Morgunblaðið - 07.10.2011, Side 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. OKTÓBER 2011
✝ Jón Lárussonfæddist í
Reykjavík 17.
október 1942.
Hann lést á Líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi
30. september
2011. Foreldrar
Jóns voru Lárus
Guðjón Jónsson
skókaupmaður, og
eigandi Skóbúðar
Lárusar G. Lúð-
vígssonar í Reykjavík, f. í
Reykjavík 28. apríl 1906, d. 23.
nóvember 1991, og Anna Krist-
ín Sveinbjörnsdóttir húsmóðir,
f. á Ísafirði 8. október 1905, d.
14. ágúst 1992. Systkini Jóns
eru: 1) Hrefna Lárusdóttir
Kvaran, f. 3. apríl 1929, gift
Ragnari G. Kvaran fyrrverandi
flugstjóra, f. 22. júlí 1927. 2)
Anna Margrét Lárusdóttir, f. 1.
maí 1934, gift Jónasi Hallgríms-
syni lækni og fyrrverandi pró-
fessor, f. 6. september 1931.
Jón kvæntist 18. júlí 1965
Sigríði Guðjónsdóttur gjaldkera
hjá Osta-og smjörsölunni, f. 16.
júlí 1941. Þau eignuðust ekki
börn. Foreldrar Sigríðar voru
Guðjón Karlsson sjómaður, f,
27.11. 1901, d. 15.5. 1966, og
Sigríður Markúsdóttir, f. 26.9.
irtækisins Asiaco hjá Kjartani
J. Jóhannssyni þar sem Jón
vann árum saman við innflutn-
ing á fiskveiðiskipum og netum
og öðru þvi sem við kom fisk-
veiðum. Hjá Herluf Clausen
vann Jón við kaup og sölu ým-
iss varnings á Internetinu. Á
þeim árum hóf Jón nám í leið-
sögumennsku við Mennta-
skólann í Kópavogi en það fór
fram á kvöldnámskeiðum með
starfi. Jón lauk náminu með
glæsibrag vorið 2005. Með því
tók hann meirapróf á bifreiðar
og rútupróf og sneri sér síðan
að fullu starfi hjá ferðafyr-
irtækinu Allrahanda ehf (Ice-
land Escursions) þar sem hann
vann við leiðsögu og akstur
langferðabifreiða þar til sjúk-
dómur hans stöðvaði hann í maí
sl. Jón naut mikils trausts í
þessu starfi sem var aðallega
með erlenda ferðamenn. Þar
naut hann góðs af fyrra starfi
sínu fyrir Asiaco í sölumennsku
um landið allt sem hann þekkti
svo vel. Frá upphafi var hann
félagsvera sem aðrir fengu síð-
ar að njóta góðs af.
Jón var skáti um árabil og
æfði og keppti á skíðum fyrir
Ármann á unglingsárum sínum.
Jón æfði svifflug ungur að aldri
og lauk einkaflugmannsprófi.
Útför Jóns fer fram frá Ví-
dalínskirkju í Garðabæ í dag, 7.
október 2011, og hefst athöfnin
kl. 13.
1902, d. 13.8. 1993.
Önnur börn Guð-
jóns og Sigríðar
voru; Karl, f. 21.11.
1928, Sjöfn, f. 22.2.
1930, Þórarinn, f.
12.8. 1931, Rúnar,
f. 26.8. 1933,
Eygló, f. 12.2.
1935, Markús, f.
15.1. 1938, Hrefna,
f. 21.1. 1940, Garð-
ar, f. 20.8. 1942.
Markús og Hrefna
eru látin.
Jón lauk hefðbundinni barna-
skólamenntun í Grænuborg (Ís-
aksskóla ) og í Æfingadeild
Kennaraskóla Íslands. Síðan lá
leiðin í Verslunarskóla Íslands
þaðan sem hann lauk versl-
unarprófi árið 1960. Að loknu
verslunarprófi starfaði Jón í
eitt ár í banka í Kaupmanna-
höfn. Síðan lá leiðin til Boston
þar sem Jón var einn vetur í
virtum verslunarskóla (Bryant
and Stratton) og lauk þaðan
prófi vorið 1962.
Jón vann lengst af við ýmis
skrifstofu- og verslunarstörf.
