Morgunblaðið - 25.08.2010, Síða 20

20 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 25. ÁGÚST 2010
✝ Óttar Rafn Garð-arsson Ellingsen,
tölvunarfræðingur,
var fæddur í Reykja-
vík 23. ág. 1960. For-
eldrar: Dagný Þ. Ell-
ingsen, f. 7.1. 1939 og
Garðar V. Sig-
urgeirsson, viðskipta-
fræðingur, f. 3.2.
1937. Bræður: Sveinn
Ingi, viðskiptafræð-
ingur, f. 8.3. 1963 og
Benedikt Jón, f. 18.4.
1971.
Óttar ólst upp hjá
foreldrum sínum, lengst af í Arat-
úni í Garðabæ. Hann stundaði nám
við Barna- og Gagnfræðaskólann í
Garðabæ, og lauk stúdentsprófi af
eðlisfræðibraut Fjölbrautaskólans í
Garðabæ árið 1983. Hann útskrif-
aðist með BS-gráðu í tölv-
unarfræðum frá Ohio University
árið 1989 og vann síðan við þróun
samskipta- og upplýsingakerfa í
Reykjavík, Mílanó,
London og í Sitges í
Katalóníu. Hann
starfaði m.a. fyrir
Landspítalann, Tele-
com og Alcatel Italia,
Pride, og við kerf-
isþróun fyrir ferða-
þjónustu í Skandinav-
íu. Frá árinu 2007
gegndi hann starfi
vefstjóra hjá Lands-
kerfi bókasafna.
Óttar átti dóttur,
Helgu, f. 17.7. 1988,
líffræðinema.
Þann 14.11. 1995 kvæntist hann
Celeste Chia frá Singapúr, mark-
aðsfræðingi frá Ohio University, en
þau skildu árið 2005.
Eftirlifandi unnusta Óttars er
Guðbjörg Eiríksdóttir.
Útförin fór fram frá Bústaða-
kirkju mánudaginn 23.8. 2010 en
þann dag hefði Óttar orðið fimm-
tugur.
Starfsfólk Landskerfis bókasafna
hf. kveður í dag samstarfsmann sinn,
Óttar Rafn Ellingsen tölvunarfræð-
ing, sem gekk til liðs við fyrirtækið
árið 2007.
Á starfstíma sínum hjá fyrirtæk-
inu vann Óttar Rafn að uppbyggingu
og endurgerð vefjar bókasafnskerf-
isins Gegnis með margvíslegum
hætti, og vó framlag hans þungt,
einkum á sviði forritunar og gagna-
úrvinnslu.
Óttar var fámáll maður og ekki
mikið fyrir að deila hugsunum sínum
með öðrum, þó var hann ekki skoð-
analaus og gat verið fastur fyrir þeg-
ar því var að skipta.
Hann sinnti verkefnum sínum af
trúmennsku og kostaði kapps um að
standa við gefin fyrirheit. Óttar
sinnti fjölþættum verkefnum og kom
ýmsu í betri farveg; með fráfalli hans
er stórt skarð höggvið í okkar fá-
menna vinnustað.
Við kveðjum nú góðan vinnufélaga
með söknuði og sendum aðstandend-
um einlægar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd starfsfólks
Landskerfis bókasafna hf.,
Sveinbjörg Sveinsdóttir.
Óttar Rafn Garðarsson
Ellingsen
✝ Inger Elise Sig-urðsson, fædd
Madsen, fæddist 28.
febrúar 1927 í Hornd-
rup á Jótlandi í Dan-
mörku. Hún lést 14.
ágúst síðastliðinn á
hjúkrunarheimilinu
Droplaugarstöðum.
Foreldrar Ingerar
voru Johannes Mad-
sen, amtráðsmaður i
Skanderborg amt í
Danmörku, f. 22. jan-
úar 1902, d. 3. apríl
1975 og Anna Marie
Madsen húsmóðir, f. 10. janúar
1908, d. 26 mars 1996. Inger á eina
systur, Henny Petersen, f. 7. janúar
1934, gift Harry Petersen.
Inger giftist 5. desember 1951
Benedikt Bjarna Sigurðssyni verk-
fræðingi, f. 9. október 1923. Bene-
dikt starfaði fyrst hjá borgar-
verkfæðingi, rak síðan eigin
verkfræðistofu til margra ára og
starfaði hjá Húsnæðisstofnun rík-
isins í lok starfsferilsins. Hann er
sonur hjónanna Sigurðar Björns-
sonar brúarsmiðs, f. 16. maí 1890,
d. 28. ágúst 1964 og Ásu Benedikts-
dóttur húsmóður, f. 1.júlí 1897, d.
