Morgunblaðið - 15.07.2011, Qupperneq 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. JÚLÍ 2011
✝ Camilla ÁsaEyvindsdóttir
fæddist 12. júní
1961 í Reykjavík.
Hún lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 8. júlí
2011.
Hún var dóttir
hjónanna Eyvindar
Ólafssonar, f. 1.
apríl 1926, d. 25.
apríl 1996, og
Bjarndísar Bjarnadóttur, f. 16.
júlí 1927, d. 20. ágúst 2010.
Systkini Camillu eru: Ólafur,
f. 30. september 1951, d. 3. nóv-
ember 1965. Brynjólfur lögmað-
ur, f. 8. desember 1953, hann var
kvæntur Ástu Ingvarsdóttur
tækniteiknara, f. 4. nóvember
1955, d. 13. mars 2008. Bjarni
hennar sonur er Jónatan Sig-
tryggsson, f. 17. janúar 2003, og
Ásta Camilla Harðardóttir nemi,
f. 17. mars 1988, unnusti hennar
er Kristinn Snær Steingrímsson
matreiðslumaður, f. 18. sept-
ember 1980. Dóttir Péturs Óla er
Svanhildur Sigríður Mar Péturs-
dóttir nemi, f. 20. febrúar 1995.
Camilla vann við af-
greiðslustörf í Bernhöftsbakaríi
við Bergstaðastræti á yngri ár-
um. Hún starfaði við afgreiðslu-
störf og rak Söluturninn við
Hafnarstræti um árabil. Síðar
hóf hún störf á leikskólanum
Kvistaborg. Stuttu síðar hóf hún
störf hjá Hollustuvernd ríkisins
samhliða leikskólastarfinu.
Seinna meir tók hún við fullu
starfi hjá Hollustuvernd ríkisins
sem rannsóknarmaður þar sem
hún vann til 2004. Eftir þann
tíma starfaði hún við rekstur fyr-
irtækis síns og Péturs Óla allt til
æviloka.
Útför Camillu Ásu fer fram
frá Digraneskirkju í dag, 15. júlí,
kl. 11.
húsgagnasmiður, f.
17. mars 1957,
kvæntur Bergljótu
Ingvarsdóttur
myndmenntakenn-
ara, f. 8. febrúar
1954.
Camilla giftist
Pétri Ólafi Péturs-
syni, forstjóra
Lambafells ehf., 20.
júní 1998, foreldrar
hans eru Pétur Kr.
Pétursson, f. 30. desember 1938,
fv. starfsmannastjóri hjá Reykja-
víkurborg, og Sigríður Guðrún
Ólafsdóttir, f. 9. febrúar 1946,
meindýraeyðir. Börn Camillu
eru Ólafur Ingi Heiðarsson nemi,
f. 8. október 1980, sambýliskona
hans er Halla Jónsdóttir leik-
skólakennari, f. 28. apríl 1982,
Það er sárara en orð fá lýst að
hnoða saman þessari grein í minn-
ingu hennar Camillu, eiginkonu
minnar. Hún var ekki bara konan
mín, hún var minn besti og traust-
asti vinur. Þar sem ég sit hér í
húsinu okkar umkringdur mynd-
um af henni dettur mér fyrst í hug
þvílík fegurð og ljómi sem úr
brúnu augunum skein og veitti
manni birtu og yl þegar maður
kom kaldur og hrakinn heim úr
snjómokstri á dimmum vetrar-
nóttum. Það voru einmitt augun
og brosið hennar bjarta sem kol-
felldu mig fyrir henni. Camma var
einstaklega smekkvís kona og
mikill fagurkeri eins og húsið okk-
ar og garðurinn bera með sér, en
það hannaði hún og teiknaði frá a
til ö. Ég man enn eftir því þegar
arkitekt hússins vildi breyta ein-
hverju atriði sem hún hafði teikn-
að þá lét hún hann vita að það
væri hún sem ætti að búa í því en
ekki hann. Camma var ákaflega
listræn og lagin í höndunum,
skreytingameistari mikill og næm
fyrir fegurð þó að hún hefði valið
mig fyrir eiginmann. Gjafmildi
hennar átti sér engin takmörk og
sást það síðast í afmæli Markúsar
frænda hennar. Þegar drengur-
inn sá pakkana frá Cömmu hélt
hann að þeir væru frá öllum gest-
unum. Hún var ákaflega mikil
