Akranes - 01.10.1951, Síða 26

Ólafur B. Bjömsson:

HVERSU AKRANES BYGGÐIST
4. kafli. — 1870—1900. — Byggingar batna.
77. Georgshús (framhald).
Til Böðvars kaupm. Þorvaldssonar,
31. desember 1902.
Renna ár
renna aldir
að úthafi eilífðar
endalausu.
Ár þetta á enda
er nú runnið
og kveður okkur.
á kvöldi þessu.
Hvarfla fyrir sjónir
í huga mínum
endurminningamar
margvislegar.
Minnist ég þess
hve margra ég naut
ánægjustunda
að arni þínum.
Kom ég að morgni
og um miðjan dag
kom ég að aftni
og eins var þá:
hjart var og hreift
að borði þínu,
þar gestrisni íslenzk
gekk um beina.
Því vil ég þakka
þér af hjarta
fyrir árið
á enda runnið
og um leið
ljúfum huga
óska þér góðs
og gleðilegs nýárs.
Gleðst ég af því
að Guð þér veitti
pontu í hendinni og fékk sér í nefið. Gekk
Ágúst því næst til dyra, en þegar þangað
kom, taldi hann sig þurfa að ganga inn
gólfið aftur til að athuga eitthvað frekar.
En á því augnabliki, sem þetta tók, and-
aðist þessi sami maður. Þetta var vitan-
lega óráð.
Sú var ekki líkhrædd.
Hjá flestum, sem þama vom, hvarf öll
likhræðsla fljótlega. Það var venja að
kveikja á litlum oliulampa í líkstofunni,
þegar farið var að skyggja. Lampinn hékk
á vegg út við glugga. Einu sinni var Ágúst
mannvit bæði
og mjölið fróða,
enn þó meira
að hann þér gaf
það gulli er betra:
göfuga konu.
Ykkur hjónum
auðnan fylgi
meðan lind
leitar til sjávar,
ykkar auðnusól
alltaf hækki,
jafnt sem hárin
á höfði grána.
Þrýtur kvæði,
en þess ég bið
að verði orð þau
að áhrinsmáli.
Óður þagnar,
en áftur ég segi:
góðan dag
og gleðilegt nýár.
Ellisif* Helgadóttir,
/. 3. júní 1830, dúin 15. júlí 1903.
Hinn bjarti röðull runninn er að beði,
sem rann svo lengi um fagran ævidag,
og gleðin horfin, harmur býr i geði
og huga vorum dapurt sólarlag.
Jó, röðull er að ránarbeði hniginn
og runnið skeiðið, hlaupið fullkomnað,
en fyrir handan dauða er dagur stiginn,
með Drottni býr hún nú í sælusað.
* Ellisif þýðir eiginlega Elisabet. Hún var móð-
ir Steinunnar Hayes, fyrsta ísl. kristniboðans, Jó-
reiðar frá Miðfelli, og Ragnheiðar, sem lengi var
hér í Deild (sjá 9.—uo. og 11.—12. tbl. 1930.)
gengið fram hjá líkstofunni og leit þá þar
inn til þess að vita, hvort kveikt hefði
verið. Þegar hann lýkur upp stofunni, var
þar ekkert ljós. 1 sama hili heyrir hann
þrusk í herberginu, þeim megin sem 8—1 o
lík lágu, fannst honum sem grylti í eitt-
hvað á hreyfingu. Þá kallaði Ágúst höst-
uglega, hver þarna væri. „Það er bera ég,
hún Þóra. Ég er að leita að koddaveri, sem
líklega hefur slæðst hingað.“ „Þvi kveikt-
irðu ekki manneskja, heldur en að vera
að grufla eftir koddaverinu innan um lík-
in?“ sagði Ágúst. Hún sagði, að sér hefði
nú ekki hugsast það, en hún væri búin
að finna verið.
Hún merkur var og mætur heiðurssvanni,
ei metnað bar en sýndi trú og dyggð,
hin bezta aðstoð ávallt sinum manni
með óslítandi, fölskvalausri tryggð.
Og bömum sínum bezta móðir var hún
og benti þeim ó dyggðarinnar leið,
og velferð þeirra brjósti fyrir bar hún
og bæta vildi jafnan þeirra neyð.
í verkum prúð og vönduð mjög í orði
ei vinum sinum bróst hún nokkra stund,
og mælti fátt en fremur var á borði,
því fénýtt glys ei var að hennar lund.
Oft getu framar gáfu hennar mundir,
hvað gerði hin hægri, vinstri spurði ei hót,
það voru hennar æðstu unaðsstundir,
ef öðrum gat hún miðlað raunabót.
I brjósti kærleik bar til allra manna
og breytni hennar ávöxt sýndi þann,
af hjarta unni hinu góða og sanna
og huggast lét i trúnni á frelsarann.
Þvi bjargföst trú i brjósti hennar lifði,
sem birtu sló á hverja lífsins þraut
og sem ei jafnvel sjálfur dauðinn bifði,
með sálarfrið hún varp sér í hans skaut.
Nú dýpstu þakkir dætur flytja móður,
þin dýra minning gleði veitir, þvi
að þótt þú dæir lengur lifir hróður,
sem lést þú eftir margra brjóstum í.
Þegar Jón fer frá Georgshúsi, kaupir og
kemur þangað frændi hans Jóhann Björns-
son frá Svarfhóli í Stafholtstungum. Jó-
hann varð hreppstjóri hér eftir Jón Sigurðs-
son 1904 og hélt því starfi til dauðadags
2. janúar 1921. Jóhann var framúrskar-
andi vel gefinn maður og góður drengur.
Hygginn og duglegur formaður og sjósókn-
ari og hinn mesti aflamaður. Jóhanns hef-
ur verið allrækilega getið i 8. tbl. 2. árg.
og mun síðar verða getið í þessum þátt-
um.
Kona Jóhanns var Halldóra Sigurðar-
dóttir frá Neðra-Nesi í Stafholtstungum,
— systir Margrétar á Sámsstöðum og
þeirra systkina. — Halldóra var einstök
kona að gæðum og göfgi, trölltrygg, ör-
lát og elskuleg. E>að mátti segja um hana
eins og kynsystur hennar hina fornu, að
að hún reisti skála sinn um þjóðbraut
þvera. Þar áttu margir húsaskjól, mátti
og segja að í þeirra tíð væri áframhaldandi
gistihús., þótt eigi rækju þau hjón þar
eiginlegt gistihv'is. Þeir sem bágt áttu og
voru sjúkir áttu öruggt skjól og alla aðstoð
þar sem Halldóra var. Sparaði hún hvorki
tíma, fé né fyrirhöfn til þess að Mkna,eða
lækna á einhvern veg.
Börn þeirra Jóhanns og HaMdóru voru
þessi:
134
A K R A N E S