Morgunblaðið - 05.10.2010, Síða 10

Puð Úrslitin réðust á hjólaleggnum.
faldur Íslandsmeistari, Hafsteinn
Ægir Geirsson. DeGaul tapaði for-
skotinu á hjólaleggnum og gott bet-
ur því að honum loknum var DeGaul
um 12 mínútum á eftir Catalínufrels-
urunum. Litlu munaði þó að DeGaul
næðu að landa sigri á kajakleggnum,
frá Álftanesi yfir í Nauthólsvík, því
aðeins skildu um tvær mínútur liðin
að þegar upp var staðið.
Græningjarnir sem höfðu verið
í þriðja sæti fram að þessu duttu, eða
öllu heldur ultu, úr keppni þegar
einn liðsmaður velti kajak sínum og
annar fylltist af vatni. Báðir komust
í land heilir á húfi en liðið var úr leik
því í reglunum er kveðið á um að
þrír af fjórum verði að skila sér af
sjálfsdáðum í mark. Þar með komst
Lið Sölva í bronssætið.
„Þetta tókst frábærlega og allir
keppendur voru mjög ánægðir,“
segir Kári Logason, einn skipuleggj-
enda. Þegar sé farið að huga að
næstu keppni. Ýmislegt komi til
greina, bæði styttri og auðveldari
leiðir og einnig mun lengri og erfið-
ari. Menn séu m.a. að ræða um
keppni sem taki 1-2 sólarhringa.
Meiri upplýsingar um keppnina má
finna á vefnum: adventurerace.is
Rúnar Pálmason
runarp@mbl.is
Fyrsta Ævintýrakeppninsem haldin var um helginavar æsispennandi ognokkur lið bitust um efstu
sætin allt til enda. Í keppninni þurfti
að hlaupa, hjóla og róa kajökum.
Níu fjögurra manna lið hófu
keppni við Bláfjallaskála á laugar-
dagsmorgun. Þaðan áttu þau að
hlaupa á tiltekinn stað á Bláfjalla-
vegi skammt frá vegamótunum að
Krýsuvíkurvegi. Engin fyrirmæli
voru gefin um hvaða leið átti að
hlaupa og keppendur höfðu einungis
kort frá skipuleggjendum keppn-
innar og áttavita sér til halds og
trausts. Gps-tæki og gsm-símar voru
bannaðir.
Á þessum legg sýndu liðsmenn
DeGaul mestu útsjónarsemina með
því að velja bestu leiðina yfir ófærur
og úfið hraun og þegar hlaupinu
lauk voru þeir fyrstir. Aðeins tvær
mínútur voru þó í næsta lið, Frelsun
Catalínu. Þá þegar var ljóst að De-
Gaul átti við ramman reip að draga
því í Frelsun Catalínu voru sérlega
sterkir hjólreiðamenn, þ. á m. marg-
Blautt Græningjarnir lagðir af stað frá Álftanesi. Þeir voru í þriðja sæti þegar þarna var komið sögu en á leiðinni hvolfdi einum og annar bátur fylltist af sjó. Þar með féll liðið úr keppni.
Sprettharka dugir skammt ef bátnum hvolfir
Utanvegahlaup Tvö lið voru eingöngu skipuð konum og eitt var blandað.
10 DAGLEGT LÍFHreyfing og útivist
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 5. OKTÓBER 2010
Skapti Hallgrímsson
skapti@mbl.is
Ásdís Kristjánsdóttirþurfti ung að byrja aðvinna fyrir sér og vandistþví fljótt að smáerfiðleikar
væru í raun ekki erfiðleikar heldur
verkefni sem þyrfti að leysa. Sá hugs-
unarháttur kemur sér vel þegar
keppt er í Járnkarli, sem svo er kall-
aður, Iron Man; þá byrjar keppand-
inn á því að synda 3,8 kílómetra, hjól-
ar síðan 180 km og hleypur loks 42,2
km – heilt maraþon. Mörgum þætt
ein grein nóg, en þær tvær fyrstu
segir hún nokkurs konar upphitun!
„Þegar hlaupið hefst þá hefst
keppnin í raun,“ segir Ásdís í samtali
við Morgunblaðið.
Hún varð á dögunum fyrst
kvenna Íslandsmeistari í þessari erf-
iðu grein og þriðja íslenska konan
sem lýkur heilum Járnkarli. Tvær
komu í mark á eftir henni á Íslands-
mótinu þannig að Járnkonur landsins
eru nú formlega orðnar fimm.
Þríþrautarsamband Íslands var
ekki stofnað fyrr en á þessu ári og því
var Íslandsmótið nú haldið í fyrsta
sinn. Reyndar hefur ekki verið keppt
hér heima nema í hálfum Járnkarli og
fyrsta Íslandsmótið fór fram í þeim
gamla höfuðstað landsins; Kaup-
mannahöfn. Þar fagnaði Vignir
Sverrisson Íslandsmeistaratign í
karlaflokki.
