Morgunblaðið - 19.05.2011, Side 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. MAÍ 2011
✝ SveinbjörgJónsdóttir
fæddist í Fremri-
Hlíð í Vesturárdal í
Vopnafirði 19. jan-
úar 1915. Hún lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Skógarbæ 7.
maí 2011. For-
eldrar hennar voru
Jón Sveinsson, f.
17. september
1871, d. 17. apríl
1949, og Sigurveig Sigurjóns-
dóttir, f. 6. mars 1879, d. 9. mars
1952. Systkini hennar voru Sig-
urður, f. 1906, d. 2000, Anna
Valgerður, f. 1911, d. 1996, Mar-
grét Ágústa, f. 1913, d. 2001,
ember 1945, kvæntur Stefaníu
G. Björnsdóttur, þau eiga þrjú
börn, a) Sveinbjörg, f. 9. júní
1977, gift Sigurði Óla Há-
konarsyni, þau eiga þrjú börn,
Sigríði Rögnu, Jón Helga og
Friðriku, b) Stefán Helgi, f. 31.
mars 1980, í sambúð með Guð-
björgu S. Bergsdóttur, c) Rann-
veig, f. 19. júní 1985.
Sveinbjörg ólst fyrst upp í
Fremri-Hlíð, en flutti um 5 ára
aldur í Norður-Skálanes og
gekk í barnaskóla á Vopnafirði.
Hún byrjaði ung að vinna og var
í vist á ýmsum stöðum bæði í
Vopnafirði og á Akureyri. Hún
flutti til Reykjavíkur haustið
1936 og vann þar síðan við ýmis
framreiðslu- og verslunarstörf.
Eftir starfslok varð Sveinbjörg
síðar virkur félagsmaður í
Blindrafélaginu.
Útför Sveinbjargar fer fram
frá Seljakirkju í dag, 19. maí
2011, og hefst athöfnin kl. 15.
Guðjón, f. 1916, d.
1993 og Sólveig, f.
1917.
Sveinbjörg gift-
ist 23. október 1937
Helga Árnasyni
silfursteypumanni,
f. 31. júlí 1908, d. 7.
maí 1988. Synir
þeirra eru 1) Reyn-
ir, f. 13. nóvember
1938, d. 6. júlí 2009,
kvæntur Björgu
Gísladóttur, f. 3. desember 1945,
þau eiga eina dóttur Berglindi,
f. 28. september 1980, gift Sam-
soni Magnússyni, þau eiga tvö
börn, Magnús Loga og Hrafn-
dísi. 2) Jón Helgason, f. 9. des-
Elskuleg amma okkar er látin
96 ára gömul. Amma var ynd-
isleg kona með stórt hjarta. Hún
var jákvæð, glaðlynd, gjafmild
og vildi allt fyrir okkur gera. Við
munum aldrei gleyma notalegu
stundunum sem við áttum með
ömmu þegar við vorum lítil. Þeg-
ar við komum í heimsókn gaf
hún okkur allan sinn tíma, sagði
okkur sögur, las fyrir okkur,
söng, spilaði við okkur, kenndi
okkur mannganginn og að
prjóna svo eitthvað sé nefnt. Að
koma á heimili ömmu og afa var
alltaf svo yndislegt, allt í ró og
næði og nægur tími til að dunda
sér í hinu og þessu. Þetta var
svolítið eins og að koma í annan
heim. „Litla búðin“ eins og við
kölluðum hana er líka ofarlega í
huga okkar. Þangað fórum við
ósjaldan með ömmu og afa þar
sem þau leyfðu okkur að velja
okkur eitthvað fallegt og
skemmtilegt. Þetta fannst okkur
alltaf vera mikið ævintýri en
amma rifjaði oft upp þessar
stundir okkar í litlu búðinni þar
sem við gengum út alsæl með lít-
inn hlut í vasa. Nokkrum árum
eftir að afi dó flutti amma til
okkar. Það voru forréttindi að fá
að hafa ömmu á neðri hæðinni
þegar við vorum að alast upp.
