Eining - 01.12.1957, Blaðsíða 4

4
EI NING
Fimmtíu manna íörin til Machinac
og siðbótarþingið þar
Skyldi íslenzka ríkisstjórnin harma
það eða henda gaman að slíku, ef eitt-
hvað gerðist hér á landi svipað því, er
átti sér stað í Oslo, þegar MRA-siðbót-
arhreyfingin hóf innreið sína þar? Á ör-
fáum dögum eða vikum skiluðu menn í
Noregi 6 milljónum norskra króna í
rikiskassann og sögðust vera að bæta
fyrir skattsvik sín.
Skiljanlegt er það, að menn sem ekk-
ert siðalögmál eiga, kunni að henda
gaman að mönnum er taka upp á þeirri
sérvizku að reyna að lifa réttlátu lífi,
bæði innan ramma fjölskyldunnar, í
félagslífinu og þjóðfélaginu. En það er
enginn hægðarleikur að lifa strangheið-
arlegu lífi í nútíma þjóðfélagi, þar sem
lög} eru samin þannig, að löggjafinn
gerir ráð fyrir, að þau séu fótum troð-
in að einhverju leyti.
Þá er og skiljanlegt, að stefnur, sem
ríkja vilja yfir þjóðunum með harð-
stjórn, reyni að gera hlægilegar siðbót-
arhreyfingar, sem kunna að vera þeim
skæðir keppinautar. En sá hlær bezt,
er síðast hlær. Hinir hógværli ákulu
erfa landið, kennir htið guíðinnblásna
orð. Þegar allir hrokagikkir, sem ætlað
hafa með sverð í hönd að leggja undir
sig heiminn, eru grafnir og gleymdir,
munu ,,hinir hógværu“ búa öruggir í
landinu.
,,Vei yður, ef allir tala vel um yður“,
sagði Kristur við lærisveina sína. Engin
siðbótarhreyfing getur komizt hjá því
að vekja andstöðu. Sóttkveikjur og sjúk-
dómar Iáta oftast treglega undan lækn-
ingunni
Með þetta í huga, vil eg nú gera ofur-
Iitla grein fyrir þinginu á Machinaceyju
og för okkar Islendinganna þangað. Eg
hef beðið með þetta, þar til hinir yngri
menn í hópnum voru búnir að taka til
máls í blöðunum um þingið. Og nú
þakka eg þeim fyrir greinar þeirra og
alla ánægjulega samveru á ferðalaginu.
Ekki bar á öðru en að ungir og aldraðir
væru þar í ákjósanlegu samlyndi.
Móttökurnar vestra.
Eftir farsæla för um loftvegu háa
lenti farskjóti okkar á meginlandinu
skammt frá eyjunni Machinac (frb.
Makkinó). Stutt var á ferju yfir til eyjar-
innar, og þægilegt var að stíga fæti á
land, því að þar voru engir bílar á göt-
um og leiðin örstutt að þingstaðnum.
Við vorum leidd í mikil salarkynni og
þar angaði blessaður viðarilmur, er inn-
fyrir dyrustafi var komið. Hagar og dug-
legar hendur höfðu tekið stórviðu úr
skóginum og reist þarna mikla borðsali,
er rúma á annað þúsund manns, og
þarna eru raftarnir gildir og traustir að
fornum sið og lítt eða ekkert skemmdir
af manna höndum. Trén eru enn svo
lifandi að þau anga.
Ungar snótir, klæddar þjóðbúningi
ýmissa landa, sérstaklega Norðurlanda,
báru gestum góðgerðir og var nú liðið
langt á kvöld, gestir því fegnir að ganga
til náða, því að vakan var orðin löng.
Næsta morgunn voru Islendingarnir
leiddir til fremstu sæta í hinum mikla
og mjög svo sérkennilega fundarsal.
Reis þá myndarlegur söngkór, saman-
settur af mörgum þjóðum, og söng svo
vel þjóðsöng okkar Islendinga, fram-
burður orðanna einnig ágætur, að mér
varð hugsað: ,,allt getur sá, sem trúna
hefur“. Trúnni fylgir ævinlega líf og
kraftur og mikil geta. — Þannig var
okkur yfirleitt fagnað hjartanlega.
Vonbrigðin.
Enga hneigð hef eg til þess að hrósa,
því sem mér þykir ekki hrósvert. Við
urðum víst flest fyrir nokkrum vonbrigð-
um. Árum saman hefði mig langað til
að heimsækja þingin á Machinac-eyju,
en var þó lengi, er til kom, að ráða við
mig, hvort eg ætti að slást með í för.
Hefði eg verið þarna einn á ferð frá
fslands hálfu, hefði eg sennilega ekki
orðið fyrir neinum vonbrigðum, en eg
hafði fulla samúð með samferðamönn-
um minum og hlaut að taka þátt í von-
brigðum sumra þeirra.
