Reykvíkingur - 27.09.1928, Page 12

RBYKVIKINGUR
564
hann var þá aftur sem dauður
maður.
Kínverjinn athugaði nú vand-
lega silkináttfötin sem Max var
í og athugaði hvort hann hefð'i
r.okkuð undir koddanum, en snéri
síðan á braut úr herberginu.
Max andaði léttari þcgar hann
var farinn; |)etta var sú þolraun,
sem fáir mundu hafa staðist.
Max lá nú grafkyr og hugsaði
um hvenær næsta prðfun kæmi.
Og er hann liafði leglð þannig
kyr nálega hálfa stundu, opnuð-
ust dyrnar hljóðlega og inn kom
kvenmaður. Hún var í kínversk-
um búningi og hafði geysiistóra
rauða draumsóley í hárinu.
Max sá hana fullyel út milli
augnaháranna: hún var forkuninar
fögur, og það fanst Max skína í
gegn að hún væri vond mann-
eskja. Hún hafði lipurð gaze-ll-
unnar en nornaraugu, en fögur
þó.
Max hafði staðist Ho-Pin, en
mundi hann standast próf þess-
arar.fögru nornar V
Hann meira fann en sá nær-
veru hennar, því hann þorði ekki
að gægjast meir núlli augnahár-
anna. Hún kom með hendinni við
rnunn hans og hló um leið þann-
ig, að það var eins og kalt vatn
rynni honum milli skinns og hör-
un'ds. Hún laut nú niður að hon-
um, þar tii hann fann, þrátt fyrir
ópíumsreykinn, sem ínni var’
sterka mpskuslykt af bári hen”
ar. En hún beygði sig ennþá ne;
ar og loks kysti hún hann
munninn. S\o hló hún aftur þellin
an grimmiilega hlátur.
Max vissi að alt var H01111
undir því að hann væri fulb-°nl
Jega rólegur, en hann átti a
bágt með að stilla sig: Hann -ralin
ákafa löngun til þess að kyb
hana og taka hana í fang sér. 1
drepa hana svo.
„0, fallegi dauði drenguD111
rnLnn," sagði hún í blíðuni r<^n'
sem Max samt fanst kenna g71
í. „Ö, nýja litla barnið 1111 ’
að
ar
hvað ég elska þig. Ég æt'a f
jkoma lil þín í draumaiundinn, i
sem þú dvelur nú í, og þú s'l‘.j
taka mig í faðm þinn, þar., ^
þú deyrð af ást til mín- ^
hélt áfram að tala nokkra s(Ll^_
til hans, án þess að hann gætl
greint orðin, en síðan þa^‘
hún og hann varð þess ásky11
að hún var farin út úr herbeig
þó ekki heyrði hann nei-tt. til tllU
arinnar. .
Max lá nú langa hrið og h
aði. Mundi ekki fleiri próf 'ele]1
sett á hann? I>að var ólíkbS1, ^
þó þorði hann ekki annað ^el1
vexa við því búinn.
Ljósinu í herbergimu var þ
ig fyrir komið, að höfuð og
hans var í mestri hirtu, en
brjóst
rneir1