Eining - 01.02.1963, Blaðsíða 2

2
EINING
Nú skal knæpan
fá spariföt
Samkvæmt sænska blaðinu Reforma-
torn 18. nóv. 1962 helgaði Financial
Times bruggiðnaðinum í Bretlandi eitt
þar til valið tölublað. Er þar rætt, hve
sterkur þáttur ölkráin eða knæpan hafi
jafnan verið í félagslífi þjóðarinnar,
en á síðari árum hafi þessir veitinga-
staðir dregizt mjög aftur úr og sam-
svari nú ekki nútímasamkvæmisvistar-
verum manna. Þetta skal nú lagfært
og knæpan gerð aðlaðandi og góðum
þægindum búin. Þess er getið, að ýms-
ir knæpubúendur ráði ekki yfir nægi-
legu fjármagni til slíkra aðgerða, en
þá er því lofað, að hin fjárhagslega
sterku samtök muni hlaupa undir bagga
og bjóða aðstoð sína. Fólk krefjist
nú þæginda, góðrar þjónustu og alls
hins bezta, og þetta verði að láta því
í té. Knæpan verði að samsvara hinum
vel búnu og notalegu heimilum. Hér
verði að gera eitt heljar átak til þess
að hefja þessar veitingakrár upp til
virðuleiks. Það verði að rækta drykkju-
menningu, sem fullnægi ungu kynslóð-
inni.
„Stóru nýju borgarhverfin og önnur.
nýbyggð svæði leggja nú tækifærið
upp í hendur okkar“, segir þar, „til
Framh. af 1. bls.
saman hafði það verið umhugsunar- og
umræðuefni hlutaðeigandi aðila.
Á sama tíma og sameining þessi fór
fram, voru saman komnir til fundar. í
Hollandi þessir úr framkvæmdaráði
alþjóða-hástúkunnar: Ruben Wagnsson,
hátemplar, Sven Elmgren, báðir sænsk-
ir, Erling Sörli, norskur og Christopher
Peet, ritari hástúkunnar, enskur, til
þess að geta tekið þátt í upptöku
þessara 15 þúsunda í Stórstúku Hol-
lands. Fulltrúar voru þar einnig frá
Þýzkalandi og Frakklandi.
Blað sænsku stórstúkunnar, Refor-
matorn, segir allítarlega frá þessum
viðburði, nefnir nokkur félögin, sem
sameinuðust, svo sem gamla hollenzka
bindindisfélagið frá 1842, þá bindind-
isfélag ökumanna, og bindindisfélag
járnbrautarmanna og fleiri.
Norska bindindisblaðið — Folket —
segir: „Þetta gera þeir í Hollandi. Hvað
gerum við?“
Hér verður svar norska blaðsins
ekki birt, miklu fremur spurt: „Hvað
gerum við á lslandi?“ Holland gaf hið
góða fordæmi.
þess að gera krána á ný eins konar mið-
stöð fyrir samkvæmislíf fólksins, þar
sem hinir nýkomnu til staðarins geta
kynnzt nágrönnum sínum. Það er ef
til vill ekki enn hægt að tala um krána,
sem samkomustað allrar fjölskyld-
unnar, en að öllu leyti góð þjónusta og
nægileg þægindi geta stuðlað mjög að
því að gera krána að félagslegri mið-
stöð samkvæmislífsins, en ekki aðeins
drykkjukrá“.
Hér geta bindindismenn enn einu
sinni vaknað upp til meðvitundar um,
hvílíkt stórveldi það er, sem þeir eiga
í höggi við. Það er hið almáttuga pen-
ingavald. Áfengissalan hefur jafnan
verið, og er ekki sízt nú, góður gróða-
vegur. Gegn slíku voðavaldi verður
öll sókn í raun og veru að ofurefli. Að-
eins sterkari getur sigrað hinn sterka.
Það þarf yfirmannlegan mátt til að
sigra þær meinsemdir mannfélagsins,
sem gróðahyggjan magnar.
)f )f )f
Áfengisverbib
skal hækkab
Fréttablað frá landssambandi bind-
indisvina í Svíþjóð segir, að nú séu
menn þar í landi orðnir sammála um
nauðsyn þess að hækka enn verðið á
áfengum drykkjum.
