Morgunblaðið - 23.06.2011, Qupperneq 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. JÚNÍ 2011
✝ Auður Jóns-dóttir fæddist í
Reykjavík 21. októ-
ber 1926. Hún lést
á hjúkrunarheimil-
inu Sóltúni 9. júní
2011.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Diðrik
Hannesson, múrari,
f. 5.1. 1901 á
Stokkseyri, d. 20.9.
1975, og Jónína
Margrét Jónsdóttir, húsfreyja,
f. 6.10. 1892, frá Hlemmiskeiði á
Skeiðum, d. 28.10. 1988. Þau
bjuggu framan af að Óðinsgötu
28, en byggðu sér svo bú árið
1948 að Barmahlíð 52, Reykja-
vík og bjuggu þar alla sína tíð.
Systkini Auðar eru: Jón Vil-
berg, f. 22.12. 1922, d. 12.07.
1984, Þorgerður, f. 26.9. 1925,
d. 3.8.1994, og Jóhanna,
tvíburasystir, f. 21.10. 1926.
Hinn 7.8. 1955 giftist Auður eft-
irlifandi eiginmanni sínum,
Sævari Halldórssyni ljósmynd-
ara, f. 10.9. 1923. Foreldrar
hans voru Halldór Guðmunds-
son, útgerðarmaður frá Siglu-
firði, f. 23.5. 1889, d. 28.1. 1975,
og Guðrún Sigríður Hallgríms-
f. 22.12. 1970. Dóttir þeirra er:
a) Katla Björg, f. 5.2. 2000. Frá
fyrra hjónabandi á Sævar dótt-
urina Soffíu, f. 27.6. 1950, eigin-
maður hennar er Helgi Vilberg
Hermannsson, f. 7.11. 1951.
Börn þeirra eru: a) Rannveig, f.
5.9. 1971. b) Ýr, f. 14.7. 1980.
Hún á tvö börn. c) Helgi Vil-
berg, f. 17.5. 1984.
Auður fæddist að Óðinsgötu
28 en flutti síðar í Barmahlíð 52.
Auður og Sævar hófu sinn bú-
skap í Barmahlíðinni og bjuggu
þar alla sína tíð. Auður stundaði
íþróttir á sínum yngri árum og
var í mörg ár í úrvalsliði Ár-
manns í fimleikum. Auður gekk
í Austurbæjarskólann, síðan í
Miðbæjarskólann og lauk þaðan
gagnfræðaprófi. Eftir það hóf
hún nám við Iðnskólann í
Reykjavík og lærði ljósmyndun
hjá Ólafi Magnússyni, konung-
legum hirðljósmyndara. Hún
lauk prófi sem ljósmyndari árið
1950 og fékk meistararéttindi
nokkru síðar. Auður var hús-
móðir og starfaði einnig við ljós-
myndun með hléum frá 1950
eða allt þar til hún veiktist árið
1986. Síðustu 10 starfsárin
starfaði hún sem ljósmyndari á
Orkustofnun.
Útför Auðar fer fram í Há-
teigskirkju í dag, 23. júní 2011,
og hefst athöfnin kl. 13.
dóttir, húsfreyja, f.
29.4. 1895, d. 17.1.
1992. Auður og
Sævar eignuðust
fjögur börn. Þau
eru: 1) Jónína Mar-
grét, f. 7.8. 1954,
fyrrverandi eig-
inmaður hennar er
Jón Guðmundsson,
f. 14.3. 1953. Börn
þeirra eru: a) Þór-
leifur, f. 14.11.
1975. Hann á fjögur börn. b)
Þöll, f. 12.10. 1978. 2) Guðrún
Sigríður, f. 12.9. 1956, eig-
inmaður hennar er Kristján Ví-
dalín Jónsson, f. 11.11. 1944.
Börn þeirra eru: a) Sævar Vídal-
ín, f. 6.3. 1983, og b) Ásdís Vída-
lín, f. 3.1. 1993. Fyrir átti Krist-
ján tvö börn: a) Bjarna Frey, f.
