Morgunblaðið - 05.10.2010, Qupperneq 17

17
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 5. OKTÓBER 2010
Mótmæli Mikill fjöldi fólks safnaðist saman til að mótmæla fyrir framan þinghúsið í gær. Sumir létu sér ekki nægja að hrópa slagorð með skilti í hendi heldur kveiktu á blysum.
Árni Sæberg
Byrjum á smá hugar-
leikfimi: Hvernig væri
umhorfs í heiminum ef
engin stofnun hefði um-
sjón með alþjóðlegu
flugöryggi? Fyrir
Taívanbúa er þetta
meira en akademísk
spurning þar sem Al-
þjóðaflugmálastofnunin
(ICAO) sniðgengur Taív-
an sem ekki fær að eiga
aðild að henni. Taívan
hefur því engan beinan aðgang að
nýjustu upplýsingum um flug-
öryggi í heiminum. Taívan mun
enn og aftur reyna að fá úr þessu
bætt á 37. þingi
ICAO þann 28.
sept. til 8. okt. nk.
í Montreal, Kan-
ada. Það er öllum
fyrir bestu að fyllt
sé upp í þetta
skjaldarskarð í al-
þjóðlegu flug-
öryggi.
Síðan Taívan
(Lýðveldið Kína)
var útilokað frá
Sameinuðu þjóð-
unum fyrir 39 ár-
um hefur landið einnig verið úti-
lokað frá starfsemi ICAO – þrátt
fyrir hina miklu umferð sem fer
um taívanskt flugumferðarsvæði.
Afleiðingarnar eru alvarlegar. Sem
dæmi má nefna að þegar bresk
flugmálayfirvöld fengu aðvörun um
fyrirhugaða hryðjuverkaárás á vél-
ar í Atlantshafsflugi brugðust þau
skjótt við og vatnsflöskur og krem-
dollur voru bannaðar í handfar-
angri um allan heim. Yfirvöld á
Taívan fengu ekkert veður af
þessu fyrr en seint og um síðir á
fundi í Hong Kong, sem þýddi að
álíka bann var ekki sett á í Taívan
fyrr en löngu á eftir öðrum stöð-
um. Þetta skapaði flugfarþegum
mikla hættu. Taívan er þannig
aldrei látið vita, beint og milliliða-
laust, um nýjar reglur um flug-
öryggi heldur verður að reiða sig á
sögusagnir og handahófskennd
persónuleg tengsl. Við slíkt verður
ekki búið til lengdar.
Útilokun Taívans hefur einnig
skaðleg áhrif á starfsemi Alþjóða-
flugmálastofnunarinnar sjálfrar
þar sem hún nær ekki því mark-
miði sínu að vera „alþjóðleg“ í þess
orðs fyllstu merkingu. Í sáttmál-
anum um alþjóðleg flugmál frá
1944 segir að markmiðið sé að
„stuðla að samvinnu milli þjóða
sem lúti að heimsfriði“. Taívanbúar
styðja þetta markmið heilshugar
og því teljum við að við verðum
a.m.k. að fá áheyrnaraðild að
ICAO. Það yrði heimsbyggðinni
allri til góðs, ekki aðeins Taív-
anbúum.
Útilokun okkar þýðir að við
þurfum að eyða meiri tíma og orku
en aðrar þjóðir í að safna saman
upplýsingum um flugöryggismál og
reglugerðir. Þetta stefnir alþjóða-
flugöryggi í voða. Því vona ég að
Ísland, með sína alþjóðlegu sýn,
sjái sér fært að styðja umsókn Ta-
ívans um áheyrnaraðild að ICAO.
Eftir Chi-kuo Mao » Það er öllum fyrir
bestu að fyllt sé upp
í þetta skjaldarskarð í
alþjóðlegu flugöryggi.
Chi-kuo Mao
Höfundur er ráðherra samgöngu- og
samskiptamála í Lýðveldinu Kína
(Taívan).
Taívan þarf að vera hluti af
alþjóðasamstarfi um flugöryggi
Stöðvum einelti er
átak sem er farið af
stað og verður fundað
víðs vegar um landið.
Þetta er mjög þarft
framtak og mikilvægt
að standa vel að mál-
um. Mjög oft heyrist í
umræðunni: Hvað
gerir skólinn? Skólinn
gerir ekkert? Af
hverju gerir skólinn
ekki eitthvað? En
hvað með heimilin? Forvarnir byrja
heima, það læra börnin sem fyrir
þeim er haft. Ég tel að oft á tíðum sé
vandinn upprunninn í nærumhverfi
barnsins.
