Birtingur - 01.09.1954, Blaðsíða 8

stöðuatriðin, starfserai vélarinnar. Vélin geng-
ur fyrir olíu, vatni og bensíni. Olía og vatn
ráða hitastigi vélarinnar, en bensínið er afl-
vakinn, sem springur með miklum þrýstingi í
holruminu þegar stimpillinn er í toppstöðu og
neisti hefur kviknað milli jákvæðs og neikvæðs
póls við neðrihluta kertisins. Kanntu þetta?
— Já, hvíslaði hún.
— Lof mér að heyra.
— ... með miklum þrýstingi í holrúminu
þegar stimpillinn er í toppstöðu og neisti hefur
kviknað milli jákvæðs og neikvæðs. póls við
neðrihluta kertisins.
— Gott, þú ert yndislegur nemandi. Komdu
nær, og haltu hérna. Við skulum byrja nú þeg-
ar.
Hann sá hvítar, grannar hendur hennar á
svörtu stýrinu; hann hélt laust utan um hana
undir kápunni svo hún yrði öruggari, fyndi
leiðsögn hans í mjúkri snertingu.
— Þú mátt gera það . ..
— Ha, hvað? greip hann fram í, og rödd
hans var dálítið óstyrk og loðin.
Gtómljóð úi föiblíuittoil
Ritstjóri Birtings hefur lesið ljóðbrotið á
næstu síðu að framan fyrir 10 manns af ýmsum
stéttum og stigum og spurt: Telur þú þetta
atómljóð eða ekki? Einn þekkti ljóðið áður,
einn sagðist engan greinarmun gera á atóm-
ljóðum og öðrum ljóðum, einn hafði grun um
að verið væri að ginna sig í gildru og vék sér
undan að svara, hinir sjö svöruðu umsvifa-
laust: atóm. — Því næst var spurt: Hver held-
ur þú, að sé höfundur Ijóðsins, ef þér er sagt,
að upphafsstafir hans eru S. D.? Einn svaraði
rétt, einn vék sér undan að svara, allir hinir
svöruðu: Sigfús Daðason.
Þetta er brot úr Ljóðaljóðunum eftir Salómó
Davíðsson, ísraelskonung.
Hvað segir séra Ingimar? Útlenzkur fjandi,
kannski?
— Kenna akstur? spurði hún.
— Ha, já, já, laug hann. Og hann skildi ekk-
ert í, af hverju hann fór að ljúga um svo auð-
virðilegt atriði sem þetta.
— Og svo, sagði hann og leit snöggt á fölan
vanga hennar og beint nef. — Svo er það
hnappurinn þarna niðri . .. niðri í gólff j ölinni,
— ég kalla það reyndar skemilinn, það er svo
heimilislegt. Ef maður þrýstir á hnappinn,
heyrist mjúkt hljóð líkt og eithvað slitni, — og
það gerist í raun og veru, þegar rofinn er
straumurinn milli ljósanna, þeirra háu og lágu.
Sjáðu. Hann þrýsti á hnappinn í gólfinu.
— Er það svona auðvelt? spurði hún undr-
andi.
Á leiðinni upp tröppurnar að íbúð hans hélt
hann kennslunni áfram, og í því hann opnaði
dyrnar, sagði hann:
— En háuljósin blinda og eru hættuleg á
dimmum vegi, hættuleg þeim, sem mætir
manni.
— Nú er það, sagði hún, og leit undrandi í
kringum sig í íbúð hans.
Á vegg gengt rennihurð var mynd af Kristi
máluð á silki. Meðan hún horfði á myndina,
varð hún óróleg, neri saman höndum eins og
henni væri kalt.
— Hver hefur gert hana? spurði hún og leit
hvasst á hann.
— Ég keypti hana í Englandi, þetta er gam-
alt og líklega stæling.
Henni varð sýnilega rórra. Hann kom með
sítrónvatn og kökur á fati. Á meðan hann lagði
á borðið hinum megin við rennihurðina, virti
hún fyrir sér skrautritaða áletrun í svartri um-
gerð. Hún las:
— Þar, sem góðir menn fara, eru Guðs vegir.
Hún byrjaði að ganga um gólfið, starði fram
undan sér eins og hún væri að rifja eitthvað
upp, leit í kringum sig eins og hún væri hrædd,
nam staðar fyrir framan áletrunina og sagði:
— Ég hef heyrt þetta áður, einhverntíma í
myrkri, — hver sagði það?
— Já, alveg rétt, Björnson sagði það. En
gjörðu svo vel og seztu.
44
BIRTINGUR