30.10. 1974, sem ólst upp hjá
þeim hjónum. Hann á þrjú börn.
b) Karenu, f. 15.1. 1965. Hún á
tvö börn. 3) Hrönn, f. 5.12. 1958,
eiginmaður hennar er Sigurður
Sigurðarson, f. 12.7. 1956. Börn
þeirra eru: a) Brynjar, f. 15.6.
1986. b) Auður Ýr, f. 27.3. 1991.
c) Sigvaldi, f. 7.4. 1993. 4) Jón
Alvar, f. 4.9. 1969, eiginkona
hans er Steinunn Baldursdóttir,
Nú þegar tengdamóðir mín,
Auður Jónsdóttir, er fallin frá
koma margar góðar minningar
fram í hugann.
Auður var ljósmyndari að
mennt og starfaði hjá Orkustofn-
un þegar ég kom inn í fjölskyld-
una fyrir um 35 árum. Auður var
listræn kona og sem ljósmyndari
hafði Auður næmt auga fyrir
hlutföllum og fallegri hönnun.
Hún hafði alla tíð ákveðnar
skoðanir á því hvort húsmunir
eða innréttingar væru fallegar
eða ekki og gaf börnunum sínum
vandaða muni eftir þekkta hönn-
uði.
Á yngri árum Hrannar keypti
Auður erlend hönnunartímarit
sem flett var spjaldanna á milli
og þegar Hrönn kom heim úr
skóla gat hún átt von á því að
Auður og Jóhanna tvíburasystir
hennar hefðu gert róttækar
breytingar til að lífga upp á
heimilið. Eflaust hefur allt þetta
haft áhrif á Hrönn þegar hún
valdi sér starfsgrein. Auður
studdi börnin sín öll til tónlistar-
náms og án efa hefur það skilað
sér til barnanna minna.
Auður hafði gaman af ferða-
lögum og var stolt af því að hafa
farið með fimleikaflokki Ár-
manns í sýningarferðir til Norð-
urlanda á sínum yngri árum.
Þegar við Hrönn bjuggum í
Danmörku komu Auður og Sæv-
ar í heimsóknir og ferðuðust
með okkur og fjölskyldu Jónínu
Margrétar suður um Evrópu.
Þó Auður ætti erfitt með að
tjá sig seinni árin hafði hún allt-
af áhuga á ferðalögum mínum og
dró þá gjarnan fram kortabók til
að sjá hvar í heiminum ég hafði
verið. Auði leið alltaf vel í sum-
arbústaðnum í Þrastarskógi og
átti þar margar góðar stundir
með fjölskyldunni. Upp í hugann
kemur verslunarmannahelgi fyr-
ir 2 árum þegar fjölskyldan var
þar saman komin og tók Auður
þátt í dansi úti á palli.
Auður hrósaði oft því sem
henni þótti fallegt. Oft þegar
hún var í heimsókn hjá okkur í
Smárarimanum þá lyfti hún báð-
um höndum með flötum lófa og
leit í kringum sig til að segja að
henni litist vel á sig. En hún var
jafnframt óþreytt við að benda
mér á það sem var ófrágengið í
húsinu.
Ein af fallegustu minningum
mínum sem tengjast Auði, þó
óbeint sé, er þegar við hjónin
eignuðumst dóttur og ákváðum
strax eftir fæðingu að gefa henni
nafnið Auður þó aldrei hefði ver-
ið rætt um það áður. Samband
Hrannar við móður sína var
ávallt mjög innilegt og gott.
Minnisstætt úr síðustu heim-
sókn hennar í Smárarimann er
þegar nafna hennar, nýútskrif-
aður stúdent, tók á móti Auði í
útskriftarkjól og með stúdents-
húfu á höfðinu. Þá ljómaði andlit
hennar jafnframt því að hún lyfti
upp höndunum til að sýna hrifn-
ingu sína. Síðan átti hún góða
stund með börnunum sínum á
fallegum degi.
Auður var ávallt umvafin ást
og umhyggju. Alla tíð í veikind-
um Auðar voru Sævar og börnin
hennar henni stoð og stytta og
hugsuðu um hana af skilingi og
alúð.
