Morgunblaðið - 06.12.2010, Side 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 6. DESEMBER 2010
✝ Ingi Þór Jóhanns-son fæddist á Snæ-
foksstöðum í Gríms-
neshreppi hinn 4.
janúar 1916. Hann lést
30. nóvember 2010.
Foreldrar hans voru
Kristín Guðmunds-
dóttir kaupakona, f.
4.5. 1889, d. 28.7.
1978, og Jóhann
Ingvason, d. 21.1.
1932, bóndi á Snæ-
foksstöðum og seinna
oddviti í Keflavík.
Kristín og Jóhann
fluttu til Keflavíkur með fjölskyld-
una þegar Ingi Þór var fjögurra ára.
Eiginkona Inga Þórs var Sigríður
Jóhannesdóttir, f. 20.11. 1914, úr
Hafnarfirði. Sigríður lést hinn 5.
maí 2003.
Börn þeirra eru: Ásrún, geisla-
fræðingur, f. 28.10 1940, gift Herði
móðuramman Margrét Jónsdóttir, f.
30.11. 1850, d. 4.7. 1932, og föðurafi,
Ingvi Þorsteinsson, f. 28.7. 1854, d.
7.5. 1943. Bræður Inga Þórs voru
Guðmundur, f. 30.8. 1914, d. 13.12.
2006. Finnbogi, f. 19.5. 1917, d. 1.9.
1939, og Halldór, f. 7.11. 1918, d.
5.12. 1990.
Ingi Þór stundaði nám við
Sjómannaskóla Íslands frá ár-
unum 1941-42 og útskrifaðist með
skipstjórnar- og stýrimannsréttindi,
en hann hafði stundað sjó frá unga
aldri bæði á togurum og vélbátum,
en mestan part ævinnar á eigin bát,
Erlingi KE 20.
Jóhann og Kristin bjuggu við Ís-
hússstíg sem seinna varð Túngata
23. Jóhann fórst með vb. Huldu þann
21.1.1932, en Kristín hélt saman
heimilinu og stofnaði litla verslun til
að sjá fyrir sér og sínum. Afkom-
endur Inga Þórs eru orðnir nokkrir,
þ.e.a.s. 14 afabörn, 19 langafabörn
og fjögur langalangafabörn.
Útför Inga Þórs fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 6. desember,
og hefst athöfnin kl. 13.
Tryggvasyni, sem lést
1999. Þau eignuðust
þrjú börn. Ásrún býr í
Innri-Njarðvík. Ingvi,
f. 29.1. 1944, véltækni-
fræðingur, var kvænt-
ur Sigríði Egilsdóttur,
og þau eiga þrjú börn.
Býr í Reykjavík.
Ágúst, f. 29.1. 1944,
tæknifræðingur,
kvæntur Borgnýju
Seland. Þau eiga þrjú
börn. Býr í Noregi. Jó-
hann, f. 8.3. 1945,
kvæntur Sigríði Ósk-
arsdóttur. Jóhann á dóttur frá fyrra
hjónabandi. Býr í Keflavík. Þórir
Gunnar, f. 16.10. 1946, tækjastjóri,
kvæntur Jónínu S Jóhannsdóttur,
býr í Innri-Njarðvík. Þau eiga fjögur
börn.
Ingi Þór bjó með foreldrum og-
bræðrum, og heimilinu voru einnig
Þessar fáu línur, elsku pabbi
minn, eru til að tjá mínar hugsanir
til þín og rifja upp brot úr langri
ævi þinni. Það hljóta að teljast for-
réttindi hvers manns að ná þeim
aldri sem þú náðir og skilaðir til
samfélagsins samfelldri vinnu í 65
ár án þess að hafi farið á spítala eða
þurft að vera upp á ríkið kominn á
neinn hátt, aðeins í lokin naustu að-
hlynningar.
