þegar
amma og Didda komu suður í heim-
sókn og ekki síður þegar farið var í
heimsókn til þeirra í Hríseyjargöt-
una. Ég var svo heppinn að vera
sendur „í sveit“ til ömmu og Diddu
þegar ég var 11 ára og átti ég að vera
þar í tvær vikur á meðan foreldar
mínir voru erlendis. Dvölin varð
lengri og dvaldi ég hjá þeim út sum-
arið og síðan í öllum leyfum eftir það.
Þegar móðir mín lést 1978 má segja
að amma og Didda hafi komið okkur
systkinunum í hennar stað.
Við andlát ömmu missti Didda sinn
kærasta ættingja og vin en hún tók
andláti hennar af æðruleysi og lifði
lífinu í hennar anda. Hún tók virkan
þátt í félagslífi, ræktaði vini og ætt-
ingja og sinnti fallegu heimili sínu af
alúð. Didda var glæsileg, glaðvær og
gefandi kona með notalegt viðmót og
góða návist. Það væri hægt að halda
endalaust áfram og telja upp mann-
kosti Diddu en kærleikurinn var
henni eðlislægur og umvafði hún alla
sem voru henni nálægir ást og hlýju.
Margar ógleymanlegar stundir
áttum við saman hvort heldur spil-
aður var Kani fram á nótt, setið og
spjallað á pallinum eða í sólstofunni
eða farnar dagsferðir í nágrenni Ak-
ureyrar. Ferð okkar Diddu til Dan-
merkur fyrir þremur árum verður
ómetanleg í endurminningunni sem
og Spánarferð fjölskyldunnar 2008.
Það var Diddu kappsmál að fjöl-
skyldan héldi saman og að við rækt-
uðum hvert annað. Hún sá til þess að
hún færi saman í sumarbústaðaferðir
og skemmst er að minnast ógleyman-
legrar samverustundar stuttu fyrir
síðustu áramót þegar hún kom suður
með ótrúlegt magn af laufabrauði.
Nú skyldi fjölskyldan kölluð saman í
laufabrauðsskurð og skemmta sér
saman. Við vorum í daglegu sam-
bandi en hún var minn trúnaðarvinur
sem hægt var að spjalla við um allt
milli himins og jarðar. Didda tók
virkan þátt í öllu sem við kom hennar
nánustu og vakti það stundum furðu
mína hversu vel hún fylgdist með
kappleikjum sem ég tók þátt í. Eftir
hvern leik hafði hún ávallt samband
og ræddi leikinn frekar. Í byrjun
ágúst tók hún af mér loforð um að
halda mínu striki og fara í langa
keppnisferð þrátt fyrir erfið veikindi
hennar. Sólarhring fyrir andlát henn-
ar áttum við saman síðasta símtalið
þar sem hún meðal annars spurði
frétta af liðinu.
Þegar veikindi Diddu komu í ljós í
vor tók hún þeim með reisn, æðruleysi
og þakklæti yfir að hún en ekki henni
yngri fjölskyldumeðlimur hefði fengið
þennan illvíga sjúkdóm og aldrei
heyrði ég hana barma sér yfir veikind-
unum. Nú þegar komið er að kveðju-
stund kveð ég Diddu með þakklæti í
huga. Þakklæti fyrir kærleika, vin-
áttu, hlýhug og stuðning sem hún
ávallt sýndi mér.
Blessuð sé minning Diddu.
Heimir.
Ferð þín er hafin.
Fjarlægjast heimatún.
Nú fylgir þú vötnum
sem falla til nýrra staða.
Og sjónhringar nýir
sindra þér fyrir augum.
(Hannes Pétursson.)
Á fallegu síðsumarkvöldi lagði
elsku Didda frænka mín í ferðina sem
við vitum að bíður okkar allra. Hún
hafði á síðustu mánuðum háð snarpa
baráttu við óvæginn og illvígan sjúk-
dóm og gerði það með þeirri reisn og
glaðlyndi sem henni var svo eðlislægt.
Við vorum systradætur. Feður okk-
ar létust með rúmlega eins og hálfs
árs millibili þegar við börnin vorum öll
mjög ung. Þurftu mæður okkar þá að
fara út á vinnumarkaðinn. Samgangur
á milli heimilanna var mikill og hefur
það haldist svo alla tíð. Sumarrós bjó
þeim Diddu og Ríkharði hlýtt og nota-
legt heimili og voru þau öll sérlega
samrýmd.
