Vera - 01.04.1991, Side 32

ÞETTA ER MITT LÍF
Ólafsvík og ég var alltaf á móti þvi.
Þar leið mér ekki vel, ég veit ekki
af hverju. Ég vil annaðhvort búa í
sveit eða borg, þorp henta mér
ekki. Mér likaði svo vel fyrir
austan og vildi ekki fara. Það var
mér að kenna að við vorum ekki
lengur í Ólafsvík. Þegar við kom-
um í Mælifell tók ég aftur gleði
mína. Þar var svo margt líkt og
íyrir austan, fólkið og félagslifið.
Þau ellefu ár sem við vorum í
Skagcdirði eru kannski starf-
sömustu og bestu ár ævi minnar.
Ef til vill hef ég verið svona félags-
lega svelt eftir Ólafsvik að ég
missti stjórn á mér þegar ég kom
aftur í sveit! Mér hefur alltaf
fundist reykvískar stúlkur vera
afskaplega duglegar sveitakonur.
Ekkert duglegri, en duglegar að
komast í snertingu við starf sem
þær eru ekki aldar upp við. Þær
koma líka oft með nýja siði og
meiri fjölbreyt.ni. Þær eru líka oft
duglegri að keyra en aðrar konur
og eiga þvi auðveldara með að
komast leiðar sinnar. Árið 1976
veiktist ég, fékk skjaldkirtils-
sjúkdóm en náði mér alveg aftur.
Þegar læknirinn spurði um at-
vinnu og félagsmál taldi ég upp 26
nefndir og stjórnir og ráð sem ég
var í! Hann taldi að ég hefði ofgert
mér.
Við sáum um símstöðina á
Mælifelli. Ágúst er uppalinn á
símstöð og kunni því svo vel að
vera aftur með símstöð! Kjör sím-
stöðvarstjóra á litlu stöðvunum
voru smánarleg, við fengum
nokkrar krónur fyrir hvert simtal
sem við afgreiddum en ekkert
fyrir viðveru. Ég tók þátt í þvi að
stofna Landssamband símstöðv-
arstjóra og var formaður þess.
Afraksturinn af félaginu var sá að
stéttin var lögð niður! Ég er viss
um að félagið og kaupkröfur þess
flýttu fýrir sjálfvirka símanum.
Ég sá fljótlega eftir að ég kom í
Mælifell að það var mikil þörf á
því að taka til í kring og gera
ýmislegt. Einnig blöskraði mér
hvernig kirkjugarðarnir litu út í
Skagafirði. Sem betur fer setti
prófasturinn mig í nefnd og ég fór
á milli og reyndi að fá fólk til að
gera kirkjugarðana almennilega.
Svo varð ég líka þekkt fýrir alls
konar tiltekt. Fýrst tíndi ég bara
sjálf með börnunum mínum og
ýmsum öðrum börnum. Ég var
alltaf með kassa í bílnum, stopp-
aði bílinn, fór út og tíndi það rusl
sem þar lá. Stundum fór ég líka
1 j—V f p
L \' M 4 ^ f
Viö Ágúst í safni Jóns Sigurössonar í Jónshúsi meö góöum
gestum, frú Vigdísi Finnbogadóttur forseta og Sigríði Th.
Erlendsdóftur sagnfrœöingi.
Síðan ég flutti úr
Reykjavík hef ég
verið alveg
einlœgur
dreifbýlingur.
Þegar við
komum í Mœlifell
tók ég aftur gleöi
mína.... Þau ellefu
ár sem við vorum í
Skagafirói eru
kannski starfsöm-
ustu og bestu ár œvi
minnar.
með kerru aftan í bílnum. Ég var
aðallega í minni sveit en síðan
breiddist þetta út. Við fórum að
hafa hreinsunarnefnd sem var úr
öllum þremur félögunum, Kven-
félaginu, Ungmennafélaginu og
Búnaðarfélaginu og hún er
starfandi enn þann dag í dag. Og
sveitin breytti mikið um svip.
Auðvitað eru enn vélar og því-
umlíkt en þessi sjónmengun
meðfram vegum er ekki lengur til.
Við hjónin útbjuggum giyíju sem
sást ekki frá veginum og fólki var
velkomið að koma þangað með
rusl. Gryfjan var mikið notuð. Og
ég hef heyrt að þeir sem þver-
skölluðust við að hreinsa hjá sér
hafi gert það þegar ég var farin!
Því miður var ekki búið að moka
yfir giyfjuna þegar við fórum af
þvi að það var svo snemma vors.
Ég var líka í fjögur ár í hrepps-
nefnd og ég er einna ánægðust
með þátt minn í byggingu félags-
heimilisins og skipulagningu
bókasafnsins. Mér telst til að við
Viö systkinin í fimmtugsafmœli mínu: Sigrún, Einar, Áslaug, ég
og Þórdís.
húsmæðurnar i sveitinni höfum
eytt um 700 vinnustundum við að
flokka safnið sem var þá eitt
nýtískulegasta bókasafn i sveit.
Einnig naut ég þess að vera
fulltrúi hreppsins á Fjórðungs-
þingi norðlendinga.
Hestaferðirnar með Sveini á
Varmalæk voru alveg sérstakur
þáttur af lífi mínu í Skagaflrði.
Sveinn var brautryðjandi í hesta-
ferðum fýrir útlendinga og við
Ágúst fórum stundum með hópn-
um yfir Kjöl sem túlkar og aðstoð-
uðum líka við matinn. Auðvitað
fór bara annað okkar í einu þvi
hitt varð að vera heima og passa
símann. Þetta voru dýrðlegar
ferðir.
Ég hef oft sagt að ég vildi síst
af öllu fara á mis við að vera í
kirkjukór og kvenfélagi. Starf mitt
með skagflrskum konum skipti
mig miklu máli. Ég var formaður
Sambands skagflrskra kvenna og
hef oft verið fararstjóri í ferðum
þeirra bæði utanlands og innan. í
sumar fer ég sem fararstjóri með
þeim til Parísar og hlakka mikið
til.
Ég var í framboði fýrir Samtök
fijálslyndra og vinstri manna árið
1974. Ég var í íjórða sæti en fór á
alla fundi og tók yfirleitt alltaf til
máls. Enn eru sömu menn í efstu
sætum listanna þriggja og er
gaman að vera komin í kosninga-
baráttu við þá á ný. Reyndar
flnnst mér kominn tími til að þeir
fari að sinna einhverju öðru, þeir
eru búnir að vera nógu lengi á
þingi! Mér sárnaði það mjög við
næstu kosningar, 1978, að fá ekki
fyrsta sætið. Mér fannst ég eiga
það þvi þeir sem höfðu verið fyrir
ofan mig voru annaðhvort fluttir
úr kjördæminu eða hættir en það
þótti ekki viðeigandi að kona væri
í efsta sæti. Ég fór þvi í fyrsta sæti
á Vesturlandi og var það þungur
róður. Ég fór sem fulltrúi Samtak-
anna á þing Sameinuðu þjóðanna
árið 1977 og lenti í svokallaðri
þriðju nefnd sem íjallaði m.a. um
jafnrétti. Ég lærði mikið á setu
minni þar og naut þess að vera í
New York. Ég sem hef alltaf hatað
að kaupa föt kom meira að segja
heim með tíu alklæðnaði og
systur mínar áttu ekki orð!
Ágúst fór í launalaust leyfi 1981
og við dvöldumst í þrjá mánuði á
Jótlandi þar sem hann skrifaði
ritgerð um íslenska kirkjusögu.
Svo vorum við í þrjá mánuði í