Morgunblaðið - 07.10.2011, Blaðsíða 31

gæti bjargað mér. Bögga var
auðvitað fljót að átta sig og
sagði: „Við blöndum handa hon-
um Egils-djús og segjum hon-
um að þetta sé útlenskur orku-
drykkur.“ Hún blandaði í
brúsa, ég fór með hann til
Simma og sagði honum að um-
boðsmenn Lucozade á Íslandi
hefðu beðið um að nýr drykkur
yrði prófaður. Simmi tók vel í
það, drakk vel af djúsnum í
leiknum, stóð sig frábærlega og
sagði eftir leikinn: „Þennan
drykk verðum við að hafa í
hverjum leik.“ Þessi blanda var
síðan notuð í öllum leikjum sem
eftir voru og reyndist vel.
Þessi saga sýnir vel hversu
úrræðagóð og fljót að hugsa
hún var. Það var frábært að
umgangast hana, hún var alltaf
í góðu skapi og það var alveg
sama hvað maður leitaði til
hennar með, hún leysti strax úr
því. Öll þessi ár sem ég þekkti
hana sá ég hana aldrei skipta
skapi, hún var alltaf þessi
skemmtilega kona sem vildi allt
fyrir alla gera. Í vor þegar við
Unnur vorum á Akureyri heim-
sóttum við Böggu í Kringlu-
mýrina og urðu þar fagnaðar-
fundir. Rifjaðar voru upp
gamlar sögur og mikið hlegið.
Ég er ekki frá því að sögurnar
hafi meira að segja batnað með
árunum enda á góð saga ekki
að þurfa að líða fyrir sannleik-
ann. Við sátum hjá henni
drjúga stund og þótt Bögga
hafi verið fersk og skemmtileg
að vanda fór ekki fram hjá okk-
ur að hún var að glíma við erfið
veikindi. Þau settu hana samt
ekki út af laginu og hún var
sjálfri sér lík þrátt fyrir allt.
Elsku Gunni, Ragga og börn,
við Unnur sendum ykkur inni-
legar samúðarkveðjur í sorg
ykkar og söknuði og biðjum
þess að Guð gefi ykkur styrk.
Við vitum að minningin um
hana á eftir að vera ljós í lífi
okkar allra.
Árni J. Stefánsson.
Bögga var sannur gleðigjafi.
Fram á síðasta dag var hún
með spaugsyrði á vörum. Gerði
grín að sjálfri sér og öðrum ef
því var að skipta. Nú standa
minningarnar einar eftir, en
fyrir alla þá sem þekktu Böggu
eru þær dýrmætur fjársjóður.
Knattspyrnufélag Akureyrar
var hennar félag. KA með
stórum stöfum. Vissulega fékk
hún það í vöggugjöf að vera
KA-kona, enda sterkir KA-
stofnar sem að henni stóðu.
Hver man ekki eftir Nella Hall-
dórs, föður Böggu, einum
mesta KA-manni allra tíma?
Jákvæður stuðningur hans við
félagið sitt er ógleymanlegur.
Og Bögga hélt uppi merkjum
föður síns. Hún var óspör á
hvatninguna til þeirra gulblá-
klæddu, ekki síst þegar gaf á
bátinn. Það var lýsandi fyrir
Böggu á liðnu sumri þegar hún
skrifaði ófá hvatningarorðin og
sendi þannig jákvæða strauma í
gegnum samskiptavefinn Fa-
cebook til knattspyrnupiltanna
í meistaraflokki KA. Hún fylgd-
ist af áhuga með sínum mönn-
um, þó heilsan leyfði ekki að
hún gæti mætt á völlinn.
Fyrir hennar mörgu vinnu-
stundir í þágu knattspyrnunnar
í KA, að ekki sé talað um
hvatningu og stuðning, þakkar
félagið af heilum hug. Slíkir
stuðningsmenn eru öllum fé-
lögum dýrmætari en orð fá
lýst.