Við eldri mennirnir erum búnir að
sannreyna það, að flest öll verk manna
í menningar- og félagsmálum eru þannig
mannleg og að einhverju leyti ófullkom-
in, að við verðum alltaf að þiggja þau
eins og þegar við snæðum fisk eða kjöt.
Við verðum að kasta beinunum, þótt
saðningu fáum við góða. Hin vísdóms-
fulla ráðlegging er: „Rannsakið allt,
haldið því sem gott er“. Gallana verð-
um við að strika út, en hagnýta kostina.
Það sem sérstaklega olli vonbrigðum,
einkum þeirra af yngri kynslóðinni, var
barnalegur og klaufalegur áhugi nokk-
urra nýliða af heimamönnum, fyrir
,,sáluhjálp“ okkar efnilegu ungu
manna“. Sá ofuráhugi, samfara opin-
skáum ,,skriftum“, hafði auðvitað öfug
áhrif á ungu mennina, sem leiða átti í
allan sannleika. Þetta varpaði nokkrum
skugga á veru okkar á staðnum. Eg tók
málstað minna ungu samferðamanna
við ýmsa ágæta heimamenn, sem hafa
ef til vill þess vegna grunað mig um
blendni í trúnni.
Hér er nú frómt sagt frá og skugga-
hliðin dregin strax fram, sem skynsam-
lega skoðuð verður ekki þung á metun-
um, en ekki þarf nema lítið ský til að
hylja sólina, og þetta hefðum við viljað
ver alausir við.
Kenningin og boSunin.
Hvað kennir svo þessi siðbótarhreyf-
ing? I raun og veru ekkert nýtt. Ekki
er það ný kenning að menn eigi að lifa
heiSarlegu, hreinu, óeigingjörnu og kœr-
leiksríku lífi. Þetta eru hornsúlur sið-
bótarhreyfingarinnar MRA og þetta eru
grundvallarkenningar kristindómsins og
annarra háleitra trúarbragða. Sumum
finnst MRA taka djúpt í árinni, er þeir
bæta framan við hverja eina þessara
fjögurra dyggða orðinu ,,absolut“.
Þeim mönnum finnst of langt gengið í
því að heimta algeran heiðarleik og hin-
ar höfuðdyggðirnar þrár einnig alger-
ar. En erum við ekki oftast óánægðir,
ef við fáum ekki sem flest algert. Erum
við ánægðir við mann, sem við lánum
100 krónur, ef hann vill ekki borga
aftur nema 90 ? Erum við ánægðir með
maka, sem lifir skírlífi aðeins að nokkru
leyti, en ekki algerlega? Fáum við nokk-
ur rafmagnsljós, ef við tengjum aðeins
að nokkru leyti, en ekki algerlega? Ná-
um við farartækinu þótt við náum því
hérumbil, en ekki alveg? Og verður
dyggðin ekki að vera alger, eftir mann-
legri getu, ef hún á að vera dyggð?
Kenning MRA er ekki ný, en þeim
hefur tekizt að magna grundvallarkenn-
ingar kristindómsins nýju lífi, svo að
þeim er mikill gaumur gefinn, hvar
sem þeir fara, og eg fullyrði, að á meðal
margra þjóða hafa þeir unnið furðuverk
til góðs, en það yrði langt mál upp að
telja. Boðun þeirra er falslaus, kemur
frá hjartanu og nær til hjartnanna.
ASferSin.
Siðbótarmaðurinn John Wesley og
samherjar hans unnu slíkt verk meðal
ensku þjóðarinnar, að þar varð í raun
og veru andleg bylting, sem bjargaði
þjóðinni frá sams konar blóðugri bylt-
ingu, sem Frakkar urðu að þola. En
Wesley og kirkja sú er hann grund-
vallaði var kennd við orðið ,,Method“
— aSferS, sökum þess að siðbótarmað-
urinn lagði svo mikla áherzlu á aðferð-
ina, the method. Kirkjan heitir því
meþódístakirk j a.
Sömuleiðis leggja MRA-mennirnir
mikla áherzlu á aðferðina. Fyrst og
fremst það, hvað maðurinn eigi að gera
til þess að fá leiðsögn Guðs. Þeir rísa
því helzt, eins og John Wesley, þó ekki
jafn snemma, úr rekkju og eiga sína
hljóðu stund. Þeir vilja ekki treysta
minninu til fulls og hafa því við hend-
ina blað og ritblý og skrifa hjá sér það
sem samvizkan eða Guð í gegnum sam-
vizkuna tjáir þeim. Þannig vilja þeir fá
vitneskju að morgni dags um það,
hvemig þeim beri að nota daginn. Get-
um við ekki rennt grun í, hvað Guð
eða samvizka okkar muni segja okkur,
ef við leitum einlæglega hins sanna og
rétta í smáu sem stóru? Mundi stjórn-