Freyr - 01.05.1937, Blaðsíða 4

66
FREYR
isins, þar sem ungur maður er að berj-
ast við dauðann, út í græn laufin — vor-
loft og ilm trjánna leggur inn. Vor-
fuglar syngja kvæðin sín í trjánum.
Það getur ekki verið að dauðinn nái
hér herfangi, þar sem allt bendir á lífið?
Veikindabaráttan varð löng og hörð.
En batinn kom, hægt og hljóðlega. Það
tók að birta yfir hugum manna.
Sóttkvínni var aflétt. Sjúklingar kom-
ust á fætur. Allir fögnuðu. Ekki einasta á
þessu heimili, heldur í allri sveitinni.
Það var kominn júnímánuður. Ann-
ríki vorsins var mikið, en meiri var þó
fögnuðurinn yfir heilsu, sem var náð eft-
ir heilsuleysi. Ekkert er meira virði, en
heilsan, án hennar er lífið gleðisnautt.
Bóndanum þarna og fólki hans fannst
lífið aldrei hafa verið jafn unaðslegt,
aldrei hafði verið jafn auðugt af fögn-
uði og nú. Það voru áhrif þeirrar sælu,
sem sigur lífsins veitir, er hér voru að
verki. Og þessi bóndi hugsaði nú til sinna
mörgu starfsbræðra, sem átt höfðu allt
sitt undir mildi vorsins, eftir harðasta
vetur.
Skyldi nokkuð verða sagt frá því opin-
berlega, hversu guð og náttúran breyttu
nú ánægjulega við þá? Sennilega yrði
það ekki langort.
Aldrei hafði þó ilmur dalanna verið
jafn unaðslega sætur og nú, þegar hin
gróandi jörð kom undan klakahjúpi
vetrar. Slíkum ilm og il vorsins hlutu
allir að fagna, menn og málleysingjar.
Vor eftir vetur. Allsnægtir eftir skort.
Heilbrigði eftir sjúkdóma.
Það voru óhrekjandi vitnisburðir um
sigur lífsins eins og gróandi vorið.
S. J.