Birtingur - 01.06.1957, Blaðsíða 4

og ekkert, en talsverðar f jallslægjur. Þar var
ævinlega tvíbýli, enda örðugt og áhættusamt
fyrir eina f jölskyldu að búa svo f jarri manna-
byggð.
— Þið eruð komin þrjú skáld þarna af svo
til sömu slóðum: Stefán frá Hvítadal, Steinn
og þú. Er það að þakka bókmenntalegu and-
rúmslofti í Dölum heldurðu, eða?
— Nei, ég lifði að minnsta kosti i fullkom-
inni einangrun í æsku — fjarri öllum bók-
menntahræringum. Og þó: þær voru þarna
eins og víðar þessar ljóðelsku konur sem hafði
alla ævina hungrað og þyrst í skáldskap,
komizt einhverntíma yfir eina eða tvær bæk-
ur og lært þær spjaldanna á milli. Móðir mín
kunni til dæmis Snót. Ein sambýliskona okk-
ar var ekki síður ljóðelsk — og hún átti eina
kvæðabók: Ijóðmæli Kristjáns fjallaskálds.
Sú bók, ásamt skáldskap Hallgríms Péturs-
sonar og því sem konurnar kunnu, var fyrsti
ljóðskóli minn í bernsku. enda var ég bölsýnt
skáld í þann tíð. Svo var eitthvað til af rím-
mn sem stundum voru kveðnar á vökunni.
Ég man alltaf svipinn sem kom á þessar kon-
ur þegar þær höfðu yfir kvæði — það var
einhver upphafinn sælusvipur sem engin fá-
tækt gat unnið bug á og hlaut að vekja hjá
manni lotningu fyrir ljóðagerð.
— Og kannski löngun til að reyna sjálfur?
— Ja, það eitt er víst að ég hef sett saman
vísur jafn lengi og ég man eftir mér. Þegar
ég var strákur hvarflaði aldrei að mér neinn
efi um að ég væri fæddur skáld. Efasemdirn-
ar komu ekki fyrr en seinna.
— 1 hvemig jarðveg féllu slíkir órar upp
til heiða í Dölum fyrir hálfri öld?
— Eins og þú getur nærri voru móðir mín
og sambýliskona okkar óbrigðulir vemdarar
á því sviði, og maður hinnar síðarnefndu,
sem fór víða, hélt skáldskap mínum einnig
mjög á loft. Hann átti son, jafnaldra minn,
sem var mjög skurðhagur og smíðaði meðal
annars hesta sem fóm á mismunandi gangi.
Ég var aftur mjög hneigður fyrir allskonar
krot og skrautstafagerð og skrifaði mikið á
barnsaldri eða öllu heldur prentaði: ritaði
kvæði mín með prentstöfum í smákver. Með
þessar gersemar okkar félaga fór svo sam-
býlismaðurinn út um borg og bý og við urð-
um báðir frægir menn. Einu sinni gaf ég
meira að segja út prentað blað sem hét
Fjallakóngur og var ritað í anda Jóns Ólafs-
sonar og Bjarna frá Vogi. En náttúrlega
þótti sumum búhöldum ég ekki sérlega efni-
legur dáti.
— Þú ortir einu sinni mikið kvæði sem
mér hefur alltaf þótt merkilegt verk: Karl
faðir minn. Er þar dregin nokkurnveginn
raunsönn mynd, eða ber að líta á flokkinn
sem hetjukvæði um einyrkjabóndann ?
— Hvorttveggja.
— Mig minnir að Jónas frá Hriflu kallaði
þig föðurníðing fyrir kvæðið. En faðir þinn?
— Faðir minn minntist aldrei á það hvort
sér hefði líkað kvæðið betur eða verr, en það
eitt er víst að aldrei var kærara með okkur
en eftir það, og ég hygg að mínir nánustu
hafi fullkomlega 'skilið tilgang minn. Hins-
vegar þóttust ýmsir þurfa að taka upp þykkj-
una fyrir hann — jafnvel sumir sem ekki
höfðu látið hag hans sig miklu skipta að
öðru leyti.
— Trúarandinn í fyrstu ljóðum þínum —
er hann heimanfylgja ?
— Móðir mín var einlæg trúkona og guð
var sjálfsagður hátíðagestur þama í heið-
inni, enda örðugt að aðgreina skáldagrillur
og trúargrillur. Ég reis þó snemma gegn
2