Breytingin á áfengisneyzlu lands-
manna hafi í seinni tíð aðallega orðið
sú, að neyzla víntegundanna hafi tvö-
faldast, en neyzla sterku drykkjanna
haldi sig það sem hún hafi verið á ár-
unum 1951—55. Drykkja sterka ölsins
hafi aukizt mjög á kostnað veikari öl-
tegundanna.
Annað blað bindindismanna, Ariel
(NTO) segir að lítið gagni allt hið fal-
lega tal um áfengisbölið, sem samfé-
lags- og læknisfræðilegt vandamál, um
að liðsinna og bjarga ofdrykkjumönn-
unum, að viðhafa ekki refsiaðgerðir.,
en láta alls konar hjálp í té, auka rann-
sóknir, upplýsingu og fræðslu, og
láta góða leiðsögn í té, já, að allt þetta
fallega tal gagni lítið ef menn þori
ekki að gera sér ljóst, hvað þetta allt
kosti.
Hér komi til greina hið raunalega
hik og hræðsla ríkisvaldsins við að
hafast það að, sem mest gagni, en kosti
um leið ekki neitt, það, er að hækka
verðið á áfengum drykkjum. Það sé yf-
irleitt máttugasta vopnið í baráttunni,
og vilji menn draga úr áfengisböli
morgundagsins, verði að minnka áfeng-
Hvað á frelsíB
að ná langt?
Börn rellast og heimta eitt og ann-
að í hugsunarleysi, og þetta gerir marg-
ur fullorðinn einnig. Krafan er oft
ekki liugsuð til enda. Væri einhver
maður svo illa settur, að vera aleinn á
heilli jarðstjörnu, þá gæti hann hrifs-
að til sín ótakmarkað frelsi á öllum
sviðum, en í þéttbýli verður hann að
sætta sig við annað.
Stundum illskast menn í blöðunum
yfir því, að bannað skuli vera hunda-
hald í bæ eins og Reykjavík, en hafa
þessir menn athugað, hve skemmti-
leg Reykjavík yrði, ef hver fjölskylda í
bænum hefði einn hund eða fleiri? Sé
hundahald leyft hlýtur það að ná til
allra.
Yrði ekki skemmtilegt að búa í há-
húsahverfinu í Reykjavík, þar sem eru
mörg 6 hæða fjölbýlishús og það allt
upp í 9 eða 12 hæðir, ef hver fjöl-
skylda hefði þar geltandi hund á svöl-
unum og með sér á gangstéttum, þar
sem þeir myndu gera allar. þarfir sín-
ar? Getið þið hugsað ykkur slíkt á-
stand? En ef ein fjölskylda heimtar
að fá að hafa hund, því skyldu þær ekki
allar hafa sömu réttindin? Það er auð-
velt að heimta, en kröfurnar eru ekki
alltaf skynsamlegar.
Allstór er sá hópur manna, sem vill
helzt engar hömlur þola varðandi á-
fengisverzlun. Allt skal frjálst. Þar
sem er frjáls áfengissala, er auðvitað
ætlazt til að menn drekki áfengi, en
ef allir diykkju áfengi? Hvað þá?
Hvernig myndi lífið verða í Reykjavík,
ef hver fulltíða maður drykki þar á-
fenga drykki? Jafnvel þótt þeir reyndu
að iðka hófdrykkju? Við höfum nú
séð hvemig það gefst, bæði á nýárs-
nóttum og endranær. Eitthvað kann
lögreglan að greina frá því. Vissulega
yrði ólíft í bænum ef hver maður þar
stundaði áfengisneyzlu, þótt ekki væri
nema annað slagið, og þar sem ástand-
ið yrði háskalegt þannig, ætti ekki
fremur einn en annar að hafa réttindi
til áfengiskaupa, og því algerlega bönn-
uð öll áfengissala. Gagnslaust er að
vitna í vínlöndin í þessum efnum, þau
sanna ekkert nema slæma útkomu.
isneyzlu dagsins í dag. Án áfengis sé
ekkert áfengisböl, og til þess að unnt
verði að liðsinna þeim, sem illa eru á
vegi staddir, verði að knýja áfengis-
neyzluna niður.