Ég er sjálf þolandi eineltis sem
hófst strax í 7 ára bekk og fylgdi mér
út nánast alla grunnskólagönguna,
var orðið þolanlegt á síðasta árinu.
Þetta voru strákar sem
lögðu mikið á sig við að
kalla á eftir manni
ónöfnum, taka af manni
tösku og eða húfu og
leika með hana í kring-
um mig. Þessir strákar
áttu til að hrinda manni
og kaffæra í snjó.
Stelpurnar voru öðru-
vísi, voru með augngot-
ur og beittu hundsun,
gerðu lítið úr klæða-
burði og sérlega ef
maður var ekki í
merkjafatnaði.
Þegar mín börn byrjuðu í skóla
gekk allt ágætlega til að byrja með
en svo fór að tvö barnanna urðu fyrir
einelti til að byrja með og svo bættist
það þriðja í þann hóp. Ef til vill var
ég einnig að einhverju leyti ofvernd-
andi enda vildi ég ekki að börnin mín
þyrftu að upplifa það sama og ég,
ömurlega skólagöngu. En það vissu
fáir ef nokkrir fullorðnir af eineltinu
sem ég varð fyrir og móðir mín ekki
fyrr en ég var sjálf orðin fullorðin
vegna þess að maður sagði ekki frá
því. Ég er alveg viss um að ef kenn-
arar mínir hefðu fengið allar upplýs-
ingar frá mér um þetta þá hefðu þeir
örugglega reynt að laga hlutina.
Eineltið á upptök sín hjá okkur,
hinum fullorðnu. Stundum sitjum við
yfir kaffibolla og ræðum málin,
stundum berst talið að náunganum
en það virðist vera afskaplega ríkt í
þjóðarsálinni að tala um náungann. Í
þessum samræðum geta fallið óvar-
leg orð sem börnin oft heyra á
stangli, vita ekki alveg forsöguna og
draga rangar ályktanir. Börnin
mæta svo í skólann eða spjalla við
skólafélaga á netinu og láta ýmislegt
flakka sem veldur sárindum og er
alloft á misskilningi byggt. Þegar
þetta gerist heima á netinu þá geta
skólayfirvöld lítið gert í málum fyrr
en slíkt berst inn í skólana en hinir
fullorðnu, foreldrarnir heima geta
hæglega tekið til sinna ráða og rætt
við viðkomandi barn eða börn ásamt
foreldrum þess eða þeirra.
Við heyrum alltof oft á tali fólks
hversu flott það er, hversu vel því
gengur miðað við „hina“, hvernig
þessi eða hinn er „vel“ klæddur í
merkjavöru og hversu flott húsgögn
það á eða er að kaupa og oft er það
fólk sem svona talar að reyna að
gera sig stærra í augum annarra
vegna eigin vanlíðunar. Við höfum
alltof lengi metið fólk eftir stöðu,
eignum eða ætt í stað þess að meta
fólk fyrir hjartahlýju, umhyggju fyr-
ir öðrum, náungakærleika, hæfni til
góðra verka o.þ.h. Við eigum að
koma fram við fólk eins og við viljum
láta koma fram við okkur, þurfum að
muna það að enginn getur allt en all-
ir geta eitthvað.
Að uppræta einelti er samfélags-
legt verkefni þar sem foreldrar/
heimilin, skólinn og frístundafélögin
taka höndum saman en ekki að
benda hvert á annað, forvarnir byrja
ekki í skólanum heldur heima þegar
börnin eru lítil, ekki komin á skóla-
aldur, skólinn og aðrir sem koma að
uppeldi barnanna eiga svo að styðja
við forvarnir heimilanna. Það þarf
heilt þorp til þess að ala upp barn,
reynum að standa undir því hvert og
eitt, látum börn og fullorðna skipta
okkur máli og styðjum hvert annað.
Eftir Ragnhildi L.
Guðmundsdóttur » Forvarnir byrjaheima en svo taka
aðrar stofnanir sam-
félagsins að sér að
styðja við heimilin í for-
vörnum. Það þarf heilt
þorp til að ala upp barn.
Ragnhildur L.
Guðmundsdóttir
Höfundur er náms- og starfsráðgjafi
og kennari í grunnskóla.
Stöðvum einelti - Forvarnir byrja heima