Freyr - 01.02.1911, Blaðsíða 14

-28
I'RE STR.
ina. Á verk sitt og vinnulag getur hann sett
inerki alls þess bezta sem í honum býr. Og þá
iinnur hann starfsgleðina.
Starfsgleðin er fyrst og fremst gleði manns-
ins yfir því að geta, gleðin yfir því að*sigrast
á örðugleikum, finna aflið í hverri taug, finna
vald sitt yfir þessu afli og finna að maður ver
kröftum sinum vel. En yfir áreynsluna, sem
■ofit getur verið sár, bregður takmarkið sem
stefnt er að sínum bjarma, lýsir huganum og
'vermir hann. En takmark verkamannsins hefir
vanalega tvær hliðar, sem hvor ber sina birtu.
Onnur er sú að sjá verkið unnið til enda og
■unnið vel, hin er launin sem það færir honum
i skaut. En raunar er ekki unt að greina sund-
ur hvort þessara tveggja atriða á meiri þátt í
gleðinni yfir afloknu verki, þvi verkamaðurinn
fiunur, að launin sem honum voru goldin í pen-
ingum fyrir vel unnið verk voru ekki nema lít-
ill hluti þeirra launa, sem hann í raun og
veru fékk fyrir að vinna verkið vel. Hinn
lilutann borgaði verkið sjálft. Meðvitundin [um
að verkið var vel unnið er sá hluti launanna
sem verkamanninum er oft ljúfastur, — og svo
hvíldin á eftir, því
„dagsverk nnnið, nokkurs nýtt,
gefur næturhvíld í arf.“
I>að er oftast um samvizkuna eins og um
heilsuna. Meðan hún er góð, þá gerir hún h’t-
ið vart við sig, og menn taka lítið eftir henni.
En stundum kemur það fyrir, að maður er svo
óvenjulega hress og líður svo vel að athyglin
beinist að heilbrigðinni sjálfri svo maður skil-
ur til íulls hve dýrðleg hún er. Þekking mín
á góðri samvizku stafar frá þeim tímum sem
Og var kaupamaður í sveit. Það var stundum
á laugardagskvöldura. Það hafði verið brakanai
J>urkur. allan daginn. Við höfðum hamast við
að þurka, og hirða hey langt fram á kvöld,
þangað til alt var komið í hlöðu. Og þegar
eg var háttaður, fann eg þreytuna í hverri taug
og gat varla rótað mér. Hugurinn reikaði sem
snöggvast út um túnið og engjarnar. Þar var
engin sáta, alt hirt, alt komið í hlöðu. Nú
mátti rigna ef vildi. Hvað það var gott að
hvíla sig og mega nú sofna!
I>á skildi eg hvað það var að hafa góða
samvizku. —
Eg held að alt vinnulag í þessu landi yrði
betra, ef hver verkaraaður hefði það hugfast,
að það, hveroig verkið er unnið, kemur fyrst og
síðast niður á verkamanninum sjálfum. Því
hver maður verður eins og verkin hans. Verk-
ið lofar meistarann, af því að það eru eigin-
leikar sjálfs haos, sem koma tram í verkinu.
Alt annað lof getur verið smjaður, en verkið
lýgur ekki. Hver sá verkamaður sem með allri
sinni djörfuDg og öllu sínu viti neytir þeirrar
orku sem honum er gefÍD, hvaða verk sem hann
vinnur, mun brátt finna laun verka sinna. Sú
verkamannastétt, sem á slika eiginleika á háu
stigi, þarf ekki að kviða því að hún beri ekki
sinn hlut frá borði, því hún hefir sjálf í sér
máttinn sem skapar auðæfin og skiftir þeim.
En hver á að koma þessum skilningi inn
hjá þjóðinni, ef hana vantar hann? Hverir
eiga að vekja réttan skilning á eðli vinnunnar
og þar með virðingu fyrir henni og ást á henni?
Eg sé ekki betur en að það ætti að vera
aðalhlutverk allra verkamannafélaga og fyrst og
fremst þess félags, sem hefir tekið sér hið von-
fagra nafn „Dagsbrún11.
Guðm. Finnbogason.
Búnaðarnámsskeið við Þjórsárbrú
fór fram dagana 8.—14. jan. Eyrirlestra
fluttu þar þeir Sigurður Sigurðsson og Einar
Helgason; ennfremur þeir Jón búfr. Jónatans-
son og Einar Sæmundssen skógræktarmaður.
Áheyrendur 10—20.