barnagæla og börn bókstaflega
soguðust að henni. Ekki var óal-
gengt að lítil börn dræpu á dyr í
Bakkastöðum til að fá að kíkja í
nammiskúffuna, þetta voru jú allt
vinir hennar. Camma var einstak-
lega hlý og laðaði fram allt það
besta í mér sjálfum og gerði mig
að betri manni. Einnig stóð hún
þétt við bakið á mér í atvinnu-
rekstri okkar en í verktakabrans-
anum er algengt að fá á sig
brotsjó. Hún passaði upp á að ég
fengi hvíld eftir langar vinnutarn-
ir og oft mátti heyra hana segja
við mig: „Þú verður að passa þig á
að drepa þig ekki á vinnu, Óli
minn, við komumst af með
minna.“ Börnunum okkar var hún
einstök móðir, vinur og trúnaðar-
vinur enda er missir þeirra ein-
staklega sár. Ég lofaði Camillu
minni því að styrkja þau og styðja
í gegnum þennan öldudal og það
mun ég gera með því að leggjast
hraustlega á árarnar með þeim
eins og ég hef krafta til. Við fráfall
Camillu er ljóst að allir hafa misst
eitthvað. Að lokum langar mig að
þakka Höllu Skúladóttur lækni og
því frábæra fólki sem vinnur á
deild 11E á Landspítalanum við
Hringbraut.
Elsku Camma:
„niðjar Íslands munu minnast þín
meðan sól á kaldan jökul skín."
(Matthías Jochumsson.)
Pétur Óli Pétursson.
Elsku, yndislega mamma mín.
Aldrei bjóst ég við því að skrifa
minningargrein um þig svona
fljótt. Ég var svo sannfærð um að
þú yrðir gömul kona. Það var svo
sárt að sjá þig fara frá okkur.
Heimurinn minn hrundi gjörsam-
lega. Ég sakna þín svo mikið að
orð geta ekki lýst því. Þetta gerð-
ist allt svo hratt að ég trúi þessu
ekki ennþá. Þú barðist eins og
hetja. Þú sýndir okkur ótrúlegan
styrk allan þann tíma sem veik-
indin voru. Þú ert sterkasta
manneskja sem ég veit um, bæði
andlega og líkamlega. Þú hugsað-
ir alltaf svo vel um aðra. Gjafmild
þín átti sér engin takmörk. Það
leið öllum svo vel í kringum þig.
Ég mun efna öll þau loforð af öllu
hjarta sem þú baðst mig um þegar
við föðmuðumst í hinsta sinn. Ég
þrái svo mikið að faðma þig aftur,
elsku mamma mín.
Jólin voru einn af okkar bestu
tímum. Þú gerðir allt svo
skemmtilegt og yndislegt. Jóla-
skreytingar þínar eru ómetaleg-
ar. Næstu jól verða mjög erfið en
ég lofa að við munum halda öllu
við. Bandaríkjaferðir voru líka
okkar bestu tímar, okkur leiddist
ekki hvað þú verslaðir ótrúlega
mikið. Það verður svo sárt að hafa
þig ekki með í næstu ferð en allar
næstu ferðir munu verða minn-
ingarferðir um þig. Það er svo
ótrúlega erfitt og sárt að hugsa að
komandi barnabörn þín fá ekki að
kynnast þér. Þú hefðir orðið, án
efa, besta amma í heimi. Ef ég
eignast stúlku verður enginn vafi
á því hvað hún mun heita.
Elsku mamma mín, ég trúi því
að þú sért á betri stað og vakir yfir
okkur. Ég mun sakna þín og alls
sem þú gerðir svo óendanlega
mikið. Ég þrái svo mikið að heyra
þig hlæja og brosa aftur. Ég er
svo heppin að hafa átt mömmu
eins og þig. Ég veit ekki hvað ég á
að gera án þín. Ég elska þig, elsku
mamma mín, og mun aldrei
gleyma þeim fallegu minningum
sem við áttum saman. Þú varst
besti vinur minn og verður alltaf í
hjarta mínu. Takk fyrir allt sem
þú hefur gefið mér í lífinu.
Hér er ljóð sem ég tileinka þér.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þín dóttir,
Ásta Camilla.
