Póstmannablaðið - 01.09.1985, Blaðsíða 6

Steindór lét aldrei vanta bíla, því
meiningin var, að ná sem allraflestum
fólksflutningum á norðurleiðinni. Eg
varð alltaf að láta Steindórsstöð í
Reykjavík vita, hvað væru mörg sæti
líklega umfram hjá mér.
HI. MINNISVERÐ
ATVIK — SLARK
Það kom fyrir þetta sumar, að brú,
sem hafði verið sett á Grjótá á Öxna-
dalsheiði, brotnaði í miðju undan
bílnum mínum, þetta var staurabrú,
ekki lengri en svo sem tveir metrar
ofan í botn, en bíllinn sat þarna eins
og hundur, sem sest hefur á rassinn.
Lítið vatn var í ánni. Fólkið var hrætt
en ómeitt með öllu. Það var skúr
þegar þetta kom fyrir. Ég bað fólkið
að vera rólegt og bíða af sér skúrina
inni í bílnum, því sæmilega fór um
það þar, þó nokkuð hölluðust sætin
aftur. Við gengum öll niður í Bakka-
sel. Ég fékk bíla frá Akureyri til að
sækja fólkið. Tók það mig svo nokkra
klukkutíma að ná bílnum upp, en
hann var mjög lítið skemmdur.
Það mun hafa verið í ágúst, að ég
var með fullan bíl af fólki til gistingar
í Reykjaskóla. Ég talaði þaðan við
Steindór, til þess að fá tvo bíla senda
morguninn eftir. Þeir áttu að vera
komnir að Reykjaskóla kl. 8 að
morgni. Mér var heitið því, en sagt að
mikið vatnsveður væri syðra og gæti
því máski tafist eitthvað að þeir
kæmust í tæka tíð, ég lagði ríkt á að
þetta stæðist, því ég ætlaði þá um
kvöldið til baka að sækja fólk, sem ég
yrði svo kominn með í Reykjaskóla
kl. 8 morguninn eftir. Þennan dag
hafði ég lagt af stað frá Akureyri í
góðu veðri og þurru, lagði því ekki
mikinn trúnað á, að vont yrði að
komast norður.
Ég var kominn í Reykjaskóla kl. 8
um morguninn, með fólkið, sem ég
fór að sækja norður í Víðidal og
Miðfjörð. Bílarnir frá Steindóri voru
ekki komnir. Ég náði símasambandi
við Steindórsstöð, var sagt þar að þeir
hefðu farið frá Reykjavík kl. 10
kvöldið áður og ekkert um þá vitað
síðan. Nú var ekki um annað að gera,
en bíða. Þeir komu kl. 9, sögðu
veginn um Norðurárdalinn nær ófær-
an af vatni og víða sundurgrafinn.
Þetta voru þaulvanir og harðduglegir
bílstjórar.
Ekki var um annað að gera, en að
fara, sennilegt að nú væri hætt að
rigna, en svo var nú ekki, því strax á
Holtavörðuheiðinni var stórrigning
og meiri eftir því, sem lengra kom
niður í Norðurárdalinn. Rétt fyrir
ofan Dýrastaðaá hafði hlaupið skriða
ofan úr klettum fyrir ofan veginn og
alveg ofan í Norðurá. Þarna söfnuðust
saman margir bílar, stórir og smáir,
flestir voru smáir. Páll Sigurðsson og
ég voru þeir einu, sem voru með stóra
og háa bíla.
Var nú hafist handa að þoka þeim
framfyrir hina minni og út í skriðuna,
sem var ekki mjög djúp, líklega svona
í mitti þar sem hún var dýpst. Jafnóð-
um og við mokuðum frá þessum
tveimur bílum, seig þessi bölvuð leðja
lengra fram, þetta mjakaðist hægt og
seint, en að lokum komum við þessum
tveimur bílum yfir. Fólkið varð að
fara langt uppfyrir upptök skriðunnar
og fannst mörgum nóg um það erfiði.
