Líf og list - 01.10.1950, Blaðsíða 4

máli, cn liann var svo sem nógu
góður, siðspilltur og angurvær smá-
borgari. Hann orti allra manna
bczt um ketti, það má liann eiga.
— Og nú er hann löngu dauður,
sem betur fer.
— Telur þú, að ljóðagerð þín
og þinna líka vcrði farsæl í land-
inu, nái til fólksins?
— Já, vel á minnzt, fólkið, hvað
er það? Það er alltaf verið að tala
við mig um eitthvað, sem kallað
er fólk, og mér er ekki ennþá full-
komlega ljóst, hvað átt er við.
Stundum held ég, að það sé
kannske vinur minn Dósóþeus
Tímóteusson eða eitthvað svoleið-
is, en það er víst ekki rétt. í minni
sveit var þó nokkur slæðingur
af huldufólki, en nú heyri ég sagt,
að það hafi allt saman verið til-
búningur og vitleysa. Nei, við ná-
um víst aldreá til „fólksins."
— Á lorm hins svokallaða atóm-
kveðskapar eitthvað skylt við ab-
straktiorm í málaralist?
— Nei, það held ég ekki. Þetta
svokallaða nýtízku ljóðíorm virðist
einna helzt eiga rætur sína í súrr-
ealismanum, hvort sem skáldin
sjálf vilja viðurkenna það eða
ekki.
— Heldurðu, að Ijóðagerð með
hinu nýja formi lifi?
— Já, Jiað held ég geti verið, —
að minnsta kosti Jiangað til eitt-
hvað annað og betra tckur við.
Hið hefðbundna ljóðform er nú
loksins dautt. Það er víst öllum
Ijóst, jafnvel „Jajóðskáldunum"
okkar. Tilraunir ungu skáldanna
eru að sjálfsögðu ófullkomnar og
oftlega misheppnaðar, en ég held
þó að Jiær beinist í rétta átt, eða
öllu heldur þá einu átt, sem um er
að ræða.
— Er ekki hætt við, að farið sé
á mis við boðskap (móral) í ný-
kveðskap?
— Það er ekki gott að segja, en
það er líklega ómóralskt í eðli
sínu, að yrkja mjög vel. Hugsaðu
Jaér Byron og Verlain — J^að er
meira að segja ómóralskt að kasta
kúlu yfir 16 metra, aftur á móti
hefur mér ævinlega fundizt Davíð
frá Fagraskógi móralskt skáld.
— Heíirðu trú á sumum atóm-
skáldum okkar?
— Eins og sakir standa virðist
Hannes Sigfússon efnilegastur
hinna yngri manna.
— En Thór Vilhjálmsson?
— Það veit ég ekki, en það er
gaman að Thorsættin skuli vera
íarin að yrkja.
— Hefirðu ekki kynnt þér ensku
atómskáldin svokölluðu?
— Ég hefi drukkið bjór með
Dylan Thomas og MacNeice, þeir
eru ekki hættulegir lengur.
— Helirðu lesið Eliot eitthvað?
— Eliot, æ já, nú er ég orðinn
þreyttur á honum, Jjegar allt kem-
ur til alls er hann bara leiðinlegur
kristinn hundur. Samt sem áður
held ég, að hann sé mikið skáld,
og kvæði hans „The Waste Land“
er í raun og veru guðspjall 20.
aldarinnar, en J>að er líka ort hér
um bil 30 árum áður en Jjeir
veittu honum Order of Merit og
Nóbelsverðlaunin.
— En hvernig lízt Joér á Ezra
Pound?
— Hann er sennilega mesta
skáld okkar tíma. Eliot, Heming-
way, Joyce og jainvel Yeats gamli
eru lærisveinar hans.
— Það er kvartað undan mikl-
um öldudal hér og annars staðar
í heiminum um Jæssar mundir.
Finnst Jjér list samtímans vera í
öldudal?
— Það er erfitt að dæma um
sína eigin samtíð. Skáldskapur og
listir virðast J^urfa nokkra tíman-
lega fjarlægð til Jtess að sanna
eða afsanna gildi sitt. Stundum,
þegar maður er á sjó í vonduveðri,
finnst manni skipið alltaf vera á
leiðinni niður í öldudalinn, livað
sem það á að þýða. Þessi mein-
lausa skynvilla á sér ef til vill hlið-
stæður á öðrum sviðum.
— Er bókmenntagagnrýni rit-
höfunda okkar í Alþýðublaðinu
og Morgunblaðinu eins ábótavant
og sumir vilja vera láta?
— Það er gaman að henni og
hún er ekki eins vitlaus og margur
hyggur. Hániarkið er gagnrýnand-
inn sjálfur og verk hans, Þeir, sem v
ekki komast yfir, verða hólpnir.
— Svo að við víkjum okkur í
annað Viðeyjarklaustur — hvenær
fannstu til þessarar bókasöfnunar-
náttúru þinnar?
— Ég held, að það hafi verið í
vetur sem leið.
— Hvernig lýsir sú náttúra sér?
— Það á eiginlega ekkert skylt
við náttúru. Fyrir ári keypti ég
mér ofstóran bókaskáp. Mér fannst
ég endilega verða að fylla hann
með einhverju. Og nú er hann orð-
inn oflítill — helvítið að tarna!
Köttur skáldsins.
— Hvernig áskotnaðist þér kött-
urinn?
— Ég vann liann í spilum af
Hjörlcifi Elfassyni suður í Hafn-
arfirði síðastliðið vor.
— Hvað heitir kötturinn?
Þetta er læða og hún hét upp-
haflega Búkolla, síðan Tvíbaka,
svo var hún allt í einu farin að
heita Þorbjörg, og nú veit enginn
hennar rétta nafn með vissu. Hún
er nú trúlofuð sæmilega stöndug-
um fressketti, hér í nágrenninu,
hvað lengi sem það varir. Hún
er dálítið forfrömuð, til dæmis
hefir hún borðað miðdag niður
á Hótel Borg og ennfremur var
einu sinni minnzt á hana á Þjóð-
varnarfélagsfundi, en ekki veit ég
hvort Jjað var frekar til lofs eða
lasts.
o Oo
4
LÍF og LIST