Elsku mamma mín. Hvar á ég
að byrja? Hvernig get ég lýst því
með orðum hvað ég sakna þín
mikið? Þú varst einn af burðar-
stólpunum í mínu lífi og nú ertu
farin. Allt gerðist þetta í raun svo
óvænt að maður situr og spáir
hvort þetta geti verið satt. Ég er
og verð þér ævinlega þakklátur
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
mig, hversu skilyrðislaust þú elsk-
aðir mig og hversu góður trúnað-
arvinur þú varst. Þú varst dýrkuð
og dáð af öllum í fjölskyldunni og
öllum þótti yndislegt þig heim að
sækja því hjá þér ríkti gleði, gjaf-
mildi og gæska á heimsmæli-
kvarða. Þú varst frábær vinur og
fann ég það alla tíð. Við fórum iðu-
lega saman út að versla og útrétta
og fann ég alltaf styrk í því að vera
nálægt þér. Ósérhlífni, vinátta og
velvilji voru eitt af þínum ótal já-
kvæðu einkunnarorðum.
Áhugamál þín lýstu sannarlega
um hversu góða manneskju var að
ræða; skreytingar, jól og aðrar
hátíðir, verslun og ferðalög, og
börn. Jólalandið sem þú settir upp
á hverju ári var svo innilega lýs-
andi fyrir gæði þín og góð-
mennsku. Mér leiddist ekki sú
ótrúlega gjafmildi sem þú bjóst
yfir. Þú lést mann aldrei skorta
nokkurn skapaðan hlut. Við get-
um eflaust talið það í þúsundum
klukkustunda hvað við hlógum
mikið saman og var hlátur þinn
skemmtilega smitandi og alltaf
jafnstutt í hann; meira að segja
þegar þú lást á dánarbeðinum vit-
andi í hvað stefndi.
Ég vil hrósa þér fyrir þann
styrk sem þú sýndir á lokastund-
unum en hann var aðdáunarverð-
ur, þú lést engan bilbug á þér
finna. Þú baðst mig um að við-
halda minningu þinni þegar við
föðmuðumst í hinsta sinn og lofa
ég því af öllum hug og hjarta. Ég
finn hvað mikill hluti af þinni ein-
stöku persónu er í mér og verður
það mér ætíð ómetanlegt. Elsku
mamma mín, þú varðst fimmtug á
spítalanum og gátum við ekki
haldið þá veislu sem þú áttir skil-
ið. Við eigum pantað far í haust til
uppáhaldsstaðar þíns, Flórída, en
þangað kemstu ekki og er það svo
sorglegt og svekkjandi að orð fá
ekki lýst. Mér líður skelfilega að
vita að komandi barnabörn þín fá
ekki að kynnast þér, óneitanlega
bestu ömmu veraldar, ömmu
Cömmu. En engar áhyggjur, þau
munu eiga okkur hin að sem erum
eftir og njóta vel arfleifðar þinnar
af því að þú dróst það besta fram í
okkur hinum og munum við dekra
við þau eins og þú hefðir gert,
bæði tilfinningalega og efnislega.
Það er ekki vafi hvað lítil stúlka
fær að heita ef ég gerist svo lán-
samur að eignast slíka, að sjálf-
sögðu fallegasta nafni sem ég veit
um.
Mín ástkæra móðir, ég leyfi
mér að trúa því að þú sért komin á
betri stað og vakir yfir okkur sem
söknum þín svo sárt. Ég mun að-
stoða Pétur Óla eins og ég get,
hlúa að minni yndislegu systur
Ástu Camillu eins og ég get og
hegða mér ávallt þannig að þú
yrðir stolt. Ég veit að þessar
sterku minningar sem ég ber af
spítalavist þinni og þjáningu
munu smám saman víkja fyrir
þeim urmul góðra og fallegra
minninga sem ég og þú eigum. Ég
veit að ég mun hugsa til þín brátt
og hlæja en ekki gráta.
Hvílíkur baráttujaxl.
Hvílík hetja.
Hvílík móðir.
Þinn að eilífu,
Ólafur (Óli strákur).
