Birtingur - 01.12.1954, Page 5
INDRIÐI G. ÞORSTEINSSON:
A RAUÐU LJOSI
Það snjóaði upp úr hádegi. Undir kvöld
skein föl sól á hvítum þökum. Snemma nætur
rigndi og snjórinn var horfinn upp úr mið-
nætti.
Yfir Laugaveg bar dapra birtu götuljósa, er
skinu örföl við gljáðu malbikinu. Nóttin var
köld og regnið þyrlaðist í æsisveipum fyrir
horn húsanna undan snörpum vindi af Faxa-
flóa.
í þann mund að klukka Dómkirkjunnar sló
þrjú, kom maður í brúnum frakka fyrir horn-
ið hjá Markaðinuin á mótum Laugavegar og
Snorrabrautar og spretti fingrum lil þeldökkr-
ar konu, er var máluð bláum og dimmgulum
litum, sem gerðu hana kaldlega og skeggjaða
innan um dökkt krep og rautt pluss á slám og
ásum i breiðri kistu gluggans.
Er hann hafði sprett fingrum framan í
myndina og glott við henni, eins og blautur
maður glottir, þegar vætan hýrgar hverja
grettu og gerir himneskt bros úr pírðum aug-
um, hélt hann áfram niður götuna, hnakka-
kertur og gleiðgengur og reikull; allt í senn og
horfandi hátt og óskeikullega og með storm í
blautu hári.
Flann stanzaði snögglega og það lak á hann
úr þakskeggi. Hann sinnti því ekki, svo blaut-
ur sem hann var og svo hlustandi sem hann
var. Það gladdi hann mikillega að heyra það;
fyrst í kringum hjartað, síðan hann allan. Það
barst til hans ósegjanlegt, hlýtt og markráð-
ugt.
Það var eins og hann fyndi þef veizlunnar í
vitum sér, reykþrunginn, blandaðan eim af
ákavíli og Eue de Colongne og Savon de Paris
og ilmvatni úr hvítum glösum, er konur báru
á bak við eyrun og á hálsinn og alls staðar.
Hann heyrði að það var sungið. Og upp úr
söngnum skar sig titrandi rödd, eins og barki
konunnar væri strokinn þumalfingri og vísi-
fingri annarrar handar. — Ekki á hann Grím-
ur gott, að gifta sig. Að gifta sig í þessu.
Það varð þögn eftir sönginn, svo var hlegið.
Það var kona sem hló. Hlátur hennar var sér-
kennilegur; bjartur og með skæran hljóm og
eggjandi; líkt og hann einn byði honum að
gera það, sem hann hafði ekki hugsað um á
þessari nóttu, né hugsað um, síðan hann byrj-
aði túrinn.
Hann leit uppfyrir sig og sá ljós í þremur
gluggum á annarri hæð hússins. Einn glugginn
var opinn.
í því kom breiður kvenmannsrass út í opna
^luggann, síðan baklínan öll með gúlum undan
höndum. Konan lagði rauðan og þykkan oln-
bogann á krókjárnið, sem hélt glugganum úti.
Hann horfði á ferlíkið og kallaði.
Ferlíkið sneri höfðinu og leit yfir olnbogann
á krókjárninu og rýndi út. Hann færði sig
lengra út á gangstéltina, svo hún sæi hann.
— Nei, halló manni, sagði konan, þegar hún
sá hann og hann heyrði að þetta var ekki rödd-
in, áem hafði sungið um Grím, né að honum
dytti í hug að þessi kona gæti hlegið.
— Alll í ganni, sagði konan.
— Bö, sagði hann.
— Hvað ertu að gera?
— Litli kall er á fylliríi, sagði hann.
Höfuð ferlíkisins hvarf úr glugganum og
konan sagði inn í húsið.
— Litli kall er á fylliríi.
— Segðu honum að stóri kall sé líka á fylli-
ríi, var sagt inni í húsinu.
— Rektu hann burt, kona, sagði önnur rödd.
69
BIRTINGUR