Líf og list - 01.07.1950, Blaðsíða 12

UPPLAUSN
Smásaga ejlir MARC BLANCHAJNE
15- apríl 1938.
1 heilt ár hef ég verið elskhugi
Vadja Vaside. í nærri sex mánuði
hefur maðurinn hennar vitað um
það. Við förum öll þrjú saman út
til að skemmta okkur eða við hitt-
umst úti, eins oft og áður, ef til
vill oftar en áður. Leonide brosir,
þegar hann sér mig, og ég brosi á
móti. Hann réttir mér liönd sína,
ég tek í hönd hans, áhyggjufullur
á svip spyr ég um heilsufar hans
. . . (Það er lélegt, hefur alitaf ver-
ið iélegt). Svo tökum við tal sam-
an.
Eg býð Vadja upp í dans, og það
koma örlitiir krampadrættir kring-
um munninn á Leonide, en jrað er
enginn sem tekur eftir því nema
ég og Vadja.
Leonide elskar konu sína. Það
er alveg áreiðanlegt. Hún liefur
sjálf sagt mér jtað. Það var auðvit-
að óþarfi af henni, og auk þess
særði j)að mig, en konur eru hé-
gómagjarnar. Eitthvert kvöid, ein-
hverja kyrrláta kvöidstund, rétt
undir svefninn, ætla ég að nota til
jjess að setja mig inn í liugarástand
Leonides, þjáningar Iians, vonir og
ótta, hina kúguðu, máttvana reiði
lians. Sjálfur elska ég ekki Vadja.
í morgun spurði ég ástmey mína.
„Vina, þegar maðurinn Júnn er
búinn að komast að jæssu, crtu þá
ekki Iirædd um, að . . . ?
— Hann er huglaus ræfill. Hug-
iaus ræfill. Hann kemur aldrei upp
uin sig.
Hún virtist vera móðguð. Það
fyllir liana óróa og auðmýkir liana,
að maðurinn er henni svo eftirlát-
ur.
Ef Leonide lætur sem hann viti
ekkert, þá er það af jrví, að hann
er viss um, að konan hans muni
snúa til hans aftur. Hann veit,
hversu liáð hún er auðæfum og
þessari stöðu í þjóðfélaginu, og
hann getur sér þess til, að ég elski
ekki Vadja. Vadja veit þetta allt,
en hún hefur ekki hugrekki til að
viðurkenna Jjað fyrir sjálfri sér.
Ég held, að Leonidc sé ekki liug-
leysingi. Ég held, meira að segja,
að Iiann muni koma upp um sig,
og það mjög bráðlega. Ekki við
liana, heldur mig. Þá verð ég að
vera heiðarlegur.
— Leonide, ég sver við allt, sem
heilagt er, að upp frá þessu . . .
Og ég skal efna orð mín, og ekki
sjá eftir Jtví. l>að erfiðasta kemur,
Jregar ég liitti Vadja í síðasta sinn.
Þá koma afsakanir, krókódílatár,
skopleikur um lieiður karlmanns-
ins. I>á stingur hún upp á einhverri
bölvaðri 1 jarstæðu, fer að gráta og
formælir mér.
Drottinn rninn dýri, ég verð
taugaveiklaður Ijara við tilhugsun-
ina, og Jjó — einhvers staðar á bak
við í hugárlylgsnum mínum giottir
gamall púki háðslega.
Frú Hostier er klædd í hvítan
silkikjói, hún líkist hel/t íjallshlíð
í vetrarskrúða. Þrjár eða ijórar
mjúkar, titrandi hökur ná frá
munni niður á brjóstið. En smá-
gerð hönd hennar er fínleg og ber
gagnsæjan iit, eins og sjúkt blóm.
Húðin er svo skelfilega nakin. Ég
fyllist óttablöndnum viðbjóði.
Andlit frú Hostier er eins og fá-
gætlega fagurgjörð smámynd, sem
í ógáti hefur vilzt í endalausu fitu-
hafi. Augun dökkbrún, fjörleg,
augnabrýnnar fagurlega dregnar,
parísarnef, og munnurinn í senn
barnalegur og ástríðufullur.
Hin grannvaxna Denise Hostier
hefur nákvæmlega sama andlitsfall
og nióðir hennar.
— Heyrðu, Tliéraz, mér finnst
Jjað óhugnanlegt, hvað þær eru lík-
ar, segir Leonide, og stúlkan hlýtur
að þjást af Jjví, að Jjurfa sífellt að
liorfa á sjáll’a sig í spegli ókom-
inna ára.
— Hvernig getur þú vitað Jjað?
Denise Hostier er áreiðanlega
sannfærð um, að móðir hennar hef-
ur aðeins uppskorið verðskulduð
laun fyrir græðgi sína og leti.
Ég er í vondu skapi í kvöld,
reyndar að ástæðulausu. Þrátt fyr-
ir allt eltir Leonide mig cins og
skugginn minn út í garðinn. Hvers
vegna bíður hann ekki eftir Vadja
á meðan hún er að dansa við liðs-
foringjann?
Svalur andvari kentur frá fljót-
inu. Hvítir liúsveggir sendiráðsins
glampa í silfurbirtu nýmánans, raf-
magnsljósið kastar daufum rauð-
leitum bjarma inn í súlnagöngin.
Á bakka marmarasundlaugarinn-
ar stendur líkneski. Það er cins og
Jjað lúti og spegli sig í grænu vatn-
inu, hamingjusamt yfir nekt sinni.
Á himinhvolfinu tendrast í sífellu
nýjar og nýjar stjörnur, og bakka-
fuil niðar áin Níl.
— En hvað borgin virðist stór
héðan, l'héras!
Hvers vegna er Leonide skjálf-
raddaður? Ég halla mér upp að
líkneski og horfi út í nóttina.
Handan við hina miklu elfu gnæf-
ir, cins og í draumsýn, stórfenglegt
hús Kasr el Doubarah. Úr fátækra-
12
LÍF og LIST