Amma var alltaf til staðar og
beið oftar en ekki með heitan
mat þegar við komum heim úr
skólanum. Amma var frábær
kokkur, hún töfraði fram dýr-
indis veitingar á augabragði og
sá til þess að allir væru vel mett-
ir. Stundirnar við eldhúsborðið
voru alltaf svo skemmtilegar
enda amma mjög skemmtileg og
lífsreynd kona sem hafði frá
miklu að segja. Hún hafði alltaf
mikinn áhuga á því hvað við vor-
um að gera, hvatti okkur og
studdi og sýndi okkur svo mikla
elsku.
Amma var mikil hannyrða-
kona og prjónaði gullfallegar
peysur, sokka og vettlinga á
okkur barnabörnin. Ef það vant-
aði dúkku eða bangsa til að leika
með var amma enga stund að út-
búa eða prjóna svoleiðis leik-
föng. Hún var svo flink og hug-
myndarík. Ekki var amma síðri
langamma. Langömmubörnin
elskuðu að koma til hennar og
sóttu mjög mikið í þessa ró sem
fylgdi ömmu. Elsta langömmu-
barnið fór t.d. alltaf beint niður
til ömmu þar sem þær léku sér
saman í sínum eigin ævintýra-
heimi og höfðu báðar mjög gam-
an af.
Í seinni tíð var jafnframt svo
gaman og fræðandi að spjalla við
ömmu um gamla tíma. Hún var
af þeirri kynslóð sem hefur upp-
lifað hvað mestar samfélags-
breytingar og var því gluggi
okkar til horfinnar fortíðar dag-
legs lífs. Amma var kona sem við
litum upp til og var okkur góð
fyrirmynd. Þegar amma kom til
Reykjavíkur sem ung kona voru
erfiðir tímar í Reykjavík. Hús-
næði var af skornum skammti og
atvinnuleysi mikið. Amma var
dugleg kona sem þurfti oft á tíð-
um að vinna langan vinnudag en
í frásögnum hennar frá þessum
tíma dró hún fram björtu hlið-
arnar á málunum. Amma var
alltaf svo jákvæð og bjartsýn og
þakklát fyrir það sem hún hafði.
Það er erfitt að kveðja ömmu og
við söknum hennar mjög mikið
en um leið erum við svo þakklát
fyrir að hafa átt hana sem
ömmu. Guð geymi þig amma.
Sveinbjörg, Stefán Helgi
og Rannveig.
Kær móðursystir og vinkona
er farin. Þegar litið er um öxl, þá
koma upp í hugann ljúfar minn-
ingar allt frá því að ég var lítil
stúlka á Akureyri og Sveinbjörg
með fjölskyldu sinni í Reykjavík,
en á þessum tíma voru ferðir á
milli þessara staða ekki eins
sjálfsagðar og í dag. Ég sá þessa
frænku mína því ekki oft á upp-
vaxtarárunum, en samt man ég
svo vel eftir hlýjunni, sem staf-
aði frá henni. Það, sem mér
fannst einkenna Sveinbjörgu
frænku alla tíð, var hversu vökul
hún var yfir öllu sínu umhverfi,
og þegar við sátum saman og
spjölluðum komu þessir eigin-
leikar hennar berlega í ljós, og
ég sé fyrir mér fallega glampann
í augum hennar þegar hún
ræddi um fólkið sitt, sem var
henni svo kært.
Hún hafði ótrúlegt minni, og
mjög oft þegar ég var að rifja
upp nöfn eða annað, sem varðaði
ættina okkar, þá var aðeins til
ein lausn, en það var að hringja í
Sveinbjörgu, sem í flestum til-
fellum leysti svona smámál og
skipti þá ekki máli, hvort þetta
var þegar hún var um sextugt
eða komin hátt á tíræðisaldur-
inn.
Við hjónin sátum hjá henni
viku áður en hún kvaddi og
röbbuðum við hana um heima og
geima, umræðuefni af ýmsum
toga, og meðal annars var hún
að segja okkur frá því, hvernig
það var þegar þær systur voru
að þvo á þvottabretti í læk á
Vopnafirði þegar þær voru að
vaxa úr grasi. Hún endaði svo
þessa frásögn með þessum orð-
um: „Erla mín, þetta var svo
gaman.“
Sveinbjörg var falleg kona,
ljúf og skemmtileg og þannig
munum við varðveita minn-
inguna um hana. Við Sveinn og
dætur okkar sendum afkomend-
um Sveinbjargar og Sólveigu
systur hennar okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Erla Ingólfsdóttir.