Sökum heilsubrests þurfti
Bögga að hætta störfum í KA-
heimilinu árið 2003, en þar
hafði hún unnið í meira en ára-
tug og kynnst gríðarlega mörg-
um sem þangað komu til
íþróttaæfinga eða í öðrum er-
indagjörðum. Starfið í KA-
heimilinu var það skemmtileg-
asta sem Bögga hafði tekist á
við um dagana.
Fyrir um ári greindist Bögga
með illkynja krabbamein. Glím-
an við meinið var snörp og
ójöfn, en Bögga tókst á við
hana af yfirvegun og æðruleysi.
Trén hafa fölnað, laufblöðin
fallið og veturinn hefur þegar
minnt á sig. En KA-menn halda
áfram að fara inn á völlinn til
þess að gera sitt besta. Í minn-
ingu Böggu.
Birnu Gunnarsdóttur, móður
Böggu, Gunnari og fjölskyldu
og öðrum aðstandendum, sendi
ég innilegustu samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Knattspyrnu-
félags Akureyrar,
Óskar Þór Halldórsson.
Knattspyrnufélag Akureyrar
er ekki stærsta íþróttafélag
landsins en þrátt fyrir það er
það langstærsta félag í heimi í
augum margra aðila. Sigur-
björg Níelsdóttir eða Bögga
eins og við öll kölluðum hana
var klárlega ein af þeim sem
litu þannig á félagið okkar. Við,
sem skrifum þessa grein, vitum
það vel að það þarf mun meira
til en frambærilega íþrótta-
menn og þjálfara til að ná ár-
angri. Það þarf góða stjórn,
góða stuðningsmenn, styrktar-
aðila og síðast en ekki síst þarf
þetta að smella saman og
mynda stóra fjölskyldu. Þar
verður framlag „Nellanna“
seint ofmetið. Það sem þetta
fólk hefur gert fyrir KA á mjög
svo stóran þátt í því sem þetta
litla félag hefur þó afrekað.
Við félagarnir sem vorum
saman í handboltanum vorum
ekki alltaf upplitsdjarfir þegar
við mættum á æfingu daginn
eftir tapleik. Svo ekki sé talað
um æfingar á undirbúnings-
tímabilinu með Alla Gísla hálf-
froðufellandi, bíðandi eftir að
píska okkur áfram. Þá var það
líka oft önnur og skilningsríkari
manneskja sem beið eftir okkur
og það var hún Bögga. Ef hún
var á vaktinni í KA heimilinu
beið hún iðandi af kæti, tók vel
á móti okkur og oftar en ekki
með brandara dagsins tilbúinn.
Á sinn hátt gerði hún okkur
klára fyrir verkefni dagsins,
fékk KA hjartað í gang. Bögga
tók okkur öllum sérvitringun-
um vel og erum við henni þakk-
látir fyrir hvað okkur leið vel í
félagsheimili okkar. Þá var
sama hvort um var að ræða
„hreinræktaða“ KA menn eða
„sérfræðinga að sunnan.“ Við
vorum í fjölskyldunni. Bögga
var karakter sem öll félags-
heimili ættu að eiga til að
breyta húsi í raunverulegt fé-
lagsheimili með sál. Þótt leik-
menn hafi fengið medalíu um
hálsinn þá var framlag þitt og
ykkar „Nellanna“ ekki minna.
Bögga eignaðist ekki börn
sjálf en átti stóran hluta í börn-
um Gunna og Röggu sem og
þeim fleiri hundruð krökkum
sem æfðu með KA. Þeim sýndi
hún alltaf þolinmæði og virð-
ingu og sú virðing var end-
urgoldin.
Yndisleg persóna eru orð
sem lýsa Böggu best.
Takk fyrir allt, elsku Bögga.
Nafn þitt mun lifa með félaginu
Birna, Gunni, Ragga og
börn. Við, bikarmeistarar KA í
handknattleik 1995, sendum
ykkur innilegar samúðarkveðj-
ur.