Um leið og ég kveð með hlý-
hug tengdamóður mína vil ég
votta Sævari, sem nú hefur
misst lífsförunaut sinn til
margra ára, mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Sigurður Sigurðarson.
Við systkinin eigum margar
góðar og fallegar minningar um
elskulegu ömmu okkar. Þegar
við gengum upp götuna okkar á
leið heim úr skólanum og sáum
glitta í bláa bílinn þeirra ömmu
og afa, þá átti maður það til að
auka gönguhraðann sem gjarnan
varð að spretti í lokin. Við viss-
um að amma og afi væru komin í
heimsókn og við gætum átt von
á gómsætu bakkelsi.
Þegar við systkinin komum í
heimsókn í Barmahlíðina áttum
við það oft til að glamra nokkur
lög á píanóið á meðan amma sat
í stólnum sínum. Hún hlustaði
hugfangin á og þakkaði okkur
brosandi fyrir spilið með lófa-
klappi. Við fundum alltaf fyrir
einlægu þakklæti frá henni.
Amma var einstaklega lagin í
höndunum og síðustu ár var allt-
af gaman að koma og sjá nýjar
myndir sem hún hafði saumað út
í púða. Á þeim eru myndir af
svönum, rósum, fiðrildum og á
einum púðanum er ísbjörn. Síð-
an á jóladagatalið sem amma
saumaði alltaf sinn stað á heimili
ömmu og afa.
Það sem stendur einna helst
upp úr af minningum okkar um
ömmu í Barmahlíð, eins og við
köllum hana, er þegar við sátum
með henni og skoðuðum gömul
myndaalbúm. Hún benti okkur á
og sagði frá ýmsum vinum og
ættingjum sem prýddu myndirn-
ar. Sérstaklega minnistætt var
þegar hún sýndi okkur mynd af
sér og öðrum fimleikastúlkum á
sýningarferð í Finnlandi. Síðan
stóð hún upp og sýndi stellingar
sem þær sýndu á sínum tíma.
Mamma tók þá oft andköf en
þetta virtist ekki vefjast fyrir
ömmu. Þetta voru alltaf notaleg-
ar stundir og í framtíðinni eigum
við eftir að taka upp mynda-
albúm, sýna myndir og segja
þeim sem okkur þykir vænt um
frá góðu ömmu okkar.
Elsku amma, takk fyrir allar
góðu stundirnar sem við höfum
átt saman, þú munt ávallt eiga
stað í hjörtum okkar.
Brynjar, Auður Ýr
og Sigvaldi.
Elsku amma, ég býst við að
ég hefði aldrei getað undirbúið
mig undir að missa þig. Fréttin
um að þú værir farin var mér
svo mikið áfall og hef ég verið
með verk í brjósti mínu síðan.
Þegar ég hugsa til þín, sakna ég
þess bara að vera með þér, hafa
þig í kringum mig. Mér hefur
liðið þannig oft síðan ég flutti til
útlanda en núna hef ég mikla
eftirsjá að hafa rænt sjálfa mig
stundum sem ég hefði getað átt
með þér.
Mín fyrsta minning af okkur
saman var þegar þú tókst mig
með í vinnunna í Orkustofnun til
að sýna mér hvar þú framkall-
aðir myndir. Við bjuggum í Dan-
mörku og vorum í heimsókn yfir
sumarið. Mér fannst vinnan þín
svo heillandi.
Önnur, en skelfileg minning,
er þegar ég sat inni í eldhúsi hjá
þér. Þú komst heim og gast ekki
tjáð þig. Þú hafðir fengið heila-
blóðfall. Þú tengdir stundum
röng orð við hluti. En fljótlega
lærðum að skilja þig. Þessi per-
sónubreyting varð hluti af þér,
sorglegt en samt elskulegt. Sem
persóna varstu mjög hreinskilin
og það sem stendur upp úr er
hversu smekkleg þú varst. Þú
hafðir gott auga fyrir hönnun og
listum og varst fljót að sjá hvað
þér fannst flott og kunnir vel að
meta vinnuna á bak við góða
hönnun, ótrúlega skörp. Það var
mjög gaman að skoða hönnunar-
blöð með þér þar sem ég hef líka
mikinn áhuga á hönnun og við
báðar höfðum ákveðnar skoðanir
á því hvað okkur fannst flott. En
ef við vorum ekki sammála og ég
reyndi að útskýra af hverju mér
fannst eitthvað betra en annað
þá skein í gegn að þú myndir
ekki skipta um skoðun og ég var
bara að eyða orkunni minni til
einskis. Út af þessari staðfestu
var svo gott að hafa þig. Þú
varst alltaf sú sem allir litu upp
til og þú varst alltaf svo stór
hluti af öllu sem gert var innan
fjölskyldunnar. Ef einhver var í
vafa varst þú spurð álits. Þú hef-
ur skilið eftir svo mikið tóma-
rúm.
