Líf og list - 01.10.1950, Síða 6

MORÐINGJARNIR
SMÁSAGA eftir
Ernest Hemingway
Dyrnar á veitingastofu Henrys
opnuðust, og tveir náungar gengu
inn. Þeir settust við afgreiðslu-
borðið.
— Hvað er það fyrir ykkur?
spurði Georg.
— Ég veit ekki, sagði annar
þeirra. — Hvað langar þig til að
éta, Al?
— Ég veit ekki, sagði Al. — Ég
veit ekki, hvað mig langar til að
éta.
Úti var farið að'skyggja. Það var
kveikt á götuljósinu fyrir utan
gluggann. Mennirnir tveir við
borðið lásu matseðilinn. Nick
Adams virti }rá fyrir sér frá hinum
enda borðsins. Hann hafði verið
að tala við Georg, þegar þeir
komu inn.
— Ég ætla að fá mér steikt svíns-
kjöt með eplasósu og jarðepla-
stöppu, sagði sá náunganna, sem
fyrr hafði orðið.
— Það er ekki til ennþá.
— Hvers vegna í djöflinum set-
urðu þetta á matseðilinn?
— Þetta er kvöldverðurinn,
sagði Georg. — Þú getur fengið
þetta klukkan sex.
Georg leit á klukkuna á veggn-
um fyrir aftan afgreiðsluborðið.
— Klukkan er fimm núna.
— Samkvæmt klukkunni þarna
er hún tuttugu minútur gengin í
sex, sagði annar.
— Klukkan á veggnum er tutt-
ugu mínútum of fljót.
— Ó, fari klukkan til hclvítis!
sagði sá fyrsti. — Hvað cr að éta
hjá þér?
— Ég get látið ykkur fá alls kyns
samlokur, sagði Georg. — Þið get-
ið fengið reykt svínslæri með eggj-
um, svínaflesk með eggjum, eða
smásteik.
— Láttu mig fá kjúklingabollur
með grænum baunum og rjóma-
sósu og jarðeplastöppu.
— Það er í kvölclverðinn.
— Allt, sem við viljum fá, er í
kvöldverðinn, ha? Þú sérð um það.
— Ég get látið ykkur fá reykt
svínslæri mcð eggjum, svínaflesk
með eggjum, lifur —.
— Ég ætla að fá svínslæri með
eggjum, sagði náunginn, sem hét
Al. Hann var nteð harðkúluhatt
og klæddur svörtum, tvíhnepptum
frakka. Andlitið var lítið og fölt
og varirnar samanherptar. Hann
var með hanzka og með silkiklút
um hálsinn.
— Láttu mig fá svínaflesk með
eggjum, sagði hinn náunginn.
Hann var á stærð við Al. Andlit-
in voru ólík, en þeir voru klæddir
eins og tvíburar. Báðir í alltof
þröngum frökkum. Þeir sátu og
studdust við olnbogana fram á
borðið.
— Nokkuð að drekka? spurði
Al.
— Engifersöl, kóla og límonaði,
sagði Georg.
— Ég á við áttu nokkuð til að
clrekka?
— Bara það, sem ég taldi upp.
— Þetta er æðisgengin borg,
sagði hinn náunginn. — Hvað
heitir hún?
— Summit.
— Nokkurn tíman heyrt hennar
getið? spurði A1 vin sinn.
— Nei, sagði vinurinn.
— Hvað gera menn hér á kvöld-
in? spurði Al.
— Þeir borða kvöldverðinn,
sagði vinur hans. — Þeir koma all-
ir hingað til að borða hina miklu
kvöldmáitíð.
— Laukrétt, sagði Georg.
— Svo að þú heldur, að það sé
rétt, spurði A1 Georg.
— Vitaskuld.
— Þú ert snillingur, ekki svo?
— Vitaskuld, sagði Georg.
— Einmitt það, karlinn, það
ertu bara hreint ekki, skal ég segja
þér, sagði hinn pjakkurinn. — Er
hann það, Al?
— Hann er eitthvað bilaður,
sagði Al. Hann sneri sér að Nick.
— Hvað heitir þú nú?
— Adams.
— Annar snillingur, sagði AI. —
Er hann ekki snillingur Max?
— Borgin er full af snillingum,
sagði Max.
Georg sétti tvær skálar, aðra
með svínslæri og eggjum, hina
með fleski og eggjum, á borðið.
Hann setti niður við hliðina á
þeim tvo diska af jarðeplastöppu
og lokaði lúkugatinu að eldhúsinu.
— Hvort er þitt? spurði hann
Al.
— Manstu það ekki?
— Svínslæri og egg.
— Alltaf sami snillingurinn,
sagði Max. Hann hallaði sér á-
fram og tók við svínslærinu
með eggjum. Báðir mennirnir átu
með hanzkana á höndunum.
Georg horfði á þá éta.
— Hvað ertu að glápa á? spurði
Max og leit á Georg.
— Ekkert.
— Því lýgurðu, helvítis beinið
þitt. Þú varst að glápa á mig.
— Kannske hefir strákskinnið
haldið, að þetta væri fyndið, Max,
sagði Al.
Georg hló.
— Þú mátt ekki hlæja, sagði
LÍF og LIST
C