Þú hafðir fyrir konu og fimm
börnum að sjá og gerðir það með
mikilli vinnu og eljusemi. Það var
aldrei skortur á mat né klæðum hjá
okkur og við bjuggum í stóru húsi,
sem þú byggðir sjálfur, þar sem all-
ir höfðu sitt herbergi þegar hóp-
urinn stækkaði. Keflavík, sem þú
ólst upp í, var þá lítið þorp og við
Ingiþórarir (synir pabba) höfðum
mikið frelsi til athafna um allar
trissur og leikskólar ekki margir.
Það var unun að hlusta á þig
segja okkur strákunum (fjórir synir
og systir) þær hremmingar sem þú
lentir í á tímum seinni heimsstyrj-
aldarinnar. Oft komust þið í hann
krappan og oft skall hurð nærri
hælum. Þú varst líka ljónheppinn
eða var það ef til vill einhver vernd-
arkraftur þegar frændi þinn kom að
máli við þig og hvatti þig eindregið
til að fara í stýrimannaskólann og
sleppa næsta túr á togaranum sem
þú varst á, en hann var skotinn nið-
ur. Það var líka mikil gleði hjá
mannskapnum þegar þið björguðuð
allri áhöfninni í bandarískri flugvél
úti á ballarhafi með þýska kafbáta á
sveimi á þessum slóðum.
Allt rifjast þetta upp núna þegar
þú ert allur.
Þegar togarakafla þínum lauk
upp úr 1952 var ráðist í útgerð við
annan mann. Keyptur var 15 tonna
eikarbátur frá Ólafsvík með tveggja
strokka glóðarhausvél, byggður
1933. Fékk hann einkennisstafina
KE20 en hélt nafninu Erlingur.
Þetta varð þitt lífsstarf og þaðan
kom lifibrauðið, sem við börnin
höfðum ef til vill ekki mikinn skiln-
ing á.
Þú lést aldrei deigan síga og sótt-
ir sjóinn næsu 35 árin á Erlingi og í
lokin á Þorsteini.
Ágúst tvíburabróðir gerðist með-
eigandi, um tíma, í útgerðinni, en
1977 flytur Gústi til Noregs með
sinni norsku konu.
Þið mamma voruð á margan hátt
samrýnd þótt ólík þið væruð. Þú
meira ákveðinn og vissir oftast hvað
þú vildir en mamma fór oftast
mýkri leiðina, sértaklega þegar kom
að uppeldinu. Það leyndi sér ekki að
þegar mamma dó 2003 þá var eins
og að það vantaði eitthvað í líf þitt,
svo mikil stoð og stytta var hún
móðir mín í þínu lífi.
Það má líka segja það að fyrir til-
stuðlan hennar náðuð þið að ferðast
um allan heiminn á langri ævi. Mest
naustu þín að tala um frændfólkið
þitt í Kanada og Bandaríkjunum
svo og ógleymanlega ferð til Ísrael.
Þegar tími gafst áttir þú til að
fást við ljóðagerð og liggja eftir þig
allmörg stutt kvæði sem lýsa lífinu
og þeim tilfinningum sem með þér
bærðust.
Jæja, elsku pabbi minn, það er
komið að kveðjustund að minnsta
kosti í bili. Ég vil þakka þér og
mömmu fyrir það sem þið gáfuð
mér sem nesti út í lífið, en það er
traust, umburðarlyndi og nægju-
semi.
Ingvi Ingiþórs Ingason.
Með nokkrum orðum langar mig
til að minnast afa míns. Hann afi
minn hefur alltaf verið hetja í mín-
um huga. Maður sem sótti sjóinn
allt sitt líf, lagði líf sitt oft í hættu til
þess eins að fjölskylda hans gæti lif-
að þægilegu lífi. Þegar ég hlustaði á
sögurnar hans um sjómennskuna á
stríðsárunum, um hvernig þýskir
kafbátar sveimuðu allt um kring og
hvernig báturinn hans afa var að
bjarga fólki í sjávarháska, þá gat ég
ekki annað en spáð í samanburðinn
við okkur. Hann í lífsins ólgusjó að
takast á við lífið í allri sinni mynd,
en ég að spá hvenær næsti fótbolta-
leikur væri. Það eru menn eins og
afi sem hafa gert minni kynslóð það
kleift að hafa það gott í dag. Ég ber
ómælda virðingu fyrir sjómönnum
og er afi minn holdgervingur allra
sjómanna.