Camilla var mágkona mín og
mjög góð vinkona, sérstaklega
eftir að Ásta systir féll frá í mars
2008. Í veikindum hennar kom
best fram hvern mann hún hafði
að geyma, hún kom daglega síð-
ustu vikurnar og gerði allt sem
hún gat til að létta henni stund-
irnar. Þar sem við systurnar vor-
um báðar mágkonur hennar var
Camilla orðin ein af stórfjölskyld-
unni okkar og bjó meira að segja
um tíma í kjallara í húsi foreldra
okkar. Og seinna byggðu foreldr-
ar mínir, annar bróðir minn og
mágkona ásamt Camillu og Óla
saman raðhús í Bakkastöðum þar
sem heimili þeirra allra hafa verið
síðan.
Þau Camilla og Óli voru ein-
staklega gestrisin og höfðingleg
heim að sækja og eru ferðirnar í
Skorradalinn sérstaklega minnis-
stæðar. Börnin og barnabörnin
okkar fengu að njóta gjafmildi
Camillu og hún var sífellt að
hugsa um hvernig hún gæti glatt
þau og var t.d. mjög oft með bingó
með flottum vinningum þar sem
hún passaði upp á að allir fengju
eitthvað. Við Bjarni fórum með
þeim bæði til Kúbu og síðan til
Flórída sl. haust ásamt Ástu dótt-
ur okkar og fjölskyldu hennar.
Það nutum við einstakrar gest-
risni þeirra og við Camilla
skemmtum okkur vel saman
hvort sem það var í mollunum eða
við að sleikja sólina og borða góð-
an mat.
Stuttu eftir að við komum úr
þeirri ferð veiktist hún og í nóv-
ember fékk hún að vita að hún
væri komin með illvígan sjúkdóm.
Hún brást við af miklu æðruleysi
og var ótrúlega sterk og dugleg
fram á síðustu stund. Ólafur Ingi
og Ásta Camilla hafa misst mikið
því betri móður og vin er erfitt að
finna. Óli og Camilla voru mjög
samhent hjón með miklar fram-
tíðaráætlanir. Við Bjarni vottum
ykkur öllum okkar dýpstu samúð
og stórfjölskyldunni allri.
Bergljót Ingvarsdóttir.
Fráfall náinna ættingja er allt-
af þungbært og enn frekar þegar
um fólk á besta aldri er að ræða.
Við Camilla Ása Eyvindsdóttir
vorum systrabörn og ekki bara
það, heldur var samgangur á milli
fjölskyldnanna slíkur að engu var
líkara en að um sömu kjarnafjöl-
skyldu væri að ræða, þegar á fjöl-
skyldur okkar var minnst. Alla
vega upplifðum við börnin það
þannig að okkur fannst við búa við
sömu umhyggju og ástúð óháð því
á hvorum staðnum við vorum. Það
var meira eða minna sama full-
orðna fólkið sem annaðist uppeld-
ið enda heimilin í stuttu göngu-
færi hvort frá öðru. Camilla var
samt það miklu yngri en ég að hún
var alltaf „litla barnið“ í huga mín-
um. Og eins og gengur fóru allir
úr þessum hópi hver í sína áttina
þegar aldurinn færðist yfir, stofn-
uðu fjölskyldur, byggðu yfir sig
og sinntu sínum áhugamálum.
Tíminn til að rækta vináttu- og
frændsemistengsl mætti afgangi,
en engu að síður voru þau bönd
traust, sem bundu okkur öll sam-
an. Það sýndi sig þegar við fyrir
nokkrum árum fórum að standa
fyrir sameiginlegum stundum
eins og í gamla daga og komum
reglu á samskiptin, sem þrátt fyr-
ir allt hafði aldrei fallið skuggi á.
Þar held ég að Camilla frænka
mín hafi lagt drjúga hönd á plóg
og henni eigum við meira en öðr-
um að þakka margar góðar stund-
ir síðustu árin. Camilla var með
þeim yngri af okkar kynslóð í
þessari ættargrein. Hún var að-
eins fimmtug þegar hún féll frá.
Fráfall hennar, eftir snarpa bar-
áttu við krabbamein, var því bæði
ótímabært og að manni finnst
óréttlátt. Camilla var svo lífsglöð
kona og hafði með Pétri Óla eig-
inmanni sínum og börnum komið
sér vel fyrir og átti að því er virtist
góð ár í vændum. Maður stendur
eins og stundum áður orðlaus og
skilningsvana og spyr af hverju
hún? Slíkar spurningar eru auð-
vitað marklausar því okkur er
ekki ætlað að skilja allt. Það eina
sem við getum gert er að ylja okk-
ur við góðar minningar. Camilla
frænka mín var góð, dugleg og
skemmtileg kona, alltaf hjálpsöm
og ljúf en samt ákveðin í lund.