Didda bjó alltaf á Akureyri en ég
fór þaðan ung. Eðlilega var samgang-
ur því ekki jafnmikill eftir það en þeg-
ar ég kom norður eða Didda suður var
strax hist. Síðasta veturinn sem ég var
heima á Akureyri gengum við á
hverju kvöldi um sexleytið hring í
þorpið eins og við kölluðum það, fór-
um út efri brúna, niður þorpið og inn
neðri brú og töluðum og flissuðum all-
an tíman. Síðustu áratugi hafa ferðir
svo verið tíðar og síminn notaður vel.
Árið 1956 keypti Sumarrós neðri
hæðina við Hríseyjargötu 9 og þær
mæðgur bjuggu sér þar sérlega hlý-
legt heimili. Garðurinn var ræktaður
og þar er nú að finna rifsber, sólber,
hindber, jarðarber (þau bestu sem ég
smakka) auk alls kyns matjurta.
Einnig eru þar tvö gróðurhús með
yndislegum blómum. Nokkrum árum
síðar keypti Didda svo efri hæðina og
í þessu húsi hefur þeim og síðan
Diddu eftir að Sumarrós lést liðið
mjög vel. Þarna hef ég og við Einar
notið margra góðra stunda eins og
raunar ævinlega á þessu heimili hvar
og hvenær sem var.
Didda var fædd jólabarn og var
alla tíð mikil jólakona. Hún byrjaði
snemma að föndra, setja upp seríur
og tína fram skraut og naut þessa
árstíma mjög. Henni var svo eðlis-
lægt að njóta stundarinnar sem er
svo dýrmætt.
Í fyrra sumar hittumst við systur-
börn og afkomendur á miðri leið, að
Dæli í Húnavatnssýslu. Þetta var
mjög góð helgi fyrir alla og naut
Didda mín sín vel og var svo glöð og
skemmtileg að vanda.
Við áttum svo margt eftir að tala
og gera. Ég sakna Diddu sárt. Að
hitta hana eða lyfta símanum og
heyra: „Hulda, sæl elskan“. Það var
gjöf að hún fékk að halda andlegum
kröftum alla leið. Hún var ekki ein
þegar hún hóf ferð sína. Umhverfis
rúm hennar voru bróðurbörnin sem
höfðu verið hjá henni eitt eða fleiri frá
því hún veiktist og gert allt sem í
þeirra valdi stóð til að létta henni erf-
iðan tíma og gera henni mögulegt að
vera heima sem ég veit að hún var svo
innilega þakklát fyrir. Ég kom aðeins
norður i byrjun ágúst, hún fylgdi mér
út í dyr og veifaði þegar við lögðum af
stað. Þannig minnist ég hennar.
Elsku Didda mín. Hjartans þakkir
fyrir allt. Einnig frá Einari og fjöl-
skyldu minni.
Sjáumst elskan.
Hulda Marinósdóttir
Jóna Steinbergsdóttir
✝
Ástkær dóttir mín og systir,
JÓHANNA SILJA VILHJÁLMSDÓTTIR,
Hjallabraut 19,
Hafnarfirði,
lést föstudaginn 20. ágúst.
Útförin fer fram frá Víðistaðakirkju mánudaginn
30. ágúst kl. 15.00.
Birna Ósk Eðvarðsdóttir,
Óskar Jóhann Birnuson.
✝
Minningarathöfn um móður mína,
SIGRÚNU SVEINSSON,
Balí,
fer fram í Dómkirkjunni fimmtudaginn 26. ágúst
kl. 15.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á ABC
barnahjálp.
Jón Alexander Mír og aðrir aðstandendur.
✝
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
Agnes Jóhannesdóttir
barnahjúkrunarfræðingur,
lést á krabbameinsdeild Landspítalans
mánudaginn 23. ágúst.
Útför verður auglýst síðar.
Helena Kristbjörg Hrafnkelsdóttir, Valtýr Helgi Diego,
Jóhanna Hrafnkelsdóttir, Guðbjartur Þórarinsson,
Svava Snæberg Hrafnkelsdóttir, Hulda Snæberg Hauksdóttir
og barnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
BJARNDÍS BJARNADÓTTIR,
lést föstudaginn 20. ágúst á dvalar- og hjúkrunar-
heimilinu Grund.
Útför hennar fer fram frá Digraneskirkju föstudag-
inn 27. ágúst kl. 13.00.
Starfsfólki á Grund þökkum við fyrir einstaka alúð
og umönnun.
Fyrir hönd annarra vandamanna,
Brynjólfur Eyvindsson, Soffía Arnardóttir,
Bjarni Eyvindsson, Bergljót Ingvarsdóttir,
Camilla Ása Eyvindsdóttir, Pétur Óli Pétursson,
barnabörn og barnabarnabörn.
 Fleiri minningargreinar um Jónu
Steinbergsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
AGNES JÓHANNESDÓTTIR
barnahjúkrunarfræðin