Húsfreyjan - 01.01.1963, Blaðsíða 15

Eftir Charles Gross
Fyrir mörgum árum var ég lögreglu-
maður í Rhodesíu í Suður-Afríku. Þá
var ég eitt sinn sendur út af örkinni til
þess að taka fastan Hollending, sem
sakaður var um margs konar misferli.
Þegar ég kom inn í kofa hans, þá lá
hann í rúminu. Ég greip í öxl hans og
var við öllu búinn, því illt orð fór af
honum. Ótti minn reyndist ástæðulaus,
maðurinn var dáinn.
Þar sem ég stóð og starði á hann,
marraði í gólffjöl fyrir aftan mig. Ég
snérist á hæli með byssu á lofti.
Undir slitnum ábreiðugarmi störðu
tvö móbrún, angurvær augu á mig.
Þannig hitti ég Solo í fyrsta sinn og þar
hófst vinátta, sem varð mér mikils
virði.
Solo var api — simpansi — um
tveggja ára gamall. Hann var auðsjáan-
lega undrandi á því, hve hægt húsbóndi
hans hafði um sig, fór til hans og snart
gætilega við honum og gaf um leið frá
sér sönglandi hljóð.
Fyrsta embættisskylda mín var að
komast í síma, gefa skýrslu og sjá um
að læknir framkvæmdi líkskoðun. Ég
batt aftur kofadyrnar utanfrá og ætlaði
að fara að sveifla mér á bak hesti mín-
um, þegar ég heyrði, að barið var á
gluggann. Ég leit við. Litli apinn stóð
þarna og hélt á tómum diskinum sín-
um. Ég snéri við, leitaði í flýti og fann
brauð og mjólkurdós.
Gleðidans Solo tók af allan vafa,
þetta var matur að hans skapi. Meira
að segja opnaði hann borðskúffuna,
náði í hníf og rétti mér, svo að ég gæti
skorið brauðið í sundur. Ég útbjó brauð-
ið og mjólkina á diskinn. Hann þakk-
aði mér með handabandi, lét diskinn á
kassa, studdi hönd undir vanga og fór
að borða. Hann líktist litlu gamalmenni
við smáborð og virtist þungt hugsi.
Ég yfirgaf hann, fór í símann, en
snéri aftur eins fljótt og ég gat. Þegar
ég var búinn að skrifa upp eigur hins
framliðna, tók ég stól og fór með út fyr-
ir dyrnar og settist á móti sólu. Solo
elti mig, studdi lúkunum á hné mitt og
starði á andlit mitt þessum raunmæddu
augum. Þannig horfðum við drjúga
stund hvor á annan og ég held, að hann
hafi skynjað hlýhug minn. Hann klifr-
aði upp á hné mitt, tók um hálsinn á
mér með annarri framloppunni, en með
hinni tók hann í hönd mína, nartaði
svolítið í fingur mína og sýndi mér þar
með það fyllsta trúnaðartraust, sem api
kann að tjá.
Þegar læknirinn var kominn og verki
okkar lokið, snéri ég að apanum. „Viltu
koma?“ spurði ég. Hann svipaðist um í
mannauðum kofanum, fór að bólinu
sinu í horninu og greip ábreiðuna sína.
Þá var hann ferðbúinn.
Hann teygði sig upp í ístaðið mitt,
sveiflaði sér upp á skótána mína og það-
an á bak fyrir aftan mig. Þannig ferð-
uðumst við saman næstu þrjú árin.
Solo hafði ekki einasta hermigáfu,
hann gat hugsað rökrétt. Ef hann skildi
ekki eitthvað í fyrstu, velti hann því
fyrir sér, hrukkaði ennið, nuddaði hök-
HÓSPRBYJAN
15