Ingi Þór afi minn var mikill grall-
ari. Ósjaldan var hann til í að fíflast
í börnunum, það var yfirleitt beðið
með eftirvæntingu að sjá hann
skjóta gómnum sínum út. Hann var
orðheppinn og átti auðvelt með að
slá á létta strengi, hann hafði gam-
an af saklausri stríðni og átti það nú
stundum til að stríða Siggu ömmu
minni. Hún hafði nú reyndar gaman
af því líka. Mér grunar nú að ég
hafi erft þessa stríðni afa míns.
Ingi Þór var hagyrtur og hafði
gaman af að hnoða saman stöku og
eigum við það sameiginlegt. Hann
kunni að koma orðum í ljóðrænan
búning.
Afi minn hafði gaman af að lesa
bækur og eyddi ég oft tíma í að
renna yfir bókasafnið hans, þar var
af nógu að taka.
Það var alltaf gott að kíkja í
heimsókn á Tjarnargötuna, amma
og afi áttu hlýlegt og fallegt heimili.
Fyrir lítinn hnokka var alltaf hægt
að finna eitthvað til að skoða og
rannsaka nánar. Ekki skemmdi nú
að vita af kandísskálinni í eldhúsinu.
Afi minn hafði unun af því að
synda og stundaði sundlaugarnar
eins lengi og hann mögulega gat.
Ég á enn bikar sem afi vann fyrir
sundkeppni.
Á hverjum jólum minnist ég þess
tíma þegar stórfjölskyldan hittist
heima hjá afa og ömmu á Tjarn-
argötunni, það vantaði ekki kræs-
ingarnar þar. Það vantaði ekki held-
ur glettnina í afa og við börnin
höfðum óendanlega gaman af. Við
fórum í ógleymanlega ferð til Nor-
egs ásamt fleirum, þar kom skyld-
leiki okkar berlega í ljós og er ég
reglulega minntur á það.
Elsku afi minn, ég kveð þig nú
með söknuði. Ég er afanum fátæk-
ari í dag, en minning um eina af
sönnum hetjum þessa lands mun
lifa með mér um ókomna tíð. Ég vil
votta föður mínum og öðrum börn-
um, barnabörnum og barnabarna-
börnum og aðstandendum mínar
dýpstu samúðarkveðjur.
Kristinn Ingvason.
Ingi Þór Jóhannsson
✝ Margrét KristrúnPálsdóttir hús-
freyja á Ljósalandi í
Vopnafirði fæddist
21. september 1928 í
Ólafsfirði, hún lést 27.
nóvember 2010 á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri.
Foreldrar hennar
voru Vilborg Sigurð-
ardóttir, fædd 15. júní
1901, dáin 15. janúar
1997, og Páll Sigurðs-
son, fæddur 20. júní
1899, dáinn 20. janúar
1985. Systur Margrétar eru Rósa
Pálsdóttir, fædd 31. mars 1927, Sig-
ríður G. Pálsdóttir, fædd 6. mars
1932, dáin 24. ágúst 2004. Álfhildur
Pálsdóttir fædd 26. ágúst 1945.
Þann 15. maí 1948 giftist Mar-
grét Helga Þórðarsyni á Ljósa-
landi, fæddur 24. október 1915, dá-
inn 9. júní 2006. Börn
þeirra eru 1) Þórður,
fæddur 21.10. 1948,
kvæntur Kristínu
Steingrímsdóttur,
fædd 14. nóvember
1950. Börn þeirra eru
Helgi Már, fæddur 28.
júlí 1972. Þorgerður,
fædd 6. júlí 1975, og
Steingrímur Páll,
fæddur 23. apríl 1988.