Hún Sveinbjörg okkar er búin
að kveðja. Hún fæddist á Vopna-
firði og ólst þar upp. Ung kynnt-
ist hún Helga Árnasyni. Víða
liggja gagnvegir. Í erfiðleikum
kreppuáranna fyrir heimsstyrj-
öldina var erfitt að fá vinnu.
Helgi vann oft við bygginga-
vinnu og stundum vegagerð.
Hann var mjög verklaginn mað-
ur og fékk oft vinnu á sumrin við
vegavinnu. Þá bjuggu vega-
vinnumennirnir í tjöldum og
voru tjaldbúðirnar fluttar eftir
því sem verkinu miðaði. Er þeir
voru við vegavinnu á Austur-
landi lágu leiðir þeirra Svein-
bjargar saman. Þetta varð til
þess að Sveinbjörg kom til
Reykjavíkur. Þau giftu sig og
eignuðust fljótlega soninn Reyni.
Mjög erfitt var að fá húsnæði
og var nokkuð algengt að fá
leigð 1-2 herbergi hjá fjölskyldu
og nota saman eldhúsið. Þetta
gerðu þau fyrstu búskaparárin
og þurftu oft að flytja. Við svona
búskaparhætti reynir mikið á
samkomulag, en Sveinbjörg var
ljúf í skapi og afar umgengn-
isgóð, enda hafði hún alveg ein-
stakt jafnaðargeð.
Hún var nokkur sumur í Skál-
holti hjá Jörundi og Guðrúnu,
þar gat hún haft Reyni með sér,
en Helgi var úti á landi í vega-
vinnu. Í Skálholti voru þá 30 kýr
í fjósi og voru þær handmjólk-
aðar. það kom í hlut Sveinbjarg-
ar að mjólka allt að 10 kýr í mál.
Helgi fór að vinna hjá uppeld-
isbróður sínum Jóni Dalmanns-
syni við sandsteypu.
Sú vinna er fólgin í því að
steypa í sand eftir gömlum mót-
um. Hann náði mjög góðum tök-
um á þessari vinnu, sem varð til
þess að hann fékk titilinn sand-
steypumaður og er sá eini (alla
vega í gullsmiðastéttinni), sem
hefur haft þetta heiti. Það varð
til þess að aðrir gullsmiðir komu
á verkstæðið til að láta steypa
eftir sínum mótum.
Helgi og Sveinbjörg eignuðust
eigin íbúð á Karlagötu, þá höfðu
þau eignast annan son Jón, sem
kallaður var Jonni.
Seinna byggðu þau eigið hús
með öðrum í Kópavogi.
Sveinbjörg tók að sér ýmsa
vinnu, hún skúraði gólf í fyr-
irtækjum og afgreiddi í sjoppu.
Öll störf leysti hún vel af hendi.
Síðustu árin hefur hún búið í
Skógarbæ og undi sér vel þar.
Það er hár aldur að verða 96 ára,
en Sveinbjörg bar aldurinn vel.
Hún var ótrúlega minnug og ef
eitthvað þurfti að rifja upp, var
gjarna sagt: við skulum spyrja
hana Sveinbjörgu, hún man
þetta ábyggilega.
Við kveðjum Sveinbjörgu með
söknuði og vottum syni hennar,
tengdadætrum og barnabörnum
okkar dýpstu samúð.
Dóra Jónsdóttir.
Elsku Sveinbjörg.
Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast þér og þekkja
síðustu 9 ár. Þú varst nefnilega
svo sérstaklega flott kona. Ég
get eiginlega ekki lýst þér nægi-
lega vel með nokkrum orðum, en
reyni nú samt. Þú varst afskap-
lega góð kona og sýndir öllu fólki
áhuga. Þú varst hörkudugleg,
ótrúlega minnug og félagslynd.