Fyrir hönd strákanna,
Björn Björnsson og
Einvarður Jóhannsson.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. OKTÓBER 2011
Kristján þau ár sem við bjugg-
um í Danmörku og voru það
ætíð miklar gleðistundir.
Með þessum fáu orðum vil ég
þakka Unni samferðina og allt
það sem hún hefur gefið mér og
öðrum samferðarmönnum sín-
um, hennar er sárt saknað.
Guðrún Þórarinsdóttir.
Hún Unnur tengdamóðir mín
kvaddi þessa jarðvist, daginn
eftir 88 ára afmælisdag sinn
hinn 27. september. Erfið veik-
indi voru búin að taka sinn toll.
Þrátt fyrir áföllin í lífinu var
alltaf stutt í hárbeittan húmor-
inn sem bar svo vel með sér hina
miklu greind Unnar. Hún var af-
skaplega næm á lífið og um-
hverfi sitt og ef orðið fagurkeri á
við um einhvern er það Unnur.
Íslenskt mál vafðist aldrei fyrir
Unni og hún kunni þá list manna
og kvenna best að svara fyrir
sig. Alveg fram undir það síð-
asta. Á efri árum málaði hún af
kappi, engar póstkortamyndir –
heldur alvörumálverk, stór og
litrík með afbrigðum. Veggi af-
komenda skreyta nú fagrar
minningar um listakonuna Unni.
Góðu minningarnar eru
margar og nú verða þær vel
varðveittar af fjölda ástvina um
ókomin ár. Hún gaf okkur öllum
mikið. Hún kenndi mér æðru-
leysi gagnvart lífinu. Að kunna
að þakka fyrir það sem manni
hefur verið gefið. Þá leið fundu
þau Unnur og Þórður tengdafor-
eldrar mínir, að ég held, í sam-
einingu. Unnur hefur alltaf verið
mjög meðvituð um ríkidæmi sitt
í afkomendum talið, enda sýndi
hún það ekki bara í orði, heldur
líka í verki. Það fór fátt framhjá
henni Unni í því sem afkomend-
ur tóku sér fyrir hendur.
Á kveðjustund þakka ég fyrir
samveruna, myndirnar og allar
góðu og skemmtilegu samræðu-
stundirnar. Og svo miklu meira
en það.
Guð blessi minningu Unnar.
Kristján Guðmundsson.
Nú er amma okkar fallin frá,
farin í sína hinstu ferð. Hún
hafði einstaklega gaman af því
að ferðast og í minningunni voru
þau afi mikið á faraldsfæti. Þau
heimsóttu okkur systur oft þeg-
ar við bjuggum í Danmörku með
foreldrum okkar og síðar til Sví-
þjóðar og Skotlands þar sem við
bjuggum með okkar fjölskyld-
um. Það var alltaf mikil gleði og
tilhlökkun á heimilinu þegar
amma og afi komu í heimsókn
enda átti amma auðvelt með að
sýna ást sína og væntumþykju
og var gjafmild með eindæmum.
Amma var mikil listakona og
hafði unun af fallegum hlutum
og mikla ánægju af því að gera
fallegt í kringum sig. Við systur
höfum notið góðs af því í gegn-
um tíðina, þegar við vorum
yngri bæði prjónaði hún og
saumaði á okkur og önnur
barnabörn sín og í seinni tíð
gerði hún stórkostleg listaverk
sem nú prýða veggi fjölmargra
fjölskyldumeðlima. Amma hafði
alltaf mikinn áhuga á list og
teiknaði sér til skemmtunar en
það var ekki fyrr en á efri árum
og hægjast fór um að hún gaf
sér tíma til að fara í listnám.
Hún var afkastamikill listamað-
ur og alltaf var spennandi að
koma í Ofanleitið og sjá nýjasta
listaverkið á trönunum.