2) Vilborg, fædd 4.
sepstember 1951.
Dóttir hennar er Ásta
Sóllilja Þorsteins-
dóttir, fædd 23. júlí 1972. 3) Albína
Hlíf, fædd 16. júlí 1956, hennar
dóttir er Margrét Alda Karlsdóttir,
fædd 14. október 1979.
Margrét verður jarðsungin frá
Vopnafjarðarkirkju í dag, mánu-
daginn 6. desember 2010, og hefst
athöfnin kl. 13.
Amma Margrét eða amma á Ljósa
eins og ég kallaði þig alltaf, nú ertu far-
in frá okkur. Það verður erfitt að taka
því að þú sért endanlega farin. Amma
mín ég mun sakna þín mikið en trúi því
að þér líði betur núna. Það var alltaf svo
gott að koma til þín og afa í sveitinni.
Vel var hugsað um hvern þann sem
kom og þér þótti virkilega gaman að fá
gesti.
Ég dvaldi ófá skiptin í sveitinni og
það var alltaf svo gaman hjá okkur. Við
amma gátum spjallað langt frameftir á
kvöldin og amma gat spjallað um allt.
Hún var sú síðasta í háttinn, og fyrst á
fætur á morgnana. Ömmu féll aldrei
verk úr hendi, hún var mjög flinkur
kokkur og ég spurði hana oft að því
þegar ég var lítill af hverju hún hefði
aldrei gerst bakari þegar hún varð stór.
Amma var mjög varkár í máli og tal-
aði aldrei illa um fólk. Hún var vel að
sér í ættum fólks og ég var oft fljótur að
týna þræðinum þegar hún rakti heilu
ættir hinna og þessara, þrátt fyrir að
gera mitt besta. Þú varst líka hinn besti
vinur og studdir mig alltaf í hverju sem
ég tók mér fyrir hendur. Ég man alltaf
hvað þú sagðir mér þegar ég var að
flytja að heiman í fyrsta skipti. Hvað
sem gengi á mætti ég aldrei láta nokk-
urn mann vaða yfir mig, og að ég ætti
alltaf að standa á mínu. Mér er þetta
alltaf mjög minnisstætt og þótti vænt
um það.
Mér finnst þegar til baka er litið
rosalega gott hvað við fjölskyldan
komum oft í sveitina til þín og afa. Það
var alltaf svo notalegt og ég reyndi allt
sem hægt var til að fresta því sem átti
að gera til að komast í sveitina,
mömmu ekki alltaf til mikillar ánægju.
Frelsið í sveitinni var ómetanlegt fyrir
ungan dreng og mér fannst alltaf eins
og þú treystir mér vel til allra verka,
sama hvort það var stíflugerð í bæj-
arlæknum eða að keyra traktorinn um
túnin, þótt ég hafi lengi vel ekki náð al-
mennilega niður á olíugjöfina.
Það er erfitt að kveðja þig amma
mín og sérstaklega erfitt að hafa verið
svona langt í burtu þegar þú féllst frá.
Ef ég þekki þig rétt þá hefur þér ekki
þótt það mikið mál, þú sást alltaf já-
kvæðu hliðarnar á málunum. Ég
þakka þér fyrir góðu árin sem við átt-
um saman og lýk þessu á orðunum
sem ég heyrði í hvert sinn sem ég yf-
irgaf Ljósaland: Ég bið að heilsa.
Steingrímur Páll Þórðarson.
Nú hafa þau Ljósalandshjón bæði
kvatt þessa jarðvist og langar mig að
minnast þeirra í nokkrum orðum.