Hjá Árna Ólafssyni vann hann
við fiskútflutning, síðan við
ferðaáætlanir hjá Ferðaskrif-
stofunni Sögu með Njáli Sím-
onarsyni. Næst lá leiðin til fyr-
Mágur minn Jón Lárusson
(Nonni) hefur nú kvatt okkur og
er mér ljúft að semja til hans
nokkur kveðjuorð, enda hvattur
til þess af konu minni. Ég mun
víst vera einn þeirra lifandi, sem
lengst hafa þekkt Nonna, en
honum kynntist ég nefnilega,
þegar hann var ennþá við vöggu,
er ég hóf að stíga í vænginn við
systur hans, en göngutúrinn frá
þeim væng hefur síðan enzt í ein
67 ár. En nóg með það, Jón hef-
ur tekið þátt í þeirri göngu alla
tíð, jafnt hérlendis, sem erlendis
og þakka ég honum þá samfylgd.
Jón hafði sína menntun úr
Verzlunarskólanum og hans
störf mótuðust lengst af þeirri
menntun. Viðskiptastörf og
ferðamál voru þar í fyrirrúmi, en
eftir að hann hætti skrifstofu-
störfum, gekk hann í leiðsögu-
skóla og tók meirapróf á bíl. Síð-
an hóf hann starf sem
leiðsögumaður og rútubílstjóri.
Þegar hann ók litlum rútum var
hann hvortveggja í senn. Hann
hefði ekki getað fundið betra
starf til að ljúka sínum ferli, því
hann var minnugur og sagði vel
frá.
Jón hafði alla ævi haft mikinn
áhuga á farartækjum, einkum
bílum og flugvélum, enda hafði
hann einkaflugpróf. Jón hafði
ætíð dáðst að rútubílstjórum og
var nú orðinn einn þeirra, en
mátti jafnframt segja túristum
sögur, eftir því, sem tækifæri
gáfust við aksturinn. Þessum
störfum lauk hann í sumar og fór
með konu sinni í siglingu frá
Flórída til Ítalíu, en skömmu
eftir heimkomuna heltóku hann
veikindi þau, sem drógu hann til
dauða á svo skömmum tíma.
Þessi voru hinsvegar ekki einu
störf Jóns, því hann var löngu
genginn í SÁÁ, en á vegum
þeirra samtaka var hann síðan
virkur forvarnamaður og fyrir-
lesari og þaðan eiga honum
margir gott að þakka. Jón lifði í
góðu hjónabandi með Sigríði
Guðjónsdóttur og lifir hún mann
sinn.
Ragnar G. Kvaran.
Ég kynntist Jóni (Nonna)
mági fyrir tæpum 60 árum þeg-
ar ég varð unnusti yngri systur
hans, Önnu Möggu, sem nú er
eiginkona mín. Nonni var þá
tæplega 10 ára gamall og því
langt árabil á milli okkar, hann í
barnaskóla og ég við nám í lækn-
isfræði við Háskóla Íslands.
Við áttum því ekki margt
sameiginlegt, hann barn og ég
fullorðinn maður. En með okkar
fjölskylduböndum fylgdumst við
að á ýmsan hátt. Fyrst hófst eig-
inleg vinátta á milli okkar þegar
hann bjó hjá okkur, mér og
Önnu Möggu systur hans, við
verslunarnám sitt í Boston vet-
urinn 1961-62. Síðan hélst sú
vinátta með fjölskylduböndun-
um öll árin sem hann starfaði við
hin ýmsu viðskipta- og ferða-
málafyrirtæki. Jón var afar
vandvirkur og fróður um allt
sem sneri að hverju starfi hans
og naut sérstakrar virðingar at-
vinnuveitenda sinna. Sérstak-
lega varð sterk vinátta á milli
hans og Kjartans J. Jóhannsson-
ar hjá Asiaco og entist hún út
ævi Kjartans þótt Nonni væri þá
farinn til annarra starfa. Sem
sölumaður fyrir fyrirtækið
kynntist Nonni landi sínu og
þjóð á nýjan hátt á ferðum sín-
um til helstu bæja og þorpa
landsins. Gáfur hans og starfs-
reynsla og mikil þekking á landi
okkar og þjóð leiddu til þess að
hann fann sína köllun í starfi og
gerðist hann að loknum prófum
leiðsögumaður um Ísland hjá
fyrirtækinu Allrahanda ehf. og í
því starfi þroskaðist hann frekar
á því sviði og varð mjög vinsæll
og eftirsóttur sem langferðabif-
reiðastjóri og leiðsögumaður.