Hennar verður djúpt saknað. Ég
vil fyrir hönd okkar hjóna votta
eiginmanni og börnum Camillu,
bræðrum og öðrum ástvinum
okkar dýpstu samúð. Megi sá sem
öllu ræður leggja ykkur líkn með
þraut.
Pétur Bjarnason.
Elsku Camma frænka er farin
frá okkur, langt fyrir aldur fram
og rétt mánuði eftir fimmtugsaf-
mælið sitt. Undir venjulegum
kringumstæðum hefði verið hald-
in stórveisla að hætti þeirra hjóna
í Bakkastöðum í tilefni afmælis-
ins, en þess í stað lá hún á spítala á
afmælisdaginn.
Þegar ég minnist Cömmu er
mér efst í huga þakklæti. Þakk-
læti fyrir að hafa kynnst henni, lif-
að með henni, lært af henni og síð-
ast en ekki síst, fyrir allan
stuðninginn sem hún veitti mér,
systkinum mínum og foreldrum.
Hann var ómetanlegur. Hún vék
ekki frá sjúkrabeði móður minnar
þegar ljóst var að hún myndi tapa
baráttu sinni við krabbamein og
hjúkraði henni allt til þess síðasta.
Eftir dauða hennar sáu Camma
og Óli til þess að við systkinin og
pabbi nærðumst og opnuðu þau
þar að auki heimili sitt fyrir okk-
ur. Við vorum alltaf velkomin hve-
nær sem var sólarhringsins og
ávallt var boðið upp á spjall í bláa
sófanum, kók, „amba“ eða bjór í
dós og eitthvað að narta í. Það eitt
að vita af heimili þeirra opnu var
mikil hjálp í sjálfu sér, spjallið,
gleðin og hláturinn sem heim-
sókninni fylgdi var kærkomin við-
bót.
Camma hafði einstakt lag á því
að gera alla viðburði enn
skemmtilegri með því að bjóða
upp á ákveðið þema eða leiki.
Barnbetri manneskju hef ég ekki
kynnst. Í afmælisveislum, á pásk-
um og jólum sá Camilla um bingó
fyrir okkur og voru vinningarnir
ekki af verri endanum og fjöldi
þeirra óteljandi. Þessari hefð hélt
hún áfram allt til síðustu páska
fyrir börnin í fjölskyldunni, þá
orðin fárveik. Gjafmildi hennar
átti sér engin takmörk og voru all-
ar gjafir frá henni ævintýralega
stórar og margar.
Á jólum skreytti hún heimili
sitt hátt og lágt þannig að rekstr-
araðilar Jólahússins máttu
skammast sín og þar voru haldin
vegleg jólahlaðborð fyrir ættingja
og vini. Camma átti einstaklega
auðvelt með að skipuleggja og
halda veislur og voru þær ófáar
veislurnar haldnar að Bakkastöð-
um þar sem veisluborðin hrein-
lega svignuðu undan kræsingun-
um. Oft var dansað og alltaf var
hægt að ná Cömmu á dansgólfið
með því að setja „Paradise by the
dashboard light“ með Meatloaf í
spilarann. Camma var hress,
skemmtileg og alltaf var stutt í
bros og dillandi hlátur hennar.
Hún var hrein og bein, ósérhlífin
og einstaklega greiðvikin. Hún
var með skemmtilega frasa og orð
á takteinum yfir allt á milli himins
og jarðar og kallaði alla í kringum
sig gælunöfnum sem hún fann
upp á. Mig kallaði hún Inglý og
systur mína Ausu.
Í þá nokkra mánuði sem hún
lifði eftir fæðingu barna okkar,
sýndi hún þeim einstaka hlýju og
einlægan áhuga og var að sjálf-
sögðu sú fyrsta sem gaf þeim
barnaföt þegar ég var enn ólétt.
