Freyr - 01.01.1939, Síða 10

4
F R E Y R
þau til fósturs og gengu þeim í foreldra
stað.
Um langt skeið hafði Theodór gengið
með ólæknandi sjúkdóm. Fáir vissu, hve
heilsa hans stóð höllum fæti. Hann vann
skyldustörf sín daglega og ræddi aldrei
um heilsubrest sinn. Ferðalög þoldi hann
illa mörg síðustu árin. Var það hið eina,
sem hann veigraði sér við. Sumir lögðu hon-
um til lasts, að hann, ráðunauturinn, ferð-
aðist of lítið. Sú ásökun var hin ósann-
gjarnasta. Hið rétta var, að hann ferðað-
ist meira en heilsa hans leyfði og forsvar-
anlegt var og aldrei lét hann hrossasýn-
ingar niður falla.
Theodór Arinbjörnsson var starfsmaður
Búnaðarfélagsins um hartnær tvo tugi ára.
Hann unni þeirri stofnun, og vildi efla
vald félagsins og áhrif sem mest, enda
varði hann öllum sínum starfskröftum
óskiptum í þjónustu þess. Veit ég að Bún-
aðarfélagið hefir aldrei eignast einlægari
starfsmann.
Ég hefi sjálfur mikið að þakka. Við
Theodór vorum með öllu ókunnir, þegar ég
kom að Búnaðarfélaginu 1935. Koma mín
þangað varð að sumu leyti með þeim hætti,
að Theodór gat haft ástæðu til tortryggni
gagnvart mér. Þess varð ég aldrei var.
Hollráðari og betri starfsfélaga get ég
ekki ákosið. Traust mitt og álit á honum
fór stöðugt vaxandi og því lengur, sem ég
kynntist honum, fann ég æ betur og bet-
ur, að Theodór var ekki einungis óvenju
mikill hæfileikamaður, heldur það sem
meira er um vert, hann var góður maður.
Búnaðarfélag íslands og hin íslenzka
bændastétt hefir misst einn sinn virðu-
legasta og bezta fulltrúa. Ég vil fyrir hönd
þeirra þakka honum ágætt starf, sem lengi
mun standa, og hafa nafn hans í heiðri.
Reykjavík, 28. janúar 1939.
Steingrímur Steinþórsson.
r
flrið, sem leið.
Veturinn frá áramótum
VeSrátta og .
jarSargróSur 0g" VOrS Vaf SnJ°lettur
og svo mildur, að meðal-
hiti mánaðanna jan.—apríl var milli 2
og 3° yfir meðallag.
Þann 5. marz, og næstu nótt, gekk of-
viðri yfir landið, en mest var veðurhæð-
in sunnan- og austanlands, og olli þar á
mörgum stöðum miklu tjóni á húsum og
heyjum, einkum þó á Austurlandi.
Sauðfé var létt á fóðrum þar, sem
f/etrhrbeit er ndtuð og gróður lifnaði
snemma vors, eins og skýrt hefir verið
frá áður hér í blaðinu.
Sumarið 1937 varð heyskapur lítill og
heyin víðast mjög hrakin. Þessvegna
keyptu bændur síldarmjöl með mesta
móti til vetrarins, og hafa þó eflaust
margir sett djarft á hin hröktu hey. En
vegna góðrar veðráttu um veturinn
bjargaðist allt vel með fóðurforðann,
enda var víðast á landinu kominn tölu-
verður gróður fyrir sumarmál, og vor-
yrkja byrjaði óvenjulega snemma.
Upp úr sumarmálum brá til langvar-
andi kuldatíðar, svo að gróðri miðaði
lítið til vaxtar fram í júnílok. Slægju-
lönd öll urðu því síðsprottin, heyskapur
byrjaði seint, en sprettan hélt áfram
langt fram á slátt, svo að tún og harð-
velli varð að lokum sæmilega sprottið, en
mýrlendar engjar — sem ekki nutu á-
veitu — í rírasta lagi. Má eflaust þakka
það betri ræktun túnanna nú á síðustu
árum, að vorkuldarnir háðu ekki vexti
þeirra meira en raun varð á.
Heyskapartíð var hagstæð, einkum
sunnanlands, og nýting heyja varð í
heildinni svo góð, að telja má heyfeng