Keppendur í Kaupmannahöfn
voru alls um 1.700, þar af 17 Íslend-
ingar, 14 karlar og þrjár konur.
Ásdís segir þríþrautina eiga vax-
andi vinsældum að fagna hvarvetna í
heiminum, m.a. hér á landi, og
ánægjulegt sé að sífellt fjölgi þeim
konum sem stundi þessa erfiðu grein.
Nóg að gera heimafyrir
Gaman er að segja frá því að Ás-
dís, sem verður 43 ára í lok október,
æfði aldrei íþróttir sem barn eða ung-
lingur og það var ekki fyrr en á full-
orðinsárum sem hún fór að hlaupa;
„fór í skokkhóp“ og þá varð vart aftur
snúið. Og þó; meiðsli settu strik í
reikninginn en þrátt fyrir að hún sé
með brjósklos í bakinu heldur Ásdís
ótrauð áfram. Og hefur sannarlega
nóg að gera; eiginmaður hennar,
Benedikt Ólafsson, sem er rafmagns-
tæknifræðingur, fékk vinnu í Noregi
þannig að hún er heima með börnin
og lýkur senn námi í bygginga-
tæknifræði frá HR.
Elsta dóttir þeirra Ásdísar,
Andrea, lauk stúdentsprófi frá
Kvennaskólanum í vor og ætlar sér í
ársfrí áður en hún hefur nám í lækn-
isfræði. Hún er nú í Noregi hjá pabba
sínum og vinnur þar á tveimur veit-
ingahúsum. Synirnir tveir, Heiðar 15
ára og Anton níu ára, eru enn í faðmi
móðurinnar.
En hvernig kom það til að hún
hóf þátttöku í jafnerfiðri íþróttagrein
og Járnkarlinn er, um fertugt?
„Það er alltaf saga á bak við allt,“
segir hún.
„Árið 1998 byrjaði ég í skokk-
hópi og hljóp með smáhléum þar til
ég eignaðist barn 2001.“
Ásdís byrjaði að hlaupa aftur
fljótlega eftir barnsburð og allt var
með felldu næstu árin. Það var svo
2006 að hún fékk í bakið í fyrsta
skipti. „Ég hljóp þá maraþon í Ham-
borg í apríl, Laugaveginn um sum-
arið og svo Berlínarmaraþon í sept-
ember. Þar fékk ég í bakið og hljóp
ekkert í heilt ár eftir það.“
Hún komst ekki að því strax
hvers vegna bakverkirnir voru jafn-
miklir og raun bar vitni.
„Mér var alltaf illt í bakinu, hljóp
samt og gerði allt sem ég var vön að
gera; var venjulega góð en vissi af
veikleikunum. Í fyrra kom svo í ljós
að ég er með brjósklos.“
Get ekki verið aðgerðalaus
Það var rétt áður en Ásdís fór í
Mývatnsmaraþonið (þar sem hún
sigraði) að læknirinn hringdi og til-
kynnti henni hvers kyns var. „Hann
sagði mér að ég ætti helst ekki að
vera að þessu en ég get ekki hætt. Ég
verð bara verri ef ég hætti að hreyfa
mig.“
Enda hljóp Ásdís Laugaveginn
Ætli ég sé ekki
bara svona þrjósk
Kona um fertugt sem aldrei æfði íþróttir á unga aldri varð fyrsti Íslands-
meistarinn í Járnkarli; synti 3,8 km, hjólaði síðan 180 km og hljóp loks
heilt maraþon! Er samt með brjósklos í baki! Þetta er gott dæmi um að allt
er hægt sé viljinn fyrir hendi.
Við erum fyrirmynd barnanna okk-
ar í öllu því sem við tökum okkur
fyrir hendur og það á líka við um
hreyfingu og útivist.
En það er ekki nóg að börnin
horfi á okkur skokka til að þau fái
áhuga á að gera slíkt hið sama,
það skiptir líka máli að kynna þau í
verki fyrir hverskonar hreyfingu
með því að taka þau með.
Krökkum finnst kannski ekkert
spennandi að fara út að hlaupa, en
ef þau fá tækifæri til að reyna það
á eigin skinni, þá komast þau að
því hvort það hentar þeim eða
ekki.
Margir foreldrar taka börnin sín
með á skíði og í sund, en það er
full ástæða til að hvetja fólk til að
taka börnin líka með í göngutúra,
fjallgöngur, klifur og jafnvel út að
skokka eða hlaupa.
Endilega...
...takið börnin
með í skokkið
Morgunblaðið/Kristinn
Gaman Að hlaupa og hjóla saman.