Reykvíkingur - 27.09.1928, Side 18

570
REYKVlKIhlQUR
‘ » » < *
vera. Vib laumubumst nú í skjóli
trjáa eða runna í áttina að skóg-
arþykkninu. Og er við nálguð-
umst það, sáum við aftur villi-
naut'in. þau stóðu á milli trjánna
og btðu átekta enis og til þess
að sjá, hvað fylgja kynni hvell-
inum, er þau höfðu heyrt. Við
biðum einnig átekta. Pað var ó-
hugsandi, að nautin sæju okkur,
þar sem við lágum með byss-
urnar fyrrr framan okkur búnir
til að skjóta.
Við þurftum ekki lengi að bíða,
því eftir svo sem fimm eða tíu
mínútur fór eitt dýrið fram á
sléttuna, og hin fóru þegar að
dæmi> þess, og voru þau nú ekki
nema hundraÖ metra frá okkur.
Skutum við nú allir fjórir í senn,
og þaut þá h.jörðin burt á ný
nema eitt dýr, er fallið hafði.
Við stöldruðum við um augna-
bldái. til þess að sjá hvort það
hreyfði sig, en héldum síðan að
því. Það var steindautt. Tvær kúl-
ur höfðu hiitt það í hausinn.
BlóðVerill rckinn.
I?að sáum við nú á blóðsporum,
nð eitt villinautanna, er undan
komst, hlaut að vera dauðasært.
Fernando vildi, að við rektum
þegar blóðferilLnn. En þar eð tek-
ið var að skyggja, fýsti félaga
mína tvo ekki, að halda áfrarn
villinautaveiði'rmi. Það varð þvi
úr, að ég færi með Fernando.
en hinir færu að ná hausnum
af nautinu. Ætluðum við að hara
hann með okkur til minja,
svo ætluðu þeir að skera af 'naut-
inu nokkra góða bita til kvöld-
verðar.
Við Fernando röktum nú blóð-
ferilinn. Hann lá fyrst eftir þurr-
um árfarvegi, en sfðan eftir ho'"
vegi er lá um skógán,n. Við höfð-
um ekki gengið all-langt, er við
sáum skepnuna, sem við vor'iun
að clta. Hún lá á hUð.iuni
lappirnar stóðu baint út frá henm.
Ekki fenguni við betu.r séð en
að húu vaari dauð, þó nálguö'
umst við vurlega, rciðubúnir *
að skjóta, því svona stóo* dy1
verða oft veiðimö.inum aö bana>
þótt þau séu alveg að dauða kom
in. En h.ér þurfti enga gætnú Pv 1
dýrið var steiiadautt. Skot hafö'
farið í gegn um lunga þesS-
Við tókum nú að skilja haus
inn írá bolnum, því við ætluðuni
eiinnig að hafa haus þennam 11
miinja. Af sktrokknum mundi variu
mikið verða eftir á n,æsta degu
því gammar og aðnar hræa’tu'
mundu fljótlega gera sér hann
að mat.
Meðan við vorum að fá-st v
þetta, varð okkur alt í e-'nu hv-r
við, að h.e\,Ta hávaða norkurr
Við stukkum á fætur, og saU1’
þá hvajr npkkur viUinaut k°m