Safnaðarblaðið Geisli - 24.12.1953, Blaðsíða 7

I
I S L I
149
VIII.ÁRGANGUR.
þrír,þe§rr hs'nn kom og cpnuðu stóru
hvof trns, eins og þeir ætluðu pð gelta,
en ekkerx hlicð heyrðist.Maðurinn sá
hár þeirra rxsa,hann sá hvasser tenn-
ur þeirra, skínc?ndi hvítar í eldshjarm-
enum,og þeir réðust á hann. Hrnn fann
að einn þeirrs beit hann í fctinn, og
annar í hendina,cg sá þriðji beit hann
á barkann. En skoltur og tennur hund-
a.nna hlýddu þeim ekki,cg þeir gerðu
manninum ekki hið minnsta mein,
NÚ ætlaði maðurinn að ha.lda lengra
áfram,til þess að ná eldinum,en kind-
urnar lágu svo J>átt hver að anna.ri með
bökin saman,að hann komst ekki áfrem,
Þa steig maðurinn á bök kindanna cg
gekk á beim eð eldinixm. En ekki ein
einaste þeitrra vaknaði eða hreyfði sigl'
Öllu þessu hafði amme fengið að
seg^a frá óhindrað,en nú gat ég ekki
á mer setið að grípa fram í fyrir henni
"Hvers vegna gerðu þær það ekki,
amma? " ^ spurð i é^.
"ÞÚ færð braðum að vita það",svar-
aði amma og hélt áfram með sögune;
"Þegar meðurinn var rétt kcminn að
eldinum,leit hirðirinn unp. Hann var
gamell,geð stirður maður, cvingjarnlegur
né skcflu,sem hann gæti borið glóandi
kolin í. Þegar hirðirinn tók eftir því,
sagði hann;"Taktu eins^mikið og þú
þarfnast",- og hann hló með sjalfum
sér yfir því,að maðurinn gæti þrátt
fyrir það engan eld fengið, En maður-
inn beygði sig niður, safnaði glóðinni
upp úr öskunni með berum hÖndunum og
lagði hana í höfuðfat sitt. Og glóðin
brenndi ekki hendur hans,né sveið höf-
uðfat hans,en maðurinn bar hana burtu,
eins og það hefði verið epli eða hnet-
ur".
En nú var sögukcnan trufluð þriðja
sinn;"Amma,hvers vegna brenndi glóðin
ekki manninn?"
"Það ska.lt þú einni^c fá að heyra",
sagði amme og hélt svo afram;
"Þegar hirðirinn nú sá allt þetta,
spurði hann sjálfan sig undrandi :Hvers
: konar nótt er þetta eiginlega,fyrst
hundarnir bíta ekki,stafurina hittir
ekki og eldurinn brennir ekki?- Hann
kallaði til ókunna mannsins og sagði
við hann: "Hvers konar nótt er þetta?
Og hvers vegna sýna allir hlutir þér
miskunnsemi?" Þá svaraði maðurinn hon-
um: "ílg get ekki sagt þér það,ef þú
og harður við alla, Þegar hann sá ókunn- getur ekki séð það sjálfur". Og hann
uga manninn nálgast,greip hann lpngan, reyndi að flýta sér burt,,til þéss að
hvaesan broddstaf,sem hann var vahur að veita konu sinni og barni hlýju.
etyðja sig við,þegar hann rak féð á beit En hirðirinn sagði við sjálfan
og henti honum i manninn, Og brcddstp.f- sig,að hann mætti ekki missa sjónar
urinn þaut hvínandi beint á mcti mann- af þessum manni,fyrr en hann fengi
hvínandi beint
inum,en áður en hann snerti hann,fcr
hann til hliðer og fór fram hjá honum
langt^út á völiy.
Hér tók ég á ný fram í fyrir ömmu:
"Amma, Hvers vegna vildi stafurinn ekki
gera honum mein?" En amma,svaraði ekki
spurningunni,heldur hélt áfram sögunni:
"NÚ kom maðurinn tii hirðisins
vitneskju um,hvað allt þetta ætti
að þýða. Hann stóð því upp og fylgdi
manninixm eftir,unz hann var kominn
þangað,sem hann átti heima. Þá sá
hirðirinn,að maðurinn átti ekki einu
sinni hreysi yfir höfuð sér,en varð
að lata konu sína og barn liggja í
helli,þar sem ekkert annað var inni
— ------------- og - ——
sagði við hann: "Æ,hjálpaðu mér og lof- herir °];veg'SÍr» Og hirðirinn
eðu mér að fá ofurlitinn eld hjá þér. hugsaði með ser,að þetta veslings
- d F * saklausa barn myndi ef txl vill deyja
úr kulda þarna í hellimxm.Og þrátt
fyrir það,að hann var grímmur maður,
varð hann hrærður og datt í hug að
hjálpa barninu. Hann tók £ví malpcka
Konan mín ól nýlega barn,og ég verð að
fa eld til þess að ylja henni og barn-
inu". Hirðirinn hafði helzt löngun til
að neita,en þegar hann minntist þess,að
hundarnir höfðu ekki getað gert honum
mein,kindurner ekki hlaupið undan honum
og broddstafurinn ekki hitt hann,þá varð
hann undarlega hræddur og þorði ekki að
neita honum um það,sem hann óskaði eftir,
"Taktu eins mikið og bú þarfnest",sagði
hanr> við manninn. En eldurinn var næst-
um utbrunninn. Það var ekki einn einasti
kvistur eftir,aðeins stór haugur af glóð
og ókunni maðurinn hefði hvorki skúffu
af herðum sér og tök upp úr honum
hvitt og mjukt gæruskinn,rétti ó-
kunnuga manninum það og sagði, að
hann^ skyldi láta barnið scfa á því.
En a sömu stund og hann komst að
raun um,að hann gæti sýnt meðaumkHn,
opnuðust eugu hans,og hann sa það,
sem hann aldrei aður hpfði getað séð
9g hann heyrði það,sem hann^aldrei
aður hafð i getað heyrt.