Þegar leiðir þeirra Margrétar, systur
minnar, og Helga Þórðarsonar lágu
saman fyrir sextíu árum var jörðin
Ljósaland í Vopnafirði, þar sem hann
var uppalinn, komin í eyði. Hugsjón
Helga og ævistarf varð að rækta
þessa jörð, umbylta þúfum og holti í
rennislétt, græn og gróin tún, auka
nýræktina ár frá ári sem útheimti
meiri vír og fleiri girðingarstaura sem
bóndinn setti niður af stakri vand-
virkni svo að túngirðingar hans vöktu
athygli.
Í þessu óðalsríki festi systir mín
ung rætur, fædd og uppalin í norð-
lensku sjávarplássi, en allt fór ungu
sveitakonunni vel úr hendi, bæði mat-
argerð og hannyrðir því að vandvirkn-
in var hennar aðalsmerki.
Hálf öld er liðin frá því ég var svo
lánsöm að fá að vera tvö sumur í sveit
hjá þeim Helga og Margréti á Ljósa-
landi. Í endurminningunni var alltaf
sólskin í Vopnafirði þessi sumur, haf-
golan svöl en hiti og flugnasuð sunnan
undir gamla bænum, síkvikur og há-
vaðasamur stelkur í túninu, herskáar
og aðsópsmiklar kríur á leiðinni niður
að sjó og á steinum og klöppum í
Ljósalandsfjöru var allt morandi af
marglitum kuðungum sem krökkum
þótti gaman að tína. Á vorin báru
ærnar á víð og dreif um túnið og
krakkar á sprettinum daglangt að
fylgjast með og reyna að gera gagn
þegar mikið lá við. Svo allt í einu á að
fara að rýja í gömlu réttinni frammi
við Fuglu, ys og þys, fólk af næstu
bæjum komið til að hjálpa til, ánum
skellt niður og ullin klippt af þeim í
snarhasti. Næst kaupstaðarferð með
ullina, margra daga tilhlökkunarefni
krakkanna. Ullin sett á trévagn aftan í
dráttarvélina, börnin á úttroðna hey-
poka aftan á sjálfri vélinni, opnum
Ferguson og ekið af stað í sólskini og
þurr moldarvegurinn þyrlaðist allt í
kringum þennan leiðangur.
Bráðlega er sláttur hafinn, töðu-
angan og heyvagn með háu hlassi og
krakkar ofan á öllu saman á leið heim
að hlöðu, þar sem allir keppast við að
troða í blásarann. Einhvern tíma í
miðjum heyönnum er skemmtun við
gömlu sundlaugina í Selárdal. Þangað
fara allir sem vettlingi geta valdið að
gera sér glaðan dag, sýna sig og sjá
aðra. Í huganum geymi ég mynd af
mági mínum þar sem hann gengur
niður eftir túninu á Ljósalandi, álútur
með hendur á baki, og raular fyrir
munni sér. Hann er að sækja kúna
sína og ætlar að fara að mjólka og það
sjá allir sem vilja hafa gott af kúnni
því fast á hæla honum fylgir hund-
urinn, þar á eftir slangrar kálfurinn,
síðan koma heimalningarnir og
hlaupa við fót jarmandi og í humátt á
eftir öllum lámast kötturinn. Þá er
bara eftir að drekka kvöldkaffið í eld-
húsinu á Ljósalandi. Margt ber á
góma og gott líka að hlusta því að fáa
hef ég heyrt tala áreynslulaust og án
allrar tilgerðar jafn vandaða og fal-
lega íslensku. Það er sumar og sólin
skín ennþá úti og inni. Systir mín hef-
ur borið á borð nýbakaðar kökur og
bóndinn kveikt í pípunni sinni og við
njótum gestrisni þeirra lengi, lengi í
veröld sem var og á sér nú aðeins stað
í minningunni. Hafið þökk fyrir allt.
Álfhildur Pálsdóttir.