Hlutir sem maður hugsar út í
núna, brosið þitt, svo fallegt
bros. Einhvern veginn hugsaði
ég ekki út í það hvað þú brostir
mikið, þar sem það varst bara
þú. En nú hugsa ég með mér að
kanski þú hafir brosað meira en
flestir. Þú varst svo glæsileg.
Það er svo margt sem mig lang-
ar til að segja en á erfitt með að
koma orðum að. Ég er mjög
þakklát fyrir að hafa átt þig. Ég
elska þig svo mikið og sakna þín
óendanlega mikið. Ég vona að
þú hafir það gott, elsku amma.
Þín
Þöll.
Auður frænka okkar er látin.
Auður frænka bjó í Barmahlíð
52 sem var lengi eina húsið sem
við systkinin þekktum í Reykja-
vík, enda bjó þar öll okkar móð-
urfjölskylda. Við hlökkuðum allt-
af til að hitta frændsystkinin í
húsinu, því þá var alltaf svo
gaman.
Þær Auður móðursystir okkar
og mamma voru tvíburasystur
og mjög tengdar þó þær hefðu
valið sér ólíkan lífsvettvang og
önnur bjó í sveit en hin í borg.
Við sveitabörnin vorum alltaf
velkomin til Auðar frænku og við
fengum börn Auðar í heimsókn í
sveitina okkar. Við krakkarnir
fundum vel fyrir því hvað þær
voru nánar, þær urðu aftur
stelpur þegar þær hittust, það
var glatt á hjalla, dansað og
sungið. Svo þegar krakkarnir
voru loks sofnuð sátu þær og
möluðu langt fram á nótt. Eins
var það þegar mamma fór til
Reykjavíkur, kannski með rút-
unni, með einn eða tvo krakka
með sér. Þá voru móðinsblöðin
skoðuð, farið í Vogue og keypt
efni í einhverjar flíkur. Þær
yngdust um „20“ ár þegar þær
voru saman.
Auður hafði listrænt auga
sem hún miðlaði til afkomenda
sinna og hvatti þá til náms á
ýmsum sviðum.
Vegna samheldni fjölskyld-
unnar auðnaðist Auði frænku að
vera heima þar til nokkrar síð-
ustu vikurnar.
Elsku Sævar, Jóna, Sigga,
Hrönn og Jón Alvar, við systk-
inin vottum ykkur samúð og hlý-
hug. Megi Guð styrkja fjölskyld-
una á erfiðri stundu.
Jóhanna Sigríður,
Margrét Jóna, Áslaug Birna,
Auður Harpa, Jón Bragi og
Gunnar Þór frá Skeiðhá-
holti.
Auður Jónsdóttir
Í dag hefði Þór-
arinn Björn orðið
30 ára. Hann var frumburður
okkar, fæddur í Danmörku hinn
23. júní 1981. Frá fyrstu tíð var
hann orkumikill og lífsglaður
strákur. Hann lét í ljós skoðanir
sínar hvort sem þær voru vel
þegnar eða ekki. Alls staðar sem
hann kom var hann hrókur alls
fagnaðar enda var hann vina-
margur. Þórarinn var bóngóður
og það var sjaldan erfitt að fá
hann til ýmissa verka, honum
þótti t.d. aldrei leiðinlegt að slá
grasið og þegar hann komst á
bílprófsaldurinn var hann alltaf
tilbúinn til að skutlast og skjót-
ast hvert á land sem var fyrir
vini og vandamenn.