Þá var hugulsemin fyrir öllum í
kringum þig engu lagi lík. Við
Stebbi hlökkum til að segja
krílinu frá þér með aðdáun enda
mikið hægt að læra af æðruleysi
þínu og viðhorfi til lífsins. Það er
gott að vita af þér með Helga
þínum og Reyni og öllu sam-
ferðafólki þínu sem hefur kvatt
þennan heim, og þér þótti svo
vænt um. Hvíl í friði.
Þín
Guðbjörg (Gugga).
Sveinbjörg
Jónsdóttir
✝ Ellert S. Svav-arsson var
fæddur 22. apríl
1932. Hann lést 7.
maí 2011.
Foreldrar: Svav-
ar Ellertsson, f. 11.
janúar 1911, d.
1992, Sigríður Sig-
urðardóttir, f. 3.
júlí 1909, d. 1987.
Systkini: Hörður, f.
1933, d. 1956. Ingi-
björg, f. 1935, d. 1965. Hall-
fríður, f. 1938. Guðrún, f. 1940.
Jóhanna, f. 1940. Lilja, f. 1944.
Jónas, f. 1948. Svava, f. 1950.
Ellert kvæntist 9. ágúst 1958
Bergþóru Valgeirsdóttur, f. 10.
ágúst 1938. Foreldrar hennar:
Valgeir Sigurjónsson, f. 4. júlí,
1916, d. 1999, og Hansína Jóns-
dóttir, f. 4. ágúst 1916, d. 1989.
Systkini: Valgerður, f. 1941.
Guðbjörg, f. 1944. Ólafur, f.
1984. d) Hansína Ellertsdóttir,
f. 19. apríl 1964, giftist Marteini
Marteinsyni, f. 9. júní 1960. Þau
skildu. Börn þeirra. 1) Lilja, f.
1982. Hún á eina dóttur. 2)
Matthildur Ýr, f. 1986. 3) Ás-
geir, f. 1990.
Ellert fæddist í Holtsmúla í
Skagafirði en ólst upp í Ármúla
í sömu sveit. Átján ára að aldri
hóf hann nám í járnsmíði í Iðn-
skólanum á Sauðárkróki. Fór
svo til Reykjavíkur í verknám
og útskrifaðist sem plötu- og
ketilsmiður. Starfaði við þá iðn,
meðal annars hjá Stálsmiðjunni
í Reykjavík, Álverinu í
Straumsvík og Stálvík í Garða-
bæ. Hann starfaði einnig við
leigubílaakstur um árabil,
lengst af hjá B.S.H.
Jarðarförin fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 19.
maí 2011, og hefst athöfnin kl.
13.
1948. Reynir, f.
1932, d. 1999.
Birgir, f. 1936.
Brynjar, f. 1947.
Börn Ellerts og
Bergþóru eru: a)
Svavar Ellertsson,
f. 20. apríl 1956,
giftur Gunni Bald-
ursdóttur, f. 20.
des. 1959. Börn
þeirra. 1) Alda
Karen, f. 1978, gift
Óla Jóni Kristinssyni, f. 1979, þau
eiga 3 börn. 2) Hilda Guðný, f.
1982, í sambúð með Oddgeiri
Einarssyni, f. 1977. Þau eiga einn
son. 3) Ellert Þór, f. 1988 á eina
dóttur. b) Valgeir Ellertsson, f.
30. júlí 1957. c) Sigríður Ellerts-
dóttir, f. 8. des. 1962, gift Rúnari
Gíslasyni, f. 6. okt. 1960. Börn
þeirra 1) Bergþóra, f. 1982, gift
Gunnari Sveinssyni, f. 1980. Þau
eiga einn son. 2) Gísli Már, f.
Elskulegur pabbi minn hefur
nú leyst landfestarnar og siglt
inn í sólarlagið þar sem ný
heimkynni taka honum opnum
örmum. Þar finnast allir sem
undan hafa gengið, fólkið sem
hann unni og hafði gaman af.
