Safnaðarblaðið Geisli - 24.12.1953, Page 6

Þegsr ?g var fiimn ára gömul, Eg man,að pað var eittnvað,
varð ég fyrir mikilli sorg, eem var farið Purtu úr líf-
Ég man,að pað var eitthvað,
svo mikilli,að ég get
ekki skilið,að eg hafi
orðið fyrir annari
meiri síðan,- þá do
amma mín. Allt'ttlx
þess hafði hún
setið hvern ein-
asta dag á legu-
Pekknum i horn-
inu a herherg-
inu sínu og sagt sögur
>tA mm *rvr ttttvt r% a
Mér finnst
og sagt sögur
eins og amma hafi setið
frá morgni til kvölds,og við hörnin
setið þögul við hlið hennar og hlust-
að á. Það var yndislegt líf.Engin
hörn í heiminúm áttu eins gott og við.
Það er ekki mikið,sem ég man um
ömmu. En ég man að hún hafði fallegt,
snjóhvítt hár,að hún gekk mjög lotin
og sot e.lltaf á leguhekknum og prjón-
eði sokke. Ég man líka,að þegar hún
hafði sagt sögu,lagði hún oft hendina
á höfuð mitt,og svo sa^ði hún:"Og allt
er þetta eins satt og ég sé þig og að
þú sérð mig". Svo man ég líka, að hún
gat sungið vísur,en það gerði hún að-
eins stöku sinnum. Ein af vísum hennar
var um riddare og hafmey,og viðkvæðið
í henni var:"Kaldan hlæs,kaldan yfir
sjóinn". Og einnig get ég munað ofur-
litl? hæn,sem hún kenndi mér, og eitt
sálmverB.
Um sllar sögurnar,sem hún sa.gði
mér,hefi ég aðeins óljósa endumiinn-
ingu. Það er aðeins ein þeirra,sem ég
man greinilega og get endursagt. Það
er ofurlítil frásögn um fæðingu Jesú.
0g þetta er næstum því a.llt og sumt,
sem ég get muneð um ömmu mína,að því
undanskildu,sem ég man hezt,en það er
söknuður minn,þegar hún var farin.
Ég^man þann morgun,þegar leguhekk-
urinn í horninu stóð auður, og þegar
ómögulegt var að skilja það, hvernig
dagurinn gat liðið allur til enda.Það
man ég. Því gleymi ég aldrei.
Og ég man,að við hörnin vorum
leidd þangað inn, til að kyssa hönd
hinner látnu. Við vorum hrædd við að
gera það,en þá var þar einhver, sem
sagði okkur,að þetta væri síðasta
sinni,sem við gætum þakkað ömmu fyrir
inu. Það var eins og dyrn-
ar að stórri,yndislegri og
töfrandi veröld, þar sem.
við áður hefðum ^etað
gengið frjálst ut og
inn,væru nú alveg
lokaðar.Nú var það
enginn,sem hafðl
lykilinn að þessum
dyrum.
Og ég man,að við hörnin lærðum smátt
og smátt að leika okkur að hrúðum og
öðrum leikföngum,og lifa eins og
önnur hörn,og þá gat litið út fyrir
að við söknuðum ömmu ekki lengur
eða myndum alls ekki eftir henni.
En enn þann dag í dag,eftir 40
ár,meðan ég sit og safna helgisög-
um um Krist,vaknar í endurminningu
minni þessi litla frásaga um fæðingu
Jesú,sem amma var vön að segja mér.
Og ég fæ löngun til að segg'a hana
aftur einu sinni enn, og lata einn-
ig hana koma inn í safnið mitt.
Það var jóladeginn,og allir voru
farnir til kirkju,nema amma mín og
égr Ég held að við tvær höfum verið
aleinar í Öllu húsinu. Við höfðum
ekki fengið leyfi til að aka með
vegna þess,að önnur var of gömul,en
hin of ung. Og við vorum háðar
hryggar yfir því,að við skyldum
ekki geta farið með,til að hlusta
á ^uð sþjónustuna. og horfa á jóla-
1josin.
En meðan við sátum þarna í fin-
veru okker,fór amma að segja fra:
^'Það var einu sinni msður, sem
fór út í dimms^nótt^og harði að dyr-
um. "Hjá.lpið mér,hjálpið mér",sagði
hann. "Konan mín hefir a.lið harn,og
ég verð að kveykja eld,til að hlýja
henni og harninuj', En það var myrkt
nótt og allir sváfu. Enginn svaraði
honum.
Maðurinn hélt lengra og lengra.
Að lokum sá hann ljcshjarma langt í
hurtUjlíkt cg^af eldi. Hann sneri þá
í þá att og sá,að hjarminn kom frá
háli,sem logaði á vellinum. Hópur af
hvítu fe la þar og svaf umhverfis
eldinn,og gamall hirðir sat og gætti
alla þá £leði,sem hún hefði veitt" okk- hjarðarinnar.
ur.- Og eg man,að allar vísurnar og _ Þegar maðurinn,sem vildi fá eld*
sögurnar voru keyrðar hurtu frá hænum, ^-nn l^naðap,nalgaðist fjarhopjnn,sá
lokaðar nlður í langa, svarta kistu, hann,að þnr storir hunaar svafu við
og þær komu aldrei aftur. fætur hirðisins, Þeir vöknuðu allir,