Það eru margar minningarnar
sem hann skilur eftir sig enda
líður vart sá dagur sem okkur
verður ekki hugsað til hans. Líf-
ið hans var rétt byrjað, margt
sem átti að gera. Hann var ný-
byrjaður í námi og gekk vel enda
átti hann auðvelt með nám. Við
fjölskyldan ræðum um hann,
segjum systur hans sögur af
honum svo hún geti haldið í
minningar um bróður sinn en
hún var tæplega fimm ára þegar
hann dó. Hún hefur sagt: „Ég er
stundum búin að gleyma ná-
kvæmlega hvernig hann leit út
en þegar þú segir sögur um
hann þá kemur myndin til mín,
þannig er hann bróðir minn
ennþá. Ég man, hann var alltaf
svo góður við mig“.
Vinir hans hafa margir hverjir
haldið sambandi og hefur það
verið okkur mikils virði. Ég held
að fæst þeirra geri sér grein fyr-
ir því hvað það hefur gert okkur
gott enda er það mjög gott þeg-
ar hægt er að ræða um hann
eðlilega og óþvingað. Tíminn
Þórarinn Björn
Magnússon
✝ Þórarinn BjörnMagnússon
fæddist í Óðins-
véum í Danmörku
23. júní 1981. Hann
lést af slysförum
10. október 2004 og
fór útför hans fram
frá Háteigskirkju
21. október 2004.
græðir engin sár.
En lífið heldur
áfram og hefur
margar gleðistundir
upp á að bjóða, sem
eru samt alltaf í
nokkrum skugga.
Nú er kominn í
heiminn lítill dreng-
ur sem hefur fengið
nafnið hans. Það er
yndislegt að horfa á
þennan fallega
dreng. Hann er að
mörgu leyti líkur nafna sínum,
það er bjart yfir honum, hann er
glaðlyndur og brosmildur. Von-
andi verður hann langlífur eins
og langafi hans.
Það er undarlegt til þess að
hugsa að það séu liðin séu tæp-
lega 7 ár frá því að hann fór frá
okkur í ömurlegu slysi í Þjórs-
árdalnum tíunda október 2004
þar sem hann lét lífið ásamt
ferðamanni frá Brasilíu. Vegar-
kaflinn þarna er sléttur og beinn
og engin umferð var nálæg
þennan sunnudagsmorgun.
Rannsókn á slysinu skilaði engri
niðurstöðu þrátt fyrir að augljóst
hafi verið að bíllinn var tifandi
tímasprengja. Því spyrjum við
okkur enn í dag: hvernig gat
þetta gerst? Þegar við skoðuðum
flakið sáum við atriði sem við
teljum að hafi átt veigamikinn
þátt í slysinu og voru ekki skoð-
uð nægilega vel. Það sem þó
hafði úrslitaáhrif á afleiðingar
slyssins var að Þórarinn Björn
og farþegi hans voru ekki í bíl-
beltum. Hinir farþegarnir voru
allir í beltum og sluppu með
skrámur og er þetta okkur
ævarandi áminning á það að
beltin bjarga, séu þau notuð. Við,
fjölskylda Þórarins Björns, ætl-
um að hafa opið hús í dag frá kl.
17. Við bjóðum upp á smávegis á
grillið og varðeld ef veður leyfir.
Það eru margar góðar minning-
ar tengdar honum og svona hefði
hann viljað halda upp á afmæli
sitt, með vinum sínum (skyldum
og óskyldum) og börnum þeirra.
Foreldrar og systkin,
Magnús Þór Karlsson,
Margrét H. Þórarinsdóttir,
Hallbjörn, Kristinn og
Katrín María.