4. maí 1933. Seinni eiginkona Sig-
urðar var Guðfríður Lilja Bene-
Höllu er Sigurður Björn Bjarkason.
3) Anna María, arkitekt, f. 4.12.
1965. Barn hennar er Benedikt
Bjarni, f. 11. júlí 2008, d. 11. júlí
2008. Barnsfaðir er Arnar Þór
Árnason.
Inger lauk gagnfræðaprófi 1942.
14 ára gömul fluttist Inger að
heiman í vist til tveggja fjölskyldna
í sveitinni. Inger hóf störf 16 ára
gömul hjá Rigstelefonen í Dan-
mörku að loknu sérnámi, fyrst í
Skanderborg og síðar í Kaup-
mannahöfn þar sem hún kynntist
Benedikt, eiginmanni sínum. Þau
fluttu til Íslands 1952. Fyrstu árin
á Íslandi sinnti Inger húsmóður-
störfum en hóf síðan störf við sím-
svörun á Landspítalanum. Síðar við
gestamóttökuna á Hótel Borg,
Hrafnistu og hjá Húsnæðisstofnun
ríkisins. Fyrstu búskaparár sín
bjuggu Inger og Benedikt að æsku-
heimili hans að Bergstaðastræti 55.
Frá árinu 1963 bjuggu þau í Safa-
mýri 85 en þar byggðu þau sér tví-
býlishús ásamt Birni Leví bróður
Benedikts og hans fjölskyldu. Árið
1960 gekk Inger í Oddfellowregl-
una, Rb. St. 1 Bergþóru, einnig var
hún félagi í dansk kvindeklub. Síð-
ustu æviárin sín fór Inger ásamt
Benedikt í Þorrasel, dagvistun
aldraðra og naut þar góðrar
umönnunar. Frá 25. júní 2010
dvaldi Inger á Droplaugarstöðum.
Útför Ingerar fer fram 25. ágúst
2010 kl. 15 frá Fossvogskirkju.
diktsdóttir, f. 26 maí
1902, d. 12. febrúar
1990.
Börn Ingerar og
Benedikts eru: 1)
Ása, flugkortagerð-
armaður, fædd 15.
júlí 1954. Ása á tvö
börn með Jóni Helga-
syni, fyrrverandi eig-
inmanni sínum. Þau
eru Inger Rós, f. 3.
apríl 1976 og Bene-
dikt Helgi, f. 1. des-
ember 1983. Eigin-
maður Ingerar Rósar
er Kristinn Jón Eysteinsson. Börn
þeirra eru Alexandra Rós og Sig-
urrós Elísa, f. 2. júlí 2005, d. 2. júlí
2005, Víkingur Atli, f. 24. ágúst
2006 og Kári Steinn, f. 7. maí 2009.
2) Jóhannes, byggingartækni-
fræðingur, f. 29. apríl 1957. Maki
Björg B. Pálmadóttir, f. 24. júlí
1957. Börn þeirra eru Þorvarður, f.
17. júlí 1978, Kristján, f. 19. mars
1985, Halla Helga, f. 23. febrúar
1991. Sambýliskona Þorvarðar er
Kristjana Thors Brynjólfsdóttir.
Dóttir þeirra er Tara Björg, f. 26
desember 2008. Einnig á Þorvarð-
ur soninn Óla Fannar, f. 9. júlí
2000. Sambýliskona Kristjáns er
Erna Viktoría Jansdóttir. Unnusti
Elsku amma.
Hérna sitjum við öll og skiptumst
á sögum og minningum sem við eig-
um þig og tengjast þér. Hvort sem
það eru sumarbústaðarferðir í Mun-
aðarnes, grill í Skjaldhömrum, mat-
arboð í Safamýri eða jólaböll í Odd-
fellow, þá eiga allar minningarnar
og sögurnar það sameiginlegt að
það var alltaf stutt í gleðina og
sönginn þar sem þú varst.