Verst þykir okkur foreldrunum að
þau fái ekki tækifæri til að kynn-
ast Cömmu betur og gæsku henn-
ar. Á okkar heimili er og verður,
talað um hana sem ömmu Cömmu
og minningu hennar haldið á lofti
með skemmtilegum uppákomum
og jafnvel einstaka Cömmubingói
fyrir börnin.
Minningin um frábæra konu
lifir áfram í hjörtum okkar allra.
Inga Lillý, Þorsteinn,
Gunnar Freyr og
Ásta Rebekka.
Camilla frænka er dáin, þessi
orð endurtaka sig í huga mínum.
Camilla var alltaf svo lífleg og
skemmtileg. Ég gæti nefnt miklu
fleira því hún var engum lík, sér-
staklega í orðaforða. Hún átti sín
eigin orð yfir svo margt sem okk-
ur hinum fannst fyndin en henni
fannst sjálfsagt, t.d. þegar hún
passaði okkur systkinin í gamla
daga og vildi að við færum að sofa,
sagði hún: „Farið nú að snorka,
börnin góð.“
Ég á bara skemmtilegar minn-
ingar um Camillu og það finnst
mér svo gott, hún var ósérhlífin og
börnum sínum einstaklega góð,
enda barnakona mikil. Svo mikil
að börnin hópuðust í kringum
hana. Hún elskaði að dekra við
börn í kringum sig, og eftir Am-
eríkuferðir hennar var gaman að
koma heim til þeirra Óla og skoða
að sem þau keyptu því það var
ekkert smá! Þetta var líkt og að
koma heim til jólasveinsins enda
var hún mesta jólabarn sem ég
hef nokkurn tímann kynnst.
En svo kom reiðarslagið í nóv-
ember sl.: ólæknandi sjúkdómur,
krabbamein. Hún fékk ekki lang-
an tíma með okkur eftir grein-
ingu, aðeins nýorðin fimmtug og í
blóma lífsins. Við systkinin misst-
um móður okkar og móðursystur
með eins mánaðar millibili árið
2008 og með þeim fyrstu sem
komu á staðinn til að styðja okkur
voru þau Camilla og Óli. Þau voru
sem klettar við hlið okkar og við
munum gera allt okkar besta fyrir
nánustu fjölskyldu Camillu í dag.
Nú búum við Halli í Noregi ásamt
litla syni okkar Hákoni.
Ég vissi að hverju stefndi hjá
Camillu og það var mjög sárt að
vera svona í burtu. Ég reyndi að
koma heim í tíma fyrir andlát
hennar með því að flýta ferðinni
heim en var of sein. Ég er þakklát
fyrir það að ná jarðarförinni til að
geta kvatt hana. Við Camilla töl-
uðum saman í síma oft í viku eftir
að við fluttum til Noregs því það
stytti mér stundir. Þau Camilla og
Óli hafa verið í miklu ömmu- og
afahlutverki við Hákon litla. Þau
hafa verið okkur Hákoni yndisleg-
ur félagsskapur og við heimsótt-
um þau eins oft og við gátum.
„Elsku Camilla, ég er enn alveg
að fara að hringja í þig með fréttir
af Hákoni sem ég veit að þú hafðir
svo gaman af. Honum fannst svo
gaman að koma með mér til ykk-
ar. Þú varst með svo smitandi
hlátur og komst með skemmtileg
svör við því sem ég sagði. Þegar
Hákon sá mig gráta við sorgar-
fréttirnar spurði hann: „Mamma
veik?“. Það var rétt! Allir fjöl-
skyldumeðlimir verða „veikir“ við
svona harmleik. Eftir að hafa
misst mömmu og Rebekku varðst
þú „límið“ sem hélt fjölskyldunni
saman með því að vera alltaf til
staðar og halda skemmtileg mat-
arboð.“ Camilla var orðin mín
besta vinkona og veröldin er mjög
tómleg án hennar, sérstaklega
fyrir börnin hennar og eiginmann.
Bestu þakkir, Camilla og Óli,
fyrir allar okkar skemmtilegu
stundir. Þið náðuð að dreifa huga
mínum á versta tímabilinu.
Elsku Óli, Ásta Camilla og
Ólafur Ingi, ykkar bíður tómleiki
en vonandi munu góðu minning-
arnar um einstaka konu ylja ykk-
ur um hjartarætur.
Auður Brynjólfsdóttir.
Camilla Ása
Eyvindsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Camillu Ásu Eyvinds-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.