Einn af mínum farþegum gafst upp á
þessu príli uppí klettana, þóttist sjá
grasbrú yfir skriðuna, þar sem hún
sameinaðist vatnsflóði Norðurár, en
það var missýni, en nóg til þess að
farþegi, sem var Laufey Valdimars-
dóttir, gafst nú alveg upp við að reyna
að komast yfir, en allt fólkið var
annars komið yfir. Ég sá engin önnur
ráð, en að reyna að bera konuna yfir,
en hún var bæði stór og þung, aldrei
minna en 100-150 metrar yfir það
versta að fara. Laufeyju leist víst
nokkuð vel á þessa aðferð til að
komast yfir og á bak komst hún og ég
staulaðist út í svaðið, en var ekki
langt kominn, þegar ég varð þess
áskynja, að mér var um megn að
komast áfram með byrði mína, því
hún var ekki minna en 100 kg. og
færðin vægast sagt mjög erfið, en
„þegar neyðin er stærst er hjálpin
næst“. Annar bílstjóri minn, frá
Steindóri sá þetta hörmulega ástand
mitt og braust út í foraðið mér til
hjálpar, þetta tókst svo, við bárum
frökenina líkt og í handbörum á milli
okkar. Ég skal ekki segja að pilsið
hafi ekki aðeins snert foraðið eitt-
hvað, en við gerðum áreiðanlega okkar
besta, til að það yrði sem allra minnst.
Laufey hló mikið að þessu ferðalagi á
eftir. A meðan á þessum flutningum
öllum stóð, þarna yfir skriðuna, sel-
fluttu bílstjórar mínir og Páll Sigurðs-
son allt fólkið, sem þarna var saman-
komið, ofan að Dalsmynni eða í
samkomuhús, sem var þar ofan við
vegamótin, _því enn rigndi mikið.
Brýrnar tvær á Bjarnardalsánni voru
báðar farnar, en Norðurárdalurinn
allur, frá því fyrir ofan Hvamm eins
og stöðuvatn. Ráðið til þess að koma
öllu þessu fólki og póstinum áfram,
var að fá marga bíla úr Borgarnesi til
að sækja það upp að Bjarnardalsá. Ég
þorði ekki að reyna að koma póstbíln-
um yfir ána, hún var þá orðin nær
ófær með hesta, var í taglhvarf á þeim
í síðustu ferðunum með póstinn yfir.
Mikið drukkið í Dalsmynni
þennan eftirmi dag, mikið var talað í
símann líka. Menn og hestar voru
fengnir til að flytja fólkið yfir til
bílanna, sem drifu að neðan frá Borg-
arnesi. Ég man ekki hvað marga bíla
ég fékk, en mun hafa verið með
eitthvað milli 20-30 manns og póstinn
á mínum vegum. Sjálfur fór ég í
Borgarnes til að skila af mér póstinum
og fá mér nýjan fatnað, allt var
gegnblautt og forugt. Engir fleiri bílar
komust þennan dag yfir skriðuna. Ég
fór sjálfur til baka og hitti mína
bílstjóra og fór með þeim upp að
Fornahvammi til að sofa, en seint
mun hafa verið sest að, það kvöld.
Daginn eftir fór ég svo að vitja um
póstbílinn, sem enn var norðan Bjarn-
ardalsár hjá Dalsmynni. Mikið var þá
farið að draga úr vatnsflóðinu í
dalnum, en þó ófært yfir skriðuna
ennþá. Ég varð að reyna að komast
eitthvað áleiðis til Reykjavíkur. Þá
var það fyrst Bjarnardalsáin, sem
hafði dregið mjög mikið úr, ég var nú
orðinn einn og mjög erfitt að komast
yfir allt það stórgrýti, sem áin hafði
flutt fram í flóðinu, það tókst þó, því
ég man að í Ferjukot kom ég um
hádegi. Ég tók þar bensín og var
beðinn að doka við, þar var fólk, sem
óskaði eftir að verða mér samferða
suður, var það á bíl, en bjóst við
vondri færð og því styrkur í að verða
mér samferða, þar sem ég var á
traustum en tómum bílnum. Þetta var
Matthías Matthíasson, sonur Matthí-
asar Einarssonar læknis og kona hans,
dóttir Helga Péturs. Okkur gekk
furðu vel, festum þó bílana nokkuð
oft, en um kvöldið náðum við til
Reykjavíkur.
Nokkrar fleiri póstferðir frá þessu
sumri eru mér minnisstæðar, en óvíst
hvort ég ætti að segja frá þeim hér,
því oft yrði þá að nefna nöfn manna,
farþega og annarra, en minnið er
stundum ekki svo gott sem skyldi.
PAKKIR
Innilegar þakkir færi ég Póstmanna-
félagi íslands fyrir auðsýnda samúð
við andlát og jarðarför eiginmanns
míns, Sigurðar Þorkelssonar, verk-
fræðings.
Else Þorkelsson.
6 PÓSTMANNABLAÐIÐ