Freyr - 01.07.1920, Blaðsíða 16

78
FREYR
vil taka það fram, aö áhöldin reynast jafn
vel á Stóruvallagrundum* sem á Þórodds-
staðarmýrum. Á harðvelli og við seinni
slátt á túnum er þaS sjerstaklega mikils-
vert, hvaö v e 1 rakast, mikiö betur en meS
hrífum, og á graslitlum engjum sparast
rakstur a 1 g e r 1 e g a. En þar sem eru
þurrar engjar, og nær því eins grösugctr
og tún, getur aftur á móti ekki borga'ö sig
að nota áhöldin. En sjálfsagt veröur þaö
seint eða aldrei, aö allar okkar sljettu engj-
ar veröi svo grösugar; og eins og stendur
geta áhöldin áreiöanlega oröiö þjóöinni til
stórgróöa, ef hún vill nota þau.
Áhöldin kostuðu síðastl. sumar 40—50
krónur; efniö var meö ránsverði.
Haukur Ingjaldsson.
Útigangur.
í blaðinu „Þróttur“ stendur grein meö
fyrirsögninni „Útivist og útigangur“, eftir
Steingrím lækni Matthíasson.
Þvi miður hefi jeg að eins sjeð niðurlag
þessarar ritgerðar. Er þetta eins og annað
sem læknirinn skrifar, skemtilegt og lær-
dómsríkt og heldur lesandanum föstum við
efnið, oftast svo sannfærandi, aö ekki verð-
ur á móti mælt; þó er nokkuð í þessu nið-
urlagi, sem mig langar til að gera litla at-
hugasemd við. Það er viðvíkjandi útigangi
búpenings.
* Páll H. Jónsson hreppstj. á Stóruvöll-
um, lætur mjög vel af þessu rakstrar-
áhaldi. Sömuleiðis Jóri bóndi Karlsson á
Mýri í Bárðardal. Álítur hann, að þessi
„heyskúffa" sje mesta þing og til mestu
framfara við heyskap, eigi síst þar sem er
snögglent. S. S.
Jeg vil strax taka það fram, að jeg held
af því, að láta sauðfje og hross ganga úti
fram eftir hausti og framan af vetri, meðan
hagar eru svo góðir, að fjenaður hefir
fylli, og tíð er ekki því verri, og aðrir
staðhættir leyfa.
Viðvíkjandi kúnurn, er jeg á alt öðru
máli, þar getur ekki verið urn útigang að
ræða, úr því grös eru fallin eða vetrartíð
komin. Kuldinn fyrir mjólkurpeninginn
mun ekki til búdrýginda, svo áþreifanlegt
virðist það, hvort heldur er að sumarlagi
þegar kulda gerir, eða að vetri, þegar kóln-
ar í fjósi, — hve fljótt minkar í kúnum.
Þótt forfeður vorir geti verið okkur til
fyrirmyndar á ýmsan hátt, þá hefi jeg ekki
trú á, að þeir geti verið það hvað naut-
griparæktinni áhrærir.
Viðvíkjandi hraustleikanum í kúnum, þá
munu fáar skýrslur til um hann frá þeim
tíma.
Nú er búið að sigra algengasta kvill-
ann hjá kúnum, sem er doðinn, með loft-
sprautunni, sem virðist næstum örugg
lækning — en það er hann, sem valdið hefir
mestum vanhöldum.
Framtíðarstefna )nautgjriparæktarinnar
verður að finnast með kynrækt, góðum
fjósum, góðri hirðing og sem bestu fóðri,
en ekki með útigangi eða útbeit.
Eins og jeg hefi tekið fram, þá er jeg
fremur hlyntur útigangi fyrir hross og
sauðfje, meðan aðstaða leyfir, en úr þvi
haglítið eða haglaust er orðið, þá lít jeg
svo á, að sjálfsagt sje að taka þessar skepn-
ur x hús, en gefa þeim ekki út á gaddinn.
Að útistöðunni getur ekki verið ávinning-
ur, heldur þvert á móti, því á móti þeim
kulda, sem skepnan líður við útistöðuna
—- eins og íslenski veturinn er vanalega
— þarf meira fóður, en inni, í góðu húsi,
ef skepnair á að halda jafn vel holdum;
fyrir utan það, að það er bæði ill meðferð,