Amma var dama fram í fing-
urgóma og ávallt hugguleg til
fara. Hún sló ekkert af hvað það
varðaði þó að hún væri komin á
hjúkrunarheimili og stýrði af
röggsemi að hún væri ávallt vel
naglalökkuð þó að hún hefði ekki
lengur burði til að lakka sig
sjálf. Ein seinustu orð ömmu í
þessu lífi voru til dætranna
tveggja þar sem þær voru að
kyssa móður sína sem þá var
rúmliggjandi á hjúkrunarheim-
ilinu: „Mikið er þetta góður ilm-
ur.“
Amma var falleg og lífsglöð
alla tíð og þau afi kunnu að njóta
hversdagsleikans með súkku-
laðimola og kaffibolla eða rauðs-
vínsglasi eftir atvikum. Það er
aðdáunarverður eiginleiki og til
eftirbreytni að geta séð gleðina í
hinu smáa.
Elsku amma, við kveðjum þig
og þökkum þér fyrir allt sem þú
hefur gefið okkur.
Guðlaug Þóra og Unnur Ýr.
✝ Þuríður Ólafs-dóttir fæddist
í Reykjavík hinn
22. júní 1929. Hún
lést á heimili sínu,
Strikinu 4, 25.
september 2011.
Foreldrar henn-
ar voru Ólafur
Einarsson, f. 19.1.
1894, d. 8.6. 1960,
og Dórótea Árna-
dóttir, f. 21.9.
1895, d. 26.10. 1964. Þuríður
var ein af 5 systkinum en þau
eru Hjálmar, f. 25.8. 1924, d.
27.6. 1984, Sigrún, f. 3.1.
1927, d. 27.12. 1992, Árni, f.
25.8. 1930, d. 2.2. 2003, og
Anna, f. 2.9. 1932.
Árið 1951 giftist Þuríður
eftirlifandi eiginmanni sínum
Magnúsi Guðjónssyni, f. 24.11.
1925. Þau hófu búskap á Ísa-
firði en bjuggu nánast allan
sinn búskap í Laugarnes-
hverfi í Reykjavík, fyrst við
Laugarnesveg og síðan við
Laugalæk eða frá 1952 til
2008 er þau fluttu að Strikinu
4, Garðabæ. Þau eignuðust
þrjú börn: 1) Guð-
jón, f. 1950, kona
hans Jóhanna
Smith, f. 1955, d.
1995, þeirra dæt-
ur eru Unnur, f.
1978, sambýlis-
maður Hjalti Páll
Sigurðsson og
Hildur, f. 1982. 2)
Ólafur, f. 1952,
kvæntur Tamöru
Suturinu, f. 1952.
Börn Ólafs eru: Ásta Björk, f.
1972, maki Sigurður Lár-
usson, börn þeirra eru Guð-
rún Ingibjörg, f. 1994, og El-
ísa Rut, f. 2011. Magnús, f.
1975, maki Jette Corfitzen,
börn þeirra William, f. 2005
og Anna, f. 2009. Bjarni, f.
1980. 3) Jóhann, f. 1956,
kvæntur Kristínu Björgu
Jónsdóttur, f. 1958, börn
þeirra eru Helga Kristín, f.
1985, Harpa Hrund, f. 1988,
og Jón Atli, f. 1991.
Þuríður verður jarðsungin
frá Laugarneskirkju í dag, 7.
október 2011, og hefst athöfn-
in kl. 15.
Það eru margar góðar minn-
ingar um góðar stundir sem ég
hef átt með ömmu og afa á
Laugalæknum, þar var svo gott
að vera. Þangað var alltaf gott
að koma, þar voru alltaf til
súkkulaðirúsínur og perubrjóst-
sykur. Þar var líka eini staður-
inn sem ég mátti fá allan þann
sykur sem ég vildi í teið mitt,
loksins.
Það voru ófáar stundirnar
sem fóru í búðaleik með Mono-
poly peningunum og dúkkuleik í
dúkkuhúsinu. Ekki má gleyma
prinsessuleik í fínu sloppunum
og hjá ömmu fengum við alltaf
rauðan varalit, maður gerist nú
ekki meiri prinsessa en það.