Hún var alltaf kölluð Gógó inn-
an fjölskyldu, en var skírð Guðrún
eftir fyrri konu föður síns, sem dó
1917, 32 ára að aldri frá fimm
börnum. Foreldrar hennar, Guð-
mundur og Helga leigðu íbúð á
efri hæð á Undralandi, en það var
sveitabýli við Þvottalaugaveg og
þangað flytjast einnig hálfbræður
hennar, Reginbaldur 11 ára, Ólaf-
ur 9 ára, og Guðjón 7 ára. Um vor-
ið 1923 flytur fjölskyldan að Aust-
urhlíð við Reykjaveg, í næsta
nágrenni við Undraland og þar
verður heimili Gógóar næstu 13
árin. Um haustið kemur ný systir
í heiminn, Rósa Guðrún, og tveim-
ur árum síðar þriðja systirin, Guð-
finna Gyða (Ninna). Fjölmenni
var á heimilinu því auk fjölskyld-
unnar voru þar vinnumenn og
konur. Þetta var spennandi heim-
✝ Guðrún Guð-mundsdóttir
kjólameistari fædd-
ist í Reykjavík 13.
ágúst 1921. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Skógar-
bæ 13. júní 2011.
Útför Guðrúnar
fór fram frá Foss-
vogskirkju 22. júní
2011.
ur fyrir unga krakka
og mikið frjálsræði
til leikja og þátttöku
í störfum þeirra full-
orðnu.
Um haustið 1927
veikist Rósa eftir
kúabólusetningu og
er vart hugað líf.
Hún nær þó heilsu á
ný en missir sjónina.
Gógó er sex ára
gömul og nú kemur í
hennar hlut að gæta Rósu utan-
húss. „Við vorum eins og sam-
límdar“, sagði Gógó á efri árum.
„Rósa var hörð af sér og dugleg
og þegar við vorum að fara yfir
túnið og komum að skurði kallaði
ég, stökkva, og svo stukkum við
samtímis, en stundum lentum við
ofan í skurðinum“. Það var mikil
ábyrgð sem lögð var á ungar
herðar, en þegar Ninna óx í grasi
tók hún einnig að annast Rósu og
létti byrðinni að hluta af Gógó.
Eftir því sem árin liðu fjölgaði
þeim störfum sem Gógó gat innt
af hendi s.s. að reka kýr í haga og
sækja hesta. Upp úr fermingu er
hún fullgild í heyvinnu auk inni-
verka. Haustið 1930 fæddist ég í
Austurhlíð, sonur Klöru, og er því
systursonur Gógóar. Móðir mín
flytur til Hafnarfjarðar með syst-
ur mína Regínu, en ég verð eftir í
Austurhlíð og verð hluti af þeirri
fjölskyldu.
Fjölskyldan flytur frá Austur-
hlíð árið 1936 sem var býli við
Laugaveg. Gógó var nú komin í
gagnfræðaskóla og var ánægð
með að flytjast nær bænum, en
heyvinnan var áfram sumarstarf-
ið. Ég man að pabbi hennar lét
þau orð falla hvað hún væri fljót
að koma sér að verki.
Á unglingsárunum gekk Gógó í
Ármann og æfði með fimleikahóp.
Hópurinn hélt margar sýningar,
m.a. fór ég með Gógó með skipi
upp á Akranes, og þaðan með rútu
að Ölveri. Þar sýndi hópurinn fim-
leika við góðan orðstír. Aðra
minnisstæða ferð fór ég með Gógó
1942 með Súðinni, sem var
strandferðarskip, til Patreks-
fjarðar, en móðir mín og systir
bjuggu þar á þeim tíma. Okkur
var vel fagnað á Patró, enda höfð-
um við Gógó ekki hitt þær mæðg-
ur í tvö ár.
Eftirminnilegasta ferð okkar
Gógóar var þó á lýðveldishátíðina
á Þingvöll 1944, en þá var einnig
með í för vinur Gógóar, Haraldur
Sigurðsson (Halli). Við tjölduðum
um kvöldið 16. júní í góðu veðri, en
um morguninn var komin ausandi
rigning. Ekki létu Gógó og Halli
spilla gleði sinni settu upp hring-
ana og staðfestu þar með trúlofun
sína. Halli, þessi góði drengur,
lést aðeins sjö árum síðar.
Margs er að minnast á langri
vegferð og Gógó lifir í minning-
unni sem dugleg og kraftmikil
kona.
Garðar Svavarsson.
Guðrún
Guðmundsdóttir