Þegar ferðamenn voru 20 eða
færri annaðist Nonni bæði akst-
ur smærri langferðabifreiða
(fjallarútur oft) og leiðsögu um
þjóðvegi landsins og fjallvegi. Í
öllu námi og störfum hans stóð
eiginkona hans, Sigríður Guð-
jónsdóttir, þétt að baki honum.
Í veikindum sínum seinni árin
leitaði Nonni mikið til mín varð-
andi svör við spurningum sem
hann hafði og ekki var svarað
nægilega af læknum hans, að
hans dómi. Í raun voru þetta
spurningar sem hann bjó til að
vandlega hugsuðu máli. Þessar
spurningar voru þess eðlis að
þær sýndu enn frekar hans
skilning og jafnframt fólu þær í
sér mikla viðurkenningu á störf-
um lækna og hjúkrunarfólks
sem önnuðust hann. Nonni tók
sínum örlögum með mikilli ró-
semd og dó með fullan huga af
þakklæti til þeirra sem hann
önnuðust.
Við hjónin og börnin okkar
fjögur og fjölskyldur þeirra
flytjum ekkju hans, Sigríði Guð-
jónsdóttur (Sísí), okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og þökk-
um góða samfylgd og vináttu í
lífinu.
Jónas Hallgrímsson
(Jónas mágur).
Það haustar að, laufin falla af
trjánum, eftir að hafa skartað
sínu fegursta og litadýrð hausts-
ins verið í algleymingi, kær vin-
ur fellur frá, siglir á öldum ljós-
vakans á vit hins óþekkta, eftir
að hafa háð harða baráttu við ill-
vígan sjúkdóm. Vinur okkar
hjóna og nágranni til margra
ára, ferðafélagi ásamt sinni ynd-
islegu konu á hinum ýmsu ferða-
lögum okkar um heiminn, þar
sem hann var hrókur alls fagn-
aðar og gat líka notið sín sem
leiðsögumaður og bílstjóri, þar
sem það var hans starfi seinni
árin hér heima og hafði hann
mikla ánægju af því og naut sín
vel.
Í fyrstu kynntist ég þessum
glæsilegu hjónum árið 1965 þeg-
ar ég fluttist að Háaleitisbraut
37 þar sem við vorum samtíða í
10 ár, svo urðum við aftur ná-
grannar þegar við hjónin flutt-
umst í Brekkubyggðina og betri
granna er ekki hægt að hugsa
sér.
Með þessum fátæklegu orðum
langar mig að þakka fyrir allar
okkar góðu samverustundir og
vináttu og bið Guð að styrkja
Sísí mína í hennar miklu sorg.
Oddbjörg Júlíusdóttir.
Elsku Nonni minn, mikið
rosalega er leiðinlegt að þú sért
farinn frá mér. Minningarnar
sem við eigum eru svo ótal
margar og dýrmætar. Það var
alltaf svo gott að koma til ykkar
Sísíar í pössun þegar ég var lítil.
Þú tókst alltaf svo vel á móti
mér, þú ljómaðir allur og kysstir
mig í bak og fyrir. Það var alltaf
svo notalegt hjá okkur á kvöldin,
þú leyfðir mér alltaf að ráða
hvað væri í matinn sem var oft-
ast spaghettí og hakk sem Sísí
gerði. Á kvöldin horfðum við svo
saman á sjónvarpið þangað til að
ég sofnaði í kjöltunni á þér. Það
var svo gaman að vakna á
morgnana því ég vissi að dag-
urinn myndi verða góður þar
sem þú leyfðir mér alltaf að ráða
hvað við myndum gera yfir dag-
inn. Yfirleitt vissirðu hvað var í
vændum. Við fórum ósjaldan í
Perluna að fá okkur kúluís,
skoðuðum flugvélarnar á Reykj-
arvíkurflugvelli, fórum í fjöruna
eða í langan sunnudagsbíltúr.
Langskemmtilegast var þó að
fara í sveitina, það var aldrei
leiðinlegt að fara með þér í þær
ferðir. Þú hafðir alltaf frá svo
miklu að segja sem var svo
áhugavert og skemmtilegt. Það
var alltaf jafnfyndið að heyra þig
segja að heyrúllurnar á túnun-
um væru sykurpúðar fyrir tröll-
in í fjöllunum og að grænu rúll-
urnar væru mynta fyrir tröllin
sem væru með kvef. Sá brandari
gleymist seint.