Það var hún elsku amma sem
kenndi mér að prjóna með gula
garninu og í hvert skipti sem ég
kom í heimsókn lengdist guli
renningurinn örlítið. Því mun ég
aldrei gleyma þó svo að prjóna-
hæfileikarnir hafi ekki verið
nýttir sem skyldi.
Mig langar að þakka fyrir
þessar stundir sem ég átti með
henni ömmu undir hennar síð-
asta. Það var svo gott að fá að
sitja og halda í hönd hennar,
spjalla og kveðja hana áður en
hún fór.
Góða nótt, elsku amma mín,
sofðu rótt.
Þín,
Harpa Hrund.
Það er komið að kveðjustund,
góð vinkona okkar til áratuga,
Þuríður Ólafsdóttir, hefur kvatt
þennan heim.
Vinátta okkar og Þuríar, eins
og hún var alltaf kölluð, hefur
verið óslitin síðan hún og Magn-
ús Guðjónsson, frændi minn,
gengu í hjónaband.
Þegar við Guðbjörg höfðum
nýlega trúlofað okkur hittum
við Magga og Þurí niðri í bæ á
17. júní. Þau buðu okkur heim
til sín á Laugarnesið og má að
segja að upp frá þeirri stundu
hafi mjög gott samband verið á
milli okkar. Það var alltaf gott
að koma á heimili þeirra og Þurí
var í alla staði góður gestgjafi.
Ég minnist líka góðra stunda
þegar Þurí bauð mér, ungum
námsmanninum, oft í sunnu-
dagsmat eftir að ég flutti til
Reykjavíkur.
Þurí var einstök kona og bjó
ávallt yfir mikilli reisn. Hún
hafði ríka réttlætiskennd og
vildi öllum vel. Umfram allt
hafði hún þó þann góða eigin-
leika að vera skemmtileg og hún
kunni þá list að segja frá. Það
var alltaf gaman að vera í návist
hennar.
Þurí og Maggi voru að sjálf-
sögðu meðal gesta í brúðkaupi
okkar Guðbjargar í ágúst1961.
Þau hafa síðan verið fastir gestir
hjá okkur þegar haldið hefur
verið upp á viðburði innan fjöl-
skyldunnar og við höfum sam-
fagnað þeim við sömu tilefni í
þeirra fjölskyldu.
Þurí og Maggi heiðruðu okkur
líka með nærveru sinni þegar við
héldum upp á gullbrúðkaup okk-
ar 19. ágúst síðastliðinn. Þá var
Þurí hin hressasta. Viku síðar
fengum þær harmafregnir að
hún hefði greinst með illvígt
mein sem að lokum felldi hana.
Hún lést 24. september eftir
stutta en erfiða banalegu.
Við sendum okkar dýpstu
samúðarkveðjur til Magga og
fjölskyldu.
Blessuð sé minning Þuríðar
Ólafsdóttur.
Sverrir og Guðbjörg.
Ég hafði farið í göngutúr þeg-
ar ég sé stórglæsileg hjón koma
á móti mér og hugsaði hvern
skyldu þau vera að heimsækja?
Það leyndi sér ekki, þau voru að
heimsækja mig á „Rauðakross-
hótelið“ við Rauðarárstíg. Svona
voru þau alltaf, sama hvað þau
tóku sér fyrir hendur, allt var
það vel gert og fallegt, því þau
voru fagurkerar.
Þau eignuðust þrjá mannvæn-
lega syni sem stóðu eins og
klettur með pabba sínum og
vöktu yfir móður sinni þar til yf-
ir lauk, ekki lágu tengdadætur á
liði sínu en ein þeirra er látin.
Svo er ekki verra að eiga barna-
börn sem eru læknar. Öll barna-
börnin voru efst í huga þeirra og
mest þau sem lengst voru í
burtu.
Þetta stríð tók fljótt af og sáu
Karitas og aðstandendur um að
þú þyrftir ekki að líða mikið. Þú
varst heima allan tímann.
Við andlátsfregn þína,
allt stöðvast í tímans ranni.
