Reykvíkingur - 18.10.1928, Síða 2

REYKVIKINGUR
626
Leynifélög.
Snemma á öldinni sem leið
mynduðu fangarnir í fangelsinu í
Napólí með sér félagsskap, til
I>ess að verjast ágangi og órétt-
vísi fangavarðanna. Félagsskap-
ur pessi varð auðvitað að vera
leynilegur, en svo vel var um
hnútana búið, að hann útbreidd-
ist fljótt meðal allra glæpamanna
í Suður-ltalíu og varð yfir 100
ára gamall; segja surnir að hann
sé jafnvel lifandi enn. Félags-
skapur pessi hefur orðið alræmd-
ur um allan heim og er kallaður
»Kamorra« af mönnum útífrá.
Átti glæpafélag petta svo mikið
undir sér um tíma, að pað var
sama og að kveða dauðadóm
yfir sjálfum sér, að tala opin-
berlega á móti pví. Sá sem gerði
pað, mátti eiga vist að fá í sig
byssukúlu úr fyrirsát, eða rýt-
ing í bakið; einkum var hið sið-
arnefnda mjög tíðkað.
Lögroglan í Napóli handtók
einu sinni mann að nafni Tobia
Basile, er sakaður var um að
hafa myrt konu sína. Fanst dag-
bók hjá honum, og hafði hann
ritað eitthvað í hana hvern dag.
Pótti lögreglunni einkennilegt
livað í liana var ritað, en grun-
aði pó ekki hvað pað merkti.
Er hér litið sýnishorn af pví,
Iivað stóð í bókinni:
1. maí. Fjólurnar sprungnar
út. 7. maí. Lét vatn á baunirnar.
11. júni. Hef vökvað garðinn.
10. ágúst. En hvað sólin er
falleg! 12-. september. Margar
laglegar beljur fara hér framhjá.
Um pessar mundir hafði lög'
reglan pað upp úr einum með-
lim Kamorrunar, að hver með-
limur yrði að læra hér um bil
500 orð utanað, sem voru látin
merkja alt annað en í daglegu
tali. Pýddu orð pau, sem tilfæi'ð
voru hér að framan úr dagbók
Basiles, pví í raun og veru petta:
1. maí. Búið að fremja morð-
ið. 7. maí. Hún er grafin í veggi1'
um. 11. júní. Ég er búinn a>D
hlaða fyrir vegginn. 10. ágúst.
Mér er nú algerlega óhætt. 12.
sept. Ég get valið úr mörgu111
fallegum stúlkum.
Á Sikiley var leynifélag glæpu-
manna, er hét Mala Vita (ilt bf-
erni). Sá sem gekk í pað félag?
var látinn standa um nótt í °P'
inni gröf, hlekkjaður á höndum
og fótum, og par var hann hd
inn sverja félaginu hollustueið,
og að hann afneitaði föður og
móður, konu og börnum,
ef fé'
lagið krefðist pess. Pað parf víst
ekki að taka pað fram, að dauða
refsing lá við að svíkja felagið-