Líf og list - 01.08.1950, Side 13

uppi á miðju hæðardraginu stóð
sjálft húsið enn, og þarna var sami
afleggjarinn — og, ef til vill, sama
gamla konan að kenna dans. í þá
daga hefir hún alls ekki verið
meira en þrjátíu og fimm ára, en
börn ýkja alltaf um aldur. Mér
fanhst ég jafnvel heyra óminn af
slaghörpunni. Hún hélt sér sjálf-
sagt við gamla vanann. Börn innan
8 ára aldurs 6—7 síðdegis, börn á
aldrinum 8—13 ára 7—8 síðdegis.
Ég opnaði garðshliðið og gekk
spölkorn áleiðis. Ég fór að reyna
að rifja upp.
Ekki veit ég, hvað dró það fram
1 huga minn. Ég býst við, að það
hafi aðeins verið haustið, þessi
Éuldi og hrímgrá laufin á trjánum
— öllu heldur en slagharpan, sem
leikið hafði alls konar lög í þá
daga. Ég mundi nú eftir litlu telp-
unni eins vel og menn geta munað
eftir einhverju, án þess að hafa
Ijósmynd við höndina til að styðj-
ast við. Hún var ári eldri en ég —
hún hefir hlotið að vera fullra átta
^ea gömul. Ég elskaði hana ákaft,
svo ákaft hefi ég aldrei elskað
neinn, hvorki fyrr né síðar, að ég
^tla. Minnsta kosti hefir mér aldrei
°rðið það á að skopast að barna-
ást. Hún hefir óhjákvæmilega í för
með sér hræðilegan viðskilnað,
Vegna þess að þar getur aldrei orð-
tð nein fullnæging. Auðvitað segir
maður uppspunnar sögur um hús
1 björtu báli, sögur um stríð og á-
rásir, sem sanna hugrekki manns í
augum hennar, en aldrei sögur um
giftingu. Maður veit, að þvílíkt og
þetta getur gerzt, án þess að vera
sagt það, en vitneskjan um slíkt
þarf ekki að valda því, að maður
Þjáist minna. Ég minnist allra
leikjanna í afmælisveizlunum, þeg-
ar bundið var fyrir augun á mér,
°S ég vonaði árangurslaust að
grípa hana, svo að ég gæti haft það
að afsökun að snerta og halda utan
um hana, en ég náði henni aldrei;
hún gat alltaf skotizt úr vegi mín-
um.
En einu sinni í viku, tvo vetur
samfleytt, fékk ég tækifærið: ég
dansaði við hana! Það bætti ekki
úr skák (það sleit í sundur einu
tengsl okkar) þegar hún sagði mér
eitt sinn í lok síðustu danstíma
vetrarins, að hún myndi flytjast
upp í eldri deild árið eftir. Henni
leizt vel á mig líka, ég vissi það, en
við gátum hvorugt látið tilfinning-
ar okkar uppi. Ég fór til hennar
alltaf, þegar hún átti afmæli, og
liún kom alltaf í mitt afmæli, en
það gerðist ekki einu sinni svo
mikið, að við hlypum saman heim
að loknum danstimunum. Það
myndi okkur hafa virzt skrýtið; ég
býst ekki við, að það hafi nokkru
sinni flögrað að okkur. Ég varð að
gera svo vel að slást í hóp með há-
værum og glettnum félögum mín-
um af karlkyninu, og hún varð eitt
af hinu umsetna pískrandi hneyksl-
aða kyni, sem við reyndum að
hrinda niður liæðina. ...
Ég var farinn að skjálfa af hrolli
þarna í kvöldmóðunni og bretti
upp kápukragann. Það var verið
að leika lag úr gamalli revíu á
slaghörpuna. Þetta virtist vera orð-
inn drjúgur vegarspottiogfinnaað-
eins Lólu á leiðarendanum. Það er
eitthvað í sakleysi, sem aldrei er
hægt að auðmýkja sig fyrir að tapa
fyrir fullt og allt. Þegar ég er nú í
einhverjum vandræðum eða sorg
út af stúlku, geri ég mér lítið fyrir
og kaupi aðra. En þá — þá var hið
bezta, sem ég gat hugsað mér, að
skrifa einhver innileg ástarorð og
lauma þeim síðan í holu ( það var
hreinasta snilld, hve ég fór nú að
muna allt) á trjéverki garðhliðsins,
og ég var þá viss um, að hún myndi
fyrr eða seinna stinga þar inn
fingrinum og finna ástarkveðjuna.
Mig fór að langa til að vita, hvern-
ig sú ástarkveðja hefði verið. Ég
hugsaði með sjálfum mér, að í þá
. . . og finna aðcins Lólu ó
lcidorcndanum
daga liefði maður ekki getað tjáð
mikið, en þó að tjáningin hefði
verið ófullkomin, þá hefði sársauk-
inn ekki endilega þurft að vera
minni þó en ég stundum þjáist af
nú. Ég mundi, hvernig ég hafði
dögum saman þreifað í holunni og
alltaf fundið þar miðann. En um
þetta leyti hættu danstímarnir.
Sennilega hefi ég alveg verið bú-
inn að gleyma þessu veturinn eftir.
Um leið og ég gekk út úr hlið-
inu.grennslaðist ég eftir því, hvort
holan væri þarna enn. Hún var
þarna. Ég stakk fingrinum inn í
hana, og þarna var miðinn enn í
öruggu skjóli fyrir árstíðum og ára-
skiptum. Ég dró hann út og opn-
aði hann. Síðan kveikti ég á eld-
spýtu, sem varpaði ofurlitlum ljós
bjarma og hita í myrkrinu og þok-
unni. Mig hryllti við að sjá þar í
Ijósglætunni ruddalega saurlífis-
mynd. Það var ekki um að villastl
Þarna undir þessari barnalegu og
ílausturslegu teikningu af manni
og konu voru stafirnir mínir. En
þetta vakti færri minningar en
móðan af andardrætti barnanna í
frostinu, línpokarnir, röku lauf-
blöðin á trjánum eða sandhaugur-
inn við áveituskurðinn. Ég kann-
aðist alls ekki við myndina. Hún
hefði vel getað verið teiknuð á sal-
ernisvegg af einhverjum klúrum
náunga, sem enginn þekkti. Allt,.
LÍF og LIST
1*