Það besta sem þú gafst okkur eru
hefðir sem eru hluti af okkar dag-
lega lífi. Þessar hefðir erum við nú
þegar farin að kenna barnabarna-
börnum þínum og þannig munu þær
lifa áfram eftir okkar daga. Þessar
hefðir eru frá fæðingarlandinu þínu,
Danmörku, og eru margar hverjar
ansi sérstakar. Okkur finnst til
dæmis að það séu ekki jól nema það
sé ris a la mande í eftirrétt, bestu
bollurnar eru auðvitað frikadeller,
lifrarkæfan er best þegar hún er
borin fram heit með heimagerðum
rauðbeðum og beikoni, fátt er betra
en rauðar danskar pylsur í brauði
sem er ekki nema helmingur af
lengd pylsunnar, áleggið á smörre-
bröddet skal hylja brauðið algjör-
lega og Carlsberg-bjórinn ískaldur
með. Allt eru þetta litlar en
skemmtilegar hefðir sem lita okkar
líf með þínum rauðu og hvítu fána-
litum.
Síðustu vikurnar varstu á Drop-
laugarstöðum. Herbergið þitt var
mjög fínt með fallegum myndum og
húsgögnum. Herbergið hefur ef-
laust verið það tæknivæddasta í öllu
húsinu. Í því var flatskjár, fartölva,
rafrænn myndarammi, afruglari,
örugglega með 100 sjónvarpsstöðv-
um, háhraða internettenging og svo
varstu komin með Facebook-síðu
svo þú gætir örugglega fylgst með
þínum nánustu. Þetta lýsir kannski
best þínum persónuleika, þótt árin
væru byrjuð að færast yfir þá
varstu alltaf með á hreinu hvað var
nýjasta nýtt og fylgdist vel með öllu.
Við munum taka þetta til fyrir-
myndar eins og margir fleiri.
Þú lifðir lífinu lifandi og kunnir
vel að meta það sem það bauð upp á.
Hvíldu í friði, elsku amma.
Blessuð sólin elskar allt,
allt með kossi vekur,
haginn grænn og hjarnið kalt
hennar ástum tekur.
Geislar hennar út um allt
eitt og sama skrifa
á hagann grænan, hjarnið kalt:
„Himneskt er að lifa!“
(Hannes Hafstein)
Þorvarður, Kristján, Halla
Helga, makar og börn.
Í minningunni um hana ömmu er
af mörgu að taka. Það sem stendur
upp úr í minningunni frá æskuárum
okkar systkina er: „Amma, hvað
áttu að borða?“ það fyrsta sem
spurt var um þegar við komum í
Safamýrina í heimsókn til ömmu og
afa þar sem stefnan var tekin beint
á ísskápinn. Við vorum samt ekkert
sérstaklega svöng, það var bara svo
gott að borða hjá ömmu og afa.
Þetta breyttist ekkert enda voru
þau mjög svo gestrisin og ætíð var
tekið vel á móti okkur þegar við
komum.
Amma og ég vorum mjög nánar,
hún var viðstödd er ég fæddist og
var ég mjög mikið hjá henni sem
barn. Amma reyndist mér best þeg-
ar ég var sem veikust á spítalanum
og hafði ákveðnar óskir um mat, þá
var hún oftar en ekki tilbúin til að
útbúa fyrir mig grillaðar kartöflur
með kryddsmjöri og koma með til
mín. Seinustu árin komum við fjöl-
skyldan í Safamýrina á laugardög-
um þar sem boðið var upp á hádeg-
isverð og voru þær stundir mjög
skemmtilegar. Strákarnir okkar
hlökkuðu mikið til þessara vikulegra
heimsókna til langafa og langömmu.
Vissi Víkingur Atli að í ísskápnum
biði hans uppáhaldið, kókómjólkin.
Kiddi fór oft til ömmu og afa í há-
deginu úr vinnu til að spjalla við þau
og drekka með þeim kaffi sem þeim
þótti svo vænt um. Víkingur og Kári
urðu strax perluvinir ömmu. Þeim
fannst það æðislegt þegar amma
söng fyrir þá, hvort sem það var á
dönsku eða íslensku, og var hún
ætíð tilbúin að syngja með þeim eða
fyrir þá.
Amma var hörkukona, sterk,
ákveðin, fyndin, með sterkar skoð-
anir og vissi nákvæmlega hvernig
hún vildi hafa hlutina, alveg fram á
síðustu stundu. Það fór ekki mikið
framhjá henni ömmu minni, ég var
t.d. ekki búin að vera lengi í heim-
sókn hjá henni þegar hún óskaði
mér og Kidda til hamingju með trú-
lofunina, hún bara sá hringinn
strax. Ég og amma vorum mjög lík-
ar í skapinu enda kom okkur mjög
vel saman. Það kom líka fyrir að við
urðum ósáttar en það varði yfirleitt
ekki lengi og við urðum fljótt sáttar
aftur. Faðmlag ömmu var gott og
var hún ævinlega tilbúin að veita
mér huggun og ráð þegar ég þurfti
á því að halda.
