Líf og list - 01.07.1950, Blaðsíða 9

ERLINGUR E. HALLDÓRSSON:
Smámynd af bænum í dalnum
Himinninn er blár.og blámi hans
hjúpar lítinn dal, því að bláminn
er ekki alleinasta vippi í loftinu,
heldur strýkur hann mjúkfingrað-
ur grösin og ána og meira að segja
grimmleita klettana uppi í hlíð-
inni; það er einungis úti við sjón-
hring, að örsmár skýhnoðri gægist
fram og ýfir við sárri minningu
hóndamanns um dumbung síðustu
dægra. Engan skyldi því undra, þó
að snemma fari að rjúka í bænum.
Fólk í afdal er öllum næmara fyrir
blámanum, það finnur hann gcgn-
um svefninn, og þá rýkur móðirin
fram úr fyrir allar aldir til að
Fveikja upp og hita kaffið, enda
þótt sólin hafi enn ekki vakið
morguninn. Og meðan móðirin
hellir upp á könnuna, verður
henni af og til litið út um glugg-
ann að gá að sólinni, -en nú er eins
og sólin vilji láta fólk í afdal bíða
sín, — svo er að sjá hún vilji allra-
náðarsamlegast rninna það á, að
brátt verði biðin lengri.
Túnið stendur uppi undir hlíð-
inni, og hlíðina langar mest til að
dctta yfir túnið.
hegar sólin sendir fyrstu geisla
sína yfir hálsinn hinum megin,
glitrar á daggardropa úti í túnjaðr-
inum. í sama mund kemur faðir-
inn út. Hann stendur um stund á
hlaðhellunni og strýkur kaffið úr
skcgginu. Síðan ier hann ofan í
vasann, nær í pontuna og fær sér
í nefið. Hann stígur fram á annan
fótinn, og með pontuna í annarri
hendi skyggnist liann yfir dalinn
°g túnið. Hlýtt bros bærist í aug-
um lians, þegar liann sér lanirnar
þarna niður á flötinni og nýslægj-
una og löngin; að lokum litur
hann eins og af vangá út í túnfót-
inn, þar sem döggin glitrar.
— Heilagt sé blessað veðrið, seg-
ir hann ofan í klútinu um leið og
hann snýtir sér. Hann gengur hægt
yfir lilaðið og strýkur um nefið á
göngunni. Úti undir vegg nemur
hann staðar, stingur klútnum í vas-
ann og pissar. Hann horfir upp á
þekjuna á meðan; hún er grasi gró-
in og liggur í legu.
— Nújá, hér þarf ég að slá, segir
hann, laumar höndinni upp á
þekjuna og grípur ofan í grasið.
— Hér sprettur, segir hann.
Unglingschcngur kemur út á
hlaðhelluna og nagar harðfisk. —
Pabbi, scgir hann, hvar cru ljáirn-
ir?
— Úti í skemmu og á sínum
stað, scgir faðirinn. Við þurfurn
að fara að halda af stað.
— Já, það er víst, segir sonurinn
og lítur á hann út undan sér. Hann
nagar harðfiskinn og slítur frá
tönnunum og þurrkar sér um nef-
ið á handarbakinu. Svo gengur
Iiann yl'ir hlaðið, að skemmunni
og opnar; það er myrkt inni.
— f>að vcrður rífandi þurrkur í
dag, segir sonurinn út úr skemm-
unni.
— Ef hann gerir Uæsu. Það er
ekki nóg að sólin skíni. scgir faðir-
inn. En nú er störin orðin falleg
skal ég segja þér. Það verður gam-
an að slá í dag. Hann hefur lokið
sér af, kemur fram á lilaðið.
— Ég hélt við ætluðum að
þurrka í dag, segir sonurinn og
kemur út úr skemmunni.
— Nei, ségir faðirirtn, við treyst-
um á að þurrkurinn haldist næstu
daga. Upp eftir verðum við að
komast. Ekki er seinna vænna. Ég
er bara hræddur um, að hitinn fari
alveg með okkur.
— Ja, ég hélt nú þetta, af því við
eigum nóg að Jrurrka og illa hefur
viðrað undanfarið, segir sonurinn
og kemur fneð tvo ljái út úr
skemmunni. — Svo eigum við eftir
að slá talsvert, þúfurnar í túnjaðr-
inum og mýrina fyrir neðan túnið,
og ekki nema þrjár vikur til leita.
— O, við ljúkum okkur af, áður
cn í eindaga er komið, segir faðir-
inn. Engin hætta á öðru. Hefurðu
nokkuð utan um ljáina?
Drengurinn bregður sér aftur
inn í skemmuna til að ná í poka-
dulu. Faðirinn tekur við henni,
gengur yfir að bæjardyrunum og
breiðir úr henni á hlaðhelluna.
Hann leggur ljáina J^vert á annan
enda dulunnar og brýtur inn af frá
báðum jöðrum. Svo vefur liann ljá-
ina inn í duluna með hnitmiðuð-
um handtökum. Hann leggur sig
allan fram við verkið.
— Jónas á Viðidal lætur sér
nægja að slá túnið, segir sonurinn.
Hann heldur á harðfiskinum í ann-
axri hendi, en hefur hina í vasan-
Erlingur E. Halldórsson
EÍF og LIST
9