Á seinustu árum hefurðu allt-
af verið mín stoð og stytta í öllu
sem ég hef tekið mér fyrir hend-
ur. Þú hvattir mig mest af öllum
í gegnum námið og vaktir áhuga
minn á svo ótalmörgu. Þegar ég
tilkynnti þér að ég hefði valið
stjórnmálafræði í Háskólanum
kom það þér ekkert á óvart, ég
þurfti ekki að segja þér það því
þú vissir það. Þú þekktir mig svo
vel, þú sást alltaf á mér þegar
mér leið illa og varst alltaf tilbú-
inn að hjálpa mér. Það þótti
óeðlilegt ef það leið meira en
vika sem við heyrðum ekki hvort
í öðru. Þú vísaðir mér á beinu
brautina í lífinu og fyrir það á ég
þér svo margt að þakka. Þegar
þú kynntir mig fyrir fólki sagð-
irðu að þú ættir stóran hlut í
mér og værir nokkurs konar afi
minn. Fyrir mér varstu ekki
bara það heldur einnig besti vin-
ur minn. Vináttan okkar var sér-
stök sem bara við tvö skildum og
henni mun ég aldrei gleyma.
Eygló Alexandra
Sævarsdóttir.
Elsku Nonni minn hefur nú
kvatt okkur. Minningarnar um
góðan mann streyma um huga
minn. Það var alltaf gott að
koma í Brekkubyggð, þá komu
Nonni og Sísí alltaf brosandi á
móti okkur Eygló. Dýrmætar
minningar sem ég á frá
skemmtilegum sumarbústaðar-
ferðum og tjaldútileigum úr
Fljótshlíðinni, ylja mér um
hjartarætur. Þú varst svo góður
við hana Eygló mína og fræddir
hana um ýmsa hluti, t.d. pólitík.
Ræðan var falleg sem þú hélst í
fermingunni hennar og stoltur
varstu þegar hún varð stúdent í
fyrra, brosið fór ekki frá þér
þann dag enda stóðstu þig vel í
afahlutverkinu í stað pabba míns
sem lést um aldur fram.
Elsku Nonni, nú ert kominn í
sumarlandið og ég mun hitta þig
þar síðar. Takk fyrir að vera
svona góður við hana Eygló
mína.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald Briem.)
Hrafnhildur Halldórsdóttir.
Árið 1990 var þjóðarátak
gegn krabbameini undir kjör-
orðinu „Til sigurs“. Þetta vakti
þónokkra umræðu enda fólk
vanast því að hugsa um krabba-
mein sem ósigrandi vágest. Það
var hins vegar sýn þeirra sem
sem leiddu þetta átak að for-
varnir sjúkdóma eru ekki tak-
markaðar við að koma í veg fyrir
þá eða greina á forstigum heldur
spanni þær allt sviðið og nái líka
til meðferðar og líknar.
Þetta rifjast allt upp fyrir mér
eftir að hafa fylgst með vini mín-
um Jóni Lárussyni gegnum öll
stigin. Barátta hans til sigurs
tók enda á líknardeildinni í
Kópavogi sl. föstudag, 30. sept-
ember. Hann trúði alltaf á bat-
ann og sýndi ótrúlegan andlegan
styrk og æðruleysi í veikindum
sínum.
Við Nonni vorum jafnaldrar
og áttum ljúfar stundir saman í
bernsku í Norðurmýrinni í
Reykjavík og á sumrin við Álfta-
vatn í bústöðum foreldra okkar.
Þar voru mjög náin fjölskyldu-
tengsl. Eftir unglingsárin fórum
við hvor sína leið en vorum alltaf
í kallfæri. Nonni fór í flugið og
stundaði margs konar störf í
verslun og þjónustu. Alltaf sýndi
hann mikið frumkvæði og hreif
fólk með sér en aldrei setti hann
sig á stall, fremur var honum
lagið að vinna sín verk af alúð og
leyfa öðrum að njóta hylli.
Fyrir rúmum 13 árum lágu
leiðir okkar aftur mjög náið
saman þegar við fórum að
stunda forvarnir í bókstaflegri
merkingu í eigin lífi. Eins og
annað tók Nonni það föstum tök-
um og sýndi afburðagott for-
dæmi í lífi og starfi. Honum var
sýndur sá trúnaður í sveitarfé-
lagi sínu, Garðabæ, að vera
fulltrúi í forvarnarnefnd bæjar-
ins. Bárum við oft saman bækur
okkar, samhæfðum okkur og
áttum fjölmarga fundi saman og
með félögum okkar.