Margrét Pálsdóttir systir mín var
fædd í Ólafsfirði. Á milli okkar var
hálft annað ár og við lékum okkur
mikið saman en litlu systur okkar,
Sigríður og Álfhildur, voru þá ekki
fæddar. Við máttum ekki hvor af ann-
arri sjá. Að vera krakki í Ólafsfirði
fyrir miðja síðustu öld var gott. Í skól-
anum var gaman og Margrét var allt-
af svo dugleg, sérstaklega í stærð-
fræði. Nóg var að lesa, bókasafnið var
í næsta húsi. Mikill var snjórinn á vet-
urna og gaman að leika sér þar.
Fjörusandurinn beið okkar á vorin
með alls konar skeljum, doppum og
sprekum. Þar var mikið byggt og bú-
ið. Lognaldan var björt og kliðmjúk
og kríugerið við ósinn, með sinn há-
væra kór. Við sjáum út í hafsauga.
Alltaf heiður himinn og sólskin. Við
höfum fundið hreiður og fært ungum
smjör í gogg, tínt blóm og ber uppi í
holtum. Fórum líka í sundlaugina,
tæra og kalda. Margrét systir synti
svo vel, tók meira að segja afreksstig
sem sjaldgæft var á þeim árum.
Við fórum að heiman unglingar í
skóla og eftir það var systir sest að á
öðru landshorni. Hún kynntist fljót-
lega sínum góða manni honum Helga
Þórðarsyni frá Ljósalandi í Vopnafirði
en þar ólst hann upp í stórum systk-
inahópi. Helgi átti jörðina og þau
ákváðu að flytja í Ljósaland og
byggja upp. Þar er fallegt mjög og
víðsýnt. Gæfan flutti með þeim og þar
bjuggu þau hátt í sex áratugi. Það var
mikill annatími. Túnið var stækkað
margfalt og smám saman byggð öll
útihús og loks íbúðarhús. Heimili
þeirra var fallegt, mikið af bókum og
hvers konar smekklegum húsbúnaði.
Börnin voru þrjú, Þórður, Vilborg og
Albína, öll harðdugleg og hjálpuðu til.
Fjölskyldan var samhent og systir
mín fyrirmyndarhúsmóðir. Allt var
svo vel gert sem hún kom nálægt að
eftir var tekið, t.d. prjónaskap og út-
saumi en síðustu árin saumaði hún
mest margs konar myndir, stórar og
fallegar því að aldrei var hún iðjulaus.
Alla ævi las hún mikið.
Við Eiríkur maður minn og sonur
okkar Eiríkur Páll komum til Ljósa-
lands á hverju sumri fyrr á árum. Það
voru dýrðardagar, krakkarnir léku
sér í kvöldblíðunni, fullorðna fólkið
spjallaði og þá var „sólskin um daga
og döggvar um nætur“. Við systur
skrifuðumst á lengi og töluðum oft
saman í síma og hún var minn trún-
aðarvinur, alltaf. Fyrir tveim árum
var hún hjá mér tvo vetrarparta, það
voru gleðistundir.Við gleymdum ekki
okkar æskuheimili, ástríkum foreldr-
um, systrum og afa né tryggum vin-
um.
En margt fer öðruvísi en ætlað er.
Margrét systir mín veiktist fyrir
tveim árum og hefur barist við illvíg-
an sjúkdóm síðan, fádæma æðrulaus,
ljúf og hæg. Hjá Albínu dóttur sinni
dvaldist hún síðustu tvö árin, vafin
einlægri góðvild og umhyggju. Hafi
Albína hjartans þakkir fyrir sinn hlut.
Ég gleymi aldrei bjarta brosinu henn-
ar systur minnar þegar einhver
gladdi hana og augun ljómuðu.
Nær sem röðull rís
og rósir spretta,
nær sem vor vaknar,
nær sem barnslund mín
til bænar stígur,
mun ég minnast þín.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Þannig kveð ég þig, elskulega syst-
ir mín, með hjartans þökk fyrir allt.
Rósa systir.
Margrét Pálsdóttir