Ég verð henni ávallt þakklát fyrir
þann stuðning sem hún og afi veittu
mér í veikindum mínum og baráttu
okkar hjóna við barneignirnar sem
og þegar Víkingur Atli var sem
veikastur. Hún kenndi okkur að gef-
ast ekki upp, standa fast á okkar
skoðunum og horfa á björtu hlið-
arnar á tilverunni.
Ég hef sjaldan kynnst nokkrum
með jafn mikinn lífsvilja og hún
hafði. Hún hélt í vonina og lífsgleð-
ina alveg fram undir það síðasta.
Það hafa verið forréttindi að fá að
eiga svona góða og trausta konu að
sem ömmu og fyrir strákana mína
að fá að kynnast henni.Víkingur Atli
veltir því mikið fyrir sér þessa dag-
ana hvar amma Inger sé núna og
hvort hún sé með vængi, englar eru
jú með vængi og geta fylgst með
okkur og passað upp á okkur.
Ömmu mun verða sárt saknað á
okkar heimili og það er skrýtið að
geta ekki farið til hennar og spjall-
að. Það er samt huggun að núna
hefur hún fengið frið og hvíld frá
veikindunum. Minning hennar mun
lifa í hjörtum okkar.
Inger Rós, Kristinn Jón,
Víkingur Atli og Kári Steinn.
Eftirvæntingin var mikil þegar
von var á Benna hinn 4. janúar 1952
með dönsku blómarósina sína. Þau
höfðu kynnst í gömlu höfuðborginni
þegar hann var þar í framhaldsnámi
í byggingaverkfræði við danska
verkfræðiháskólann, DTH. Þau
gengu í hjónaband mánuði fyrir
heimkomuna hjá foreldrum hennar,
er fögnuðu líka sínu silfurbrúð-
kaupi. Brúðkaupsveislan var fjöl-
menn og glæsileg.
Það þurfti mikinn kjark hjá ungri,
glæsilegri danskri stúlku að bindast
manni frá litla Íslandi og koma til
landsins á dimmasta og kaldasta
tíma ársins. En Inger var þá sem og
alla tíð staðföst, óhrædd, kjarkmikil
og ákveðin. Hún lét aldrei bugast.
Litla íbúðin á Bergstaðastrætinu
beið brúðhjónanna. Þau bjuggu þar
í nokkur ár en byggðu svo í félagi
við Björn bróður og konu hans Sig-
ríði stórt tvíbýlishús í Safamýri og
hafa búið þar síðan 1963.
Það var mikill fengur að fá þessa
vel gerðu stúlku í fjölskylduna og til
fastrar búsetu hér á landi. Hún
auðgaði líf okkar á ótal vegu og var
einstök á margan hátt. Hún var fljót
að átta sig á aðalatriðum og mynda
sér skoðun á mönnum og málefnum
og óhrædd að láta þær í ljós og
koma því í verk er hún taldi rétt.
Hún unni fjölskyldu sinni og var
mikil húsmóðir og móðir. Börnin
þrjú og afkomendur þeirra nutu ást-
ríkis hennar, en hún var líka föst
fyrir í uppeldinu og hafði lag á að ná
fram reglu án þess að það kæmi
fram í minni umhyggju og ást.
Tengsl hennar við foreldra og
skyldfólk í Danmörku voru alla tíð
náin og sérstakt kærleikssamband
var við Henny, einu systurina. Ing-
er heimsótti oft fjölskylduna í Dan-
mörku með börnin sem nutu góðs
atlætis hjá afa og ömmu og náðu
leikni í dönskunni. Foreldrar og
systir komu einnig oft til Íslands.
Inger var ótal góðum kostum bú-
in. Hún var snillingur í matargerð
og kaffimeðlætið ætíð gómsætt.
Heimboðin til Inger og Benna voru
ávallt tilhlökkunarefni, hvort sem
þau tengdust jólum eða afmælum
eða þá bara því að vera til. Þau voru
samhent hjón, Inger og Benni. Þau
sköpuðu glaðværð og innilega sam-
veru hvort sem var í litlu íbúðinni
eða stóra húsinu í Safamýri eða þá í
samkomusölum, þar sem gleði
skyldi haldið hátt á loft. Inger var
glettin og hafði gott skopskyn. En
það sem allir dáðu þó mest var
hennar tæra og fallega söngrödd,
sem hún nýtti í góðra vina hópi. All-
ir undruðust hversu mörg lög hún
kunni og þá ekki síst þau íslensku.