Engar þjáningar, engin vanda-
mál, bara gleði. Harmonikku-
tónar, sem hann hreifst svo af,
berast með vindinum og ýta
honum úr vör.
Þannig sé ég hann fyrir mér
fallegan og friðsælan. Lausan úr
viðjum sjúkdóms sem dró úr
honum alla lífsorku að lokum.
Skagfirðingur var hann og
fór á skrið ef rætt var um fjörð-
inn fagra og ekki síst ef talið
barst að fyrri tímum þegar hann
var strákur í sveitinni sinni.
Hvernig lífið var þá, hlutirnir
sagðir og gerðir. Hann hóf
snemma að spila á harmonikku
og var fenginn til að spila á böll-
um í sveitinni aðeins 14 ára
gamall en í þá tíð var harm-
onikkan vinsælt hljóðfæri. Þau
eru ófá sporin sem hafa verið
stigin heima í stofu þegar hann
var í essinu sínu á nikkunni svo
ekki sé tala um sönginn sem
ómaði örugglega út á götu.
Þúsundþjalasmiður var hann,
m.a. gerði hann nokkrar bíl-
druslur að drossíum, og lagaði
eða bjó til ef hann vantaði eitt-
hvað. Bóngóður með afbrigðum
og hógvær eftir því. Hann var
mikill veiðimaður og voru þær
ófáar ferðirnar á sjó, í vötn eða
ár. Minnisstæð er sjóferðin sem
við Rúnar fórum með honum og
Jonna bróður hans. Ferðin var
ákveðin með stuttum fyrirvara
og hafði hann orð á því þegar
við vorum komin út á spegil-
sléttan fjörðinn hvað þetta væri
frábært og gæfi lífinu gildi.
Vakna í Hafnarfirði og komin út
á sjó í Skagafirði eftir hádegi
sama dag með fullan bát af fiski
í ofanálag. Þvílík sæla.
Rósir fannst honum falleg
blóm og það sést vel á sumrin
þegar komið er heim í garðinn
hjá þeim mömmu. Fjölmargar
tegundir og litbrigði gleðja aug-
að.
Hann var einnig frístunda-
málari og liggja eftir hann
margar myndir sem munu
prýða veggi heimila um ókomna
tíð.
Hann þurftir alltaf að hafa
eitthvað fyrir stafni. Þannig var
hann bara.
Síðasti afmælisdagurinn hans
var haldinn á líknardeildinni í
Kópavogi. Þar safnaðist fjöl-
skyldan saman og hélt upp á 79.
afmælisdaginn með honum.
Hann var orðinn veikburða en
viljinn sterkur til að taka á móti
öllum sínum. Hann lifnaði allur
við þegar yngstu fjölskyldumeð-
limirnir voru í kringum hann.
Þessi dagur kemur til með að
yljar okkur í framtíðinni. Ég vil
þakka frábæru starfsfólki líkn-
ardeildarinnar í Kópavogi fyrir
framúrskarandi umönnunn og
kærleiksríkt viðmót í hans garð
sem og okkar aðstandenda.
Elsku pabbi, ég gæti haldið
áfram en læt nú staðar numið.
Vildi bara minnast þín eilítið.
Það er komið að leiðarlokum,
minn kæri. Ég vil þakka þér
hjartanlega fyrir allt það sem
þú hefur gert fyrir mig og mína
í gegnum tíðina. Með von um að
allar þínar þjáningar séu að
baki.
Megi hann sem öllu ræður
geyma þig og umvefja þig ljós-
inu.
Kær kveðja.
Sigríður Ellertsdóttir
(Sigga.)
Ég held að ég muni varla eft-
ir afa Edda sitja rólegum og
gera ekki neitt. Ef það voru ein-
hver boð hjá ömmu og afa þá lá
við að maður yrði að halda fast í
diskinn sinn því annars gat
hann átt það í hættu að vera
þveginn upp af afa. Hann varð
nefnilega stöðugt að gera eitt-
hvað. Hann birtist meir að segja
alveg óbeðinn þegar ég keypti
mér íbúð til að aðstoða við að
mála og sló sko ekki slöku við.