Og sorgin mig grípur,
en segja ég vil með sanni,
að ósk mín um bata þinn,
tjáð var í bænunum mínum,
en Guð vildi fá þig,
og hafa með englunum sínum.
Við getum ei breytt því
sem frelsarinn hefur að segja.
Um hver fær að lifa,
og hver á svo næstur að deyja.
Þau örlög sem við höfum hlotið,
það verður að skilja.
Svo auðmjúk og hljóð,
við lútum að frelsarans vilja.
Þó sorgin sé sár,
og erfitt er við hana að una.
Við verðum að skilja,
og alltaf við verðum að muna,
að Guð hann er góður,
og veit hvað er best fyrir sína.
Því treysti ég nú,
að hann geymi vel sálina þína.
Þótt farin þú sért,
og horfin ert burt þessum heimi.
Ég minningu þína,
þá ávallt í hjarta mér geymi.
Ástvini þína, ég bið síðan
Guð minn að styðja,
og þerra burt tárin,
ég ætíð skal fyrir þeim biðja.
(Bryndís Halldóra Jónsdóttir)
Samúðarkveðjur frá bekkja-
systrum þínum í Laugarnesskól-
anum,
Bryndís, Erla, Laufey,
Magna, Margrét, Sigríður
og Steinunn.
Það er mjög erfitt að setjast
niður og skrifa þessa minning-
argrein því við trúum ekki að
Þuríður okkar sé farin svona
alltof fljótt. Það koma margar
góðar minningar upp í hugann
þegar ég hugsa til hennar. Alltaf
fín og skemmtileg, alltaf í góðu
skapi og alltaf tilbúin að hjálpa
eða gera eitthvað fyrir börn,
barnabörn eða langömmubörn.
Prjóna, sauma eða baka, hún gat
gert allt. Nú síðast fengu þrjú
yngstu langömmubörnin frábær
hekluð teppi sem munu alltaf
minna á langömmu þeirra.
Þuríður var kona sem hugsaði
fyrst og fremst um fjölskylduna
og heimilið. Það var alltaf nota-
legt og gaman að koma í heim-
sókn. „Hjónabandssæla“ er fyrst
orð sem kemur í huga mér þegar
ég hugsa til hennar. Þetta var
uppskrift kökunnar ég smakkaði
hjá henni þegar ég kom til Ís-
lands. Tíminn leið og þegar ég
kynntist henni betur skildi ég að
þetta er ekki aðeins kökuupp-
skrift heldur jafnframt uppskrift
að því hvernig á að halda utan
um stórfjölskylduna, vini og
vandamenn. Jólahlaðborð var
ekki fullkomið ef við fengum
ekki frómasið okkar!
Þuríður var frábær tengda-
móðir og núna þegar ég er orðin
tengdó sjálf skil ég betur hve
góð hún var við mig, útlenda
tengdadótturina, alltaf jákvæð
og þolinmóð. Hún hjálpaði mér
mikið við að aðlagast Íslandi sem
hjálpaði mér að líða vel.
Tengdó mín var mjög fín kona
með frábæran smekk og fylgdist
alltaf vel með nýjustu tísku og
straumum. Stundum þegar við
fórum í kaffi eða að kíkja í versl-
anir og þegar sá hún eitthvað
freistandi sagði hún stundum
„kannski ekki núna, ég fæ mér
þetta í næsta lífi“. Ég vona að
hún geti fengið allt sem hana
langaði til að fá í næsta lífinu.
Erfitt að nota orðið „var“, ég
segi ennþá: „Eigum við að heim-
sækja mömmu og pabba“ og
gleymi því að hún er farin.
Ég er þakklát fyrir að hafa
kynnst henni og mun varðveita
minningu hennar,
Guð blessi þig, elsku Þurí mín.
Tamara Suturina.
Þuríður
Ólafsdóttir
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 – www.utforin.is – Allan sólarhringinn
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sverrir Einarsson Kristín Ingólfsdóttir Jón G. BjarnasonHermann Jónasson