Þá var hún alltaf viss á textanum
hvort sem hann var íslenskur,
danskur eða á öðru tungumáli. Eng-
inn sló henni við í þeim efnum. Hún
var mjög fljót að ná góðu valdi á ís-
lenskunni og það svo að vart mátti
greina að þar færi kona af erlendu
þjóðerni. Þau Benni voru félagslynd
og höfðu oft boð heima hjá sér og þá
gjarnan með námsfélögum Benna í
Kaupmannahöfn. Þau voru létt á
dansgólfinu og sóttu reyndar
kennslu á því sviði.
Það er margs að minnast frá
þessum nær sextíu árum. Við Sig-
rún minnumst með þakklæti ótal
samverustunda hér heima en einnig
líka í Danmörku. Við fáum aldrei
fullþakkað allt það sem Inger og
Benni hafa fyrir okkur gert í gegn-
um tíðina. Við þessi þáttaskil getum
við aðeins þakkað með fátæklegum
orðum þá sólskinsbletti í heiði sem
Inger hefur gefið okkur. Blessuð sé
minning hennar.
Grétar Áss Sigurðsson.
Þegar ég hélt í hönd Inger á dán-
arbeðnum og hlustaði á hana anda
svo nálægt hinum síðasta andar-
drætti þá komu mér engar frásagnir
í hug heldur bara sönglög. Ég hefði
þurft á hjálp Inger að halda við að
muna textana, en líklega söng hún
með mér án þess að ég heyrði og
leiddi tónfallið af þeirri röggsemi
sem henni einni var lagið. Inger
missti aldrei af góðri söngstund.
Barátta Inger við erfið veikindi
undanfarin misseri lýsir henni lík-
lega best. Á stundum þegar flestir
hefðu gefið upp alla von og beðist
vægðar þrammaði Inger áfram af
einskærri lífslöngun. Þrautseigjan
var sterkari en stál: hún skyldi lifa
annan dag, gleðjast og vera bjart-
sýn. Og það var líka Inger líkt að
ákveða sjálf hvenær og hvernig ætti
að kveðja; sviðakjammi og rófu-
stappa skyldi vera síðasta máltíðin.
Ólíkt kvölunum sem á undan höfðu
gengið var hinsta stundin friðsæl og
falleg. Inger var tilbúin til að kveðja
á réttum tíma, sínum tíma. Hún lifði
og dó með stæl.
Það var margt af Inger að læra.
Þegar aðrir voru þjakaðir af efa og
sáu hindranir allt um kring hafði
Inger trú á sjálfri sér og lífinu. Ing-
er virtist gefið í vöggugjöf að horfa
jákvætt fram á veginn. Hún var
stjórnsöm og atorkusöm og hæfi-
leiki hennar til að gleðjast og hvíla í
sjálfri sér, láta ekki draga úr sér
kjarkinn, er og verður okkur öllum
fyrirmynd.
Það var alltaf gott að koma í Safa-
mýrina til Inger og Benna. Þau voru
eitt í mínum huga. Frá því ég var
barn hlakkaði ég til að vera með
þeim í veislum: Benni ævinlega með
ljóðræna og ljúfa tölu (fyrirmynd í
ræðumennsku frá fyrstu tíð), Inger
einatt með snarpar athugasemdir til
Benna um hvað betur mætti fara,
hlátrasköll í kjölfarið, og svo styrk
rödd Inger í stemningu og söng.
Fjölskyldan var náin og umhyggjan
einlæg og sönn sem streymdi til
Inger frá börnum hennar. Þar fór
ekki aðeins elskuð móðir heldur vin-
ur og félagi.
Elsku Benni, Ása, Jói, Anna
María, barnabörn og fjölskylda öll,
við Steinunn vottum ykkur innilega
samúð. Inger verður sárt saknað.
Eitt þykist ég þó vita: Nú dvelur
Inger sæl í æðri vistarverum og er
þegar búin að tryggja sér þar nokk-
ur lyklavöld. Ekki kæmi á óvart að
hún væri orðin forsöngvari í ein-
hverjum englakórnum, búin að betr-
umbæta söngskrána og kenna þar
öllum með snert af dönskum hreim
mörg af sínum uppáhaldslögum:
Og svo dönsum við dátt, þá er gam-
an
meðan dagur í austrinu rís.
Og svo leiðumst við syngjandi saman
út í sumarsins paradís.
(Magnús K. Gíslason)
Guðfríður Lilja Grétarsdóttir.
Inger Elise Sigurðsson