Póstmannablaðið - 01.09.1985, Blaðsíða 13

aöstöðu varðar, þá kem ég úr kompu
í fullbúna skrifstofu þar sem ég horfi
á Esjuna, mitt uppáhaldsfjall, út um
gluggann. Ég kann ágætlega við hverf-
ið og sakna ekki gamla miðbæjarins,
enda kem ég þar sjaldan."
Kristján á 40 ára starfsafmæli á
næsta hausti og segist vera „sáttur við
að hafa lent á þessari hillu“. Hann hóf
störf hjá póstþjónustunni haustið
1945. „Ég gekk í lögregluan árið
1939, þá 19 ára og var lögregluþjónn
í Reykjavík næstu sex árin þangað til
ég brá mér inn um næstu dyr og
gerðist póstmaður. í þá daga stóðu
lögreglumenn sínar tólf tíma vaktir
hvernig sem viðraði og mér voru satt
að segja farnar að leiðast næturvakt-
irnar. Það var heldur ekkert einsdæmi
að menn færu úr lögreglunni í póstinn
og við vorum nokkrir, sem fórum
þarna um svipað leyti. Síðan vann ég
í flestum deildum þjónustunnar, þar
til 1968, en þá varð ég yfirdeildarstjóri
á bögglapóststofunni. í Hafnarhvoli
var við ýmsan vanda að etja og þá
fyrst og fremst þrengslin. Sérstaklega
kvað rammt að þeim í nóvember og
desembermánuði. Þá urðum við að fá
lánaða gáma hjá Eimskip og geyma
póstinn í þeim úti á götu. Reyndar
unnum við hér í ófullgerðu húsnæði
tvenn jól, til þess að bjarga málunum
fyrir horn“, segir Kristján. „En það er
prýðilegt að vera nú kominn hingað
alkominn".
Ingibjörg Pétursdóttir:
„Fékk heimþrá í jólaösinni“
Ingibjörg Pétursdóttir, varðstjóri í
böggladeild.
„Þetta eru geysileg viðbrigði“, segir
Ingibjörg Pétursdóttir varðstjóri í
böggladeild; en hún vann áður á
Tollpóststofunni í gamla Hafnarhús-
inu. „Það er tvennt ólíkt, að vera hér
og á gamla staðnum. Þar var vinnuað-
staðan ófullkomin á allan hátt, óþrifa-
legt og flest var unnið á gólfinu. Ég
kann mjög vel við nýja húsið, að öðru
leyti en því, að hvíldarherbergið er
nokkuð lítið fyrir þann fjölda fólks,
sem á að hafa afnot af því.
En eini stóri gallinn, sem ég hef
orðið vör við, eftir flutningana, er að
starfsandinn er ekki eins góður hér í
þessari stóru miðstöð og hann var á
Tollpóststofunni. Þettavar svo lítiðog
notalegt samfélag áður, en hér er allt
ópersónulegra.
Hér vinna u.þ.b. 50 manns bara í
böggladeildinni og það er ekki laust
við að örlítill rígur sé á milli deilda.
Ingibjörg fór í Póstmannaskólann
haustið 1977 og hefur starfað í póst-
þjónustunni síðan, lengst af á Toll-
póststofunni.
„Ætli ég ílcngist ekki í starfinu, ég
hef að minnsta kosti ekki annað á
prjónunum í bili“, segir hún. „Eftir að
skipt var yfir í vaktavinnu, er vinnu-
tíminn afar hentugur frá mínu sjónar-
miði. Ég á tvö ung börn og finnst ég
hafa meiri tíma fyrir þau eftir að öll
upptaka á bögglapósti var gerð að
vaktavinnu í stað dagvinnu. En það er
gert til að flýta fyrir afgreiðslunni og
ég held að það hafi tekist, a.m.k. er
bögglapósturinn nú sólarhring fyrr á
ferðinni en áður.
Hins vegar hef ég heyrt, að við-
skiptavinunum þyki afgreiðslan hér
ekki fljótari en í gamla húsinu og ef
til vill er það rétt. Hér þurfum við
nefnilega að vera með bögglapóstinn
á þremur hæðum og það veldur aukn-
um snúningum hjá starfsfólkinu, sem
geta aukið tafir. Svo er bögglapóstur-
inn með tvær afgreiðslur, þannig að
viðskiptavinirnir borga fyrir vöruna
Armúlamegin en þurfa í vissum tilfell-
um að sækja hana síðan Suðurlands-
brautarmegin.
Svo er það plássið, en það sýndi sig
í verkfallinu í haust og í jólaösinni, að
það er lítið geymslurými hér í hús-
inu“, segir Ingibjörg.
„En ég er samt ánægð í húsinu, ef
frá er talinn gamli starfsandinn, sem
ég sé eftir að ekki sé talað um
miðbæinn. Ég sakna þess að geta ekki
farið í gönguferðir um höfnina og
gamla bæinn og í jólaösinni núna var
ekki laust við að ég fengi heimþrá“.
Úr Flutningdeild póstmiðstöðvarinnar við
Ármúla.
PÓSTMANNABLAÐIÐ 13