Á þessum tíma söðlaði Nonni
einnig um og fór í leiðsögu-
mannsnám sem hann lauk með
prýði. Sneri hann sér svo alfarið
að ferðaþjónustunni og varð
fljótt mjög eftirsóttur í því
starfi. Hann vann af miklum
krafti þar til krabbameinið var
greint 2008. Að fengum góðum
bata sneri hann aftur til starfa
en sjúkdómurinn lagði hann aft-
ur í rúmið sl. sumar og síðan af
velli eftir hetjulega baráttu.
Ég er afar þakklátur Jóni vini
mínum Lárussyni fyrir að hafa
gengið með mér drjúgan hluta af
lífinu. Hann var gæfumaður og
vissi hann það manna best. Tal-
aði hann oft um það lán sitt að
hitta Sísí lífsförunaut sinn sem
hann virti og dáði að verðleikum.
Ég og fjölskylda mín færum
Sísí og fjölskyldum þeirra
Nonna innilegar samúðarkveðj-
ur
Almar Grímsson.
Allt líf er ein hringrás og eitt
vitum við menn að okkar jarð-
neska lífi lýkur, á misjöfnum
aldri þó. Í dag kveðjum við vin
minn og ferðafélaga til margra
ára, Jón Lárusson. Jón kvaddi
þennan heim ósáttur við að fá
ekki að vera lengur hjá Sísí sinni
og vinum, sem sagt ekki tilbúinn
í þetta ferðalag enda aðeins 68
ára.
Jón var mjög fróður um land
og þjóð og vinamargur, gat rætt
um heima og geima, hafði góðan
frásagnastíl og léttur andi var í
sögum sem hann sagði. Við Jón
vorum nágrannar og vinir í tutt-
ugu ár og fórum við hjónin sam-
an í margar ferðir til útlanda og
eru frábærar minningar frá
þessum ferðum. Í Marmaris í
Tyrklandi tókum við litla rútu
heilan dag með fararstjóra,
heimsóttum gamlar grafhvelf-
ingar og syntum í sundlaug
Kleóplötru, heimsóttum verk-
smiðju með vefnað, þar sáum við
silkiofið teppi af síðustu kvöld-
máltíðinni, eitt mesta listaverk
sem ég hef séð. Í Króatíu tókum
við bílaleigubíl og Jón ók um
þvert og endilangt landið, því-
líkir dagar í dásamlegu veðri. Á
Tenerife sólbað á daginn og frá-
bærir veitingastaðir, dans og
skemmtistaðir á kvöldin. Ekki
má gleyma Taílandi, að heim-
sækja Jóhannes Guðmundsson
vin Jóns og Sísíar og hans in-
dælu frú, ótrúleg ferð, sýningar
og söfn skoðuð, mikil ferðalög
dans og gleði með þeim hjónum.
Þetta voru allt mjög eftirminni-
legar skemmtiferðir þar sem
Jón var miðpuntur í gleði og
söng.
Jón var góður tungumálamað-
ur og fór fyrir nokkrum árum í
Leiðsöguskólann og hefur nú
seinni ár ekið rútum og verið
sem leiðsögumaður og hef ég séð
mörg þakkarbréf sem honum
bárust frá þakklátum útlending-
um fyrir frábæra leiðsögn og
túlkun á landi og þjóð.
Að lokum þakka ég frábær
kynni og vináttu og veit að Jón
vinur minn er kominn þangað
sem okkur öllum er ætlað að
vera eftir dvöl hér í jarðnesku
lífi.
Sísí mín, Guð styrki þig og
styðji, þið voruð svo samstillt og
elskuleg saman. Elsku Sísí, inni-
leg samúð til þín og fjölskyldu.
Karl Ásgrímsson.
Jón Lárusson
 Fleiri minningargreinar
um Jón Lárusson bíða birt-
ingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga.
langömmu sinni. Amma Fjóla var
yfir sig stolt af litlu nöfnu sinni og
að sjálfsögðu mætti hún í skírnina
þrátt fyrir háan aldur og eigum
við fallegar myndir af Fjólunum
okkar þremur á þessum fallega
degi.