Hann var líka einstaklega
fjölhæfur. Ég held að það sé
bara ekki neitt sem hann gat
ekki gert. Ég á til dæmis mál-
verk eftir hann uppi á vegg,
hann stillti einu sinni bílinn
minn með skrúfjárni, ég hef
hlustað á hann þenja nikkuna
sína, ég hef gengið á pallinum
sem hann smíðaði, ég hef setið í
garðinum sem hann dyttaði að
og ég dáist á hverjum jólum að
jólastjörnunni í glugganum hjá
honum og ömmu sem hann bjó
til. Allt sem þurfti að gera í
höndunum gat hann gert.
Hann var líka sá alskemmti-
legasti að spila kana við, en það
var einmitt hjá afa og ömmu
sem ég lærði að spila kana, hann
sagði yfirleitt stórt á engin spil
en náði oft á einhvern undra-
verðan hátt að standast sagn-
irnar.
Annars er ein mín fyrsta
minning um hann afa Edda þeg-
ar við vorum að borða svið sam-
an. Ég man að ég sat með hon-
um við eldhúsborðið heima hjá
honum og ömmu og við skipt-
umst á að borða augun. Mikið
fannst mér ég, fjögurra ára
skottið, nú flott á því að borða
augun eins og afi. Það var ann-
ars ósjaldan sem ég sat við eld-
húsborðið hjá ömmu og afa. Það
var alltaf svo gott að koma til
þeirra og það var svo gaman
hvað afi var áhugasamur um
börnin mín og hvernig þau
hefðu það. Hann gjörsamlega
ljómaði alltaf þegar maður kom
með þau í heimsókn og þegar
þau voru lítil bað hann alltaf um
að fá að halda á þeim.
Núna í dag er skrýtið að fara
í kaffi til ömmu og afa því það er
enginn afi sem kemur og sest
hjá okkur að spjalla. Um daginn
fannst mér einfaldlega eins og
hann hlyti að vera úti í skúr að
stússast eða inn í sjónvarpsher-
bergi að horfa á Leiðarljós. Ég
kveð þig, elsku afi, vitandi að
þér líður vel þar sem þú ert
núna og að einn daginn munum
við hittast á ný.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn og þú
munt sjá, að þú grætur vegna
þess sem var gleði þín.
(Úr Spámanninum.)
Þín sonardóttir,
Alda Karen Svavarsdóttir.
Allt hefur sinn tíma, og hver
tími hefur sinn tilgang. Hver
einasti maður hefur sinn til-
gang. Hver einstaklingur hefur
fram að færa einstæða gjöf, eða
sérstakar gáfur til að gefa öðr-
um.
Þegar við hjónin festum okk-
ur íbúð við Öldugötuna voru í
næsta húsi þau Bergþóra Val-
geirsdóttir og Ellert S. Svav-
arsson, sem við kveðjum hér í
dag. Góð kynni þróuðust á milli
okkar og hafa þau ekki slitnað,
þótt heimsóknum hafi fækkað.
Æviskeið mannsins rennur
hjá sem myndskeið á hvítu sýn-
ingartjaldi og fylgjumst við ekki
með, þá er nýtt myndskeið kom-
ið, kafli glataður, stuttur eða
langur.
Stundin er dýrmæt sem við
dveljum hér, en hún er aðeins
lítill hluti af eilífð okkar. Lífið er
eilíft, en það birtist okkur sem
stundarfyrirbæri. Ef við njótum
þessarar stundar saman í ást og
umhyggju, þá nærumst við úr
nægtar brunni lífsins.
Á þessari kveðjustund er við
kveðjum góðan dreng og sam-
ferðamann verður að viðurkenn-
ast, að mörg eru þau myndskeið
sem glatast hafa.
Við þökkum honum sam-
fylgdina, hjálpsemina og vinátt-
una. Minningin lifir um góðan
dreng, sem er ekki lengur, en
verður ávallt til.
Blessuð sé minning Ellerts S.
Svavarssonar.
Elsku Bergþóra. Innileg sam-
úðarkveðja til þín og barna
þinna á þessari kveðjustund.
Guðlaug og Ragnar.
Ellert S. Svavarsson