Líf og list - 01.07.1950, Blaðsíða 10

um og horfir með kostgæfni á föð-
ur sinn búa um ljáina; skrýtnum
glampa bregður fyrir í augunum.
— Ekki er það líku saman að
jafna, segir faðirinn. Jónas, stór-
bóndi á hægindajörð, ég frammi í
afdal á rýrðarkoti. Jónas á marga
syni, sem eru honum eitt og allt,
ég á bara þig. Náðu í^snæri.
— Ég veit, að Jónas er stórkarl,
segir sonurinn, en það er alveg
sama. Við getum aldrei orðið stór-
karlar, og hvers vegna erum við þá
að reyna það. Hlíðin er svo brött
og ekki nema þrír hestar undir
reiðing. Þú manst, hvernig það
gekk í fyrra; við verðum aðeins
þreyttir, það er allt og sumt.
— Ja, þreyttir, segir faðirinn.
I>rír hestar undir reiðing er ekki
svo lítið. Ég átti aðeins tvo, þegar
ég hóf búskap tuttugu og átta ára,
— og var þá einn. Nú erum við
tveir. Auðvitað verðum við þreytt-
ir, en þrír hestar, sex sátur — það
eru mörg knippi. Kýrnar eru óðar
í stör.
Þegar sonurinn kemur með
snærið, stingur faðirinn því milli
varanna, meðan hann fer síðustu
höndum um búnað ijáanna. Svo
grípur hann snærið aftur úr munn-
inum, bindur á lykkju og reyrir að
ljáunum fast upp við þjóin, vefur
síðan snærinu enda á milli og hnýt-
loks að, krjúpandi við hlaðhelluna.
Það fara vandvirknisdrættir um
munninn.
— Ég veit, að kúnum þykir stör-
in góð, segir sonurinn og gefur
handtökum föðurins gætur, — en
ég hélt við hefðum nóg hey undir
veturinn.
— Maður hefur aldrei nóg hey,
segir faðirinn krjúpandi við hlað-
helluna, — en þó svo væri við
hefðum nóg hey, þó svo væri við
gætum gefið skepnunum inni í all-
an vetur, þá verðum við samt að
slá störina.
— Jæja, segir sonurinn, og það
Evamaria Feistel: Fiðlungur
var eins og hann hefði misst alla
löngun til að tala framar.
Þá rís faðirinn á fætur og réttir
úr sér með ljáina umbúna í ann-
arri hendi. Það bregður fyrir
glampa í augum hans, og glamp-
inn á eitthvað skylt við ótta, því að
nú gengur hann að drengnum og
leggur hönd á öxl honum.
— Á ég að segja þér nokkuð, seg-
ir hann. Ég hef slegið störina allan
minn búskap, faðir minn sló hana
alla sína tíð, og hún var slegin svo
langt sem hann mundi.
Sonurinn þegir.
— Það verður að slá störina, seg-
ir faðirinn, og augu hans gráta og
brosa í senn. — Það verður að slá
störina. Ég get ekki hugsað mér að
vita aí henni hverfa undir snjóinn
í vetur.
Sonurinn stendur tvílráður.
Hann heldur ennþá á harðfiskbit-
anum, og höndin hangir máttlaus
niður með síðu hans. Faðirin horf-
ir á hann þögull og fast, það er
eins og hann óttist, að sonurinn
hverfi, ef hann hviki af honum
augum.
— Nú skulum við koma okkur
af stað, segir faðirinn þögull. Ekki
^ veitir okkur af deginum.
— Nei, segir sonurinn og tekur
um leið ofurlítið viðbragð. — Svo
kemur mamma fram eítir, og mýr-
arnar. eru blautar og blautt og
þungt að raka. Svo fer hún kannske
upp fyrir stígvélin. Hún, sem er
dauðþreytt á kvöldin, enda þótt
hún annist bara húsverkin, og styn-
ur, áður en hún fer að hátta. Þú
veizt, livað hún mamma er slitin.
— Veit ég, veit ég, segir faðirin.
En við sjáum nú, hvað setur.
Kannske þarf hún ekki fram eftir.
Ef vel gengur, getum við rakað;
annars er hún rakstrinum vön.
Faðirinn snýr við honum baki,
reisir ljáina upp við dyrastafinn og
liverfur inn í bæinn, en sonurinn
stendur kyrr. Hann stingur liarð-
fiskinum upp í sig og slítur frá.
Það ganga tveir menn upp hlíð-
ina. Þeir bera orf um öxl og eru
líkir í vexti og tilburðum. Sá, sem
fer á undan, er þó örlítið lotnari í
herðum. S:kuggar þeirra teygja sig
upp eftir hlíðinni, því að sólin er
fyrir stuttu komin uþp. Brátt verða
þeir uppi á brúninni. Þá tylla þeir
sér eflaust niður á stein til að kasta
mæðinni. Þeir eru örsmáir í fjarsk-
anum, og þá ber við himin. Síðan
hefja þeir gönguna á ný og hverfa
að lokum bak við hnjúkinn, sem
rís upp af snarbrattri lrlíðinni.
Himinninn er blár.
Frjáls samkeppni
Ljóð
Farðu burt af lóðinni minni!
Hvers vegna?
Af þvi ég d hana!
Hvar hefurðu fengið hana?
Hjá föður mínum!
Flvar fékk hann hana?
Hjá föður sinum!
Hvar fékk hann hana?
Hann barðist fyrir henni!
Þá œtla ég að berjast við þig um
hana!
10
LÍF og LIST