Líf og list - 01.08.1950, Síða 12

heíðum heldur átt að fara til
Maidenhaid. Þar var líka „uppi í
sveit.“
Veitingakráin var ekki nákvæm-
lega þar, sem mig minnti, að hún
hefði verið. Þarna var ráðhúsið, en
það hafði verið reist nýtt kvik-
myndahús með márisku hvelfþaki
og veitingastofu, og þarna var bif-
reiðaskýli, sem hafði ekki verið
þarna í minni tíð. Ég hafði einnig
gleymt vegarspottanum, sem beygði
til vinstri upp bratt ieiti.
„Ég trúi því ekki, að þessi vegur
hafi verið til, þegar ég var hér.“
„Þegar þú varst hér?“ spurði
Lóla.
„Sagði ég þér ekki, að ég er fædd-
ur hér?“
„Þér hlýtur að finnast skrýtið að
koma með mig hingað,“ sagði
Lóla. „Ég býst við, að þú hafir oft
hugsað um svona nætur, þegar þú
varst drengur."
„Já, sagði ég, vegna þess að það
var ekki henni að kenna. Hún var
ágæt. Ég kunni vel við ilmvatnið,
sem hún notaði. Hún notaði líka
smekklegan varalit. Þetta var mér
að vísu nokkuð dýrt allt saman,
fimm sterlingspund handa henni í
vasapeninga og að viðbættum öll-
um reikningum, fargjöldum og á-
fengi, en mér fannst því betur var-
ið til þess en nokkurs annars.
Ég staldraði við um stund neðst
á veginum. Eitthvað var að brjót-
ast um í huga mér, en ég býst ekki
við, að ég hefði munað það, ef hóp-
ur barna hefði ekki komið þar að
ofan frá hæðardrögunum og birzt
í hélugráu götuljósinu,með liávaða
og glymjandagangi, og um leið og
þau gengu undir Ijósið lagði mökk
úr vitum þeirra vegna frostkuld-
ans.Þau báru öll línpoka og nokkr-
ir þeirra voru saumaðir fanga
marki. Þau voru klædd sínum
beztu fötum og vissu töluvert af
sér. Litlu telpurnar voru sér í hóp,
í eins konar þéttri og umsetinni
fylkingu, og manni datt ósjálfrátt
í hug slaufur í hári og gljáskór og
hægt glamur á slaghörpu. Allt
þetta rifjaðist upp fyrir mér: þau
höfðu öll verið í danstímum, alveg
eins og ég hafði eitt sinn verið, í
litlu íerhyrntu húsi á miðri hæð-
inni — það lá afleggjari að húsinu
og beggja vegna óxu sígrænir runn-
ar. Og nú óskaði ég þess meira en
nokkru sinni fyrr, að Lóla væri
ekki með mér, og hún sómdi sér
þarna enn síður, er mér var hugsað
til þess, „að eitthvað vantaði á
myndina". Og ég fann til einhvers
logandi sársauka um hjartaræturn-
ar.
Við drukkum nokkur glös af
viskíblöndu á barnum, en það var
enn hálftími, þangað til við feng-
um kvöldverðinn framreiddan.
„Þig langar ekki til að eigra hér
um þorpið. Ef Jjér er sama, þá æila
ég að skreppa út í tíu mínútur og
líta á stað, sem ég þekki.“ Henni
var sama. Það var maður þarna á
barnum, sennilega skólakennari úr
Jtorpinu, sem beinlínis þreyði að
bjóða henni snafs; ég sá, hve hann
blóðöfundaði mig, vesalings mað-
urinn, af því, að koma með hana
hingað úr borginni til jaess eins að
vera með henni um nótt.
Ég gekk upp hæðardragið.
Fremstu húsin voru öll ný. Mér
liugnaði þau ekki. Þau byrgðu fyr-
ir ýmislegt, sem ég hefði munað
eftir, eins og akra og skógargötur.
Þetta minnti á landabréf, sem hef-
ir velkzt til og blotnað í vasanum,
svo að það hefir límzt saman á
köflum; og þegar þú opnar það,
vantar á það heila bletti. En þarna
GRAHAM GREENE (f. 1904) þykir frumlegur og
ferskur skáldsagnahöfundur og fer hróður hans sí-
vaxandi í enskum bókmenntum. Hann stundaði há-
skólanám í Öxnafurðu, var blaðamaður við „The
Times“ 1926—30 og ritaði kvikmyndagagnrýni í „The
Spectator 1935—39. Fyrsta skáldsaga hans, „The Man
Within“, kom út 1929. Hefir hún nýlega birzt á ís-
lenzku, útgefin af Helgafelli og íslenzkuð af Siglaugi
Brynleifssyni, bókaverði á Akureyri. Mikilfenglegustu
skáldsögur Greenes eru „The Power and the Glory“ og
„Brighton Rock“. Hefir sú síðarnefnda verið kvik-
mynduð ásamt „The Man Within“.
Greene er kaþólskur, en stíll hans þykir bera mik-
inn keim af róttækum hugsjónum vinstri sinnaðra rit-
höfunda Breta, hinnar svonefndu „The Left Wing
Group“. Enskur bókmenntagagnrýnir merkur, John
Pudney, hefir sagt, að Greene sé einhver hárfínasti
og hugvitsamasti rithöfundur, sem nú er uppi.
í greininni um enskar bókmenntir í fyrsta hefti
þessa tímarits er þessa höfundar getið ítaiíega.
12
LÍF og LIST