Amma Fjóla átti fjögur barna-
börn og sjö barnabarnabörn sem
hún fylgdist vel með og var mjög
stolt af og voru þær ófáar mynd-
irnar af þeim sem prýddu íbúðina
hennar á Ásabrautinni.
Amma Fjóla hélt fullri heilsu
lengstan hluta ævi sinnar og bjó
ein á Ásabrautinni þar til fyrir
rúmlega ári að hún flutti á hjúkr-
unarheimilið Garðvang þá 89 ára
gömul. Hinn 17. janúar 2011 hélt
hún upp á 90 ára afmælið sitt með
allri fjölskyldu sinni og áttum við
góða stund saman.
Ég verð alltaf þakklátur fyrir
mánudaginn 26. september þegar
ég kom til ömmu og átti með henni
notalega stund og kvaddi hana,
morguninn eftir hringdi mamma
svo í mig og sagði að hún hefði
kvatt þennan heim á hljóðlegan og
kyrrlátan hátt.
Að leiðarlokum langar mig til
að þakka ömmu Fjólu fyrir allar
þær góðu og yndislegu stundir
sem ég og mín fjölskylda áttum
með henni. Minning um góða konu
mun ávallt lifa með mér. Guð
blessi þig amma mín.
Elsku mamma, pabbi og systk-
ini, megi Guð styrkja ykkur og
hugga á þessum erfiðu tímum.
Missir okkar er mikill.
Þinn dóttursonur,
Ólafur Pétursson.
Meira: mbl.is/minningar
Léttar viðarinnréttingar gerðu
skólastofurnar notalegar og hlý-
legar. Eftir þriggja vetra nám á
kirkjuloftinu vorið 1940 lukum við
gagnfræðaprófi. Margir góðir
nemendur voru í bekknum, en
alltaf var Margrét Björnsdóttir
með hæstu einkunn. Á þessum
tíma voru tölvur og farsímar ekki
komnir til sögunnar. Við stunduð-
um námið vel og lékum okkur
mikið úti við.
Margrét ólst upp við mikið ást-
ríki á myndarlegu heimili þar sem
allt var í föstum skorðum. Hún átti
systur, Guðbjörgu, sem var
nokkrum árum eldri. Móðir
þeirra, Ólöf í Hlíðarhúsi, var oft
fengin til aðstoðar þegar húsmæð-
ur á Siglufirði þurftu að halda
matarveislur. Hlíðarhús könnuð-
ust allir Siglfirðingar við. Það stóð
innarlega í firðinum, eitt og sér of-
arlega í fjallshlíðinni í nokkurri
fjarlægð frá öðrum húsum.
Margrét var hölt og stakk við
fæti þegar hún gekk. Var það
vegna galla í mjaðmarlið frá fæð-
ingu sem ekki reyndist unnt að
ráða bóta á, þrátt fyrir ítrekaðar
tilraunir. Að sjálfsögðu olli þetta
Margréti nokkrum erfiðleikum.
Það var töluverður spölur sem
þurfti að ganga til og frá í skólann
og snjóþyngsli mikil á Siglufirði á
þessum árum. En Margrét bar sig
vel. Hún var fínleg og falleg og
þeir sem kynntust henni mundu
best eftir glaðlegu og hlýlegu við-
móti hennar. Mér er sérstaklega
minnisstætt hvað hún hafði fallega
rithönd. Ekki var þess vart að hún
teldi sig öðrum fremri vegna yf-
irburða námshæfileika.
Þegar við vorum á þriðja vetri í
skólanum kynntist Margrét Óla
Jósepssyni Blöndal sem síðar varð
eiginmaður hennar. Átján ára að
aldri fæddi hún fyrsta barn þeirra.
Hjónabandið var farsælt og ham-
ingjusamt. Börn þeirra eru; Ólöf
Birna Blöndal, kennari og listmál-
ari, Jósep Ó. Blöndal, yfirlæknir á
St. Fransiskusspítalanum í Stykk-
ishólmi, Ásbjörn Ó. Blöndal verk-
fræðingur, Sigurður Ó. Blöndal
skurðlæknir og Guðrún Ó. Blön-
dal framkvæmdastjóri.
Síðustu ár Margrétar voru
henni erfið vegna vanheilsu. Svo
er einnig hjá flestum okkar sem
erum komin á efri ár. Ég þakka
henni fyrir þær stundir sem við
áttum saman og bið afkomendum
hennar Guðs blessunar.
Gyða Jóhannsdóttir.