Ljósmæðrablaðið - 01.07.1962, Qupperneq 10

44
LJÓSMÆÐRABLAÐIÐ
um til tveimur eftir faraldurinn 1925—1926. Kemur þetta
furðu vel heim við það, sem taflan sýnir, og raunar enn
betur en tölurnar þar segja, því að aðeins tvö af bömun-
um þremur frá 1916 og eitt frá 1927, fæddust á þeim
tíma hvort árið sem helzt var að vænta, ef um samband
við faraldrana hefði verið að ræða. Og ekki er þá áber-
andi ósamræmi í því, að ekkert slíkt barn fæddist eftir
faraldurinn 1906—1907, þar sem aðeins var að vænta eins
eða tveggja.
Að öllu athuguðu virðist mega gera ráð fyrir, að áhætt-
an 1940—1941 og 1954—1955 hafi í mesta lagi verið sem
svarar rúmlega 10%, en líklegt þykir, að hún hafi verið
nær 5—6%.
Hér má að vísu benda á, að þessar athuganir ná aðeins
til heyrnarlausra barna, sem komizt hafa á skólaaldur
eða a.m.k. náð 5 til 6 ára aldri. Böm, sem kynnu að hafa
fæðzt án heymar, en dáið fyrir þann aldur, hefðu því fallið
undan talningu. En á hinn bóginn er ekki fullvíst, að öll
börnin frá 1941 og 1955 hafi borið menjar rauðhundasýk-
ingar, þótt vafalítið hafi svo verið um langflest þeirra.
Öruggari vitneskju um hættuna má fá, ef fylgzt væri
með nógu mörgum þeirra kvenna, sem sýkjast á meðgöngu-
tímanum, og samanburður gerður á börnum þeirra og
annarra kvenna, er þar að kemur. Gallinn er sá, að þar
sem flestir fá rauða hunda, áður en fullorðinsaldri er náð,
eins og víða er, og oft er ráðizt í fóstureyðingu, ef bams-
hafandi kona tekur veikina, getur tekið alllangan tíma að
rá til nógu margra.
Slíkar athuganir, að vísu í smáum stíl, hafa þó verið
gerðar á seinni árum. Benda þær yfirleitt til þess, að meiri
háttar vanskapnaður eða vöntun, sem auðvelt er að greina,
tn þar af er heymarleysi algengast, komi miklu sjaldnar
fram en í öndverðu var talið, varla oftar en í 12—15%
tilfella, að því er sumir telja (1,3) og er þá miðað við sýk-
ingu á fyrsta þriðjungi meðgöngutímans. Má segja, að